เรื่อง(ลับ)หลัง 2| งานแต่ง

"เอ๋ยจะยกเลิกงานแต่ง !"

อัชมาประกาศกร้าวกลางโต๊ะอาหารของมื้อเช้าที่มีป้าอาภาผู้เป็นป้าและลุงศักดาลุงเขยพร้อมลูกๆของพวกท่านอีกสองคน อารียาและศรุตาลูกสาวคนโตและลูกสาวคนเล็กของป้าอาภา

"ไม่ได้ ! แกจะยกเลิกงานแต่งได้ยังไงผัวแกก็เตรียมงานทุกอย่างไว้หมดแล้วนี่" ป้าอาภาแว๊ดใส่อัชมาเสียงดัง

"เอ๋ยจะไม่แต่งงานกับเขาแล้วให้ตายก็ไม่แต่ง !" อัชมาไม่ยอมหญิงสาวส่ายหน้าน้ำตาคลอจะให้เธอแต่งงานกับคนที่ทรยศเธอทั้งๆที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งกันเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว !

"แกอย่าโง่ได้ไหมยัยเอ๋ยผู้หญิงเชยๆอย่างแกนอกจากคุณกันต์แล้วคงไม่มีใครตาบอดมาเอาแกอีกหรอก แถมคุณกันต์ทั้งหล่อทั้งรวยแกจะเลิกกับเขาทำไมฉันขอสั่งให้แกห้ามเลิกกับเขาเด็ดขาด !" ป้าอาภายื่นคำขาดกับเธอโดยไม่สนใจสักนิดว่ามันเพราะอะไร

"แต่เขานอกใจเอ๋ยนะป่้าฮ่ะ..ฮึ่กๆเอ๋ยไม่แต่งกับเขาแล้ว"

"แล้วยังไงสุดท้ายแกก็คือผู้หญิงที่เค้าเลือกจะให้แต่งงานด้วยแล้วแกจะกลัวอะไรยังไงฉันก็ไม่ให้แกเลิกแกต้องแต่งกับคุณกันต์ตามเดิม !"

ผู้เป็นป้ายังยืนยันคำเดิมที่จะให้อัชมาแต่งงานให้ได้ตามกำหนดเดิมหัวเด็ดตีนขาดยังไงงานแต่งงานก็ต้องมีจัดขึ้นต่อไป

"ป้าไม่สงสารเอ๋ยบ้างหรอจะให้เอ๋ยแต่งกับคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับเอ๋ยเลยจริงๆหรอจ๊ะ ?" เสียงสั่นเครือเอ่ยถามผู้เป็นป้า

"มันเป็นธรรมดาของผู้ชายแกก็ปล่อยผ่านอย่าไปคิดมากสิยังไงเสียแต่งแล้วเขาก็มีเงินมีทองให้แกใช้ไม่ขาดมืออยู่แล้วจะคิดมากไปทำไม"

"ไม่..."

"ถ้าไม่ยอมแต่งแกมีเงินสินสอดไปคืนเขาหรือไงถ้ามีแกจะยกเลิกไม่แต่งก็ตามใจ" ป้าอาภาขึ้นเสียงใส่อัชมาอย่างเกรี้ยวกราด

"เงินสินสอดอะไรแล้วมันเท่าไหร่ทำไมเอ๋ยไม่เคยรู้"

"ห้าล้านเป็นสินสอดที่คุณกันต์เค้านำมาขอหมั้นแกไว้เมื่อปลายปีก่อนและฉันก็ใช้มันหมดไปแล้วด้วย" คนเป็นป้าพูดด้วยท่าทีไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

"ป้าภา..." หลานสาวร้องครางเสียงอ่อนหมดเรี่ยวแรง

"แกต้องแต่งนี่คือคำสั่งอย่าให้ฉันต้องพูดนะว่ามันเป็นเพราะอะไรแกก็รู้นี่ว่ากว่าฉันจะเลี้ยงแกจนโตมาได้ต้องหมดเงินไปเท่าไหร่ลำบากลำบนเท่าใดกว่าจะโตมาขนาดนี้ได้แกจะทำเพื่อตอบแทนฉันบ้างไม่ได้หรือไง !" ป้าของเธอขึ้นเสียงชี้หน้าเธอเสียงดัง

"ยังไง...เอ๋ยก็ต้องแต่งกับเขาให้ได้ใช่ไหม ?"

"ใช่ !"

"ค่ะ...เอ๋ยจะแต่งตามที่ป้าต้องการ"

ในเมื่อไม่มีทางอื่นให้เลือกอีกแล้วเธอก็ต้องเดินหน้าไปต่อ ในเมื่อคนในครอบครัวไม่สนไม่แคร์ว่าต่อให้เธอแต่งงานไปแล้วจะต้องรู้สึกเจ็บช้ำเพียงใดที่สามีแอบนอกใจไปมีคนอื่นแล้วใครเล่าจะมาสนใจความรู้สึกเธอนอกจากตัวเธอเอง

อัชมากล้ำกลืนฝืนทนเก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้ในอก ต่อให้เจ็บจนจุกเธอก็จะอดทนเก็บมันไว้คนเดียว ในเมื่อทุกคนอย่างให้แต่งเธอก็จะแต่งให้มันจบๆไป เพราะชีวิตมันไม่ได้เป็นของเธอตั้งแต่แรกนับตั้งแต่ที่พ่อแม่เธอจากไปตั้งแต่เธอยังเล็กญาติพี่น้องก็ไม่มีใครมีแต่ป้าอาภาที่อุตส่าห์ใจบุญรับเธอมาเลี้ยงไว้

บุญคุณมากมายที่มันค้ำหัวจึงทำให้อัชมาไปไหนไม่ได้ ต้องยอมทำทุกอย่างที่ป้าเห็นว่าดีและควรแม้กระทั่งการยอมคบกับกรกฎ ที่จริงป้าเธอจับคู่ให้เธอกับเขานั่นแหละแต่มันดีตรงที่เธอมีใจให้เขาก็เลยไม่รู้สึกว่าเป็นการคลุมถึงชนแต่อย่างใด นานไปเธอเพิ่งเข้าใจว่าสิ่งที่ป้าเธอทำทันคือการขายหลานกินดีๆนี่เอง...

.

.

วันแต่งงาน

"เอ๋ย...แกเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดวันนี้เลยนะรู้ไหม" รรินดาเอ่ยน้ำเสียงสดใสพลางกวาดสายตามองเจ้าสาวด้วยแววตาชื่นชม

ร่างเล็กในชุดไทยประยุกต์สีขาวงาช้างใบหน้าสวยถูกตกแต่งด้วยช่างมืออาชีพจนสวยหวานผมดำสลวยถูกเกล้าขึ้นตกแต่งเซ้ทให้เข้ากับใบหน้ายิ่งทำให้อัชมาสวยหวานขึ้นไปอีก แขกเหรื่อในงานต่างพากันชื่นชมว่าเจ้าสาววันนี้สวยมากเลยทีเดียว

ยามปกติอัชมาเป็นคนไม่ค่อยชอบแต่งตัวหรือแต่งหน้าสักเท่าไหร่ เธอเป็นคนง่ายๆไม่ค่อยซีเรียสว่าจะออกจากบ้านทีจะต้องจัดเต็มหรืออะไร ใส่แบบไหนอัชมาก็ไปได้ตามสไตล์เธอ

ตอนนี้บรรดาแขกเหรื่อมากันจนเต็มล้นอย่างอุ่นหนาฝาคั่งแล้วได้ฤกษ์รดน้ำสังข์เป็นลำดับต่อไป คู่บ่าวสาวมานั่งที่ตั่งรอให้พ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ของทั้งคู่มารดน้ำสังข์ให้โดยมีบรรดาเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวขนาบข้าง

สายตาชื่มชมบวกความรู้สึกภาคภูมิใจเกิดขึ้นกับกรกฎในยามที่ใครต่อใครต่างเฝ้าชื่นชมเจ้าสาวของเขาที่ทั้งสวยและอ่อนหวานน่าทนุถนอมอย่างอัชมา แต่เพราะความปลื้มปริ่มดีใจกรกฎเลยไม่ได้นึกเฉลียวใจว่าทำไมเจ้าสาวที่เคยรักเขามากวันนี้ถึงได้ดูเฉยเมยไม่ยิ้มไม่แย้มเอาเสียเลย

"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้ไหมยัยเอ๋ย" ป้าอาภาตรงมาข้างๆแล้วใช้นิ้วมือคีบเนื้อตรงสะโพกเธอแล้วบิดเต็มแรงใบหน้าสวยเหยเกลงแต่ไม่กล้าร้องเสียงดัง

ก็คนไม่อยากแต่งจะให้ฝืนยิ้มมีความสุขได้ยังไง !

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ครอบครัวเรานะลูก ขอให้มีความสุขมากๆนะป๊าขอให้ทั้งสองคนรักและดูแลกันไปนานๆหนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูกนะ"

'กวิน' คุณพ่อยังหนุ่มของกรกฎเอ่ยอวยพรขึ้นขณะก้มรดน้ำสังข์ให้ทั้งคู่ แววตาคมปลาบกวาดสายตามองใบหน้าลูกสะไภ้เป็นประกายอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยฝากฝังลูกชายให้เธอดูแล

"ขอบคุณค่ะป๊า" อัชมาก้มหน้าหลบสายตาคมกล้าที่มองมา สายตาของพ่อสามีช่างแปลกประหลาดเสียนี่

ญาติผู้ใหญ่ทางฝั่งเจ้าบ่าวมีแค่กวินที่เป็นพ่อมาพร้อมกับญาติพี่น้องของเขาส่วนแม่ของกรกฎก็เสียไปนานแล้ว สายตาคนนอกที่มองมาเผินๆถ้าไม่รู้ก็นึกว่าเจ้าบ่าวมากับพี่ชายหาใช่พ่อไม่ เพราะกวินเองเพิ่งอายุสี่สิบด้วยพลาดพลั้งมีลูกก่อนวัยอันควร

"พวกแกฉันอยากสมัครเป็นแม่ผัวยัยเอ๋ยจังเลย" เสียงบรรดาเพื่อนเจ้าสาวเอ่ยซุบซิบดังอยู่ด้านหลังพร้อมท่าทีเอียงอายยามได้สบตากับพ่อสามีของอัชมา

ผ่านพิธีรดน้ำสังข์เสร็จถึงช่วงที่จะต้องจดทะเบียนสมรสอัชมายืนกรานที่จะยังไม่จด ยกแม่น้ำทั้งห้ามาเอื้อนเอ่ยเพื่อจะยืดเวลาออกไปก่อน ขี้เกียจต้องมาหย่ากันให้เสียเวลาในภายหลัง เธออ้างว่าไปดูดวงมาหมอดูบอกว่าถ้าจะให้ดีต้องรอฤกษ์นับจากนี้ไปอีกสองเดือน กว่าที่จะถึงตอนนั้นคงมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้วล่ะ

พิธีต่างๆเสร็จสิ้นเรียบร้อยตามประเพณีจวบจนกระทั่งงานเลี้ยงมงคลสมรสได้เลิกลา เข้าหอคืนแรกอัชมาถูกส่งตัวมาเข้าหอที่บ้านของกรกฎที่มีเขาอาศัยอยู่กับพ่อเขาแค่สองคนกับบรรดาเหล่าเด็กรับใช้ ก่อนแต่งงานพวกเขาตกลงกันว่าจะย้ายเข้ามาอยู่บ้านตามคำขอของกวินที่อยากให้ลูกชายลูกสะไภ้มาอยู่บ้านด้วยกัน

กรกฎเมามายมากเนื่องจากถูกเพื่อนๆมอมให้ดื่มจนหนัก คืนเข้าหอคืนแรกจึงจบลงด้วยการที่บ่าวสาวต่างคนต่างนอนหันหลังให้กันพร้อมกับความโล่งใจของเจ้าสาวที่ไม่ต้องฝืนใจตัวเอง แต่ก็คงจะโล่งได้แค่นี้เพราะถึงยังไงเธอก็แต่งงานกับเขาแล้วยังไงก็คงขัดขืนเขาไม่ได้อยู่ดี

เช้าวันต่อมา

มือหนาควานหาความอบอุ่นข้างตัวเมื่อพบกับความว่างเปล่าจึงลืมตาตื่นขึ้นมามองหา ภรรยาคนสวยของเขาไม่อยู่เสียแล้วทิ้งไว้แค่ความอบอุ่นและกลิ่นหอมอ่อนๆเย้ายวนใจชาย น่าเสียดายที่เมื่อคืนเขาดันดื่มหนักไปหน่อยทำให้อดเข้าหอคืนแรกกับเจ้าสาวคนสวยเลย แต่ช่างเถอะยังไงเราสองคนก็แต่งงานกันแล้วจะเข้าหอตอนไหนก็เหมือนกันนั่นแหละได้ทุกเมื่อ

กรกฎลุกขึ้นอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วจึงลงมาชั้นล่างก็พบว่าภรรยาคนสวยกำลังทำหน้าที่แม่ครัวหัวป่าก์ทำอาหารไว้ให้พวกเขากิน ร่างสูงยืนกอดอกพิงสะโพกเข้ากับประตูห้องครัวมองร่างเพรียวเล็กสาละวนหยิบจับทำอาหารอย่างคล่องแคล่วด้วยสายตาชื่นชม เขาเลือกคู่ชีวิตไม่ผิดเลยจริงๆ อัชมาคือผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่เขาอยากใช้ชีวิตด้วย ส่วนคนอื่นก็แค่ทางผ่านที่เขากินแก้เหงาก็แค่นั้น

อัชมาที่กำลังทำอาหารเพลินๆก็สะดุ้งเมื่อจู่ๆมีวงแขนกว้างสอดเข้ามาโอบรอบหน้าท้องแบนราบ ลมหายใจร้อนผ่าวแนบอยู่บริเวณซอกคอขาวและพวงแก้มนุ่ม

"อื้อ...กันต์เอ๋ยตกใจหมด" อัชมาตีต้นแขนกำยำเบาๆ

"โอ๋ๆขวัญเอ๊ยขวัญมานะครับคนสวยของผม" กรกฎกดจมูกคมสันแตะที่พวงแก้มหอมกรุ่นเบาๆพลางลากจมูกไปตามซอกคอเนียนนุ่มอย่างหลงใหล นับวันเขายิ่งหลงแม่คนตัวเล็กนี่จนนึกขันตัวเองลึกๆ

"อื้อ ! กันต์อย่ารุ่มร่ามสินี่มันในครัวนะคะ" อัชมาว่ายหน้าหนีใบหน้าคมคายที่ซุกใบหน้าไซร้ซอกคอเธออย่างหื่นกระหาย

"อืมมงั้นก็ขึ้นห้องสิลงมาทำไมแต่เช้าฮึ ผมยังไม่ได้เข้าหอกับเอ๋ยเลยนะ" ปลายเสียงเอ่ยกระเส่าส่งสายตาเว้าวอนให้คนตัวเล็กเห็นใจ ลูกชายตัวโตของเขาชูคอผงกหัวอ้อนวอนขอความเห็นใจจนแน่นเต็มกางเกงไปหมดแล้ว

"ไม่เอาสิคะนี่มันเช้าแล้วเอาไว้คืนนี้แล้วกันนะคะ" อัชมาบ่ายเบี่ยงขณะพาตัวเองออกจากการเคล้าคลอของเขา ตอนนี้เธอทำใจไม่ได้จริงๆภาพเขาเสียงเขายังดังก้องอยู่ในหัวเธออยู่เลย

"เฮ้อ ! ใจร้ายจังเอางั้นก็ได้ครับ"

หลังจากที่กินข้าวเช้าด้วยกันเสร็จสรรพกรกฎก็ขอตัวบอกว่าจะไปเคลียร์งานที่บริษัทก่อน ส่วนอัชมาก็อยู่บ้านกับพ่อสามีที่วันนี้ไม่ได้ออกไปทำงาน กรกฎหายไปทั้งวันกว่าจะกลับก็ดึกดื่นกลับมาถึงเขาก็อ้างว่ามัวแต่เคลียร์งานหนักไปหน่อยจนลืมเวลาพร้อมทั้งขอโทษขอโพยที่กลับบ้านช้า

.

.