บทที่ 10 ให้น้าเล็กลงมือเอง

อีกไม่นานก็ใกล้จะถึงวันเกิดอายุครบสิบเก้าปีแล้ว แต่ไป๋เหยากลับไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนัก ในชาติก่อนคุณพ่อคุณแม่จัดงานให้เธออย่างมีหน้ามีตา มีเพื่อนร่วมเรียนและแขกเหรื่อที่รู้จักมาร่วมงานมากมาย จากนั้นไม่นานเธอก็ตั้งครรภ์และแต่งงานกับหลัวจิ้ง

ไป๋เหยายกยิ้มเย็นชา ชาตินี้เธอจะไม่ทำตัวน่าอับอายอย่างนั้นอีกแน่

หลังจากเลิกเรียนแล้วเธอได้นัดหมายกับมู่จินว่าจะไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ และแวะกินขนมด้วยกันเหมือนทุกครั้ง แต่เมื่อหญิงสาวทั้งสองเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยก็พบกับมู่เฉินที่กำลังยืนพิงรถจี๊ปอยู่ ชายหนุ่มดูโดดเด่นสะดุดตาจนหญิงสาวหลายคนหัวใจสั่นไหว ถึงกับมีผู้หญิงหลายคนส่งสายตายั่วยวนให้เขาอย่างออกนอกหน้า แต่ว่ามู่เฉินกลับไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นว่าไป๋เหยาและมู่จินมาแล้ว เขาก็รีบเดินเข้ามาหาพวกเธอทันที

"วันนี้ไม่มีอะไรทำ เลยมารับหน้าที่เป็นคนขับรถให้พวกเธอสองคน ขึ้นรถสิ"

มู่จินเบ้ปากพลางหยอกเย้าน้าเล็กของตนเอง

"น้าเล็กคะ ฉันไม่เห็นรู้เลยว่าน้าจะมีเวลาว่างด้วย คิดว่าอยู่กับดาราสาวที่ไหนเสียอีก"

มู่เฉินถลึงตาใส่หลานสาวตนเองทันที

"หุบปากไปเลยจินจินตัวแสบ พวกเธอจะไปไหนฉันไปส่งเอง รีบขึ้นรถเร็วสิ"

"จะไปกินขนมร้านตรงข้ามนั่นค่ะ ไม่ต้องขึ้นรถหรอก เดินไปก็ถึงแล้ว"

มู่จินพูดตัดบท และจูงมือไป๋เหยาให้เดินไปพร้อมกับตนเอง มู่เฉินส่ายหน้าก่อนจะเดินตามหลานสาวของตนไป

เมื่อสั่งขนมและน้ำชามาแล้ว มู่จินยังไม่ทันได้กินเลยสักคำ ก็มีเพื่อนร่วมชั้นเรียนในมหาวิทยาลัยมาบอกเธอว่างานที่เธอทำส่งอาจารย์ไปก่อนหน้านี้เกิดปัญหา ต้องรีบกลับไปจัดการแก้ไขทันที ไป๋เหยาคิดจะตามไปด้วยแต่มู่จินบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวเธอก็จะกลับมาแล้ว ให้ไป๋เหยาอยู่เป็นเพื่อนน้าเล็กไปก่อน น้าเล็กของเธอไว้ใจได้ แต่หากเขาคิดลวนลามก็เอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าน้าเล็กได้เลย

มู่เฉินถึงกับอับจนถ้อยคำ หลานสาวตัวแสบนอกจากจะไม่เข้าข้างเขาแล้วยังสนับสนุนให้เพื่อนรักสาดน้ำใส่หน้าเขาอีกด้วย

ไป๋เหยาคลี่ยิ้มออกมา มู่เฉินที่เห็นอย่างนั้นก็เอ่ยกับเธอทันที

"เธอยิ้มอะไรกันเสี่ยวเหยา หรือว่าคิดจะสาดน้ำใส่หน้าฉันจริง ๆ"

ไป๋เหยาหยิบขนมขึ้นมากินพลางหยอกเย้ามู่เฉิน

"ก็ไม่แน่นะคะ ถ้าน้าเล็กลวนลามฉันจริง ๆ ฉันก็คงต้องเอาน้ำสาดหน้าน้าเพื่อป้องกันตัว"

มู่เฉินส่งเสียงเหอะในลำคอ เขายกถ้วยน้ำชาขึ้นมาดื่มและเอ่ยกับสาวน้อยตรงหน้า

"ฉันไม่ใช่ไอ้เวรหลัวจิ้งหรอกนะ ฉันไม่รังแกผู้หญิงที่ไม่ยินยอมพร้อมใจกับฉันหรอก"

เมื่อได้ยินมู่เฉินเอ่ยถึงหลัวจิ้ง ไป๋เหยาก็คิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ หญิงสาวขยับเข้ามานั่งใกล้เขาเล็กน้อย มู่เฉินชะงักไปชั่วครู่ แต่ไม่ได้พูดสิ่งใด

"น้าเล็ก ฉันมีเรื่องหนึ่งอยากจะปรึกษาน้าเล็กค่ะ"

ไป๋เหยาสาวน้อยไม่รู้เลยว่าตอนนี้มู่เฉินกำลังใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง กลิ่นหอมจากกายของเธอมันทำให้เขาแทบบ้า อยากจะดึงเธอเข้ามากอดเสียเดี๋ยวนั้น

แม้ในใจสั่นไหวจนเกินจะควบคุม ทว่าเขายังคงตีหน้าเฉย

"มีอะไร ไหนพูดมาสิ"

ไป๋เหยายกยิ้มก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"คืออย่างนี้ค่ะ อีกไม่นานฉันจะจัดงานวันเกิด วันนั้นฉันจะทำให้หลัวจิ้งกับไป๋เย่รั่วมีความสัมพันธ์กัน ฉันจะให้พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างเกลียดชังไปตลอดกาล ฉันคิดจะไปหาหลัวจิ้งเพื่อเสนอเรื่องเงินกับเขา ให้เขาทำตามที่ฉันขอ น้าเล็กคิดว่าแผนนี้ดีไหมคะ"

"ไม่ดี"

จู่ ๆ เขาก็ตัดบทเธอเสียดื้อ ๆ ไป๋เหยาขมวดคิ้วแล้วจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เธอคิดว่าการใช้วิธีนี้ดีมากแล้ว แต่เขากลับไม่เห็นด้วย

"ทำไมล่ะคะ"

"ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าอย่าเข้าใกล้ไอ้สารเลวนั่น"

"ฉันก็ไม่ได้เข้าใกล้เขานี่คะ ก็แค่ไปเสนอเงินให้เขา"

"เสี่ยวเหยา เธอก็รู้ดีแก่ใจว่าหลัวจิ้งมีนิสัยอย่างไร ประสบการณ์ในชาติก่อนไม่สอนอะไรเธอบ้างเลยเหรอ"

ไป๋เหยาเม้มริมฝีปากแน่น หญิงสาวหันมามองมู่เฉินอีกครั้ง และพบว่าตอนนี้เธอกับเขาอยู่ใกล้กันมาก

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เธอเป็นฝ่ายขยับเข้าหาเขาแบบนี้

ไป๋เหยาเริ่มวางตัวไม่ถูก เธอขยับตัวกลับมานั่งที่เดิมและไม่พูดอะไรอีก มู่เฉินเข้าใจดีว่าไป๋เหยาอยากจะแก้แค้น แต่เธอยังอ่อนต่อโลกเกินไป เสนอเรื่องเงินหลอกล่ออย่างนั้นหรือ ไอ้ชั่วนั่นนอกจากจะรับเงินไปแล้ว อาจจะลากเธอไปทำมิดีมิร้ายในบ้านมันก่อนแผนการจะสำเร็จน่ะสิ

เขาถอนหายใจออกมา แล้วบอกกับไป๋เหยาอย่างใจเย็น

"ไม่กี่วันก่อน ฉันส่งคนไปจับตาดูหลัวจิ้งและพบว่าพี่สาวของเธอไปหาเขาที่บ้าน ไป๋เย่รั่วมอบเงินให้เขาไปไม่น้อย และยังเป็นคนช่วยประกันตัวเขาจริง ๆ คนของฉันได้ยินพวกเขาสนทนากันว่าจะลงมือจัดการเธอในวันเกิด คาดว่าไม่ใช่เรื่องดี สองคนนั่นอาจจะทำให้เธอขายหน้าและตกเป็นของเขาในวันนั้น เพราะอย่างนี้เธอไปเสนอเงินให้เขาไม่ได้แล้ว เพราะเขารับเงินจากไป๋เย่รั่วไปแล้ว และเธออาจจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปตกหลุมพรางของพวกเขาเสียเอง เธอเข้าใจที่น้าเล็กพูดไหม"

ไป๋เหยาเงยหน้าขึ้นมามองมู่เฉินด้วยแววตาที่วูบไหว เธอคิดว่าตัวเองเดินหน้าแก้เกมได้แล้ว แต่ไป๋เย่รั่วกลับเดินนำหน้าเธอไปก่อนก้าวหนึ่ง

เธอยังคงตามไม่ทันพี่สาวจริง ๆ หรือ

มู่เฉินรับรู้ได้ถึงความกังวลใจของไป๋เหยา จึงรีบปลอบโยนเธอ

"เสี่ยวเหยาเธอไม่ได้โง่นะ เธอทำดีที่สุดแล้ว แต่คนชั่วน่ะย่อมมีแผนการนับไม่ถ้วนที่จะเอามาจัดการกับเธอ เพราะอย่างนั้นเธอไม่ต้องทำอะไร ให้ฉันจัดการเอง คนอย่างไป๋เย่รั่วและหลัวจิ้ง ต้องเจอกับคนที่ชั่วกว่าอย่างฉัน มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ"

"น้าเล็กคิดจะทำอะไรหรือคะ"

มู่เฉินยิ้มและไม่ได้พูดอะไรให้มากความ เขาบอกเธอว่าในวันเกิดให้ระมัดระวังเรื่องการกินและทุกอย่างให้ดี ๆ ไป๋เหยาพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายและไม่ได้ถามอะไรเขาอีก

ไม่นานมู่จินก็กลับมา บรรยากาศตึงเครียดจึงเบาบางลงไปได้ไม่น้อย

คนทั้งสามสนทนากันไม่นานนัก ไป๋เหยาก็ขอตัวกลับบ้าน ก่อนกลับเธอมองมู่เฉินอีกครั้ง เห็นเพียงชายหนุ่มตรงหน้ากำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

มู่จินชำเลืองมองน้าเล็กของเธอแล้วเดินเข้าไปใกล้เขา

"นี่น้าเล็ก น้าชอบเหยาเหยาของฉันใช่ไหมคะ ฉันเห็นน้ามองเพื่อนฉันตาไม่กะพริบเลย"

มู่เฉินหันมามองหลานสาวตัวแสบ และเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

"ใช่ ฉันชอบเพื่อนเธอ ชอบมาก และชอบแค่คนเดียว"

มู่จินเบ้ปาก กล่าวอย่างไม่ไว้หน้า

"ดาราสาวสองคนก่อนหน้าน้าเล็กก็เคยพูดแบบนี้ สุดท้ายก็เขี่ยพวกหล่อนทิ้ง"

"นั่นมันแต่ก่อน ตอนนี้ฉันโตแล้วนะ"

"น้าเล็กโตแต่ตัว แต่สมองน้าเล็กยังไม่โต"

"เธอรีบขึ้นรถไปเลย ก่อนที่ฉันจะทุบตีหลานสาวตัวเอง"

มู่จินแลบลิ้นใส่มู่เฉิน และรีบขึ้นไปนั่งในรถทันที ในขณะที่มู่เฉินกำลังจะขึ้นรถตามมู่จินไปก็ได้ยินเสียงหวานใสของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน

"คุณมู่เฉินคะ"

ชายหนุ่มหันไปมอง และพบว่าเป็นไป๋เย่รั่วนั่นเอง

ก่อนหน้านี้ไป๋เย่รั่วเห็นว่าไป๋เหยาและมู่จินกำลังนั่งกินขนมอยู่ที่ร้านตรงข้ามมหาวิทยาลัย แล้วมู่เฉินก็อยู่ที่นั่นด้วย เธออยากเข้าไปทักทายเขา แต่กลัวว่าไป๋เหยาจะรู้ทันสิ่งที่เธอกำลังจะทำและพูดถึงเธอในทางที่ไม่ดีให้มู่เฉินฟัง เธอจึงรอเวลาให้ไป๋เหยากลับบ้านไปก่อนแล้วจึงเข้ามาหาเขา

เขาหล่อมากจริง ๆ ท่าทางภูมิฐานดูดีนั่นช่างน่าชวนมอง ที่สำคัญเขารวยมาก หากเธอได้แต่งงานกับเขาจะต้องสบายไปชั่วชีวิต

ก่อนหน้านี้เธอได้ยินไป๋เหยาเรียกเขาว่าน้าเล็ก เธอก็อยากเรียกเขาอย่างสนิทสนมเช่นนั้นเหมือนกัน

มู่เฉินปรายตามองไป๋เย่รั่วด้วยสายตาเย็นชา

"มีอะไร"

ไป๋เย่รั่วยิ้มให้เขาและเอ่ยอย่างออดอ้อน

"คือว่าฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะค่ะ แต่ไม่ทันรถโดยสารแล้ว คุณช่วยไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ อ้อ ฉันได้ยินเสี่ยวเหยาเรียกคุณว่าน้าเล็ก ฉันเองก็อยากเรียกด้วย ฉันขอเรียกคุณว่าน้าเล็กเหมือนเสี่ยวเหยาได้ไหม"

ไป๋เย่รั่วเฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เธอพยายามทำตัวอ่อนหวานนุ่มนวล พวกผู้ชายร้อยทั้งร้อยยังไงก็ต้องหลงเสน่ห์ผู้หญิงน่ารักอ่อนหวานอย่างเธออยู่แล้ว

มู่เฉินรู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าช่างขวางหูขวางตาเขาเหลือเกิน จึงพูดกับเธออย่างไม่ไว้หน้า

"ขอโทษทีนะ เผอิญว่ารถฉันไม่ใช่รถสาธารณะไม่สะดวกให้คนแปลกหน้าขึ้นมานั่งตามใจชอบ หากเธอไม่ทันรถโดยสารก็เรียกรถที่บ้านมารับหรือเดินกลับเองสิ จะได้มองดูทิวทัศน์รอบตัวให้มากขึ้น สูดอากาศบริสุทธิ์ให้มาก ๆหน่อย สมองจะได้ไม่คิดแต่เรื่องชั่ว และที่สำคัญฉันไม่ชอบนับญาติกับใคร ฉันไม่ใช่น้าเล็กของเธอ ระวังคำพูดด้วย ก่อนจะนับญาติกับใครควรถามความเต็มใจของเขาก่อน ไม่ใช่ทำตัวแบบนี้ มันไร้มารยาทสิ้นดี!"

กล่าวจบชายหนุ่มก็เดินขึ้นรถและสั่งให้คนขับรถออกไปทันที มู่จินที่นั่งอยู่ในรถเมื่อเห็นว่าไป๋เย่รั่วเข้ามาพูดคุยกับน้าเล็กก็รีบเลื่อนกระจกรถลงคิดจะบอกไป๋เย่รั่วว่าให้ไปหว่านเสน่ห์คนอื่นเถอะ แต่เมื่อได้ยินที่มู่เฉินชิงด่าตัดหน้าเธอไปก่อนแล้ว หญิงสาวก็ถึงกับหัวเราะขบขันด้วยความชอบใจ

ไป๋เย่รั่วถูกมู่เฉินด่าจนหน้าชา เธอมึนงงจนทำสิ่งใดไม่ถูก

นี่เธอถูกเขาด่าอีกแล้วหรือ?

สามครั้งแล้วนะ!

เธอไม่อยากถูกเขาด่าเป็นครั้งที่สี่อีกแล้ว ใครพอมีหนทางช่วยเธอได้หรือไม่!