บทที่ 9 ลวนลาม

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับหลัวจิ้งส่งผลกระทบต่อจิตใจของไป๋เย่รั่วเป็นอย่างมาก เธอจึงนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เธอกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องที่เธอหลอกไป๋เหยาไปให้เขาลวนลามไปบอกกับคนอื่น ๆ แม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน และไป๋เหยาเองก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ แต่คนที่รู้เรื่องนี้ยังมีมู่เฉินอีกคน เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอ

ท่าทีที่เขาแสดงต่อเธอไม่ได้เป็นมิตรเลย เธอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจกันนะ เขาถึงแสดงท่าทางรังเกียจเธอถึงเพียงนี้

หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนหน้านี้หลัวจิ้งมาดักรอพบเธอที่หน้ามหาวิทยาลัย เขาบอกว่าต้องการเงินเพิ่มอีก ไป๋เย่รั่วกัดฟันกรอดคิดจะปฏิเสธ แต่คนสารเลวผู้นี้กลับเอาเรื่องเดิมมาขู่เธอซ้ำไปซ้ำมา เธอจึงต้องยอมมอบเงินให้เขาไป หลัวจิ้งจึงยอมจากไป

ไป๋เหยาที่ลอบมองดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลนักพลันยกยิ้มมุมปาก ที่แท้สองคนนี้ก็เกิดการทะเลาะกันถึงขั้นรีดไถเงินทอง น่าสมน้ำหน้าจริง ๆ

ก่อนหน้านี้ไป๋เหยาคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ มาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เธอกำลังวางแผนการหนึ่งที่จะทำให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันพร้อมความเกลียดชังไปทั้งชีวิต จนถึงขั้นไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้อีก

หลังจากเลิกเรียน มู่จินชวนไป๋เหยาไปนั่งกินขนมที่ร้านขนมไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ทั้งสองพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่ไป๋เหยาจะขอตัวกลับบ้าน

หลายวันมานี้เธอไม่ได้พบหน้ามู่เฉินเลย ได้ยินว่าเขามีงานให้ต้องสะสางไม่น้อย จึงไม่มีเวลามาพบเธอ

เมื่อกลับมาถึงบ้านตระกูลไป๋ก็พบว่ามีรถจอดอยู่บริเวณหน้าบ้านคันหนึ่ง ไป๋เหยาเดินเข้าไปด้านในและพบกับคุณอาไป๋ ซึ่งเป็นน้องชายของคุณพ่อและมีศักดิ์เป็นคุณอาของเธอ

คุณอาไป๋นั้นเป็นคนนิสัยดีใช้ได้ แต่อาสะใภ้ซึ่งเป็นภรรยาของเขานั้นกลับไม่ได้เรื่อง ลูกชายของเขาที่ชื่อว่าไป๋ม่อก็เป็นพวกไม่เอาไหน ชอบลวนลามผู้หญิงไม่เว้นแม้แต่ไป๋เย่รั่วพี่สาวของเธอ

เมื่อทุกคนเห็นว่าไป๋เหยากลับมาแล้วก็ส่งเสียงทักทายกันทันที ไป๋เหยาส่งรอยยิ้มให้กับทุกคน หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเธอก็ลงมาพูดคุยกับเครือญาติของตน ไป๋เย่รั่วเองก็นั่งร่วมวงด้วย ไป๋ม่อมองไป๋เย่รั่วด้วยแววตาที่ชื่นชอบ ไป๋เย่รั่วรู้สึกอึดอัดไม่น้อยแต่ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกไป

พวกผู้ใหญ่แยกไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งอีกทั้งยังเล่นไพ่นกกระจอกกันอย่างสนุกสนาน ส่วนเด็ก ๆ อย่างพวกเธอต้องมานั่งรวมกลุ่มกันอีกโต๊ะหนึ่ง ไป๋ม่อยิ้มให้ไป๋เหยาแล้วถามญาติผู้น้อง

"นี่เสี่ยวเหยา ได้ยินว่าเธอเพิ่งถูกรถชน หายดีแล้วหรือยัง"

"อืม หายดีแล้ว พี่ล่ะ ยังไม่เลิกดื่มเหล้าอีกเหรอ กลิ่นเหล้าเหม็นติดตัวไปหมดแล้ว"

ไป๋เหยาพูดจาหยอกเย้าไป๋ม่อ ต่างจากไป๋เย่รั่วที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาสักคำ

เวลาผ่านไปไม่นาน ไป๋เหยาก็สังเกตเห็นว่าไป๋ม่อเริ่มจะทำตัวรุ่มร่ามกับไป๋เย่รั่ว เขาแกล้งจับมือเธอบ้าง อีกทั้งยังเอาเท้าของตนมาถูไถขาของไป๋เย่รั่วอีกด้วย ไป๋เหยาทำเป็นมองไม่เห็นสายตาขอความช่วยเหลือจากไป๋เย่รั่ว เธอเอาแต่ดื่มชาและกินขนมทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ไป๋ม่อค่อนข้างแปลกใจเป็นอันมาก ทุกครั้งที่เขามาก็มักจะลวนลามไป๋เย่รั่วเช่นนี้ แต่ไป๋เหยามักจะด่าทอเขาทุกครั้ง จนคุณลุงคุณป้าตำหนิเขาให้อับอาย แต่ครั้งนี้น้องสาวคนดีกลับทำเหมือนไม่เห็นการกระทำต่ำช้าของเขา

เขารู้สึกว่าเช่นนี้ก็ดี ไป๋เย่รั่วย่อมไม่กล้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลืออยู่แล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนี้ไป๋ม่อจึงยื่นมือไปลูบต้นขาของไป๋เย่รั่วซ้ำไปซ้ำมา ไป๋เย่รั่วสีหน้าซีดเผือด มือของเขาซุกซนจนเริ่มจะลวนลามเข้ามาในร่มผ้าของเธอ ไป๋เย่รั่วทนไม่ไหวจึงยกถ้วยชาสาดใส่หน้าไป๋ม่อ แล้วตะโกนอย่างเดือดดาล

"พี่ไป๋ม่อคะ พี่อย่าทำแบบนี้ได้ไหมคะ พี่ลวนลามฉันอยู่พี่รู้ตัวไหม!"

เมื่อได้ยินไป๋เย่รั่วเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ทุกคนจึงหันมามอง ประธานไป๋และคุณนายไป๋ขมวดคิ้ว ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาลูกสาวทั้งสอง

"เกิดอะไรขึ้นเหรอ ไป๋ม่อ นายลวนลามเย่รั่วเหรอ"

คุณนายไป๋ถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ไป๋ม่อที่ได้ยินก็รีบส่ายหน้าแล้วตอบด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ไม่นะครับ ผมแค่ชวนน้องเย่รั่วพูดคุย แต่เธอกลับโวยวายและยังสาดชาร้อนใส่หน้าผมอีก ให้ตายเถอะ! หากคุณป้าไม่เชื่อก็ถามเสี่ยวเหยาสิครับ เธอก็เห็นว่าผมไม่ได้ทำอะไรเย่รั่วเลย"

ไป๋เหยาที่กำลังนั่งกินขนมลอบถอนหายใจออกมา ไป๋ม่ออย่างไรก็ย่อมต้องโยนเผือกร้อนชิ้นนี้มาให้เธออยู่ดี หญิงสาวหันมามองทุกคนและคลี่ยิ้มแล้วจึงตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"หนูไม่เห็นอะไรเลยนะคะ"

ไป๋เย่รั่วหันมาจ้องไป๋เหยาเขม็ง

"เสี่ยวเหยา ทำไมเธอพูดแบบนี้ เธอก็เห็นกับตาว่าเขาลวนลามพี่ พี่ขอความช่วยเหลือจากเธอตั้งหลายครั้ง แต่เธอกลับทำเป็นมองไม่เห็น หรือเธอกับพี่ไป๋ม่อรวมหัวกันวางแผนอยากทำให้พี่อับอาย"

เพราะความโมโหทำให้ไป๋เย่รั่วกล่าววาจาที่ไม่น่าฟังออกมา ประธานไป๋และคุณนายไป๋จ้องมองไป๋เย่รั่ว แต่อาสะใภ้ซุนคุณแม่ของไป๋ม่อกลับตะคอกขึ้นมาอย่างดูแคลน

"อะไรกันเย่รั่ว ไป๋ม่อก็บอกแล้วว่าไม่ได้ทำอะไรเธอเลย และเสี่ยวเหยาก็ก้มหน้าก้มตากินขนมไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น เธอยังจะกล่าวหาคนอื่นอีกเหรอ เสี่ยวเหยาดีกับเธอมาตลอด เธอคิดแบบนี้กับน้องสาวตัวเองได้ยังไงกัน แย่จริง ๆ นี่ละนะ เขาถึงบอกว่าพี่น้องต่างสายเลือดอย่างไรก็ไม่มีวันจริงใจต่อกัน พวกพี่น่ะเก็บลูกงูพิษมาเลี้ยงยังไม่รู้ตัวอีกเหรอพี่สะใภ้"

"คุณ! พอเถอะน่า"

คุณอาไป๋รีบปรามภรรยาตน บรรยากาศในบ้านเริ่มไม่สู้ดีนัก คุณอาไป๋จึงขอตัวพาภรรยาและลูกชายของตนกลับบ้านไป เมื่อคนจากไปแล้ว คุณนายไป๋ก็เอ่ยถามไป๋เย่รั่วทันที

"เย่รั่ว ลูกคิดมากเกินไปหรือเปล่า ไป๋ม่ออาจจะไม่ได้ทำแบบนั้น ก่อนหน้านี้แม่ก็ตำหนิเขาไปแล้วเขาคงไม่กล้าแล้วละ"

ไป๋เย่รั่วหันมามองไป๋เหยาเธอรู้สึกไม่ชอบใจ ไป๋เหยาเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ทุกครั้งจะออกหน้าแทนเธอมาโดยตลอด แต่ครั้งนี้กลับไม่สนใจที่จะช่วยเหลือเธอ

เมื่อไม่สามารถยืนยันหลักฐานได้ ไป๋เย่รั่วจึงบอกว่าเธอคงระแวงและคิดมากเกินไป ก่อนจะขอตัวกลับขึ้นไปพักบนห้องนอนของตนเอง ไป๋เหยาก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนจะขอตัวไปพักเช่นเดียวกัน

แต่เมื่อไป๋เหยากลับขึ้นมาบนห้องนอนก็พบว่าไป๋เย่รั่วกำลังนั่งรอเธออยู่ในห้อง เมื่อเห็นว่าน้องสาวมาแล้ว ไป๋เย่รั่วก็เดินเข้ามาหา และถามอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

"เสี่ยวเหยา ทำไมเธอไม่ช่วยพี่ล่ะ เธอก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าไป๋ม่อคิดจะลวนลามพี่"

ไป๋เหยาเริ่มรำคาญเต็มทน ไป๋เย่รั่วเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารำคาญพอ ๆ กับหลัวจิ้งเลยจริง ๆ

เธอหันมามองสบตาพี่สาว แล้วตอบอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน

"ฉันไม่เห็นจริง ๆ ค่ะ"

"เธอไม่เห็นหรือว่าแกล้งไม่เห็นกันแน่!"

ไป๋เย่รั่วยิ้มเย็นชา นับวันเธอเริ่มจะไม่ชอบหน้าไป๋เหยามากขึ้นทุกวัน

ไป๋เหยาส่งเสียงเหอะในลำคอ และเอ่ยกับไป๋เย่รั่วด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบ

"ฉันบอกว่าไม่เห็นก็คือไม่เห็น พี่จะคาดคั้นอะไรฉันคะ ที่สำคัญ เรื่องที่หลัวจิ้งลวนลามฉันก่อนหน้านี้ ฉันก็ไม่เคยเอามาทำเป็นเรื่องใหญ่โตเพราะไม่อยากให้พี่เดือดร้อน นี่พี่ยังจะบอกว่าฉันไม่ปกป้องพี่อีกเหรอ งั้นเอาอย่างนี้ดีไหมคะ ฉันจะลงไปบอกกับคุณพ่อคุณแม่ว่าฉันเห็นพี่ไป๋ม่อ ลวนลามพี่ แต่พี่ก็ต้องบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าวันนั้นฉันก็ถูกหลัวจิ้งลวนลามเหมือนกัน แล้วอย่าลืมพูดด้วยว่าพี่เป็นคนแนะนำให้ฉันรู้จักกับเขาและยังทิ้งฉันให้อยู่กับเขาสองต่อสอง หากไม่ได้น้าเล็กมาช่วยฉันคงแย่ไปแล้ว เอาแบบนี้ดีไหม เราจะได้ไม่ติดค้างกัน?"

ไป๋เหยาทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง แต่ไป๋เย่รั่วกลับรีบพุ่งเข้ามารั้งข้อมือของน้องสาวเอาไว้ก่อน พร้อมกับรีบบอกอย่างลนลานว่า

"อย่านะ ก็ได้ ช่างมันเถอะ เธอไม่เห็นก็คือไม่เห็นพี่ไม่คาดคั้นเธอแล้ว พี่ขอตัวก่อนวันนี้ปวดหัวมากเลย"

กล่าวจบไป๋เย่รั่วก็จากไปทันที เธอไม่ต้องการให้ไป๋เหยาบอกเรื่องนี้กับคุณพ่อคุณแม่ เพราะเธอรู้ดีว่า หากเธอทำให้พวกเขาผิดหวัง พวกเขาจะต้องส่งเธอกลับไปที่เดิมแน่นอน เธอไม่อยากกลับไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกแล้ว เธอไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตที่ต้องถูกคนเหยียบย่ำดูแคลนอีก และไม่อยากถูกมองว่าเป็นเด็กไม่มีครอบครัว เป็นเด็กที่ไม่มีใครรัก เธอไม่อยากพบเจอเรื่องราวเหล่านั้นอีกแล้ว

รอก่อนเถอะ ครั้งนี้ฉันจะให้เธอทำคะแนนนำไปก่อน แต่อีกไม่นานฉันจะต้องทำให้เธอสูญเสียทุกอย่างไปทั้งหมด

ตอนนี้อย่างไรก็ต้องหลอกใช้หลัวจิ้งไปก่อน เพราะเธอก็ยังหาทางออกที่ดีกว่านี้ไม่ได้

อีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดของไป๋เหยาแล้ว เมื่อถึงวันนั้นเธอจะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับน้องสาวสุดที่รัก

รับรองว่าไป๋เหยาจะต้องจดจำไปจนวันตายเลยทีเดียว!