ตอนที่ 10 เมื่อตำแหน่งกลายเป็นเดิมพัน

ลมยามค่ำพัดเอื่อย เสียงจิ้งหรีดขับขานก้องอยู่รอบเรือน เงาจันทร์ทอดยาวบนลานศิลา ภายในเรือนพักของพระชายาหลิน บ่าวไพร่วุ่นอยู่กับการจัดเตรียมตำรับสมุนไพรและถังน้ำร้อนสำหรับอาบ ม่ออี๋เดินเข้ามาพร้อมถาดผลไม้ ใบหน้าสว่างไสว

“วันนี้ข่าวลือเต็มเมืองเลยเพคะ ต่างก็บอกว่าพระชายากลายเป็นผู้มีเมตตา ทั้งยังช่วยฝ่าบาทไขความจริงอีกด้วย!”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยกผลไม้ชิ้นเล็กเข้าปาก แย้มยิ้มแต่สายตานิ่ง

“คำพูดลอยลมมีค่าเพียงครู่เดียวเท่านั้น ม่ออี๋ สิ่งสำคัญคือเราต้องทำให้ทุกวันพิสูจน์ว่าสิ่งที่เราเป็นไม่ใช่ภาพลวงตา”

“แต่พระชายาเพคะ” ม่ออี๋โน้มตัวกระซิบ “ข้างนอกก็มีเสียงพูดกันว่าคุณหนูไป๋ไม่พอใจยิ่งนัก”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์วางช้อนผลไม้ลงช้า ๆ ริมฝีปากแย้มบาง

“ไม่พอใจย่อมเป็นธรรมชาติ คนที่เคยชินกับการยืนบนที่สูง หากมีใครแย่งแสงไปบ้างย่อมต้องเจ็บตาเจ็บใจเป็นธรรมดา”

อีกฟากหนึ่ง ณ เรือนสกุลไป๋ ตะเกียงน้ำมันส่องสว่างจนเงาพลิ้วบนผนัง ไป๋เยี่ยนหรงนั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง มือบิดผ้าเช็ดหน้าจนยับยู่ยี่

“นางกลายเป็นคนโปรดของพวกชาวบ้าน อีกไม่นานท่านอ๋องห้าอาจจะมองนางด้วยสายตาใหม่เช่นกัน”

เสียงบ่าวสาวคนสนิทกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์ ไป๋เยี่ยนหรงเงยหน้าขึ้น สายตาคมกริบต่างจากรอยยิ้มละมุนที่นางเคยแสดง

“ท่านอ๋องห้าต้องเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว!”

“คุณหนูคิดจะทำสิ่งใดเจ้าคะ”

นางยิ้มเย็น พลางวางผ้าเช็ดหน้าลงบนโต๊ะ

“วันพรุ่งนี้จะมีงานถวายสักการะที่วัดผู่อิน พระชายาหลินก็ต้องไปเช่นกัน เราจะทำให้ทุกคนเห็นว่านางไม่ใช่สตรีบริสุทธิ์อย่างที่ใคร ๆ เชื่อกัน ทำให้นางต้องอับอาย!”

เงาแววตานั้นคล้ายประกายมีดที่พร้อมกรีดลงโดยไม่ลังเล

รุ่งเช้า วัดผู่อินสว่างไสวด้วยควันธูป ชาวเมืองหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย พระชายาหลินซินอวิ๋นสวมชุดแพรสีอ่อน ยกพานดอกไม้บูชา สายตาของผู้คนเต็มไปด้วยความศรัทธา ต่างพากันก้มศีรษะทักทายด้วยความนอบน้อม

ไป๋เยี่ยนหรงเดินตามมาในชุดงามวิจิตรเกินกว่าธรรมเนียมการบูชา แสงตะวันสะท้อนอาภรณ์ระยิบระยับจนผู้คนเหลียวมอง แต่แววตาหลายคู่กลับจับต้องความเกินงามอยู่ในใจ

ขณะหลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวขึ้นบันไดหิน เสียงร้องโวยดังขึ้น

“พระชายา! ของในพานนั้น เป็นผ้าเส้นไหมที่หายไปจากโรงครัวหลวงมิใช่หรือ!?”

เสียงแตกตะโกนดังจนผู้คนหันมามองกันทั้งลาน ไป๋เยี่ยนหรงยกมือปิดปากแสร้งตกใจ

“เอ๊ะ จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรกัน” น้ำเสียงแฝงพิษร้ายอย่างแนบเนียน

ม่ออี๋หน้าซีดเผือด “พระชายาเพคะ! นี่มันต้องเป็นกลลวงแน่ ๆ!”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยืนนิ่ง สายตาไม่หวั่นไหวแม้แต่นิด นางยกพานขึ้นสูง เอ่ยเสียงเรียบแต่กังวาน

“ทุกสิ่งในมือข้ามีที่มา หากมีผู้ใดกล่าวหาว่าเป็นของโจร ก็จงหาหลักฐานมาชี้หน้าข้า”

เสียงผู้คนแตกฮือ แต่กลับมีบางส่วนเอียงเข้าข้างนาง เพราะภาพจำที่โรงครัวหลวงยังสดใหม่

“พระชายามีเมตตาขนาดนั้น จะไปขโมยของได้อย่างไร”

“หรือจะมีคนกลั่นแกล้ง”

ไป๋เยี่ยนหรงยืนนิ่ง สีหน้ายังคงละมุน แต่ดวงตาเริ่มฉายแววไม่พอใจ กลลวงที่วางไว้กลับกำลังจะย้อนคืนหานาง

ในเงามุมหนึ่ง จ้าวเยี่ยนฝูที่เพิ่งก้าวเข้ามาได้ยินทุกถ้อยคำ ดวงตาคมวาวเย็นเฉียบกว่าลมหนาว เขามองทั้งหลินอวิ๋นเอ๋อร์ที่ยังคงสงบนิ่ง และไป๋เยี่ยนหรงที่แววตาไหววูบในวินาทีนั้น ในใจเขาเริ่มมีคำตอบว่าใครคือสตรีที่คู่ควรจะยืนเคียงข้างเขาจริง ๆ

ควันธูปลอยเป็นเส้นบาง ๆ ในอากาศช่วงเช้าตรู่ เสียงไม้กวาดลากบนลานหินดังแผ่วเหมือนใครกำลังขีดเส้นชะตาใหม่ของผู้คน วัดผู่อินในวันทำพิธีมีผู้คนหนาแน่นกว่าทุกวัน สีสันผ้าแพรของสตรีชั้นสูงตัดกับสีเรียบของชาวเมืองจนลานศิลาแลดูเหมือนผืนพรมที่ปักอย่างพิถีพิถัน

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ยืนอยู่ชานบันได หัวใจเต้นนิ่งดุจเคาะจังหวะด้วยมือที่ชำนาญ นางยกพานดอกไม้และผ้าไหมสีงาช้าง ของถวายที่เตรียมด้วยมือบ่าวไพร่เมื่อคืน ขึ้นประคองระดับอก สายตาหลายคู่จับจ้อง หลังคำกล่าวหาฉับพลันเมื่อครู่ว่า ผ้าในพานคือของที่หายจากโรงครัวหลวง

ไป๋เยี่ยนหรงยืนเยื้องด้านข้าง ริมพัดแตะคางอย่างงดงาม รอยยิ้มละมุนแทบไม่ไหวติง แต่ประกายตาแข็งและคมเหมือนคันศรที่ดึงจนสุดสาย

“ของถวายถูกสงสัย ใครจะไม่ยอมให้ตรวจสอบเพื่อความบริสุทธิ์ของตนกันเล่า”

เสียงหนึ่งจากฝ่ายสตรีดังขึ้นอย่างจงใจ และก้องต่อ ๆ กันราวคลื่นขนาดเล็กในสระน้ำ

“ตรวจสิ” หลินอวิ๋นเอ๋อร์เอ่ยเสียงเรียบ ภายในใจสงบจนแม้ควันธูปยังแลดูช้าลง

“ข้ายอมให้ตรวจอยู่แล้ว”

นางวางพานลงบนโต๊ะไม้ตรงทางขึ้นศาลา แล้วหันไปพยักหน้าให้ม่ออี๋

“นำถุงผ้าตราประทับมาด้วย”

ม่ออี๋รีบวิ่งยกถุงผ้าสีครามปักตราตำหนักอ๋องห้าอย่างพิถีพิถัน ด้ายผนึกสีแดงยังผูกปมเรียบร้อยไม่ชำรุด หลินอวิ๋นเอ๋อร์หันไปบอกพระรูปหนึ่งที่ยืนใกล้ ๆ ให้ช่วยเป็นพยาน

“กราบขอความเมตตาให้ท่านไต้ซือช่วยดูตราผนึก ว่าถูกแกะหรือบิดเบือนหรือไม่”

พระรูปนั้นรับถุงผ้า พลิกดูใต้แสงยามเช้า ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

“ตราเหน็บด้ายยังอยู่ครบ ข้อมัดแน่นตามวิธีผนึกเดิม มิได้ถูกเปิด”

หลินอวิ๋นเอ๋อร์คลี่ยิ้มน้อย ๆ พลางแก้ปมหย่อนผนึกต่อหน้าสายตาผู้คน นางหยิบผ้าไหมสีงาช้างผืนยาวออกมา มุมผ้ามีป้ายไม้เล็ก ๆ เย็บติดไว้ละเอียด คลังของตำหนักท่านอ๋องห้า ชุดถวายเดือนเพ็ญ พร้อมลายมือแม่ครัวเฒ่าที่คุ้นตา

“ผ้าจากโรงครัวหลวงหลวงย่อมติดตราคลังหลวง มิใช่ตราตำหนักอ๋อง” นางกล่าวชัด “หากยังสงสัย ข้ายินดีให้นำไปเทียบกับตราในคลัง”

เสียงซุบซิบตะลึงพรึงเพริดเปลี่ยนทิศ คล้ายสายลมที่ถูกพัดไปคนละทาง ผู้คนบางส่วนที่เมื่อครู่ทำหน้ากังขาเปลี่ยนเป็นก้มหน้าอับอายแทนตนเอง

จังหวะนั้นเอง เสียงรองเท้าหนังบุนุ่มก้าวขึ้นบันไดหินอย่างมั่นคง จ้าวเยี่ยนฝูปรากฏกายเงียบ ๆ แต่ทั้งลานก็เหมือนเงียบตามไปด้วย เขาไม่ได้มองผู้คนแม้แต่น้อย สายตาคมกริบกดลงบนพานและถุงผ้าแค่ครู่เดียวก็พอจะเข้าใจทุกสิ่ง

“ใครกล่าวหา” เสียงทุ้มต่ำของเขาราบเรียบ แต่เย็นจนผ้าพลิ้วไหวช้าลง

คนกลุ่มเล็กด้านหลังสตรีงามสวมชุดสีน้ำชาเหลือบมองกัน ก่อนที่หญิงคนหนึ่งจะกัดฟันก้าวออกมาก้มหน้า

“เป็นหม่อมฉันเองเพคะ หม่อมฉัน...หม่อมฉันได้ยินข่าวมาจาก...”

“ข่าวลือ” หลินอวิ๋นเอ๋อร์พูดต่อให้อย่างสุภาพ

“ข้าไม่ถือโทษที่เจ้าห่วงความสะอาดของสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ แต่ต่อจากนี้ ใครก็ตามที่เอ่ยคำว่าได้ยินมาก่อนคำว่าได้ตรวจสอบแล้ว ข้าจะถือว่าได้กระทำผิด!”

“พูดได้ดี” พระรูปนั้นเอ่ยยิ้ม ๆ ราวกับชื่นชมความไม่พล้อยตามลม

ดวงตาของจ้าวเยี่ยนฝูตวัดมองพระชายาของตนเพียงเสี้ยววินาที เขาไม่พูดสิ่งใดออกมา แต่ถึงกระนั้นปลาในลำธารก็ยังรู้สึกได้ถึงกระแสน้ำที่อุ่นขึ้นเล็กน้อย

หลินอวิ๋นเอ๋อร์ก้าวขึ้นศาลา ค้อมถวายพานด้วยท่วงท่างดงาม แล้วกลับลงมาอย่างใจเย็น พอพ้นเฉลียง ชายแขนเสื้อนางก็ไปเกี่ยวหัวตะปูไม้บานประตูเก่า

แคว่ก!

ผ้าขาดเป็นเส้นบางบาดผิวจนเกิดรอยแดงเล็ก ๆ ที่ท่อนแขน

“อุ๊ย!” ม่ออี๋ร้องเบา ๆ “พระชายา เลือดซึมแล้วเพคะ ”

ไม่ทันให้ใครขยับ เงาร่างสูงก็ขวางแสงยามเช้าที่สาดส่อง

“ยื่นมือมา” จ้าวเยี่ยนฝูเอ่ยเสียงนิ่ง

หลินอวิ๋นเอ๋อร์เลิกคิ้วน้อย ๆ ยังคงพยายามรักษาท่าทีอันสง่างาม

“แค่รอยข่วนเองเพคะ ”

“ข้าไม่ได้ขอความคิดเห็น” เขาตอบเสียงแข็ง แต่สายตากลับไม่ได้ดุดันแต่อย่างใด แต่มันกลับมีความอบอุ่นและความห่วงใยแฝงอยู่ในนั้น