Semua Bab ย้อนเวลามาเป็นเด็กดีของคุณน้าในยุค 80: Bab 1 - Bab 10

เพล้ง!เสียงแก้วตกแตกที่พื้นดังก้องกระจายไปทั่วทั้งห้องนอน พร้อมกันนั้นปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังร่วงหล่นจากเตียงนอน สภาพของเธอในตอนนี้ค่อนข้างน่าสงสารเป็นอันมาก แต่ถึงแม้จะดูน่าสมเพชเวทนามากเพียงใด ก็ไม่อาจทำให้ชายหญิงสองคนที่ยืนมองดูอยู่รู้สึกเห็นใจเลยแม้แต่น้อย"ไป๋เหยา เธอไปดีเถอะ อย่าได้ห่วงเลย กิจการทั้งหมดและเงินของเธอ ฉันสัญญาว่าจะดูแลมันเป็นอย่างดีแทนเธอเอง"เสียงของชายวัยกลางคนตรงหน้าที่เอ่ยกับเธอช่างดูเย็นชาห่างเหิน ไม่หลงเหลือความรักใคร่ไยดีเช่นแต่ก่อนเลยแม้เพียงน้อยไป๋เหยามองชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอด้วยความเจ็บปวด พลางเยาะหยันในใจเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เพราะความหน้ามืดตาบอดจึงทำให้เธอหลงเชื่อยอมแต่งงานกับเขา ทิ้งทางเลือกที่ดีทั้งหมดเพราะเขา ทั้งที่เธอควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้เธอช่วยสนับสนุนเขาทุกอย่าง แต่สุดท้ายเขากลับทรยศเธอและลอบคบชู้กับพี่สาวบุญธรรมที่เธอรักมากที่สุด ช่างน่าเจ็บใจเหลือเกิน!เมื่อเห็นว่าไป๋เหยาไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม หลัวจิ้งก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เขายกเท้าขึ้นถีบไปที่ขาของไป๋เหยาอย่างดูแคลนก็แค่ผู้หญิงหน้าโ

เมื่อเข้ามาในบ้านแล้ว ไป๋เหยาก็ให้คนยกชาอย่างดีเพื่อให้มู่จินและมู่เฉินได้ดื่ม อีกทั้งยังให้แม่บ้านหลี่นำขนมที่มู่จินซื้อมาฝากไปจัดใส่จานอีกด้วย คนทั้งสองนั่งอยู่ที่ห้องรับรองไม่นานนักมู่เฉินก็เดินตามเข้ามา เขาหย่อนกายนั่งลงตรงหน้าไป๋เหยา และถามขึ้นมา"วันนี้คุณลุงคุณป้าไม่อยู่เหรอ"ไป๋เหยายิ้มให้เขา พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่สนิทและไม่ห่างเหิน"วันนี้คุณพ่อมีประชุมค่ะ ส่วนคุณแม่อยู่ที่ร้านตัดเสื้อได้ยินว่าช่วงนี้ลูกค้าเยอะเพราะมีแบบชุดออกใหม่"มู่เฉินพยักหน้ารับช้า ๆ ชายหนุ่มมองไปโดยรอบบ้านตระกูลไป๋ แม้ว่าคนตระกูลไป๋จะไม่ได้ร่ำรวยเท่ากับตระกูลมู่ของเขา แต่ก็นับว่ามีหน้ามีตาในสังคม เขาหันกลับมามองไป๋เหยา แล้วสอบถามเธออีกครั้ง"อาการบาดเจ็บของเธอดีขึ้นแล้วใช่ไหม"ไป๋เหยายิ้มและพยักหน้า รู้สึกว่ามู่เฉินดูจะสนใจเธอมากกว่าแต่ก่อน อีกทั้งท่าทีของเขาก็ไม่ได้คุกคามเธอเช่นในชาติก่อนในตอนนั้นเธอไม่ได้สนใจว่ามู่เฉินจะมีใจชอบพอในตัวเธอตั้งแต่เมื่อใด แต่เมื่อชาตินี้รู้แล้วว่าเขาคิดอย่างไร เธอกลับรู้สึกว่ามันช่างน่าอึดอัดเหลือเกินมู่เฉินนั้นควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ทั้งนักร้องในบาร์ ดาราสาวชื่อ

ด้านหลัวจิ้งเมื่อเห็นไป๋เหยาในระยะใกล้เช่นนี้เขาก็พอใจในตัวเธอไม่น้อย หญิงสาวเบื้องหน้ามีหน้าตาสะสวย ผิวพรรณก็ขาวเนียนละเอียด งดงามมากกว่าไป๋เย่รั่วเสียด้วยซ้ำ แต่น่าเสียดายที่ดูอ่อนต่อโลกไม่ร้อนแรงชวนมองเช่นไป๋เย่รั่วไป๋เย่รั่วที่เห็นหลัวจิ้งมองน้องสาวด้วยแววตาที่ชื่นชมก็ลอบกำมือแน่น แต่ตอนนี้เธอต้องตามน้ำไปเสียก่อน จะทำให้เสียเรื่องไม่ได้ เพราะเธอยังต้องใช้ประโยชน์จากไป๋เหยาไปอีกนานส่วนไป๋เหยาแม้ในใจจะร้อนรนอยากจะยกเท้าถีบหลัวจิ้งสักครั้งแต่เธอต้องอดทนเอาไว้ก่อน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะทำเช่นนั้นได้ เธอจึงแสร้งตีหน้ายิ้ม ๆ ให้กับหลัวจิ้งและไป๋เย่รั่ว"พี่คะ นี่เหรอคะรุ่นพี่คนนั้นน่ะ"ไป๋เย่รั่วยิ้มเต็มใบหน้า แล้วตอบน้องสาวอย่างอ่อนโยน"ใช่จ้ะ พี่หลัวจิ้ง นี่คือไป๋เหยาน้องสาวของฉันเองค่ะ"หลัวจิ้งส่งยิ้มให้ไป๋เหยา ก่อนจะยื่นมือมาให้เธอ ไป๋เหยาเพียงยิ้มตอบอย่างมีมารยาท เธอไม่ได้ยื่นมือไปให้เขา หลัวจิ้งเองก็ไม่รีบร้อนเล่นตัวไปก่อนเถอะสาวน้อย อีกไม่นานฉันจะทำให้เธอมาสยบแทบเท้าฉันให้ได้เมื่อเห็นว่าไป๋เหยาวางตัวเหินห่างและไม่ยอมจับมือเขา ชายหนุ่มจึงรีบทำตามแผนต่อไปเพื่อหาทางใกล้ชิดกับ

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีว่าจะพูดเล่นเลยแม้แต่น้อย ไป๋เหยาจึงเริ่มจริงจังขึ้นมาทันที เธอจ้องมองเขาแล้วถาม"น้าเล็กอยากฟังคำตอบแบบไหนเหรอคะ"มู่เฉินมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาสั่งให้คนขับรถจอดรถที่ข้างทาง แล้วสั่งให้คนขับรถลงไปรอที่นอกรถก่อน ไป๋เหยามองการกระทำของมู่เฉินด้วยแววตาที่เรียบเฉย เธอรู้ดีว่าเขาคงไม่ต้องการให้มีคนรู้เรื่องพิลึกนี้มากนักเมื่อในรถเหลือเพียงเขาและเธอ มู่เฉินก็เอ่ยเข้าเรื่องทันที"ว่าอย่างไร เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"เมื่อได้ยินเขาถามอย่างนั้นเธอก็เม้มริมฝีปาก มือทั้งสองข้างจับกันเอาไว้แน่น หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย แล้วจึงตอบคำถามของเขา"น้าเล็กจำวันที่ฉันถูกรถชนได้ไหมคะ วันนั้นแหละค่ะ พอฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองย้อนกลับมาในช่วงอายุสิบแปดปี"มู่เฉินจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่คลาดสายตา ไป๋เหยาเห็นว่าในแววตาของเขามันมีทั้งความสงสารและรู้สึกผิดอยู่ในดวงตาคมคู่นั้น เธอรู้ดีว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ หญิงสาวเสหลบสายตาที่มองมาของมู่เฉิน มู่เฉินเองก็เข้าใจได้ ไป๋เหยาไม่เคยชอบเขา ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ก็ไม่เคยคิดจะชอบเขาเองก็ไม่ได้โ

เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นกับหลัวจิ้งส่งผลกระทบต่อจิตใจของไป๋เย่รั่วเป็นอย่างมาก เธอจึงนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เธอกลัวว่าเขาจะเอาเรื่องที่เธอหลอกไป๋เหยาไปให้เขาลวนลามไปบอกกับคนอื่น ๆ แม้ว่าจะไม่มีหลักฐาน และไป๋เหยาเองก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้ แต่คนที่รู้เรื่องนี้ยังมีมู่เฉินอีกคน เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคุณพ่อคุณแม่ของเธอท่าทีที่เขาแสดงต่อเธอไม่ได้เป็นมิตรเลย เธอเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเธอไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจกันนะ เขาถึงแสดงท่าทางรังเกียจเธอถึงเพียงนี้หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนหน้านี้หลัวจิ้งมาดักรอพบเธอที่หน้ามหาวิทยาลัย เขาบอกว่าต้องการเงินเพิ่มอีก ไป๋เย่รั่วกัดฟันกรอดคิดจะปฏิเสธ แต่คนสารเลวผู้นี้กลับเอาเรื่องเดิมมาขู่เธอซ้ำไปซ้ำมา เธอจึงต้องยอมมอบเงินให้เขาไป หลัวจิ้งจึงยอมจากไปไป๋เหยาที่ลอบมองดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกลนักพลันยกยิ้มมุมปาก ที่แท้สองคนนี้ก็เกิดการทะเลาะกันถึงขั้นรีดไถเงินทอง น่าสมน้ำหน้าจริง ๆก่อนหน้านี้ไป๋เหยาคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ มาอย่างถี่ถ้วนแล้ว เธอกำลังวางแผนการหนึ่งที่จะทำให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันพร้อมความเกลียดชังไปทั้งชีวิต