คู่กัดกัน | 2

บ่ายของวันต่อมา

"อื้มมม" เสียงครางบิดขี้เกียจเล็กๆดังมาจากปากอิ่มที่ยังไม่ลืมตาแต่ทว่าบิดไปก่อน สักพักก็ครางเสียงหลงเมื่อรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ช่วงล่างบริเวณหน้าท้องน้อย

"โอ๊ยยย !ทำไมเจ็บจังซี๊ดดด !" ละอองดาวบ่นพึมพัมขณะพยายามลืมตาแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะนิ่งช็อคไปชั่วขณะเมื่อสังเกตุสภาพของตัวเองอย่างเต็มสองตา ชุดไทยที่เธอใส่เมื่อคืนหายไปแล้วเหลือเพียงเนื้อตัวที่เปลือยเปล่าบริเวณเนินอกมีร่องรอยแดงเป็นจ้ำๆ เมื่อเปิดผ้าห่มออกดูก็พบว่ามันแดงลามลงไปถึงหน้าท้องไม่เว้นแม้กระทั่งปลีน่องขาวเนียน

'นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยฉิบหายแล้ว !' ละอองดาวขยุ้มหัวตัวเองแรงๆพลางสบถในใจอย่างงุนงง

"เฮ้ย !" ก่อนจะร้องเสียงดังแล้วยกมือปิดปากตัวเองแน่นเมื่อรั้งผ้าห่มลงแล้วพบว่าไม่ได้มีแค่เธอที่นอนอยู่บนเตียงนั้นคนเดียว ยังมีใครอีกคนนอนอยู่ด้วยกันและคาดว่าจะนอนอยู่ด้วยกันมาทั้งคืน

แผ่นหลังกว้างผิวขาวเนียนสะอาดตามีรอยสักรูปเสือตัวใหญ่อยู่เต็มพื้นที่แผ่นหลังกำลังมองจ้องมาราวกับว่ามันมีชีวิตและมีอำนาจ นับว่าคนสักเค้าเก่งมากจริงๆนะที่สามารถสักออกมาให้ดูมีชีวิตและสะกดสายตาคนได้ขนาดนี้

'แต่นี่มันใช่เวลาจะมาชื่นชมเรื่องรอยสักไหมยัยเร !คิดสิคิดจะทำยังไงดี'

ระหว่างกำลังครุ่นคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตดีด้วยสีหน้ายุ่งเหยิงอยู่ๆเจ้าของรอยสักก็พลิกตัวหันหน้ามาทางเธอและเขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"คะ..คุณทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ !" ละอองดาวพึมพัมเสียงเบาหวิวหัวใจเต้นกระหน่ำอย่างบอกไม่ถูก บนแผงอกหนั่นแน่นผิวขาวสะอาดสะอ้านเต็มไปด้วยร่องรอยขีดข่วนจากปลายเล็บจนแดงเถือกไปหมด

"ทำไมจะอยู่ไม่ได้ก็นี่มันห้องผม" เขาตอบเสียงแหบพร่าในขณะยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงตรงหัวเตียงเช่นเดียวกับเธอ

"หะ..ห้องคุณ !บ้าหรอนี่มันห้องของฉันต่างหากล่ะ" ละอองดาวพยายามเค้นเสียงตัวเองออกมาตอบเขา รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาจนบอกไม่ถูก

"ห้องคุณเลขอะไรจำได้ไหม ?" ธีสิตถามเสียงเข้ม

"106ชะ..ใช่106"

"อือฮึ !แต่นี่มันห้องผม109"

"บะ..บ้าไปแล้วไม่จริงอ่ะ !"

"ไม่เชื่อจะออกไปดูหน้าห้องก็ได้นะ"

"ถ้าเป็นห้องของคุณ..แล้วฉันเข้ามาได้ยังไง" ละอองดาวยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่

"ก็ไม่รู้สิ !จริงๆคุณอาจจะอยากเข้ามารออ่อยผมที่ห้องก็ได้ แต่จริงๆบอกผมตรงๆผมก็เข้าใจนะไม่เห็นต้องทำเป็นใสซื่อไร้เดียงสาแบบนี้เลย" คนที่เมื่อคืนฟัดเขาเสียจนอ่อนแรงเอ่ยบอกด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ

"ฉันเปล่าอ่อย !ฉะ..ฉัน" ละอองดาวพึมพัมวนไปวนมาสีหน้าซีดเผือด คำกล่าวหาของเขาที่ว่าร้ายแล้ว แต่ทว่าความจริงที่รู้ว่าคนบนเตียงที่ได้ความสาวของเธอไปเป็นเขามันยิ่งน่าช็อคกว่า ผู้ชายปากเปราะคนนั้นเป็นคนที่นอนกับเธอมาทั้งคืนจะให้ทำใจได้ยังไง

เมื่อไม่รู้จะทำยังไงต่อเธอจึงทำท่าจะลุกขึ้นแต่พอก้มลงมองตัวเองก็ต้องตกตะลึงค้างเมื่อเห็นว่าตอนเธอลุกนั่งผ้าห่มมันได้ตกลงมากองอยู่ที่เอวบางโชว์ความอะล้าอล่างขาวตระการตาต่อหน้าเขาไปเสียแล้ว มือบางตาลีตาลานรีบจับรวบผ้าห่มผืนหนาห่อหุ้มทั้งตัวเอาไว้และเมื่อเบนสายตามองไปทางเขาก็พบว่าใบหน้าคมคายนั้นขึ้นสีเลือดทั้งสองข้างแก้มแถมแววตาดุดันคู่นั้นยังเปลี่ยนแววเป็นประกายแปลกๆไปอีก

"อ๊ะ !ว๊ายยย !"

เมื่อเธอทำท่าจะลุกขึ้นด้วยการจับกุ้มผ้าห่มที่คลุมร่างตัวเองเอาไว้ทำให้ตรงส่วนที่มีผ้าปกคลุมร่างกายของเขาไว้มันก็ร่นหายมาอยู่บนร่างเธอแทน ละอองดาวกรีดร้องเสียงหลงเมื่อเบนสายตาไปเห็นบางอย่างของเขามันกำลังประกาศอวดศักดาความอลังการของตัวเองสู่สายตาของเธอ

ยอมรับเลยว่าแม้จะเห็นแค่แวบเดียวแต่ทว่ามันจะติดตาเธอไปตลอดแน่ๆ เจ้ากล้วยหอมของเขามัน...ใหญ่เกินการไปไหม ?

ว่าแล้วทำไมเธอถึงเจ็บมากนะก็ขนาดของเขาบึบบั่บถึงเพียงนี้ ละอองดาวก้มหน้างึดรวบผ้าห่มแล้วถลาลงวิ่งไปรวบเสื้อผ้าที่กองๆอยู่บนพื้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ทั้งเจ็บทั้งแสบแต่เธอหยุดไม่ได้ลูกไฟร้อนๆทั้งหลายกระจัดกระจายอยู่เต็มบนใบหน้าของเธอ หัวใจสั่นไหวราวกับคนจะเป็นไข้วูบวาบไปหมด

เพียงแค่ลุกขึ้นยืนในห้องน้ำได้เรียบร้อย อะไรๆบางอย่างก็หลั่งไหลกลิ่นคาวคลุ้งออกมาทางช่องทางรักของเธอไม่ขาดสาย

'ให้ตายเขาไม่ได้ป้องกันด้วยสินะเกิดเธอติดโรคขึ้นมาจะทำยังไง !'

ละอองดาวขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่เขาอย่างเดือดดาลเห็นทีเธอต้องไปพบหมอเพื่อตรวจหาโรคเสียแล้ว

ไหนๆก็ไหนๆแล้วเธอเลยตัดสินใจอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อยแล้วสวมชุดไทยชุดเดิมอีกครั้งเพราะชุดธรรมดาเธออยู่ในรถไม่ได้เอาลงมาด้วย หลังหอบใจเข้าออกลึกๆหลายทีละอองดาวก็ตัดสินใจเดินออกมาจากห้องน้ำ

เมื่อเดินออกมาก็เห็นว่าเขากำลังนอนเอกเขนกกดเปลี่ยนช่องทีวีไปช่องนั้นช่องนี้อย่างสบายอกสบายใจโดยที่ยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าสักชิ้น

"กรี๊ดดด !ไอ้คนบ้าทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยกันห๊ะ !น่าเกลียดโรคจิตที่สุด !" กรีดร้องลั่นใส่เขาแล้วเธอก็ปาผ้าห่มใส่เขาอีกครั้งแล้วหันรีหันขวางหากระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอ

"หืม...ทำสะริดไปได้ทีเมื่อก่อนทั้งจับทั้งลูบไม่เห็นนึกอาย"

"คะ..ใครไปจับของคุณอย่ามาพูดพล่อยๆนะ !"

"คุณไง !อ๊ะๆก็รู้แหละว่าผมมันคนเสน่ห์แรงแต่บอกไว้ก่อนนะว่าเมื่อคืนคุณเข้ามาหาผมเองแล้วอย่ามาเรียกร้องความรับผิดชอบจากผมล่ะ ผมไม่มีให้หรอกนะ !" ธีสิตพ่นคำพูดใส่ร่างบางเป็นชุดทั้งๆที่ใจไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆหรอก

"หึ !ฉันไม่ได้หวังความรับผิดชอบจากคุณหรอก สิ่งที่ฉันหวังจากคุณก็แค่ความสำนึกในความเป็นคนของคุณเท่านั้นแหละแต่คนอย่างคุณคงไม่เคยมีหรอก !"

ละอองดาวเอ่ยออกมาเสียงเรียบนิ่งแววตาเฉยชาราวกับว่าคนไม่รู้สึกอะไร แต่ทว่าในใจมันแป้วลงและวูบโหวงแปลกๆเพียงแค่ได้ยินคำพูดไร้ความรับผิดชอบจากเขา เอาจริงเธอก็ไม่ได้หวังจะให้เขารับผิดชอบอยู่แล้ว ที่อยากฟังคือคำขอโทษและความรู้สึกผิดจากเขามากกว่า

หลังพูดจบละอองดาวก็เดินหนีออกจากห้องไปในขณะที่ธีสิตยังคงนั่งนิ่งงันอยู่บนเตียงกว้างใหญ่

ผ่านมาสามสัปดาห์แล้วหลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันแบบนั้นขึ้น ละอองดาวไม่พูดถึงคืนนั้นให้ใครฟังพยายามเลี่ยงไม่ไปเจอใครเพราะกลัวจะได้เจอเขาอีก เธอไปตรวจโรคที่โรงพยาบาลมาแล้วและผลก็คือเธอปลอดภัย ส่วนเรื่องว่าจะท้องไหมเธอไม่กลัวอยู่แล้วเพราะปกติประจำเดือนเธอมาไม่ปกติอยู่แล้วหญิงสาวเลยกินยาคุมรายเดือนเพื่อปรับฮอร์โมนให้มีประจำเดือนอยู่แล้ว

ละอองดาวยังใช้ชีวิตปกติเช้าไปเรียนเลิกเรียนก็กลับบ้าน จะต่างก็ตรงมีบางคืนที่เผลอคิดไปถึงหน้าท้องแข็งแกร่งที่เต็มไปด้วยรอยเล็บจิกครูดเป็นทางยาวด้วยฝีมือของเธอ แม้คืนนั้นเธอจะจำอะไรไม่ได้มากอาจเป็นเพราะเมาบวกกับง่วง แต่ทว่ามีบางช่วงที่เธอหวามไหวแปลกๆ

วันนี้เลิกเรียนไวเพราะอาจารย์สอนติดภาระกิจบางอย่าง ละอองดาวเลยว่าจะไปเดินเล่นหาซื้อของใช้ส่วนตัวสักหน่อย หญิงสาวขับรถตรงไปที่ห้างสาขาใกล้บ้านเพราะขี้เกียจขับไกล หลังจากเดินเล่นเข้าร้านโน้นออกร้านนี้เธอก็เริ่มหิวเลยกะว่าจะไปหาอะไรกินสักหน่อย

ดวงตาคู่สวยกวาดมองหาร้านอร่อยรอบๆก่อนจะเจอร้านที่ถูกใจ ชาบูของโปรดอีกแล้วสินะ ปกติถ้าเป็นคนอื่นก็อาจจะเขินๆอายๆนิดหน่อยที่จะต้องเข้ามากินคนเดียว แต่สำหรับละอองดาวไม่มีคำว่าอาย ในกระเพราะเธอต้องอิ่มเอาไว้ก่อน

'เคยได้ยินไหมกองทัพต้องเดินด้วยท้อง'

นั่นน่ะสโลแกนประจำตัวเธอ

.

.