ตอนที่ 11 เสียงหัวใจที่เริ่มดัง

นางยื่นแขนไปโดยว่าง่ายกว่าทุกครั้ง แปลกนัก ทำไมหัวใจถึงเต้นแรงขนาดนี้! ท่านอ๋องห้าดึงผ้าเช็ดมือผืนบางจากแขนเสื้อ เขยิบใกล้อย่างพอดิบพอดี ไม่ได้แตะต้องมากเกินไป แต่ใกล้พอให้นางได้กลิ่นแผ่ว ๆ ซึ่งเคล้ากับกลิ่นเหล็กเย็นจากเกราะในยามศึก

นิ้วมือยาวของเขาซับเลือดออกอย่างอ่อนโยนจนน่าประหลาดสำหรับคนที่เคยได้ยินชื่อเสียงว่าเหี้ยม เขาเป่าลมเบา ๆ เหมือนจะช่วยไล่แสบร้อนจากแผล ก่อนพันเชือกผ้าบางสองทบอย่างคล่องความเคยชิน

“คราวหน้าก็ระวังด้วย” เขาพึมพำคล้ายตำหนิ แต่เสียงนั้นต่ำและช้า คล้ายหนามของคำตำหนิถูกถอดออกไปแล้วครึ่งหนึ่ง

“เพคะ”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ตอบสั้น ๆ รู้สึกว่าคำเพียงพยางค์เดียวนี้คับอกประหลาด เมื่อเขาคลายมือจากข้อมือ รอยอุ่นยังค้างอยู่ใต้ผิว คงนานกว่าที่ผ้าจะซับได้หมด

ม่ออี๋ยืนปิดปากยิ้มตาเป็นระฆัง ดูชัดว่าอยากจะกระซิบคำว่าเขินแต่ยังรู้กาลเทศะพอจะเก็บไว้ให้ลมเย็นช่วยพัดออกทีหลัง

ไป๋เยี่ยนหรงมองฉากนั้นจากด้านข้าง ดวงตาของนางนิ่งเฉียบ ความเย็นเคลื่อนผ่านไหล่จนปิ่นหยกแน่นขึ้นคับศีรษะ นางปรับรอยยิ้มให้กลับคืนมา แถมยังละมุนกว่าเดิมด้วยซ้ำ แล้วค้อมกายทักทายอ๋องห้าอย่างไม่เสียมารยาท

“ท่านอ๋อง เมตต