ตอนที่16มุก

“ม่ายยยไม่มีใครถ่วงเวลาแค่ยังหาทางเอาตัวรอดจาก….เสือหิว…อย่าง..อย่างฝ่าบาทไม่ได้ก็เท่านั้น ท่านอ๋องท่านไม่มีทางช่วยข้าบ้างหรือ ขอคำปรึกษาหน่อย”

สายตาอ้อนวอนลืมตัวไปเสียสนิท

อ๋องหรงเผลอยิ้ม ชี้มือที่แก้มเนียนขาวของตัวเองข้างที่ไม่มีหน้ากาก คิ้วเรียวบางของมีมี่ขมวดเข้าหากัน ใจเต้นไม่เบา อีกคนยังชี้มือที่แก้มซ้ำๆ มีมี่ก้มหน้าจะเขินไปไหนก็เผลอมองสบตากับใบหน้าเนียนขาว (ขาวกว่ามีมี่อีก) หล่อทะลุหน้ากากแต่ว่าเอะ มุกนี้คุ้นๆ อ่อไม่ได้แดกมีมี่หรอกฮ่าาาา มีมี่ยิ้มพยักหน้าขึ้นลง

“มุกข้าวติดแก้ม”

รีบยกมือเช็ดแก้มของตัวเองเห็นไหมว่านี่มันคือนิยาย หรือซีรีส์และมีมี่กำลังอยู่ในนั้น เช่นนั้นทุกอย่างล้วนแค่ถูกเสกสรรจขึ้นโดยนักเขียนไม่ใช่เรื่องจริง

“ข้าหมายถึง หากอยากให้ข้าช่วยจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”

ดวงตากลมโตเลิกสูงยิ่งทำให้ดวงตากลมโตยิ่งโตจนน่ามอง

“เอาจริงดิ”

“อืมมมมม ก็แล้วแต่ว่าจะอยากได้ความช่วยเหลือหรือไม่ ข้าอยู่ในห้องตำราแต่ก็ไม่ได้อ่านนิยายหรือตำรา ซู่หนี่จิง ต้งเสียนจื่อ (สองตำรากามสูตร) และเก่งแต่เรื่องอย่างว่า อย่างเดียวหรอกนะ”

มีมี่หน้าแดง

“ก็ได้”

อ๋องหรงก้มหน้าซ่อนยิ้มแค่ตั้งใจหยอกเย้าแต่อ