บทที่ 7 ความจริงที่ยังไม่ได้บอกเธอ

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีว่าจะพูดเล่นเลยแม้แต่น้อย ไป๋เหยาจึงเริ่มจริงจังขึ้นมาทันที เธอจ้องมองเขาแล้วถาม

"น้าเล็กอยากฟังคำตอบแบบไหนเหรอคะ"

มู่เฉินมีสีหน้าเคร่งเครียด เขาสั่งให้คนขับรถจอดรถที่ข้างทาง แล้วสั่งให้คนขับรถลงไปรอที่นอกรถก่อน ไป๋เหยามองการกระทำของมู่เฉินด้วยแววตาที่เรียบเฉย เธอรู้ดีว่าเขาคงไม่ต้องการให้มีคนรู้เรื่องพิลึกนี้มากนัก

เมื่อในรถเหลือเพียงเขาและเธอ มู่เฉินก็เอ่ยเข้าเรื่องทันที

"ว่าอย่างไร เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่"

เมื่อได้ยินเขาถามอย่างนั้นเธอก็เม้มริมฝีปาก มือทั้งสองข้างจับกันเอาไว้แน่น หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกาย แล้วจึงตอบคำถามของเขา

"น้าเล็กจำวันที่ฉันถูกรถชนได้ไหมคะ วันนั้นแหละค่ะ พอฉันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองย้อนกลับมาในช่วงอายุสิบแปดปี"

มู่เฉินจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่คลาดสายตา ไป๋เหยาเห็นว่าในแววตาของเขามันมีทั้งความสงสารและรู้สึกผิดอยู่ในดวงตาคมคู่นั้น

เธอรู้ดีว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอ หญิงสาวเสหลบสายตาที่มองมาของมู่เฉิน

มู่เฉินเองก็เข้าใจได้ ไป๋เหยาไม่เคยชอบเขา ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ก็ไม่เคยคิดจะชอบ

เขาเองก็ไม่ได้โทษเธอ

"ฉันเองก็กลับมาเมื่อไม่นานมานี้ เดิมทีคิดว่าเป็นฝันฉากหนึ่ง แต่เมื่อตื่นขึ้นมาและพบว่าตนเองจำเรื่องราวในชาติก่อนได้ ก็คิดว่าตัวเองต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ แต่พอได้สติรับรู้ ถึงได้เข้าใจว่าฉันไม่ได้บ้าและไม่ได้ฝัน แต่ว่าย้อนเวลากลับมาจริง ๆ"

ไป๋เหยาจ้องมู่เฉินอย่างไม่ละสายตา เธอเองก็ตกใจมาก ไม่คิดเลยว่านอกจากตัวเธอที่รู้สึกว่าเรื่องนี้มันราวกับความฝัน มู่เฉินก็กำลังพบเจอกับเรื่องแปลกเหนือธรรมชาติเหมือนกันกับเธอ

หญิงสาวหมดคำพูด เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงหันไปบอกกับเขาอย่างไม่เต็มเสียงเท่าใดนัก

"ขอบคุณน้าเล็กมากนะคะ ที่เคยเตือนสติ แต่ว่าฉันไม่ได้ใส่ใจ เพราะหน้ามืดตามัวในความรัก ฉันไร้เดียงสาเกินไปจริง ๆ น้าเล็กคงมองว่าฉันโง่มากเลยใช่ไหมคะ"

มู่เฉินอยากจะดึงหญิงสาวตรงหน้าเข้ามากอดและปลอบโยนเธอ บอกว่าเธอไม่ได้โง่ คนเราล้วนผิดพลาดกันได้ แต่เขากลับไม่กล้าทำแบบนั้น

ก่อนหน้านี้ที่ขู่ว่าจะจูบเธอ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำให้เธอกลัวมากพอแล้ว หากเขายังกอดเธออีก เธอคงหนีเขาไปเรื่อย ๆ เหมือนเดิมอีกแน่

"ไม่หรอก คนเราล้วนต้องเคยทำเรื่องผิดพลาด แต่เมื่อมีโอกาสได้เริ่มใหม่แล้ว เธอจะต้องใช้ชีวิตให้ดี ไป๋เหยา วันนี้เธอไม่ควรไปพบไอ้เวรนั่น เธอไม่ควรเชื่อพี่สาวจอมเสแสร้งของเธอ และที่สำคัญหากเธออยากเอาคืน เธอบอกฉัน เธอแค่บอกฉันมาคำเดียว ต่อให้ต้องฆ่าพวกเขาอีกรอบฉันก็ทำให้เธอได้"

ไป๋เหยาที่ได้ยินคำพูดพวกนี้จากปากของมู่เฉินเธอก็ตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

"น้าเล็ก คุณหมายความว่ายังไงคะ ในชาติก่อนเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ หลังจากฉันตายไปแล้ว คุณทำอะไรพวกเขาคะ"

มู่เฉินหันมามองสาวน้อยตรงหน้า เขาจำได้ว่าตอนที่พบเธอครั้งแรกคือตอนที่เขาเพิ่งเดินทางกลับมาจากต่างประเทศ

ไป๋เหยาตอนนั้นมาเที่ยวเล่นที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ เธอเป็นเพื่อนสนิทของมู่จินหลานสาวของเขา

เขาที่พบเห็นคนสวยมานักต่อนัก กลับพ่ายแพ้ให้กับรอยยิ้มน่ารักอ่อนหวานของไป๋เหยา เขาหลงรักสาวน้อยที่ไร้เดียงสาทว่าปากจัดคนนั้น

มู่เฉินก้มหน้าลงพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมา ช่วงเวลาที่งดงามในวันนั้นยังคงตราตรึงอยู่ภายในใจของเขา

เดิมทีไป๋เหยาควรเป็นดอกไม้ที่แสนงดงามโลกของเธอควรสดใส ทว่าสุดท้ายกลับต้องจากไปเพราะฝีมือของคนชั่ว

เมื่อเห็นว่ามู่เฉินไม่ตอบ ไป๋เหยาจึงยื่นมือไปเขย่าแขนของเขา

"น้าเล็ก คุณตอบฉันมาสิคะ ชาติก่อนคุณทำอะไรลงไปกันแน่"

มู่เฉินละจากความคิดก่อนหน้า และมองไป๋เหยาด้วยแววตาที่วูบไหว

.........

ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แต่ไป๋เหยายังคงนอนไม่หลับ เธอเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง แสงไฟยามค่ำคืนช่างสวยงามเป็นอย่างมาก

หลังจากที่สนทนากันจนเข้าใจแล้ว มู่เฉินก็มาส่งเธอที่บ้านตระกูลไป๋

เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไป๋เย่รั่วถึงกับมาขอร้องเธอว่าอย่าบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้คุณพ่อและคุณแม่ทราบ เธอไม่กล้าทำเรื่องที่ทำให้ไป๋เหยาต้องเสี่ยงอันตรายอีกแล้ว ไป๋เย่รั่วยอมทำทุกอย่างเพื่อชดเชยให้เธอ ไป๋เหยาเองไม่เชื่อคำพูดของไป๋เย่รั่ว แต่เธอก็รับปาก

เธอจะเก็บเรื่องนี้ไว้จัดการไป๋เย่รั่วเพื่อคิดบัญชีแค้นทีเดียว

เรื่องไป๋เย่รั่วนั้นก็สำคัญ แต่เรื่องที่เธอได้ฟังจากปากของมู่เฉินนั้น มันทำให้เธอตกใจยิ่งกว่า

เขาบอกว่า หลังจากที่ได้ยินว่าเธอล้มป่วย เขาและมู่จินพยายามหาทางมาเยี่ยมเธอหลายครั้ง แต่หลัวจิ้งและไป๋เย่รั่วกลับบอกว่าเธอไม่ต้องการพบใคร เขาเองก็ไม่อยากรบเร้าเธอจึงไม่ได้ติดใจอะไร แต่นานวันเข้าเขากลับพบเรื่องน่าสงสัย

มู่เฉินส่งคนมาตามสืบและรู้ว่าเธอป่วยหนัก ไม่นานก็สิ้นใจตายจากไป

หลัวจิ้งที่ตอนนั้นเป็นสามีของไป๋เหยาเอาแต่ร้องไห้แทบขาดใจ ไป๋เย่รั่วเองก็เสียใจมากเช่นเดียวกัน เมื่อไป๋เหยาตายแน่นอนว่าสมบัติทั้งหมดและกิจการทุกอย่างล้วนตกเป็นของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธอ รวมถึงพี่สาวใจชั่วคนนั้น

ไป๋เหยาได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรว่าเธอยินดีแบ่งสมบัติให้ไป๋เย่รั่ว

ไม่นานคนทั้งสองก็แต่งงานกัน มู่เฉินพอจะจับต้นชนปลายเรื่องนี้ได้ เขาสั่งคนสืบอย่างละเอียดอีกครั้ง จนพบว่าการตายของไป๋เหยาผิดปกติ

เธอถูกฆาตกรรม!

และแน่นอนว่าเป็นฝีมือของสามีและพี่สาวใจดำอำมหิต

หลังจากที่ไป๋เหยาตายจากไป มู่เฉินก็ย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า กินดื่มเที่ยวและผลาญเงินตระกูลมู่ไปเกือบหมด คุณพ่อคุณแม่ของเขาตรอมใจตายเพราะเขา ส่วนมู่จินก็แต่งงานและพาคุณแม่ของเธอซึ่งก็คือพี่สาวของเขาย้ายออกจากคฤหาสน์ตระกูลมู่ไปด้วย

มู่เฉินติดการพนัน สมบัติทุกอย่างจึงไม่เหลือ เขาใช้ชีวิตให้ผ่านไปวัน ๆ เฝ้าแต่เสียใจที่ตนเองช่วยไป๋เหยาไม่ได้

สุดท้ายเพราะความโกรธแค้นจนขาดสติ คืนหนึ่งเขาบุกเข้าไปในบ้านตระกูลไป๋พร้อมคนของตน จัดการใช้มีดแทงผัวเมียชั่วไม่นับแผลจนตายด้วยสภาพศพไม่สวย

ไป๋เหยาเมื่อหวนคิดถึงเรื่องที่เขาเล่าให้ฟัง เธอก็อดหนาวสะท้านในใจมิได้

เธอรู้ดีว่าจดหมายที่เขียนเอาไว้ว่าเธอยินยอมยกสมบัติให้กับไป๋เย่รั่วนั้น ตอนเธอป่วยหลัวจิ้งและไป๋เย่รั่วบังคับให้เธอประทับลายนิ้วมือ

เธอเคียดแค้นชิงชังพี่สาวและสามีชั่ว โดยไม่รู้เลยว่ามู่เฉินได้จัดการเอาคืนทุกอย่างแทนเธอไปแล้ว

เรื่องราวต่อจากนั้นเขาไม่ได้เล่าให้เธอฟังต่อ แต่ไป๋เหยาพอจะคาดเดาได้ว่าเขาคงจะถูกทหารอาสาจับตัวไปและทำการประหารชีวิตในข้อหาฆ่าคนตายอย่างโหดเหี้ยม

ภาพจำของคุณน้าเล็กที่แสนหล่อเหลาและเป็นที่ชื่นชม สุดท้ายกลับจบลงอย่างน่าสงสาร

ไป๋เหยาก้มหน้าลง เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา รู้สึกผิดที่ตนเองเป็นต้นเหตุที่ทำลายชีวิตของเขา

แต่มู่เฉินกลับบอกว่าไม่อยากให้เธอคิดมาก เรื่องราวในชาติก่อนจบสิ้นลงแล้ว ตอนนี้คือชาติใหม่และเธอควรเริ่มต้นใหม่ อย่าหลงเป็นเหยื่อคนชั่วอีก

และที่สำคัญเขาจะอยู่เคียงข้างเธอ เธอไม่ชอบเขาก็ช่างเถอะ แต่เขาจะคอยช่วยเธอดูผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิตของเธอ หากไว้ใจไม่ได้เขาก็จะไม่ยอมให้เธอคบหาเป็นอันขาด

ไป๋เหยาคลี่ยิ้มออกมา มู่เฉินคนเสเพลและไม่ได้เรื่องคนนั้นแท้จริงแล้วเขาก็มีข้อดีอยู่ไม่น้อยเลย

ชาตินี้เธอจะไม่เดินทางผิด เพื่อไถ่โทษ เขาจะได้ไม่ต้องพบจุดจบแบบนั้น

ส่วนมู่เฉินตอนนี้เขากำลังนั่งดื่มสุราอยู่ภายในห้องนอนของตนเอง ชายหนุ่มเฝ้าคิดถึงเรื่องราวที่ได้สนทนากับไป๋เหยาในวันนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เดิมทียังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เขาไม่ได้บอกกับเธอเพราะไม่อยากให้เธอโทษตัวเองไปมากกว่านี้

หลังจากที่เขาฆ่าตัวบัดซบสองคนนั้นตายไปแล้ว เขาก็มาที่หลุมศพของเธอ ก่อนจะใช้มีดปาดคอตนเอง เขาฆ่าตัวตายที่หน้าหลุมศพของไป๋เหยา

ตอนนั้นเขาคิดอย่างไร้เดียงสาว่า ในเมื่อไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอ ได้ตายอยู่หน้าหลุมศพของเธอก็ดีเหมือนกัน

เขาไม่เคยโกรธไป๋เหยา ไม่เคยกล่าวโทษเธอ หากในชาตินี้เรื่องราววนย้อนกลับไปเหมือนเช่นชาติก่อน เขาก็ยังยินดีจะเลือกหนทางเดิมอีกครั้ง

ชายหนุ่มยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ที่บอกว่าจะช่วยเลือกผู้ชายดีดีให้เธอสักคน

เขาหลอกเธอ!

ในชาตินี้ผู้ชายคนเดียวที่จะอยู่ข้างกายไป๋เหยามีแค่เขาเท่านั้น ใครกล้ามาแย่งเธอไป เขารับรองได้ว่ามันไม่ตายก็พิการซ้ำซ้อนแน่นอน

มู่เฉินเยาะหยันตนเอง ไหนบอกว่าจะไม่ยุ่งกับเธออีก ไม่อยากก้าวก่ายเรื่องของเธอไม่ใช่หรือ

สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้

เขาไม่เคยก้าวข้ามเรื่องของไป๋เหยาได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว!