หยูฉิงเฉิงรับตำแหน่ง

คนอื่น ๆ เมื่อรู้ข่าวว่าหยูฉิงอันกำลังจะคลอดต่างก็รีบมาที่หน้าเรือนเพื่อรอคอยเด็กแฝดทั้งสองอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เหิงจิ้งกั๋วได้แต่เดินไปมาอย่างกระวนกระวาย ตอนที่เขาอุ้มภรรยาตัวน้อยเข้าไปในห้องนั้น เขารู้สึกหวาดกลัวว่าการคลอดของนางจะไม่ปลอดภัยจนไม่อยากออกมาจากห้องนั้นแม้แต่น้อย หากหยูฉิงอันไม่บอกให้เขาออกไปเพราะนางไม่อยากให้เขาเห็นภาพการคลอดลูกที่น่ากลัวแล้วล่ะก็ เขาคงไม่ยอมออกมาง่าย ๆ เขากลัวว่านางจะกังวลเรื่องตนเองจึงออกมาเดินอย่างร้อนรนเช่นนี้ ยิ่งได้ยินเสียงร้องของภรรยาตัวน้อย หัวใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดนัก หากเขาสามารถคลอดแทนนางได้และรับความเจ็บปวดทั้งหมดแทนนางได้ เขาคงทำไปแล้ว

“จิ้งกั๋ว เจ้าหยุดเดินไปมาได้หรือไม่ ปู่ตาลายจะแย่แล้วเนี่ย”

“โธ่ ท่านปู่ขอรับ ข้าเป็นห่วงฉิงอันนี่ขอรับ”

“เจ้าคิดว่าคนอื่นเขาไม่ห่วงหรืออย่างไรกัน เพียงแต่ตอนนี้นางอยู่ในมือหมอแล้ว เจ้าก็ทำใจดี ๆ เอาไว้แล้วนั่งรออย่างสงบเสีย ไม่เช่นนั้นปู่จะไล่เจ้าไปรอที่อื่น”

<