บทที่ 6 น้าเล็กคนปากจัด

ในขณะที่เรื่องราวดำเนินไปอย่างราบรื่น ก็มีเสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา

"นั่นเธอกำลังทำอะไรน่ะ ทำร้ายคนในที่สาธารณะมันผิดกฎหมายนะ"

ไป๋เหยาเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะพบกับตำรวจผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาและมองเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ไป๋เหยาเม้มริมฝีปากแน่น เธอใจร้อนเกินไปแต่หลัวจิ้งมันจะลวนลามเธอก่อนจริง ๆ เธอต้องปกป้องตัวเองสิ

ตำรวจคนนั้นมองเธออย่างไม่ละสายตา แล้วพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูแคลน

"อะไรกัน อายุยังน้อยอยู่เลย แต่หัดทุบตีคนเสียแล้ว เธอรู้ไหมหากว่าเจอทหารอาสาเธอจะเดือดร้อนมากขนาดไหน โชคดีที่มาเจอตำรวจใจดีแบบฉัน ไปสถานีตำรวจกับฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะแจ้งให้ผู้ปกครองของเธอมารับทราบพฤติกรรม"

ไป๋เหยาร้องในใจว่าแย่แล้ว เธอลงมืออย่างใจร้อนเกินไปจริง ๆ

ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะพูดแก้ตัวอย่างไรดี ก็มีเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ผมเป็นผู้ปกครองของเธอเองครับคุณตำรวจ ก่อนหน้านี้ผมบอกให้เธอรออยู่ที่นี่ผมจะไปซื้อขนมที่ร้านฝั่งตรงข้าม เมื่อกลับมาก็เห็นว่าผู้ชายคนนี้กำลังลวนลามหลานสาวของผม และจะจับขาของเธอด้วย หลานสาวผมก็ต้องปกป้องตัวเอง  การปกป้องตัวเองคงไม่นับว่าเป็นความผิดใช่ไหมครับ"

ไป๋เหยาหันขวับมาทันที ก่อนจะพบกับมู่เฉิน ชายหนุ่มมองเธอด้วยแววตาที่เรียบเฉย ก่อนจะหันไปจัดการเจรจากับตำรวจตรงหน้า

เมื่อตำรวจคนนั้นได้ฟังเรื่องราวจากปากมู่เฉินท่าทางของเขาก็ดูอ่อนลงเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังจัดการลากตัวหลัวจิ้งไปที่สำนักงานตำรวจอีกด้วย หลัวจิ้งร้องไม่เป็นภาษา บอกว่าเขาไม่ได้ลวนลามไป๋เหยา แต่ตำรวจคนนั้นกลับไม่เชื่อ อีกทั้งยังมีมู่เฉินคอยผสมโรงบอกว่าเขาลวนลามเธอจริง ๆ หลัวจิ้งจึงไม่อาจหาสิ่งใดมาแก้ต่างได้อีก

ด้านไป๋เย่รั่วที่กำลังเดินกลับมา เมื่อเห็นว่าหลัวจิ้งถูกตำรวจลากตัวไปก็ตกอกตกใจเป็นอย่างมาก 

        ก่อนหน้านี้เพราะเธอไม่อยากเห็นภาพบาดตาจึงเดินไปหลบ รอให้สงบใจแล้วจึงจะกลับมา แต่เมื่อมาถึงก็เกิดเรื่องเสียแล้ว

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

หญิงสาวจ้องมองไป๋เหยาอย่างขุ่นเคือง ก่อนที่เธอจะมองเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างกายไป๋เหยา

เขาแต่งกายดูดีมาก อีกทั้งยังสวมแว่นตาอีกด้วย มันช่างชวนมองจนละสายตาไม่ได้จริง ๆ

เธอจำได้ว่าเขาคือมู่เฉิน ลูกชายคนเดียวของตระกูลมู่ เธอเคยเห็นเขาตามงานสังคมต่าง ๆ แต่ไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัว แล้วไป๋เหยาไปรู้จักและสนิทสนมกับเขาขนาดนี้ได้อย่างไรกันนะ 

เมื่อใคร่ครวญแล้วไป๋เย่รั่วก็จำได้ว่า มู่เฉิน ยังเคยช่วยพาไป๋เหยาไปส่งโรงพยาบาลกาชาด เพื่อนสนิทไป๋เหยามีชื่อว่ามู่จิน  ซึ่งมู่จินมักจะมองเธอด้วยสายตาดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง

มู่เฉินน่าจะเป็นญาติของมู่จิน เพราะแบบนี้พวกเขาสองคนจึงสนิทสนมกันสินะ

ไม่ได้การแล้วเธอจะต้องรีบเข้าไป เผื่อว่าไป๋เหยาจะแนะนำให้เธอรู้จักกับเขามากขึ้น หากว่าเขาสนใจเธอจะได้ถีบหัวส่งหลัวจิ้งไปเสีย

ไป๋เย่รั่วพยายามระงับอารมณ์ที่หวาดหวั่นรีบร้อนเดินเข้าไปหาไป๋เหยาพลางถามน้องสาว

"เสี่ยวเหยาเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ทำไมพี่หลัวจิ้งถึงถูกจับตัวไปแล้วล่ะ"

ไป๋เหยาหันกลับมามองไป๋เย่รั่ว เธอมองเห็นว่าแม้ปากจะเอ่ยถามถึงหลัวจิ้ง แต่ดวงตาของไป๋เย่รั่วกลับเอาแต่มองมู่เฉินตาไม่กะพริบ

ไป๋เหยาส่งเสียงเหอะในใจ พี่สาวบัดซบผู้นี้ของเธอนอกจากจะเจ้าแผนการแล้วยังบ้าผู้ชายจนอาการหนักเสียด้วย

มู่เฉินมีหรือจะมองไม่เห็นสายตาของไป๋เย่รั่วที่จงใจยั่วยวนเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่เขาไม่มีทางสนใจผู้หญิงประเภทนี้ 

เมื่อเห็นว่ามู่เฉินไม่สนใจตนเอง ไป๋เย่รั่วก็หน้าเสีย เธอรีบเปลี่ยนเรื่องไปสนทนากับไป๋เหยาแทน

"เสี่ยวเหยา ว่ายังไง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่"

"พี่หลัวจิ้งเขาลวนลามฉันค่ะ เขาจะจับขาฉัน แต่บังเอิญว่ามีคุณตำรวจมาเห็นพอดี นี่เหรอคะคนที่พี่บอกว่าเขาดีมาก ว่าแต่เขาเคยลวนลามพี่ไหม พี่บอกฉันได้เลยนะ ฉันจะได้ให้คุณตำรวจจัดการเขาให้หลาบจำ"

ไป๋เย่รั่วย่นหัวคิ้ว เธอยิ้มเจื่อนแล้วตอบอย่างไม่เต็มเสียง

"จะเป็นไปได้อย่างไรกัน เขาเป็นคนดีและสุภาพมากเลยนะ ตั้งแต่พี่รู้จักกับเขามา เขาไม่เคยลวนลามพี่เลย เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเสี่ยวเหยา"

ไป๋เหยายังไม่ทันได้อ้าปากตอบ มู่เฉินกลับพูดขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันเห็นกับตาว่าเขาลวนลามน้องสาวเธอ แต่เธอกลับเข้าข้างคนชั่วแบบนั้น เธอเป็นพี่สาวประเภทไหนกัน นอกจากจะไม่เข้าข้างน้องสาวแล้วยังปล่อยให้น้องสาวอยู่กับผู้ชายคนอื่นตามลำพังอีก หรือว่าเธอมีแผนการอะไรในใจ"

ไป๋เย่รั่วหน้าซีดเผือดรีบร้อนปฏิเสธและแก้ตัวเป็นพัลวัน ไป๋เหยาถึงกับขมวดคิ้ว พร้อมกับมองมู่เฉินด้วยความสงสัย แต่ก่อนมู่เฉินไม่เคยพูดจารุนแรงกับผู้หญิงแบบนี้เลยสักครั้ง เขาออกจะสุภาพกับหญิงสาวทุกคน แต่ตอนนี้เขากลับพูดจาเสียดแทงไป๋เย่รั่วเหมือนรู้ทันความคิดของพี่สาวเธอเสียอย่างนั้น

มู่เฉินเองเมื่อถูกไป๋เหยามองก็ไม่ยี่หระ เขามองตอบเธอเช่นเดียวกัน 

"ทำไม ยังไม่รีบขอบคุณน้าเล็กอีก ฉันช่วยเธอแก้สถานการณ์เอาไว้เชียวนะ ไม่อย่างนั้นเธอคงแย่แน่"

ไป๋เหยาพลันได้สติ เธอยิ้มแล้วจึงกล่าวกับเขา

"ขอบคุณมากนะคะน้าเล็ก ฉันขอตัวกลับก่อน วันนี้เหนื่อยแล้ว ไม่รบกวนน้าเล็กแล้วค่ะ"

ไม่รอให้มู่เฉินเอ่ยจบ ไป๋เหยาก็รีบเดินจากไปทันที มู่เฉินมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวไปจนลับสายตา เขาครุ่นคิดในใจว่าจะต้องหาทางคุยกับไป๋เหยาให้รู้เรื่องเสียแล้ว

ส่วนไป๋เย่รั่วนั้นเธอรีบเดินเข้ามาหามู่เฉินและพูดกับเขาอย่างประจบสอพลอ

"คุณมู่เฉินคะ ฉันเคยเห็นคุณในงานเลี้ยง แต่ตอนนั้นคุณอยู่ไกลจึงมองเห็นไม่ชัด และฉันจำได้ว่าคุณช่วยพาเสี่ยวเหยาไปส่งโรงพยาบาลด้วย วันนี้ได้มาเห็นคุณในระยะใกล้ คุณหล่อเหลาสมคำร่ำลือจริง ๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ และขอบคุณมากที่คุณช่วยเสี่ยวเหยาเอาไว้ เสี่ยวเหยายังเด็กไม่รู้ความ จึงทำตัวไร้มารยาทกับคุณไปไม่น้อย ฉันต้องขออภัยแทนน้องสาวด้วยค่ะ"

ไป๋เย่รั่วกล่าวจบก็ส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม มู่เฉินมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา และพูดตัดบทเธออย่างไม่ไว้หน้า

"เลิกตีหน้าซื่อเสียทีเถอะ เสแสร้งตลอดเวลาไม่เบื่อบ้างเหรอ ฉันเกลียดจริง ๆ ผู้หญิงบัดซบแบบเธอน่ะ!"

เอ่ยจบเขาก็หันหลังเดินจากไปทันที ทิ้งไป๋เย่รั่วให้ยืนปากอ้าตาค้างเอ่ยคำพูดอะไรไม่ออก

นี่เขาด่าเธออย่างนั้นหรือ

ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนด่าเธอด้วยถ้อยคำรุนแรงแบบนี้มาก่อน!

ไป๋เย่รั่วทั้งอับอายทั้งโมโหจนใบหน้าแดงก่ำ เธอทิ้งกายนั่งลงที่โต๊ะไม้ ไม่คิดจะตามไป๋เหยาไปเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้มีเรื่องที่น่าปวดหัวยิ่งกว่านั้นก็คือหลัวจิ้งโดนจับตัวไปแล้ว ใครจะประกันตัวเขาออกมากันล่ะทีนี้

ช่างเถิด ทำงานไม่ได้เรื่องก็นอนในคุกไปก่อนก็แล้วกัน!

ด้านไป๋เหยานั้นเธอเดินมาหยุดอยู่ที่สถานีรถโดยสารหน้ามหาวิทยาลัย ยังไม่ทันได้ข้ามถนนกลับไปอีกฝั่งก็มีมือของใครบางคนมาดึงแขนของเธอเอาไว้ เมื่อหญิงสาวหันไปมองก็พบว่าเป็นมู่เฉินนั่นเอง

"น้าเล็ก มีอะไรอีกเหรอคะ"

"มากับฉัน"

"นี่จะพาฉันไปไหนคะน้าเล็ก!"

"ฉันมีเรื่องอยากพูดกับเธอ เดี๋ยวนี้ตอนนี้!"

ไป๋เหยาย่นหัวคิ้ว เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ปฏิเสธ ก็พบว่ามู่เฉินถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้นมาและพาเธอเข้ามานั่งในรถของเขา ไป๋เหยาจ้องชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง และถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ

"น้าเล็กนี่คุณจะทำอะไรคะ"

"ไป๋เหยา เธอกลับมาเหมือนฉันใช่ไหม เราสองคนย้อนเวลากลับมาเหมือนกันใช่ไหม เธอตอบมาสิ แล้วขอบอกไว้ก่อนว่าห้ามโกหกแม้แต่คำเดียว ไม่อย่างนั้นฉันจะจูบเธอในรถเป็นการลงโทษ!"

ไป๋เหยา "..."