สับสนในหัวใจ

ฟู่หลินหลินที่มาเข้าร่างใหม่นั้น ก็ตื่นขึ้นมาในอีกวัน ตอนนี้ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าจนแทบจะอยู่กลางศีรษะอยู่รำมะร่อ

ก็จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อบุรุษผู้นั้นเคี่ยวกรำนางอย่างหนักมาตลอดทั้งคืน สามสี่ยกเลยก็ว่าได้ แต่ละยกนั้นเขาก็ใช้เวลานานแสนนาน จนนางแทบไม่ได้นอนขอบตาดำคล้ำไปหมดแล้ว  

ฟู่หลินหลินปวดเนื้อปวดตัวจนแทบจะขยับร่างกายไปไหนไม่ได้ ‘บุรุษผู้นั้นเป็นใครกัน เป็นสามีของข้าในชาตินี้อย่างนั้นหรือ’ ฟู่หลินหลินพูดคุยกับตนเอง

พอตั้งสติได้แล้ว ฟู่หลินหลินก็ลุกขึ้นนั่ง ปรากฏว่าบนเรือนร่างของนางไม่มีอาภรณ์เลยแม้แต่ชิ้นเดียว

‘นี่เขากระทำอย่างนั้นกับข้าเสร็จแล้ว ก็ไม่คิดที่จะใส่เสื้อผ้าหรือว่าหาอะไรมาคลุมให้ข้าหน่อยหรืออย่างไร เหตุใดจึงได้ปล่อยให้ข้าล่อนจ้อนเพียงนี้ หากมีใครมาเห็นเข้าจะว่าอย่างไรเล่า’ นางคิดก็เกิดความอาย

ฟู่หลินหลินมองสังเกตไปรอบห้อง เมื่อคืนที่นางลุกไปเอายานั้น แสงไฟไม่ค่อยสว่างเท่าใดนัก จึงไม่ได้ดูว่าสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างใด

พอได้เห็นเต็มตา การประดับตกแต่งโบร่ำโบราณ แต่ทุกอย่างก็ดูโอ่อ่า

‘ที่นี่ก็น่าจะเป็นจวนหรือไม่ก็บ้านของคนมีฐานะกระมัง ห้องนี้มีขนาดใหญ่มาก’ ฟู่หลินหลินค่อย ๆ หย่อนขาลงจากเตียง เคยเห็นแต่ในโทรทัศน์ ในละคร

‘ห้องนอนห้องนี้ ใหญ่มาก น่าจะเป็นห้องนอนหลักของบ้านนี้ ‘เขาเป็นเจ้าของที่นี่ ที่ใหญ่โตรโหฐาน ถ้าอย่างนั้นเขาต้องร่ำรวยและมีอำนาจมาก’

ข้าวของเครื่องใช้ดูสวยงามและน่าจะมีราคาอยู่ไม่น้อย อีกทั้งบุรุษผู้นั้นก็ดูน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมฟังแล้วดูเหมือนคนมีอำนาจ

“เฮ้อ...”

‘นิสัยเศรษฐี คนมีอันจะกิน มิเช่นนั้นคงไม่ติดนิสัยเอาอำนาจมาบังคับขู่ฉันหรอก’ ฟู่หลินหลินคิดไปถึงเหตุการณ์หวามหวิวบนเตียง เฉกเช่นที่เขาทำกับนางเมื่อคืน ใจคอก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

‘แต่ว่าเขาคือใครกันเล่า ในเมื่อข้าต้องมาอยู่ที่นี่แล้ว และยังเป็นเมียของเขาอีก ข้าก็ต้องออกไปสำรวจดูสักหน่อย’ เมื่อคิดได้ดังนั้น ฟู่หลินหลินพยายามลุกขึ้นจากเตียง แม้จะร่างกายร้าวรานเจ็บระบม แต่ก็ต้องทน

‘บ้าจริง เพิ่งรู้ว่าเสียตัวครั้งแรกมันเจ็บระบมจนจะยืนไม่ได้ แล้วถ้าก้าวขาล่ะ’

“อูย” ฟู่หลินหลินลั่นเสียงเจ็บร้าวออกมาทันที หน้าตาเหยเก นึกถึงคนที่ทำให้นางเป็นอย่างนี้

‘ไอ้คนหน้าหม้อ’ อดที่จะเหน็บเขาในใจไม่ได้

ฟู่หลินหลินมองหาบางสิ่งที่จะใช้คลุมตัว ฉับพลันก็ไปเห็นว่ามีชุดนอนพลิ้วบางชุดหนึ่งตกอยู่ใต้เตียง นางจึงหยิบขึ้นมาแล้วเอามาสวมใส่

แม้มันจะบางจนดูน่าอับอาย และดูเห็นผู้หญิง ๆ แต่ก็ยังดีกว่าเปลือยตัวล่อนจ้อนอย่างนี้ แบบไม่มีอะไรห่อกาย จากนั้นฟู่หลินหลินก็ลุกขึ้นไปสำรวจรอบ ๆ ห้องนอนนั้นอีกครั้ง

แล้วก็เจอหีบใส่อาภรณ์ชุดอื่นที่มีเสื้อผ้าเต็มไปหมด ของผู้หญิง ก็น่าจะเป็นของตัวเอง

‘แล้วเสื้อผ้าแบบนี้ใส่อย่างไร’ ฟู่หลินหลินพยายามจะใส่มัน ทว่าก็ไม่คุ้นเคย จึงทำอย่างเก้กังและใส่ไม่ถูก

ในจังหวะนั้นเสียงเสียดสีกันของประตูไม้ดังขึ้นมาจากทางหน้าห้อง สาวใช้ที่ดูมีอายุคนหนึ่งได้เดินเข้ามาด้านใน พร้อมอ่างน้ำใบหนึ่ง และผ้าสำหรับเช็ดหน้า

“เจียงอ่าวมารับใช้นายหญิงและแต่งตัวให้เจ้าค่ะ” สาวใช้แนะนำตัว พอเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของอีกฝ่าย ฟู่หลินหลินก็หายใจโล่ง

แต่... “ช้าก่อน อย่าเพิ่งเข้ามา ข้าโป๊อยู่” ฟู่หลินหลินยังอยู่ในสภาพที่สวมใส่ชุดนอนอย่างลวก ๆ นึกถึงจะต้องโชว์เนื้อตัวให้คนอื่นดูก็นึกอาย จำได้ว่า... เมื่อก่อนตนเองเป็นคนขี้อายมาก ๆ แม้แต่แม่หลินฮวานางก็ไม่ยอมอาบน้ำด้วย และยังไม่ยอมให้คนรับใช้อาบน้ำให้อีก

“ไม่ต้องอายอะไรเจ้าค่ะ ข้าเห็นของนายหญิงหมดแล้ว รีบ ๆ เถอะ ประเดี๋ยวนายหญิงจะโดนเอ็ดนะ”

“หื้อ ใครจะเอ็ดข้า” ฟู่หลินหลินรีบหยิบเสื้อคลุมมาห่อกาย และจัดแจงตัวเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อยไม่อุจาดตา แล้วก็โผล่หน้าออกมาดูเจียงอ่าว

โอ้! เจียงอ่าวหน้าตาเหมือนกับจี้หลิงคนที่ดูแลนางเมื่อตอนอยู่กับท่านแม่

“เจียงอ่าว... ใครที่จะเอ็ดข้า และเข้ามาตรงนี้ได้เล่า” ฟู่หลินหลินก็ตะโกนบอก

เจียงอ่าวรีบจ้ำอ้าวเข้ามา แล้ววางอ่างน้ำกับผ้าขนหนูไว้ที่พื้นด้านข้าง หันมาพูดกับนายหญิงของตน

“เหตุใดจึงได้ตื่นสายเพียงนี้เล่าเจ้าคะ นายหญิงก็รู้อยู่ว่าวันนี้ต้องไปทำอะไร ท่านรั่วฮูหยินไม่พอใจนายหญิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นี่ก็เลยเวลาไปคารวะแม่สามีมาเป็นชั่วยามแล้วนะเจ้าคะ” เจียงอ่าวบ่นงึมงำ

“คารวะแม่สามีอย่างนั้นหรือ ทำไมต้องคารวะด้วย” ฟู่หลินหลินถามอย่างงง ๆ พลางเอียงคอมองหน้าเจียงอ่าวด้วยความสงสัย

‘จะอยู่ที่นี่ให้ได้ ก็ต้องรู้เรื่องของตัวเองให้มากกว่านี้ใช่หรือไม่’ ฟู่หลินหลินยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

เจียงอ่าวถอนหายใจหนึ่งที ก่อนจะอธิบาย “นี่นายหญิงเจ้าคะ ทำไมลืมไปแล้วหรืออย่างไร เฮ้อ... ข้าล่ะปวดหัวใจจริง ๆ ตามธรรมเนียมของชาวฉินแล้ว ลูก ๆ ต้องไปคารวะผู้เป็นมารดาในทุก ๆ เช้า นายหญิงเป็นลูกสะใภ้ของจวนนี้ ก็ต้องปฏิบัติอย่าได้ขาดตกบกพร่อง อยู่ที่แคว้นฉินนี่ เราจะทำตัวเฉกเช่นชาวแคว้นจ้าวเหมือนเดิมนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ”

แล้วหยุดพักพ่นลมหายใจออกมา เจียงอ่าวมองหน้านายหญิงของตนอย่างระทดท้อ

“แล้วชาวแคว้นจ้าวทำตัวกันอย่างไรหรือ” เนื่องจากไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลย ฟู่หลินหลินจึงถามต่อ แต่ก็ยอมให้เจียงอ่าวช่วยแต่งตัวไปด้วย

ฟู่หลินหลินจะต้องเรียนรู้การเอาชีวิตรอด นอกจากเรื่องที่จะต้องทนกับบุรุษเมื่อคืนกับเรื่องบนเตียงหนักหน่วงนั่นด้วย

“ชาวแคว้นจ้าวของเราไม่ได้ยึดถือพิธีรีตองอะไรมากมาย ทำตัวตามสบาย ๆ ขอเพียงเราไม่ทำตนให้ไปสร้างความเดือดร้อนให้กับใครก็เป็นพอเจ้าค่ะ แต่ที่นี่ไม่ได้ ยิ่งตระกูลรั่วด้วยแล้ว พิธีมากมายเจ้าค่ะ”

ฟู่หลินหลินหันไปมองเจียงอ่าวแล้วทำตาปริบ ๆ

“ถ้าอย่างนั้นข้าควรทำตัวอย่างไรให้เข้ากับที่นี่ได้”

“ก็ต้องทำตามประเพณีอย่างเคร่งครัด แต่เอ๊ะ!” เจียงอ่าวเริ่มสงสัย เจ้านายของตนเปลี่ยนไป

“อืม... ถ้าเช่นนั้นข้าคิดว่า ข้าก็เหมาะที่จะเป็นชาวจ้าวมากกว่าชาวฉินนะสิ จริงไหม? เพราะข้าไม่อยากจะอยู่ในพิธีรีตอง เอาแบบนี้เจียงอ่าว เราสองคนกลับไปเป็นชาวจ้าว และก็จะได้ทำอะไร ๆ แบบชาวจ้าว”