แฟนผมชอบรถ

Mercedes-Benz, BMW, Porsche , Lamborghini, Aston Martin, Ferari

รุ่นลิมิเตด! บ้าน่า! ต้องรวยขนาดไหนถึงมีเจ้าพวกนี้ทั้งหมดได้เนี่ย!!

เสียงสบถเบาจากชายร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตขาวกางเกงแสลคสีดำเนื้อดีรีดเรียบเนี้ยบทั้งตัวตั้งแต่ทรงผมจรดปลายเท้า

มือขาวสะอาดสะอ้านข้างหนึ่งถือโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดสีพิเศษเฉพาะสั่งจองร้อยคนแรกบ่งบอกว่าช่างเลือกเพียงใด

นัยตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองหน้าจอสลับมองทางก้าวขาแกร่งมั่นคงคล้ายเดินบนเวทีประกวดชายงาม

ข้อมือหนาสวมนาฬิกาเรือนหรูยี่ห้อดังที่ใครเห็นเป็นต้องรู้จัก เข็มขัดหนังแบรนด์เนม รองเท้าหนังดำเงาวับก็เป็นของแบรนด์เนม แม้แต่เสื้อกางเกงก็มีแบรนด์หรูโชว์หรา แม้แต่ผิวหน้าและผิวกายก็เรียบเนียนไร้รอยสิวจุดด่างดำ

ไม่ว่าใครที่พบเห็นต่างพากันมองด้วยความชื่นชมในความหล่อเท่เนี้ยบเอาใจใส่รูปลักษณ์ของตัวเองได้อย่างพิถีพิถันช่างดูดีมีชาติตระกูล

'นายแบบ' หลายคนซุบซิบแบบนั้นตามหลังให้เจ้าตัวได้ยินจนยิ้มกริ่ม

หึ~เสียงหัวเราะขึ้นจมูกบ่งบอกความพอใจกับการเป็นจุดเด่นและถูกชื่นชมเสมอ

โลกวัตถุนิยมก็แบบนี้ คนที่ภายนอกดูดีย่อมได้เปรียบคนอื่นเสมอ

..ต่อให้ในกระเป๋าจะไม่มีเงินก็ตาม

ตึก..

รองเท้าหนังคู่แพงหยุดลงหน้าตรอกแคบ คนหล่อเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงหันซ้ายขวามองผู้คนผ่านไปมาบางตาลง

เมื่อไม่มีใครมอง ขายาวเบี่ยงร่างถลารีบเลี้ยวเข้าไปในตรอกแคบสาวเท้าเร็วราวกับกลัวใครมาเห็น

ตึกๆๆๆ

แกร่ก...

เสียงฝีเท้าหนักก้าวเร็วขึ้นมาบนตึกเก่าแห่งหนึ่งมีป้ายชื่อเก่าสีด่างจืดจางด้านหน้า

หอพักบนดิน

ร่างสมส่วนควักกุญแจดอกเล็กไขเข้าไปภายในอย่างเร่งรีบและปิดลงด้วยความเร็ว

ปึ้งง~

รูปร่างหน้าตาดีใช้ของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่กลับเดินเข้ามายังห้องพักซอมซ่อในซอยลึกดูก็รู้ว่าเป็นห้องเช่าราคาถูกเหมาะกับคนชนชั้นแรงงาน

ทันทีที่ประตูบานเก่าปิดลงใบหน้าเชิดหยิ่งเมื่อครู่ก็กลายร่างด้วยการสะบัดทุกอย่างออกจากตัวเพราะอึดอัดกับเสื้อผ้าที่พอดีตัวเกินไป

กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกปล่อยกองลงกับพื้นอย่างไม่สนใจใยดี เดินไปก้าวหนึ่งก็ถอดชิ้นหนึ่งตั้งแต่หน้าประตูไปจนถึงกลางห้องโล่งที่มีโซฟาตัวเก่าหันหน้าเข้าหากำแพงสีหม่นมีทีวีเครื่องเล็กวางอยู่

รองเท้าถุงเท้าเสื้อกางเกงกระจัดกระจายไปคนละทิศทาง ชายงามเมื่อครู่ในตอนนี้ล่อนจ้อนสวมเพียงบ็อกเซอร์ราคาแพงตัวเดียวเอนกายยาวเหยียดบนโซฟาเกาพุงขาวนอนไถโทรศัพท์ต่อราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา

"สตาร์พี่กลับมาแล้วหิวจังขอน้ำกับขนมหน่อย~"

ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกใครบางคนน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะ ปลายเท้ากระดิกไปมาบนโซฟา

"แปปนึงนะพี่ทอย~สตาร์ล้างมือก่อนพอดีมือเปื้อนผงซักฟอกครับ"

ระเบียงห้องมีเสียงเล็กตอบกลับมาน้ำเสียงสดใสฟังดูดีใจที่ได้ยินเสียงเรียกใช้จากคนในห้อง

"เร็วๆ น้าที่รัก~" เสียงหวานหยอดซ้ำอีกหน

ไม่ต้องรอนานเสียงก๊อกน้ำเปิดแรงเพียงอึดใจร่างเล็กจ้อยในชุดเสื้อผ้าเก่าสีหม่นตัวโคร่งวิ่งเข้าครัวหัวกระเซิงเปิดตู้เย็นรินน้ำหวานใส่แก้วทรงสูงหยิบขนมใส่จานกระเบื้องใบสวยถือไปเสิร์ฟให้ร่างสูงนอนเหยียดยาวเต็มพื้นที่

"พี่ทอยนี่ขนมกับน้ำผลไม้เย็นๆ ของโปรดพี่"

มือเล็กวางของสองอย่างลงบนเก้าอี้ตัวเล็กเพราะไม่มีโต๊ะหน้าโซฟาเหมือนบ้านอื่น ใบหน้าเล็กซูบผอมผมยาวหยักปลายผมเปรียกชื้นปิดหน้าปิดตาเสื้อผ้าที่ใส่มีเหงื่อซึมและคราบฝุ่น

ท่าทีเหน็ดเหนื่อยกลับยกยิ้มกว้างให้คนบนโซฟา แต่อีกฝ่ายกลับไม่ละสายตาออกจากโทรศัพท์เครื่องสวย ปากหยักขยับเอ่ยขอบใจแบบขอไปที

"ขอบใจจ้า"

"สตาร์ทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะครับซักผ้าเสร็จต้องออกไปทำงานเลยพี่ทอยอยากได้อะไรอีกไหม?"

"อืมไม่ล่ะ ตอนออกไปก็อย่าลืมเอาขยะไปทิ้งนะแล้วขากลับซื้อเบียร์ในร้านสะดวกซื้อมาให้พี่สองกระป๋องก็พอ"

"ครับ"

ใบหน้างดงามถูกลอบมองอย่างชื่นชมจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของตนเอง

คนรักที่มีหน้าที่ทำทุกอย่างให้คนตัวโตสบายกายสบายใจที่สุดตอบแทนความรักอันสวยงาม

คนพี่อายุยี่สิบหกเป็นคนเมืองกรุงเรียนจบสูงมีหน้าที่การงานที่ดีและเป็นคนที่ดูดีที่สุดในสายตา สตาร์เด็กบ้านนอกตัวน้อยที่มาจากชนบทเมืองกันดาร

ถึงแม้ทอยจะไม่แตะต้องตัวกันนัก แต่การขอเป็นแฟนเมื่อปีก่อนทำให้ความรู้สึกอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวจางหายไป

คนเมืองอุตส่าเข้ามาคุยมาจีบและมาอยู่เป็นเพื่อนทำให้ในห้องแคบมีมวลความรักตัวโตเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ

แต่กลับกันที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของทอยคือรถยนต์หรูหราราคาแพงกว่ารถธรรมดา

คนรักของสตาร์ชอบรถมาก

โดยเฉพาะรถหรูสามารถดูได้ตลอดเวลาและไม่เคยพลาดการไปดูของจริงในงานซุปเปอร์คาร์โชว์

หน้าจอโทรศัพท์ราคาแพงปัดถ่างซูมรูปรถเข้าๆ ออกๆ ดูรถของคนนั้นที่คนโน้นทีไม่สนใจใคร

เจ้าของห้องตัวเล็กที่พึ่งถูบ้านเสร็จเดินไปเก็บข้าวของระเกะระกะที่คนตัวโตทิ้งเกลื่อนพื้นเข้าที่

จบที่หนึ่งก็มีอีกที่หนึ่ง

เศษซากขนมและน้ำหวานหกลงพื้นบริเวณโซฟาอีกครั้ง ความรกรุงรังในห้องไม่กว้างนักไม่สามารถทำให้สะอาดได้เลย เพราะคนพี่ไม่หยิบจับช่วยทำอะไรแถมยังเป็นคนทำรกเลอะเทอะอยู่ฝ่ายเดียว

คนรักของสตาร์เป็นหนุ่มออฟฟิศรูปร่างหน้าตาดีติดความหรูหรา ของใช้ทุกชิ้นของคนทำงานบริษัทต้องสะอาดดูดีมียี่ห้อ ผิดกับแฟนตัวเล็กที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ตั้งแต่สมัยอยู่ต่างจังหวัดหลายปีมาแล้วจนสีหม่นเนื้อผ้าย้วยด้วยความประหยัดจนเคยชิน

ความต่างกันราวฟ้ากับเหวทำให้เด็กธรรมดาคนหนึ่งคิดว่านี่คือรักแท้ คือพรมลิขิต เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่คนมีหน้ามีตาทางสังคมจะลดตัวลงมายอมคบกันถ้าไม่ใช่เพราะ..ความรัก

คนที่เข้ามาบอกชอบเมื่อปีที่แล้ว คนที่ใช้สถานะคนรักได้เงียบเชียบที่สุดเพราะไม่มีใครรู้ว่าคบกันไม่มีการตั้งสถานะบนโซเชียลไม่มีรูปคู่ไม่มีการพบปะครอบครัว

สตาร์ไม่รู้ว่าคนเมืองหลวงคบกันแบบไหนการไม่เรียกร้องไม่ถามไถ่เรื่องที่คนรักไม่ชอบพูดไม่ทำในสิ่งที่คนรักไม่ให้ทำกลายเป็นความเคยชินและคิดเสมอว่านี่คือรักบริสุทธิ์ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่า..เราทั้งคู่รักกัน

การเชื่อฟังจึงเป็นทางเลือกวิธีที่ดีที่สุดของสตาร์มันเป็นเช่นนั้นเสมอ