บทที่ 9 หมูผัดขึ้นฉ่าย น้ำแกงไก่ถู่โต้ว

บทที่ 9 หมูผัดขึ้นฉ่าย น้ำแกงไก่ถู่โต้ว

       ช่วงปลายยามเว่ยนางและเปาหลงที่กำลังเดินไปจะขึ้นเกวียนเทียมวัวของลุงไฉ่ก็ทันเห็นเกวียนจากร้านเครื่องเรือนและข้าวของอยู่เต็มไปหมดกำลังออกไปพอดี นางจึงร้องบอกย้ำว่าให้ไปที่หมู่บ้านหยางหลังท้ายสุด ส่วนตัวนางก็จ่ายเงินกับลุงไฉ่อุ้มเปาหลงขึ้นนั่งตักบนเกวียน

“เจ้ามาพอดี หากเลยเข้าไปยามเซินข้าก็ไม่อยู่รอแล้ว”

“วันนี้ต้องซื้อของมาก ขออภัยด้วยเจ้าค่ะ”

เกวียนกลับยามเซินแปลว่าถ้าจะขายของตอนเย็นต้องมีเกวียนของตัวเอง

       เปาหลงก็ยังคงตื่นเต้นกับการนั่งวัวเทียมเกวียนเช่นเดิม ด้านเสิ่นลี่อิงที่นั่งประจันหน้ากับป้าผู่จานก็พลันรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที ยังดีที่ครานี้ป้าผู่ไม่ได้มาสนใจจะหาเรื่องอะไรกับนางอีก ทุกคนจึงสามารถเดินทางกันได้อย่างสงบสุข

       เปาเปาน้อยวิ่งนำนางกลับบ้านเพื่อไปดูสิ่งของที่หาซื้อกันมาวันนี้ ระหว่างทางนางจึงไปบอกจินเหมยที่กำลังให้อาหารไก่ว่าให้พาครอบครัวของนางมาทานข้าวเย็นที่บ้านของนาง

“ต้องมานะเจ้าคะ ข้าซื้อเนื้อมาเพื่อทำอาหารเลี้ยงขอบคุณพี่โดยเฉพาะ”

       มาถึงหน้าบ้านนางก็ให้คนส่งของช่วยยกฟูก ฉากกั้น และคันฉ่องเข้าไปภายในบ้าน ส่วนของที่เหลือ เสิ่นลี่อิงยกลงไปเก็บไว้ในครัวจนเรียบร้อย เว้นเพียงอาภรณ์และรองเท้าที่เอาไว้ในห้องนอน ส่วนเปาหลงตัวน้อยก็ขอวิ่งออกไปดูสวนเสียแล้ว

เออ…ผักที่ปลูกด้วยน้ำกลิ่นจันทร์ไว้เป็นยังไงบ้างเนี่ย

       เมื่อจัดของเสร็จนางจึงเดินตามออกไปดูก็เห็นเปาเปานั่งจดจ้องที่แปลงผักเล็กๆ ของนาง “พี่สาว ผักหรือ”

“อืมผัก ทางนี้เป็นคะน้ากับขึ้นฉ่าย และไกลๆ ตรงนั้นมีพวกมันต่างๆ เก็บไว้กินได้นาน”

“อร่อยหรือไม่”

“ไว้จะทำให้เจ้าลองชิมดู” เมื่อพิจารณาดูพืชผักที่นางรดด้วยน้ำกลิ่นจันทร์นี้โตเร็วจนน่าตกใจ ผักสวนครัวที่นางปลูกพร้อมเก็บเกี่ยวแล้ว คะน้าและขึ้นฉ่ายใช้เวลาปลูกประมาณห้าสิบถึงหกสิบวัน พืชหัวต่างๆ ก็ทิ้งไว้อีกสักหน่อยก็คงเก็บเกี่ยวได้ ไม้ผลริมรั้วก็โตขึ้นแล้วเช่นกัน

แปลว่าน้ำกลิ่นจันทร์เท่าที่ใช้คราวก่อน สามารถย่นระยะเวลาได้ประมาณห้าสิบวัน 

“มาช่วยข้าเก็บผักดีกว่า เปาเปาค่อยๆ ดึงขึ้นมานะ จับตรงโคนแล้วขยับมันเสียหน่อยก็จะดึงขึ้นได้แล้ว”

       เปาหลงเม้มปากสังเกตการขยับมือของเสิ่นลี่อิง เขาลองโยกดูออกแรงมากขึ้นหน่อยก็ดึงออกมาได้หนึ่งต้น ลี่อิงที่ดึงล่วงหน้าไปก่อนหลายต้นแล้ว ก็เหลือต้นสุดท้ายไว้ให้เปาเปาน้อยดึงหลังจากดึงต้นแรกเสร็จ

“เก่งมาก! คราวนี้ต้องนำผักไปล้างตามข้ามา” นางตักน้ำใส่กะละมังสองใบแล้วให้เปาหลงล้างดินออกจากรากในกะละมังแรก เมื่อสะอาดแล้วก็ให้นำมาแช่ในอีกกะละมังล้างทั้งต้นอีกครั้ง

“นี่เป็นหน้าที่ของเปาเปาในวันนี้ ทำได้หรือไม่”

“ขอรับ” เด็กน้อยยิ้มร่าไม่ต่างกับได้เล่นสนุก คนเกิดมาเป็นอ๋องน้อยเรื่องล้างผักเช่นนี้คงน่าตื่นเต้นไม่หยอก

       เสิ่นลี่อิงนำน้ำธรรมดาไปใช้รดต้นไม้ที่เหลือในวันนี้ก่อน ใจก็คิดว่าจะหาจังหวะใดตัดหญ้ารกๆ เหล่านี้ดี ในตอนที่เริ่มปลูกนางเพียงใช้จอบขุดให้มีผืนดินโล่งๆ นิดหน่อยเท่านั้น คิดแล้วก็เหนื่อยใจหากในมิติมีเครื่องตัดหญ้าคงดีไม่น้อย รดเสร็จนางก็นึกได้ว่าต้องรีบเตรียมอาหารรอต้อนรับครอบครัวของจินเหมย

“พี่สาว เปาเปาล้างเสร็จแล้ว” เด็กน้อยที่ไม่รู้ล้างผักอย่างไรให้เปียกไปทั้งตัววิ่งเข้ามาหานาง

“ไหนพาข้าไปดู สะอาดหรือไม่”

“สะอาดขอรับ” 

       นางพลิกผักดูก็สะอาดดี นางเลือกหยิบมาส่วนหนึ่ง อีกสองส่วนนางแกล้งทำทีว่าเก็บลงโอ่งแต่ความจริงแล้วนำไปเก็บในมิติ

“เรียบร้อย ส่วนเจ้ามาเปลี่ยนชุดแล้วนั่งเล่นรอในบ้านก่อน เข้าใจหรือไม่”

       นางจับเจ้าก้อนแป้งตัวอวบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วให้เขาเล่นรอบนฟูกหลังใหม่ที่สู้อุตส่าห์ไปหาซื้อกันมา เปาหลงยังไม่มีของเล่นนางจึงนำรูบิคออกมาจากมิติ เสิ่นลี่อิงหมุนให้ดูและบอกเด็กน้อยว่าเป้าหมายของลูกเต๋านี้คือต้องทำให้ส่วนที่มีสีเดียวกันมาอยู่ด้วยกัน เปาหลงตาลุกวาวนั่งหมุนอยู่บนเตียงอย่างเรียบร้อย พร้อมยืดอกว่าจะทำให้ได้ภายในสามวัน ลี่อิงปล่อยเปาเปาไว้ในห้อง ส่วนตนเองก็ออกมาหน้าเตาในครัว

ทำอะไรกินดีละทีนี้ ต้องดีหน่อยแต่ไม่หรูเกินไป

       เสิ่นลี่อิงหั่นหมูออกไว้หกส่วนนำไปหมักสับปะรดให้เนื้อนุ่มขึ้นสองส่วน หนึ่งส่วนเก็บไว้ทำไส้เสี่ยวหลงเปา อีกสามส่วนนางห่อเก็บไว้มอบให้เป็นของขวัญแด่จินเหมย

       ระหว่างรอก็ใช้หม้อหุงข้าวในมิติไปก่อน นางหุงข้าวในหม้อธรรมดาเป็น แต่การใช้หม้อหุงข้าวแบบในโลกเดิมอย่างไรก็ประหยัดเวลากว่า

      จากนั้นลี่อิงหั่นมันหมูออกมาเล็กน้อยใส่ลงในกระทะก้นลึก นางเจียวให้น้ำมันออกมา ใช้ความร้อนรีดน้ำมันออกจากมันหมูใต้ชั้นหนังหมูจนหมด เสิ่นลี่อิงเทออกมาครึ่งหนึ่งพักไว้ใช้คราวหลัง จากนั้นนางหยิบกระเทียมที่ได้แถมมาหั่นหยาบๆ ลงไปรวนจนเหลืองทอง ตามด้วยล้างหมูชิ้นที่หมักสับปะรดไว้ เติมน้ำและซีอิ๊วขาวผัดจนเกือบสุกก็หั่นขึ้นฉ่ายที่เปาเปาล้างไว้แล้วตามลงไป เพิ่มน้ำตาลทรายเล็กน้อย ผัดต่อจนสุกก็เสร็จสิ้นไปหนึ่งจาน

       ควันหอมฉุยจากหมูผัดขึ้นฉ่ายทำให้นางพอใจ นางวางพักไว้ในมิติช่องว่าง อีกรายการนางคิดว่าควรเป็นน้ำแกงจึงคิดทำน้ำแกงไก่ถู่โต้วที่ย่าของนางในภพก่อนชอบทำ โชคดีที่มีมิติช่องว่างนี้นางจึงมีวัตถุดิบพร้อมทำทุกสิ่ง

       เมื่อนำของออกมาเรียงรายก็ได้ยินเสียงเรียกของเด็กน้อยที่เริ่มจะคุ้นเคยกัน “พี่สาว ทำสิ่งใด”

“ตอนนี้หรือ ข้ากำลังจะทำน้ำแกงไก่ถู่โต้ว ย่าของข้าทำให้กินบ่อยๆ”

“ดูได้หรือไม่”

       นางพยักหน้ากวักมือให้เปาหลงเข้ามาใกล้ นางหั่นเนื้อไก่ส่วนสะโพกที่เลาะกระดูกออกแล้วให้เป็นชิ้นพอดีคำ แต่ส่วนน่องนางปล่อยไว้อย่างเดิม ลี่อิงตั้งหม้อและน้ำไก่ลงไปต้มแอบใส่น้ำกลิ่นจันทร์ลงในหม้อเล็กน้อย ก่อนจะหยิบเขียงอีกอันที่ใช้หั่นขึ้นฉ่ายก่อนหน้ามาหั่นผักอื่นๆ ต่อ

“หั่นเนื้อสัตว์และผักต้องแยกเขียงให้ชัดเจน ห้ามปะปนกันเด็ดขาด”

“ทำไม”

“เพราะเนื้อสัตว์ที่ไม่สุกจะทำให้เจ้าไม่สบาย หากหั่นผักต่อจากเนื้อสัตว์แล้วเจ้ากินเข้าไปโดยที่ไม่ได้ทำให้ร้อนก่อนก็จะไม่สบายเช่นกัน”

“ต้องทำสัญลักษณ์” เปาหลงทำสีหน้าเคร่งเครียดมองมายังนางอย่างจริงจัง

“ความคิดดี ไว้เรามาทำสัญลักษณ์กัน”

       เสิ่นลี่อิงนำถู่โต้ว แครอท หอมใหญ่ ขึ้นฉ่าย และมะเขือเทศมาหั่นแบ่ง ก็พอดีกับเวลาที่ต้องตักฟองออกจากหม้อต้มไก่ “ตักฟองออกเช่นนี้จะทำให้เราได้น้ำแกงที่ใส ตักหมดแล้วข้าจึงจะเริ่มปรุงรส เกลือ ซีอิ๊ว น้ำตาลไม่ต้องมาก พริกไทยนิดหน่อย คราวนี้เปาเปาส่งผักมาช่วยข้าเร็ว”

“ขอรับ” เปาหลงหยิบให้นางทีละสองชิ้น แต่นางก็ปล่อยให้เขาทำไปเช่นนั้น เพื่อปลูกฝังนิสัยชอบช่วยเหลือในตัวเปาเปา

“อันสุดท้ายแล้ว เจ้าเก่งมาก เท่านี้ก็เรียบร้อย รอทุกอย่างนิ่มก็กินได้ เปาเปาไปล้างมือเถิดตรงนี้ข้าจัดการเอง” สิ้นคำนางเปาหลงก็ลุกไปทันที เสิ่นลี่อิงนำหนังหมูไปใส่ลงหม้อตุ๋นในมิติพร้อมกับน้ำแกงบะหมี่ที่ได้มา ตุ๋นทิ้งไว้หลังทานข้าวค่อยมาจัดการต่อ

       นางจัดเตรียมทุกอย่างออกไปตั้งที่กลางบ้านรอรับแขกในยามโหย่ว โดยมีลูกมือตัวน้อยคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง หาถ้วยหาจานมาวางอย่างแข็งขัน ปากก็บ่นอุบว่าไม่เข้าชุดเหมือนของที่จวนท่านพ่อ

จ้าาาา…รู้แล้วว่าเกิดมารวย

       เมื่อนำหม้อน้ำแกงไก่ถู่โต้วมาตั้ง เสียงจินเหมยก็แว่วเข้ามาพอดี “ลี่อิง ข้ามาแล้ว เจ้าทำอะไรกินนั่น หอมมาหน้าบ้านเลยเชียว”

_______

ยามเว่ย หมายถึงเวลา 13:00 - 14:59 น.

ยามเซิน หมายถึงเวลา 15:00 - 16:59 น.

ยามโหย่ว หมายถึงเวลา 17:00 - 18:59 น.