All Chapters of ย้อนเวลาไปเป็นหมอดู: Chapter 1 - Chapter 10

“ช้าก่อน”ร่างสูงของใครอีกคนเดินเอามือไพล่หลังเข้ามาข้างในอ๋องเฉวียน หืมมมมตัวจริงหล่อใสฮืออออฉันกำลังสำลักความหล่อ จะเป็นอะไรไหม หากจะพูดว่าเห็นไหมมีคนหล่อมาพัวพันตั้งสองคนฮืออออๆๆๆ“อย่าหลงความหล่อเจ้าค่ะตายแล้วความหล่อแบบนี้ไม่หลงได้ไงเจ้าคะ” ห้ามมีมี่แต่ระบบเป็นเสียเอง อ๋องเฉวียนพูดเสียงทุ้มนุ่มหู“เพียงยั่วยวนโทษนางถึงตายเลยหรือไร หรือว่านางทำนายทายทักบางอย่างผิดไป” เสียงก็ทุ้มนุ่มลึก“ข้าหาได้ฝักใฝ่เรื่องงมงายเหล่านั้น ทำนายสิ่งใดได้ก็แค่วางท่าราวกับเทพธิดาแล้วก็พูดคำโป้ปดจนคนโง่หลงเชื่อ อ๋องเฉวียน อย่าบอกนะว่าจะมาขวางข้า เพราะนาง”“ใครจะบังอาจกับอ๋องหรง แต่นี่เอาไปอ่านเสีย”โยนม้วนกระดาษให้กับอ๋องหรง“มีคนขอให้นางรอดอย่างนั้นหรือมีคนเชื่อคำโป้ปดของนางอีกแล้วหรือ”คลี่กระดาษออกอย่างเร็ว“ฝ่าบาทให้คนส่งราชสาสน์มาให้พานางกลับวังหลวงทันที”“ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดในที่สุด ฟ้าต้องมีตา ถอยไปถอยไป”มีมี่ยิ้ม เดินออกมาจากทหารที่คุมตัวไว้ปัดไม้ปัดมือปัดเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่เสีย ผมเผ้าที่หลุดหลุ่ยก็รีบเกล้ารวบเสียใหม่ หากจะย้อนเวลามาจะต้องไม่ธรรมดาอย่างน้อยก็ต้องมีคนคุ้มกะลาหัวละวะ แต่ว่านี่มัน

ปากพูดไปแต่สายตาจับจ้องกิริยาของมี่มี่ขัดใจเล็กน้อยที่ไม่เห็นสายตาโศกสลดปนความแค้นเคืองที่เคยเห็นจากซวี่หลินก่อนหน้านั้น“ระบบมีทางช่วยสองคนไหม”“ไม่เจ้าค่ะผิดแผนผิดเหลี่ยมเจ้าค่ะโอกาสพลังพิเศษของท่านผู้ใช้เหลือ1 หากใช้จะทำให้อ๋องหรงสงสัยในพลังพิเศษและจะทำให้ทุกอย่างบิดเบี้ยวเจ้าค่ะ”“ช่างเถอะๆ หากพวกท่านทำร้ายทั้งสองคนมากไปก็จะไม่มีทางหาไข่มุกมังกรพบ”“ใครเชื่อที่เจ้าพูดกัน”อ๋องเฉวียนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วถอนหายใจ ลังเลกับคำพูดของมีมี่ไม่น้อยแรมปีแล้วเขาที่หาไข่มุกมังกรไม่พบนั่นเท่ากับล้มเหลว“แล้วแต่น้าาา….ไม่ได้ขู่นะแต่ว่าถ้าพวกเขาตาย ก็เท่ากับที่ทำมาทั้งหมดสูญเปล่า เห็นไหมฉันเอ่อข้าจริงใจแค่ไหนก่อนหน้านั้น ที่ไม่บอกเพราะคิดว่าตัวข้าเองก็ไม่รอดแต่มาตอนนี้ก็แค่อยากจะบอกว่าสองคนนี้สำคัญที่สุดแล้ว พวกเขาคือผู้ที่กำความลับเรื่องนี้ไว้”ชักแม่น้ำทั้งห้าและยังโน้มน้าว คนใส่หน้ากาก ก็ในเมื่อไม่มีเรื่องราวทุกอย่างจึงควรเป็นไปตามที่มีมี่คิดว่ามันควรจะเป็นต่างหาก ในเมื่อมีตัวละครเพิ่มขึ้นมาเนื้อหาเพิ่มเข้ามา ก็แค่พอเดาทางถูก“อย่าคิดว่าข้าเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูด แต่ให้เจ้ามาดูว่าการเดินทางกลับไปท

“รอพรุ่งนี้เถอะนะ รอพรุ่งนี้เถอะนะหนูจะหายไป”น้ำตาเต็มสองตา“ซวี่หลิน ซวี่หลิน”มีมี่สะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังเขย่าตัวยกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่เปรอะแก้ม“เกี้ยวหยุดพักกินอาหารเที่ยงกันที่นี่เจ้าควรลงมาเดินเสียบ้างจะได้ไม่ปวดเมื่อย” น้ำเสียงเรียบเฉย มีมี่ได้แค่พยักหน้า อ๋องหรงสังเกตเห็นหยาดน้ำตาและแววตาเศร้าสร้อยของมีมี่ชัดเจน“ไปกันเถอะ”ข้างล่างนั่น เหล่าทหารกำลังหุงหา ซูเอ่อรีบนำเอาซาลาเปามายื่นให้อย่างเอาใจ“มีไส้เค็มที่ทำจากเนื้อหมูน้ำค้างเจ้าค่ะแล้วนี่ไส้หวานจากถั่วแดง ซู่เอ่อรู้ว่าองค์หญิงไม่นิยมกินเนื้อแพะภูเขา”มีมี่ยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ร่าเริงเพราะความฝันที่ฉุดให้จมดิ่งลงกว่าเดิม โรคซึมเศร้ามันร้ายกว่าที่คิดมันจะโจมตีคุณทุกครั้งที่คุณดิ่งลงให้ยิ่งดิ่งลึกลงไปลึกสุดลึกจนในที่สุดคุณก็ไม่อยากจะขึ้นมาอ๋องหรงเดินมาทรุดกายลงนั่งข้างๆ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเช่นเดิม“เจ้าควรจะหัดกินเนื้อสัตว์อื่นบ้าง การเดินทางต้องใช้เวลาจึงไม่มีการเตรียมเสบียงมามากพออาศัยล่าสัตว์ตามป่าเขาพอได้ประทังหากเจ้ากินยากอยู่ยากแบบนี้จะทำให้ร่างกายอ่อนแอ”“ไม่ต้องมายุ่ง ข้าไม่ชอบกินเนื้อสัตว์ป่

“ดีๆๆๆ เอาตามนี้ แต่อย่าลืมองค์หญิงเก้าของเอ่อถัวจะต้องส่งเข้าถวายตัวทันที ข้าอดที่จะได้เห็นใบหน้างดงามของนางเสียไม่ได้ ภาพวาดที่ส่งมาจากชายแดนทำข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายคืนแล้วหวังจะได้เชยชมนางให้จงได้”“ฝ่าบาทองค์หญิงเก้าซวี่หลินว่ากันว่ามีกิริยาสูงส่งดั่งเทพธิดาสวรรค์ อีกทั้งคำพูดของนางล้วนหยั่งรู้อนาคต ฝ่าบาทแน่ใจหรือว่าจะรับองค์หญิงในตำแหน่งสนม ไม่อยากได้องค์หญิงไว้ในฐานะผู้วิเศษคอยทำนายทายทักเรื่องต่างๆ ล่วงหน้าหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ”ฉีก้านขมวดคิ้ว แต่ก็ยิ้มออกมาในที่สุด“หือ เป็นสนมข้าแล้วไม่อาจหยั่งรู้หรืออย่างไร ดีเสียอีกนางจะได้ไปไหนไม่รอด อยุ่ให้ใช้งานทั้งกลางวันกลางคืน5555”ขันทีประสานมืออมยิ้ม“ฝ่าบาททรงพระปรีชาจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”“ฮะฮะฮะฮ่าาาาา เอาน่าไม่ได้แย่เสียหน่อย ชีวิตท่านก็ได้เป็นนายกอง และยังมีครอบครัวที่อบอุ่น”ทหารนายหนึ่งที่ นั่งล้อมวงฟังมีมี่ทำนายอนาคตให้ ท่ามกลางความมืดที่มีเพียงกองไฟลุกโชติช่วงราวกับกำลังเล่นรอบกองไฟยามที่ไปพักแรมค่ายลูกเสือ“ข้ายังเป็นทหารเหมือนเดิมใช่ไหม”มีมี่ถอนหายใจ“ก็ใช่นะซี้ ไม่อยากเป็นหรือความจริงอยู่ตรงนี้ก็ดีแต่หากว่าไม่ชอบ กลับไปที่บ้

ไม่มีในบท นิยายเรื่องนั้นอ๋องหรงไม่ได้มาส่งใครไม่มีใครตามมาด้วยเพียงแค่กลับวังหลวงใกล้ชิดองค์หญิงสามโดยมีฝ่าบาทและเสวียนอี้คอยขัดขวางแสดงว่ามีมี่ถูกเพิ่มบทเข้ามาแน่ๆแล้วฉานเป็นตัวอะไรวะ“ได้ได้ได้ ฉันจะดูแลตัวเองท่านเองก็ระวังตัวต่อจากนี้จะต้องพบเจออุปสรรคมากหน่อยแต่อย่ายอมแพ้นะ..สู้สู้ อืมลืมบอกไปหากมีอะไรที่ไม่เข้าใจหรือหาทางออกไม่ได้ก็มาปรึกษาได้นะข้าช่วยได้จริงๆ นะ”ในฐานะคนคุ้นเคยมีมี่อดที่จะรู้สึกใจหายไม่ได้แค่ไม่กี่วันที่ใช้เวลาเดินทางร่วมกันมารู้สึกว่าอ๋องหรงคนนี้มีบางอย่างที่แบกไว้หนักอึ้งทีเดียว“ข้าไม่มีอะไรให้เจ้าช่วย เพราะข้าช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”เหลือบตามองขันทีอาวุโสที่ถือพานเดินมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“ต้อนรับองค์หญิงเก้าซวี่หลินเข้าสู่ตำหนักเหมยฮวา…..เตรียมการถวายตัววววว” มีมี่ยืนตัวแข็งทื่อ นี่มันเรื่องอะไรกัน เดิมคิดว่านี่คือวิกฤติของอ๋องหรงแต่ตอนนี้เป็นวิกฤติของมีมี่ไปเสียแล้ว ถวายตัวอะไรกันใครจะถวายตัวฉันไม่ใช่องค์หญิงเก้าแต่จะปฏิเสธอย่างไรได้เสื้อผ้าหน้าผมก็องค์หญิงเก้าซวี่หลินทั้งหมดหันมองอ๋องหรงสบตาคมที่เฉยชานั้น เหมือนจะขอร้องให้ช่วย แต่กลับถูกนางกำนัลกับขันทีล็อ