กระถินบ้านนา | 6

"อ้าวพ่อกล้าไหนๆก็มาแล้วเข้ามากินข้าวด้วยกันก่อนสิลูก"

ยายจันทร์เห็นสองหนุ่มสาวเดินหน้านิ่งเข้ามาด้วยกันทั้งคู่ก็เลยชวนพ่อกล้ากินข้าวกินปลาด้วยกันเสียเลย หญิงชราไม่ได้มองรูปลักษณ์คนแค่เพียงภายนอก แต่ลึกๆแกรู้ว่าพ่อหนุ่มหน้าหนวดนี่ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร การผูกมิตรกับคนหนุ่มเอาไว้ในขณะที่บ้านแกมีแต่ผู้หญิงมันคงจะเป็นการดีอย่างนึงแหละน่า

"เอ่อ...ครับยาย"

"ไม่ปฏิเสธเลยเนอะ !" กระถินกระซิบแขวะเสียงเบากลัวยายจันทร์จะได้ยินแล้วหันมาหวดด้วยไม้เรียวเข้า

"ก็ของ 'อร่อย' น่ากินนี่นา" นี่เขาพูดถึงกับข้าวหรืออะไร ?

"..." กระถินเมินหลบสายตาระยิบระยับคู่นั้นที่พยายามมองสื่อถึงอะไรที่อะไรตรงแถวๆร่องนมของเธอ

คนอะไรหน้าด้านเสียจริง !

กระถินช่วยยายจันทร์ยกสำรับข้าวออกมาที่โต๊ะกินขนาดกลางเป็นแบบหกที่นั่ง ยายจันทร์นั่งหัวโต๊ะโดยมีสองหนุ่มสาวนั่งขนาบอยู่คนละฝั่ง บนโต๊ะอาหารมีกับข้าวบ้านๆแต่ทว่าสำหรับกล้าแล้วมันดูน่าอร่อยที่สุดและยิ่งกินกันหลายคนยิ่งอร่อยเข้าไปอีก

แกงส้มชะอมไข่ฝีมือยายจันทร์รสเลิศอย่าบอกใครเลยใส่ปลาช่อนทอดกรอบเข้าไปด้วยกินกับข้าวสวยร้อนๆและผัดวุ้นเส้นหมูสับของโปรดของกระถิน หญิงสาวตวัดสายตามองกับข้าวบนโต๊ะก่อนก็นั่งอึ้งไปชั่วครู่ยามเห็นไส้กรอกหมูสีแดงอันใหญ่ทอดกรอบหัวบานแฉกในจานบนโต๊ะ หล่อนไม่ได้อยากจะคิดอกุศลเลยสักนิด แต่ทว่าไส้กรอกนั่นมันช่าง...'เหมือน' ของเขาเสียจริงเลย ขนาดก็พอๆกันนั่งมองไปก็หน้าแดงไป โดยมีสายตาแวววาวราวกับคนรู้ทันจับจ้องอยู่

"ถิน ! ตักข้าวให้พี่เค้าสิลูกมัวแต่เหม่ออะไรอยู่"

"อ๊ะ !ค่ะๆ"

กระถินสะดุ้งก่อนจะละสายตาจากไส้กรอกบนโต๊ะแล้วหันมากุลีกุจอตักข้าวใส่จานให้ทุกคนแทนพร้อมเทน้ำเสริฟใส่แก้วให้

บนโต๊ะอาหารก็มียายจันทร์กับหนุ่มหน้าหนวดที่กินกันไปพูดคุยกันไป ส่วนกระถินนั่งมองไส้กรอกหน้าแดงไปเขินไปให้ตายเถอะที่ผ่านมาเธอเพิ่งจะอมแล้วดูด'ของเค้า'ไปเนี่ยนะ !

"อ่ะ...เห็นคุณมองสงสัยอยากกิน" หนุ่มหน้าหนวดตักไส้กรอกอันยาวมาวางบนจานข้าวให้เธอพลางยิ้มกรุ้มกริ่มใส่

"ขะ..ขอบคุณ" กระถินพึมพัมเสียงเบาแต่ในใจนึกด่าเขาไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

"ยัยถินเค้าชอบกินไส้กรอกมาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะลูกเนี่ยกินเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อสักที" ยายจันทร์บ่นขณะยิ้มอ่อนให้หลานสาวที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ยังเป็นเด็กในสายตาของแกอยู่เสมอ

"อ่อ..หรอครับ" หนุ่มหน้าพึมพัมรับคำ

'ถึงว่าสิเห็นดูดเอาๆ...' คิดแล้วยังเสียววาบไม่หาย ขนาดแค่คิดมันยัง 'แข็ง' ตั้งเป็นลำดันกางเกงออกมาเลย นี่ก็หื่นไม่เว้นแม้กำลังกินข้าวเลยนะ !...

กระถินเขินสุดขีดจนต้องยกมือเกาแก้มแก้เขินพลางยกน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ ยายจันทร์ที่หันมามองหลานสาวจ้องไปที่บริเวณต้นคอขาวผ่องพลางสังเกตุ...

"คอไปโดนอะไรมาล่ะลูกทำไมมันแดงๆ"

"อ๋อ..สงสัยตอนไปดูเค้าเตรียมปลูกผักยุงก็เลยมากัดล่ะมั้งจ๊ะ" ตอบแล้วแสร้งก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ

"หึหึ" หูได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆจากคนหน้าหนวด

ใช่สิ... ยุงตัวใหญ๊ใหญ่เสียด้วย

คนหน้าหนวดคิดในใจ

"หรอลูกหรอ..งั้นคราวหน้าเอาหยูกเอายาไปไว้ทากันยุงด้วยล่ะเดี๋ยวไปไข้ขึ้นมามันจะไม่คุ้มเอา พ่อกล้าด้วยนะลูกหายาจุดกันยุงไปไว้จุดด้วยล่ะ" ท้ายประโยคยังเผื่อความห่วงใยไปให้คนหน้าหนวด โดยไม่รู้สักนิดว่านี่น่ะน่ากลัวและอันตรายกว่ายุงอีก !

กินข้าวกันเสร็จกระถินก็เก็บโต๊ะล้างจานคว่ำเอาไว้ให้เรียบร้อยกลับออกมาก็พบว่าคนหน้าหนวดกำลังนั่งคุยสนุกสนานเฮฮากับยายของเธออย่างเมามันทั้งคู่คุยกันเรื่องการปลูกผักปลูกหญ้าและอีกจิปาฐะจนเวลาผ่านไปถึงช่วงค่ำ ไม่นานคนหน้าหนวดก็ขอตัวกลับกระท่อมของตัวเองไป

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาที่วัดมีงานทอดกฐินทำให้สองยายหลานไปอยู่ช่วยที่งานวัด พ่อหน้าหนวดที่ตอนนี้เริ่มบุกเบิกปลูกผักสวนครัวของตัวเองไปได้สวยก็หาเวลาว่างไปงานงานที่วัดด้วย ส่วนเจ้าภาพก็ไม่พ้นคุณนายนวลศรีแม่ของวิไลรำภานั่นแหละ เจ้านี้เค้าไม่ยอมให้ใครได้หน้ามากไปกว่าเค้าแน่ๆ

วิไลรำภายังคงอยู่ช่วยงานที่วัดด้วยเพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดที่เจ้าตัวกลับลงมาอยู่ที่บ้าน สองแม่ลูกช่วยกันจัดแจงในงานจนชาวบ้านแถวนั้นชักเริ่มระอา...ก็เล่นเอาแต่ชี้นิ้วสั่งๆแต่ไม่ยอมข่วยงานอะไรสักอย่าง !

"นี่นายฉันบอกให้เอาไปวางไว้ตรงนี้ๆไม่ได้ยินหรอนี่ตกลงนี่ซื่อหรือว่าโง่กันแน่ห๊ะ !" เสียงวิไลรำภากระแทกเสียงใส่คนหน้าหนวดพลางพูดจาก้าวร้าวใส่อย่างไม่เกรงใจมันทำให้กระถินอดของขึ้นแทนไม่ได้

หญิงสาวร่างบางที่ยืนช่วยงานอยู่แถวๆนั้นได้ยินเต็มสองหูต้นแขนเรียวถูกยกขึ้นมาเท้าสะเอว หนอยบังอาจมาว่าพี่หน้าหนวดของหล่อนได้ คนคนนี้มีคนเดียวที่จะด่าได้นั่นก็คือเธอ !

"นี่คุณวิไลรำภาคะคนที่ซื่อจนโง่น่าจะไม่ใช่พี่เค้าแล้วป่ะ แต่น่าจะเป็นเธอมากกว่ามั้งวางตรงนู้นก็ไม่ได้วางตรงนี้ก็ไม่ดีงั้นเธอก็มายกไปหามุมวางเองเลยไหมจะได้ไม่ต้องมาปล่อยหมาในปากไปกัดใครๆเค้า !"

ก็เห็นๆอยู่ว่ากระถางมันหนักจะเอามุมไหนก็ให้ชัดเจนไม่ใช่เดี๋ยวเปลี่ยนไปมุมนั้นทีมุมนี้ทีคนยกเค้าจะเมื่อยเป็นเหมือนกันดิ !

"อีถิน ! นี่แกว่าฉันโง่หรอ ?" กลายเป็นวิไลรำภาที่เต้นเร่าๆด้วยความเดือดดาลเมื่อถูกด่ากลับบ้าง

"แล้วแกโง่หรือเปล่าล่ะอี-วิ-ไล" กระถินเน้นเสียงหนักๆเรียกจิกกระบาลอดีตเพื่อนสนิทบ้าง

"อ๊ายยยอีถิน ! อีบ้า ! แกกล้าดียังไงมาด่าว่าฉันโง่ห๊ะน้ำหน้าอย่างแกน่ะไม่มีวันฉลาดหรือได้ดีไปกว่าฉันแน่ๆ แหมๆออกรับเถียงแทนกันซะด้วยนะทำไมห่วงมันหรอแต่ก็อย่างว่าล่ะแกกับมันก็เหมาะสมกันดีนี่ !" วิไลรำภากำมือแน่นขณะกระทืบเท้ากรีดร้องอย่างโมโห และเพราะความโมโหทำให้บางทีก็พูดอะไรออกไปโดยไม่คิด เธอเกลียด...เกลียดผู้หญิงคนนี้ที่สุด !

'มัน' ที่ถูกเรียกจิกกระบาลชักจะเริ่มทำสีหน้าไม่สบอารมณ์มากขึ้นทุกที ยามได้ยินที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจาดูถูกผู้หญิงของเขา ดูถูกเขาคนเดียวไม่ว่า แต่อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของเขา !

ให้ตายนี่เขานับยัยเด็กนี่ให้เป็นผู้หญิงของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันหว่า...

คงตั้งแต่ตอนที่ไส้กรอกเขาถูกทำมิดีมิร้ายล่ะมั้ง !

"อย่ามีเรื่องกันเลยครับนี่มันในวัดนะครับจะพูดอะไรก็เกรงใจพระท่านบ้าง" พ่อคนหน้าหนวดพยายามห้ามศึกที่กำลังจะลุกลามขึ้นให้ดับลง

"น้ำหน้าอย่างแกอย่าริมาสั่งฉันไปสั่งเมียแกนู่น !" วิไลรำภายังไม่ยอมแพ้ตะคอกใส่กล้าเสียงดังลั่น

"อะไรกันๆเด็กพวกนี้เสียงดังไปถึงโน่นเลยมีปัญหาอะไรกันห๊ะ !" เสียงคุณนายนวลศรีที่เดินเข้ามามองตาขวางใส่สองหนุ่มสาวแล้วหันไปพูดจาคะขากับลูกของตัวเอง

"ก็สองคนนี้สิแม่ทำงานกันไม่ได้เรื่องเลย ! แต่ก็อย่างว่าแหละวิไลเข้าใจคนมันอยู่บ้านป่าจะให้มาเข้าใจเรื่องศิลปะการตกแต่งได้ยังไงล่ะเนอะแม่"

"อ้าวถ้าทำไม่เป็นก็ปล่อยให้คนอื่นเค้าทำไปสิจะมายืนเกะกะทำไมกันล่ะ เอาเลยลูกหนูอยากจัดตรงไหนจัดยังไงตามใจหนูเลยลูกเดี๋ยวแม่ให้พวกพี่ๆเค้ามาคอยช่วยหนูเอง" คุณนายนวลศรีหันไปบอกลูกเสียงหวานขณะที่หันมาจิกตาใส่ลูกคนอื่นเขาแทน

"พ่อกล้าแม่ถิน..." เสียงยายจันทร์เรียกสองหนุ่มสาวดังมาจากทางด้านหลัง

"จ๋ายาย" กระถินกัดฟันกำหมัดแน่นก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้คนเป็นยาย แต่ในใจโคตรจะโมโหอีสองคนแม่ลูกนี่จนอยากกระโดดถีบขาคู่ให้หายหลังไปเลย !

"ครับยาย" พ่อหน้าหนวดเบือนหน้าหันไปหายายจันทร์ด้วย

"ได้ยินว่าวันนี้จะปลูกผักอะไรเพิ่มกันหรอลูกพ่อกล้ากลับไปปลูกผักที่แปลงเลยก็ได้นะเดี๋ยวยายให้น้องไปช่วย...ถินไปช่วยพี่เค้าปลูกไปลูกไปส่วนทางนี้ให้แม่ศรีกับหนูวิไลเค้าจัดการกันไป" ยายจันทร์คิดว่าถ้าหลานสาวแกยังอยู่มิวายจะต้องมีการวางมวยกันเกิดขึ้นแน่ๆ ตัดปัญหาให้สองหนุ่มสาวแยกไปทำอย่างอื่นกันซะ

"จะดีหรอครับยายแต่งานที่นี่ยังมีอีกเยอะอลยนะ" พ่อหน้าหนวดถามอย่างกังวลก็ตั้งใจถวายตัวมาช่วยวัดเอาบุญแล้วนี่นา

"สองคนแม่ลูกเค้าเก่งจัดการกันไหวอยู่ไม่มีเราแค่สองคนเค้าก็ทำกันได้ไปกันเถอะลูกไป" ยายจันทร์อดไม่ได้ที่จะแขวะสองแม่ลูกที่เหลือบซ้ายแลขวาหวังสอดเรื่องชาวบ้านอยู่

"จ้ะยาย...ไปกันเถอะคุณ" กระถินพยักหน้าแล้วหันไปคว้ามือหนาของคนหน้าหนวดลากลงศาลาไป

คล้อยหลังของทั้งคู่เสียงชาวบ้านก็ซุบซิบนินทากัน มียายคนนึงใจกล้าเข้ามากระซิบถามยายจันทร์ขณะที่คนอื่นต่างก็พากันเงี่ยหูรอฟัง

"ยายจันทร์...ปล่อยให้เขาไปอยู่กันสองคนตามลำพังมันจะดีรึ หลานสาวก็เริ่มโตเต็มวัยเกิดมีอะไรๆไม่ดีเกิดขึ้นมันจะแย่เอานา"

"ตอนแกกับฉันแต่งงานมีลูกมีผัวก็อายุสิบห้าสิบหกเองนี่ ปีนี้หลานฉันอายุสิบแปดแล้วถ้ามันจะมีผัวขึ้นมามันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไรนี่ !"

ยายจันทร์ถือคติที่ว่าลูกหลานเราเลี้ยงได้แต่ตัว ส่วนหัวใจให้พวกเขาเลือกกันเอง...

"แต่ไอ้หนุ่มคนนั้นมันลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาจากไหนเราก็ไม่รู้เกิดมันเป็นคนไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง"

"ถ้าหลานสาวฉันรัก...เขาจะเป็นใครมาจากไหนฉันก็ไม่สนใจหรอกแล้วถ้าเกิดเขาจะเป็นคนไม่ดีนั่นก็ถือว่าเป็นกรรมของหลานฉันเองก็แล้วกัน" ยายจันทร์พูดจบก็หันกลับมาเจอสายตานิ่งอึ้งของคนหน้าหนวดที่เดินมาตรงหน้าแกพอดี

"พอดีผมลืม..กุญแจรถน่ะครับ"

"อื้ม...ยายฝากดูไอ้ถินมันด้วยนะรายนั้นยิ่งกระเปิบกระป๊าบอยู่ด้วย"

"ครับ..ยายไม่ต้องเป็นห่วง"

หยิบกุญแจรถเสร็จในอกคนหน้าหนวดก็ฟูฟ่อง ไม่คิดไม่ฝันว่าชีวิตจะได้มาเจอคนที่ไม่คิดถึงหน้าตาของตัวเองแต่คิดถึงความสุขของลูกของหลานก่อนเสมอ เช่นเดียวกับคนเป็นหลานที่รู้จักเป็นห่วงความรู้สึกของคนอื่นเป็นเหมือนกัน

.

.