ตอนที่ 9 ราชสำนักสั่นสะเทือน

รุ่งเช้าที่วังหลวงแดดยังไม่แรงนัก แต่ท้องพระโรงกลับร้อนระอุด้วยบรรยากาศตึงเครียด ขุนนางแต่งชุดเต็มยศยืนเรียงแถวเป็นระเบียบ คลื่นสายตาหลายสิบคู่ทอดไปยังพระแท่นทองที่ฮ่องเต้ยังไม่ได้เสด็จมา เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ดังก้องในอากาศ

“ได้ยินหรือยัง เสบียงในคลังหายไปตั้งหลายถัง”

“ได้ยินมาว่าว่าโยงไปถึงกรมกิจการพลเรือนกับกรมอาญาด้วยนะ”

“แต่ใครจะกล้ายืนยันล่ะ นี่มันเรื่องใหญ่เสียยิ่งกว่าสนมในวังแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเสียอีก”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวเข้ามาในท้องพระโรงในชุดแพรสีงาเรียบสง่า สายตาหลายคู่หันมาจับจ้อง พระชายาหลินที่ใคร ๆ เคยครั่นคร้าม วันนี้กลับเป็นคนที่ทุกคนรอคอยจะได้ฟังถ้อยคำ นางไม่ได้ยืนชิดข้างท่านอ๋องห้า แต่เลือกยืนด้านหลังเล็กน้อยในตำแหน่งที่ไม่เด่นและไม่ห่างจนเกินไป

ไป๋เยี่ยนหรงในชุดครามเข้มยืนอีกฟาก นางยิ้มอ่อนหวานท่าทีสงบเยือกเย็น แต่หางตาเหลือบมองหลินอวิ๋นเอ๋อร์ไม่วาง ในใจพร่ำบอกกับตัวเองว่า วันนี้ต้องเป็นวันของนาง

เสียงกลองประกาศดังขึ้นหนักแน่น “ตึง! ตึง! ตึง!”

“ฝ่าบาทเสด็จ”

เสียงของขันทีใหญ่เอ่ยประกาศ ทุกคนต่างเอ่ยร้องถวายพระพรดังสนั่น ก่อนที่ความเงียบจะเข้ามาแทนที่

“เมื่อคืน ข้าได้รับฎีกามาว่ามีการลักลอบเสบียงในคลังหลวง” ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงไม่ดังแต่ก้องไปทั่วทุกมุมของท้องพระโรง

“ให้กรมอาญาและกรมกิจการพลเรือนร่วมกันตรวจสอบ แต่ครั้งนี้ ข้าอยากฟังความจริงต่อหน้าทุกคน”

ขุนนางหลายคนรู้สึกใจหายวาบไปในอก บางคนหน้าก้มต่ำ บางคนเหงื่อผุดขึ้นทั้งที่อากาศก็ไม่ร้อน จ้าวเยี่ยนฝูก้าวออกมาหนึ่งก้าว คุกเข่าแล้วเงยหน้าขึ้น

“กระหม่อมได้ตรวจสอบเบื้องต้นแล้วพร้อมหลักฐานชัดเจน พบการส่งเสบียงออกนอกคลังผ่านช่องแคบที่ผนังทิศตะวันออก ผู้ร่วมขบวนการคือเสมียนของกรมกิจการพลเรือนนามว่าลู่เสวียนและมีหลักฐานโยงใยไปถึงหัวหน้าระดับรองพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงฮือดังพรืดเดียว บางคนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ บางคนก็หันไปมองขุนนางตระกูลไป๋ด้วยความตกตะลึง

ไป๋เยี่ยนหรงก้มหน้านิ่ง แต่กลับในใจเต้นแรง นี่มันเร็วเกินกว่าที่คาดเอาไว้มาก หลินซินอวิ๋นเอ๋อร์! ต้องเป็นนางอีกแล้วแน่ ๆ ที่อยู่เบื้องหลังการขุดรากถอนโคนครั้งนี้

ฮ่องเต้เลิกคิ้วเล็กน้อย “มีผู้ใดคัดค้านบ้าง”

ความเงียบกดทับจนเหมือนมีมือใหญ่ ๆ บีบคอทุกคนเอาไว้ ไม่มีใครกล้าออกเสียงแม้แต่คนเดียว ทันใดนั้น หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก็ก้าวออกมาหนึ่งก้าว นางคุกเข่าลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ

“หม่อมฉันขอทูลเสริมเพคะ”

ทุกสายตาหันไปจับจ้องที่นาง

“เมตตาเป็นสิ่งดี แต่หากถูกใช้เป็นข้ออ้างของคนชั่ว มันจะกลายเป็นบ่อเกิดของความอยุติธรรม” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่หนักแน่น

“หม่อมฉันเห็นด้วยกับท่านอ๋องห้าที่ว่าต้องสืบจนถึงต้นสายปลายเหตุ มิฉะนั้นความเมตตาที่เรามอบให้ราษฎรจะกลายเป็นช่องโหว่ให้พวกโกงกินได้เพคะ”

เสียงซุบซิบดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เสียงนินทาแต่เป็นเสียงยอมรับ ฮ่องเต้มองนางนิ่ง ก่อนแย้มพระสรวลบาง ๆ

“ชายาหลิน เจ้านี่ช่างพูดได้คมคายยิ่งนัก”

ไป๋เยี่ยนหรงเม้มริมฝีปากแน่นจนเลือดแทบซึม แต่ก็ยังต้องฝืนยิ้ม

เว่ยหลางก้าวออกมาถือบันทึกหลักฐาน วางลงตรงหน้าขุนนางกรมกิจการพลเรือน เหล่าขุนนางเบิกตากว้างเมื่อเห็นลายมือชื่อและตราประทับโยงใยกันเป็นเครือข่ายใหญ่ บรรยากาศหนักอึ้งจนแทบไม่มีใครหายใจได้เต็มปอด

จ้าวเยี่ยนฝูหันไปสบตากับหลินอวิ๋นเอ๋อร์เพียงชั่ววูบ ในดวงตาคมกริบนั้นมีแววบางอย่างที่ไม่ใช่แค่การยอมรับ แต่เป็นการเห็นค่าอย่างแท้จริง

นางเองก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนบางอย่างในอกที่ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่มันคือการเริ่มเชื่อใจที่ก่อตัวขึ้นมาแล้ว...

และนี่เพิ่งเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของศึกใหญ่ที่จะตัดสินว่าใครคู่ควรจะยืนเคียงข้างท่านอ๋องห้าอย่างแท้จริง

เสียงกลองสามครั้งสุดท้ายดับลง ท้องพระโรงยังไม่คลายความอึดอัด เสียงซุบซิบของเหล่าขุนนางดังก้องราวกับคลื่นกระทบฝั่ง บางคนก้มหน้าจนแทบจรดพื้น บางคนก็แอบเหลือบตามองตระกูลไป๋ด้วยความระแวง

ไป๋เยี่ยนหรงยังยืนด้วยท่วงท่าสง่างามในชุดสีครามเข้ม รอยยิ้มละมุนไม่หายไปจากใบหน้า แต่ในอกกลับเหมือนมีกองไฟลุกโชนกำลังเผาไหม้

“ไม่! ข้าจะไม่ยอมเสียหน้าเช่นนี้” นางพึมพำ

ฮ่องเต้ทอดพระเนตรลงมา “ขุนนางไป๋ เจ้ามีสิ่งใดจะกล่าวแก้ตัวหรือไม่”

ไป๋เฟิงจื้อ เจ้ากรมกิจการพลเรือน บิดาของไป๋เยี่ยนหรงก้าวออกมา คุกเข่าลงพร้อมกับเอ่ยเสียงดังสนั่น

“ฝ่าบาท กระหม่อมจะไม่ปฏิเสธว่ามีเสมียนสังกัดของกระหม่อมเกี่ยวข้อง แต่กระหม่อมขอยืนยันว่าไม่ได้มีคำสั่งจากตระกูลไป๋โดยตรง กระหม่อมพร้อมให้สอบสวนทุกเรื่องด้วยความบริสุทธิ์ใจพ่ะย่ะค่ะ!”

เสียงฮือดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ปะปนกันทั้งความชื่นชมในความกล้าและสงสัยในความจริงใจ หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวออกไปเล็กน้อย นางยังคงรักษามารยาทไม่แทรกตรงกลาง แต่เอ่ยเสียงเรียบพอให้ได้ยินทั่วกัน

“ผู้ที่ลักเล็กขโมยน้อย ใช่แล้ว อาจเป็นแค่พวกบ่าวรับใช้ตัวเล็ก ๆ แต่ถ้าไม่มีใครหนุนหลัง คงไม่กล้าหยิบถังเสบียงออกจากคลังกลางได้อย่างเป็นระบบเช่นนี้หรอกกระมัง”

เสียงขุนนางบางคนอุทาน “จริงด้วย!”

ขุนนางบางคนพึมพำ “หลักฐานที่จับได้เมื่อคืนมันฟ้องว่านี่เกินกว่าจะเป็นเพียงเสมียนธรรมดา”

ฮ่องเต้ยกพระหัตถ์ขึ้น ทุกเสียงเงียบลง “ดี เช่นนั้นก็ให้กรมอาญาจัดการไต่สวนเต็มรูปแบบ ใครข้องเกี่ยว อย่าได้ละเว้น!”

“ฝ่าบาทเพคะ!” ไป๋เยี่ยนหรงเอ่ยขึ้นเสียงใส น้ำเสียงยังคงอ่อนหวาน แต่แฝงไปด้วยแรงกดดัน

“หม่อมฉันเพียงเป็นสตรี มิได้ข้องเกี่ยวกับราชกิจ แต่ที่พระชายาหลินได้กล่าวไปนั้น ก็ไม่ควรเหมารวมว่าผู้หญิงทุกคนในตระกูลไป๋ต้องรับผิดนะเพคะ!”

ทุกสายตาหันไปที่นาง มีทั้งสายตาที่เห็นใจอละสายตาที่คอยจับผิด หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวออกมาช้า ๆ สบตานางอย่างสงบ

“หม่อมฉันไม่ได้กล่าวว่าผู้หญิงตระกูลไป๋ทุกคนต้องรับผิดเพคะ หม่อมฉันเพียงสื่อให้เห็นว่าใครก็ตามที่ใช้คำว่าเมตตามาบังหน้าเพื่อยืดมือออกไปหยิบสิ่งที่ไม่ควรหยิบ ย่อมต้องแสดงตนออกมา”

น้ำเสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็ดังพอที่จะก้องเข้าสู้โสตประสาทของทุกคน เหมือนเสียงระฆังที่ดังกังวาน ไป๋เยี่ยนหรงยิ้มบาง

“เช่นนั้น เราก็คงต้องรอดูกันต่อไป”

จ้าวเยี่ยนฝูที่ยืนอยู่เงียบมาตลอดก้าวออกมากล่าวเสียงทุ้มก้อง

“ต่อให้ใครหนุนหลัง ข้าก็จะลากคอมันออกมาประหารให้ได้!”

ดวงตาคมกริบตวัดไปทั่วทั้งท้องพระโรง น้ำเสียงเย็นชาเสียจนหลายคนขนลุกซู่ ฮ่องเต้พยักหน้า

“เอาตามที่จ้าวเยี่ยนฝูว่า”

หลังเลิกจากท้องพระโรง เสียงวิจารณ์ดังไปทั้งทางเดินหินอ่อน ขุนนางบางคนเดินเลี่ยงไปอีกทางเพราะไม่อยากปะทะกับคนฝั่งตระกูลไป๋ แต่บางคนกลับรีบเข้ามาทำความเคารพพระชายาหลินด้วยสายตาชื่นชม หลินอวิ๋นเอ๋อร์เดินออกมาอย่างเงียบ ๆ ม่ออี๋รีบเข้ามาประคอง

“พระชายาเพคะ วันนี้ท่านพูดได้เฉียบขาดยิ่งนัก บ่าวได้ยินพวกขุนนางพูดถึงกันไม่หยุดปาก!”

“อย่าอยากให้เขาพูดถึงเรามากนักเลย” หลินอวิ๋นเอ๋อร์หัวเราะเบา ๆ “ให้เขาพูดถึงกฎเกณฑ์จะดีกว่า”

เย็นวันเดียวกันที่โรงครัวหลวง พวกชาวบ้านยังคงต่อแถวเป็นระเบียบ ข่าวในท้องพระโรงกระจายเร็วยิ่งกว่าควันไฟ หลายคนมองพระชายาหลินด้วยแววตาใหม่ จากที่เคยหวาดกลัวนางก็กลับกลายเป็นยกย่องนาง

“พระชายาหลิน ขอบพระทัยที่ทำให้พวกข้าน้อยได้กินอิ่ม!”

“พระชายาหลินมีเมตตาจริง ๆ”

“พระชายาหลินช่างยุติธรรม พวกเราได้กินอิ่มนอนหลับเพราะท่านจริง ๆ”

เสียงหัวเราะและคำขอบคุณดังไม่ขาดสาย หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยิ้มรับโดยไม่พูดโอ้อวด ทัพพีในมือตักข้าวต้มลงถ้วยต่อเนื่องอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

ไป๋เยี่ยนหรงที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามยังคงยิ้มหวานเช่นเดิม แต่แววตาลึก ๆ กลับเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้ นางสาบานในใจว่าต้องหาทางพลิกเกมให้ได้!

และในเงาไกลออกไป จ้าวเยี่ยนฝูยืนกอดอกมองภาพหญิงสาวที่ตักข้าวต้มแจกจ่ายชาวบ้าน ดวงตาที่เคยว่างเปล่าเริ่มมีแสงบางอย่างวูบวาบขึ้นโดยไม่รู้ตัว นางไม่ใช่เพียงพระชายาหลินที่ใครต่อใครต่างก็บอกว่าจิตใจอำมหิตอีกต่อไป แต่เป็นสตรีที่หัวใจเขาเริ่มหันไปมองแล้วจริง ๆ...