เรื่อง(ลับ)หลัง 4| เห็นคาตา

"ฮัลโหลนิ้ม...แกอยู่ไหนอ่ะว่างเปล่าวันนี้"

อัชมนโทรหาเพื่อนซี้เพื่อนจะชวนไปเดินช้อปปิ้งแก้ฟุ้งซ่าน วันนี้กรกฎสามีบินไปญี่ปุ่นแล้วเมื่อเช้า เธอก็เลยโทรชวนเพื่อนๆออกมาเจอกัน

(โทษทีนะแกตอนนี้ฉันอยู่ต่างจังหวัดอ่ะไว้ฉันกลับไปเดี๋ยวฉันไปหานะ)

"ได้ๆโอเคจ้ะ"

นาถนรีไม่อยู่ไปต่างจังหวัดรรินดาก็ไปญี่ปุ่นส่วนอรอารยาไม่ว่างมีงานด่วนเข้ามาก็เหลือแค่เธอคนเดียวเลยตัดสินใจไม่ไปไหนอยู่บ้านก็แล้วกัน

"อ้าวป๊าไม่ได้ไปทำงานหรอคะวันนี้"

อัชมนถามเมื่อเดินลงมาข้างล่างแล้วเห็นพ่อสามีนั่งจิบน้ำชายามบ่ายที่ห้องนั่งเล่น

"ป๊าลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์น่ะ"

"หือ..เจ้าของบริษัทอย่างป๊าต้องลาด้วยหรอคะเนี่ย"

"ฮ่าๆๆป๊าก็ถือว่าตัวเองเป็นพนักงานคนนึงนั่นแหละว่าแต่เราเถอะวันนี้ไม่ออกไปไหนหรอ"

กวินถามพลางกวาดสายตามองเรือนร่างของลูกสะไภ้ที่เดี๋ยวนี้เริ่มแต่งเนื้อแต่งตัวเปิดเผยมากขึ้น

"ไม่อ่ะค่ะไม่มีใครว่างไปกับเอ๋ยเลยสักคน"

"ถ้าไม่เบื่อว่าไปกับคนแก่หนูจะไปกับป๊าไหมล่ะ"

"แหมป๊าขาแก่เก่ออะไรกันอย่างป๊านี่เจอครั้งแรกหนูยังคิดว่าเป็นพี่ชายของกันต์อีกนะคะเนี่ย"

"พูดอย่างนี้ป๊าก็เขินแย่เลยสิว่าแต่จะไปกับป๊าไหมล่ะ"

"เอ่อ..เราจะไปไหนกันหรอคะแล้วคนอื่นจะไม่คิดว่าเรา..." แม้เธอจะไม่ได้คิดอะไรแต่การที่ลูกสะไภ้จะออกไปกับพ่อสามีมันจะดูไม่ดีหรือเปล่า

"ถ้าคนมันจะพูดต่อให้เราไม่ได้ทำอะไรเค้าก็จะพูดอยู่ดีและลูกไม่ต้องไปคิดมากหรอก"

"โอเคค่ะไปก็ไปค่ะป๊า"

เธอเองก็เบื่อที่จะต้องอยู่อย่างวุ่นวายใจแบบนี้ บางทีการได้ออกไปเที่ยวไหนบ้างมันก็น่าจะดีขึ้นบ้างล่ะมั้ง

ทะเลพัทยา

กวินพาลูกสะไภ้คนสวยมาเที่ยวถึงที่พัทยา หนุ่มใหญ่เองก็พอจะมองออกว่าทั้งคู่น่าจะกำลังมีปัญหากันอยู่ ลูกสะไภ้เขาเป็นคนดีกตัญญูรู้คุณทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนครอบครัวป้าผู้มีพระคุณที่อุตส่าห์เลี้ยงดูเธอมา เงินสินสอดทุกบาทที่เขามอบให้ถูกป้าของหญิงสาวริบไปเกือบหมดแทบไม่มีเหลือ

นิสัยเจ้าชู้ของลูกชายใช่ว่าเขาจะไม่รู้ แต่ถึงขนาดแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วมันก็ยังไม่วายแอบนอกลู่นอกทางไปได้ เขาก็จนใจที่จะบอกกล่าวนั่นเพราะว่าตอนเขามีลูกเขาเองก็ยังเด็กมากเลี้ยงมาแบบตามใจทุกอย่าง

หวังว่าการพาลูกสะไภ้มาเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศจะทำให้เธอหายเศร้าหายหน้านิ่วคิ้วขมวดไปได้บ้างไม่มากก็น้อยล่ะนะ

อัชมนมองทะเลอย่างตื่นตาตื่นใจนานมากแล้วสินะที่เธอไม่เคยได้มาเที่ยวที่ทะเลครั้งล่าสุดที่จำได้ก็เมื่อปลายปีที่แล้ว น้ำทะเลสีฟ้าครามทำให้ใจเธอสดชื่นขึ้น ท้องฟ้าอากาศแจ่มใสกับผู้คนที่หลั่งไหลกันมาเที่ยวทะเลที่นี่ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆข้างสังเกตุเห็นร้านรวงต่างๆที่ขายของฝากและของประดับตกแต่งมากมาย

"ป๊าขารอหนูตรงนี้ก่อนนะคะเดี๋ยวหนูไปซื้อน้ำมะพร้าวเย็นๆมาให้" บอกพ่อสามีแล้วเธอก็วิ่งจี๋ออกไปจุดหมายคือร้านเครื่องดื่มข้างหน้า

อัชมาสั่งมะพร้าวน้ำหอมเย็นๆสองลูกระหว่างที่รอคิวเธอก็กวาดสายตามองไปรอบๆหาดเรื่อยเปื่อยแต่สายตาก็เหมือนจะเห็นผู้หญิงตัวเล็กรูปร่างหน้าตาคล้ายๆนาถนรีเพื่อนซี้ของเธอเลย ขณะกำลังเพ่งสายตาเพื่อมองว่าใช่เพื่อนสนิทของเธอหรือเปล่าที่ยืนหันหลังให้อยู่ก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาโอบเอวแนบสนิทกันก่อนที่ก้มหน้าลงกดจูบที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มชนิดไม่แคร์ต่อสายตาคนรอบข้างเลย

เอาจริงไม่ว่าชายหญิงคู่นั้นจะเป็นใครจะใช่นาถนรีเพื่อนเธอหรือไม่เธอก็ไม่ได้จะคิดมากอะไรอยู่แล้วเพราะเรื่องแบบนี้มันก็คงเป็นเรื่องธรรมดาของหนุ่มสาว แต่ถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายคนนั้นจะหน้าตาเหมือนกรกฎสามีของเธอราวกับฝาแฝด

นี่สินะที่เขาบอกว่ามีงานด่วนที่ญี่ปุ่น !

หึิ ! กลับไวจังเพิ่งขึ้นเครื่องไปเมื่อเช้าเองนี่แถมเธอยังเป็นคนไปส่งเขาที่สนามบินเองด้วยนะ !

เพ่งมองจนแน่ใจก็ยิ่งได้รู้เมื่อคราวที่ผู้หญิงสวยคนนั้นหันหน้ามาทางเธอที่ยืนหลบมุมอยู่พอดี เป็นนาถนรีกับกรกฎจริงๆที่ยืนจูบกันอย่างดูดดื่มตรงนั้น อัชมาตัวเย็นชาวาบไปทั้งตัวแน่ใจที่สุดแล้วว่าเธอไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไป ภาพตรงหน้าที่เห็นคือเพื่อนสนิทที่เคยชื่นชมว่าทั้งเธอและกรกฎเหมาะสมกันอย่างนั้นเข้ากันอย่างนี้กับสามีที่บอกว่ารักและจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข !

มันเจ็บจนจุกอีกครั้งคราวนี้มันหนักมากกว่าครั้งแรกที่เธอไปเห็นกับตาที่คอนโดของเขา ตอนนั้นอัชมาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่บนเตียงกับเขาตอนนั้นเป็นใครก็นับว่าเจ็บมากแล้ว แต่คราวนี้เพื่อนที่ไว้ใจกับมาแทงข้างหลังกับสามีของเธออีก

ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้วน้ำมะพร้าววันนี้ !

ร่างเล็กเดินฉับๆตรงไปที่คู่หนุ่มสาวที่ยืนคลอเคลียโอบกอดกันราวคู่ข้าวใหม่ปลามันที่มาฮันนีมูนกันอย่างหวานชื่น ใบหน้าสวยเชิดหน้าขึ้นปาดน้ำตาที่เอ่อคลอมาตรงเบ้าออกแล้วแสยะริมฝีปากยิ้ม

"อ้าวนิ้ม...บังเอิญจังนี่แกก็มาเที่ยวพัทยาเหมือนกันหรอเนี่ย"

ถามเพื่อนที่แสนจะเรียบร้อยอ่อนหวานแต่ลับหลังมาคาบสามีของเธอไปกกก่อนที่หญิงสาวจะปรายตาไปมองอีกคนที่ใบหน้าซีดเผือดท่าทางตกใจที่เห็นหน้าเธอ

"เอ๋ย..มายังไงเนี่ย !"  นาถนรีถามปากคอสั่น

"เอ๊ะ ! คนนี้หน้าคุ้นๆเหมือนสามีฉันเลยแต่ว่าเมื่อเช้าฉันเพิ่งไปส่งเขาขึ้นเครื่องไปทำงานที่ญี่ปุ่นมานะไม่น่าจะใช่สามีฉันใช่ไหม ?" ถามเสียงหวานเค้นรอยยิ้มออกมาจากเรียวปากอิ่มข่มนัยน์ตาที่ร้อนผะผ่าวไม่ให้น้ำใสมันไหลย้อยออกมาให้ขายขี้หน้าเขาตอนนี้

"เอ่อ...คือ" ส่วนคนที่กำลังพูดจาตะกุกตะกักก็คือไอ้คนที่บอกว่าจะไปญี่ปุ่นแต่ว่าไม่ได้ไปแล้วพากันหนีมากกอยู่พัทยานี่ไง !

"กะ..แกฉะ..ฉันอธิบายได้นะ..คะ..คือว่ามันไม่ได้มีอะไรจริงๆนะอ๊ะ !"

เพี๊ยะ !

อัชมาฟาดฝ่ามือไปที่แก้มเนียนของเพื่อนจนเกิดเสียงดังเพี๊ยะ ใบหน้าหวานสะบัดหันไปตามแรงฝ่ามือทันที นาถนรีตาค้างคาดไม่ถึงว่าเพื่อนจะกล้าลงไม้ลงมือกับตัวเองได้แต่กุมแก้มพูดอะไรไม่ออก

"ที่ฉันตบไม่ใช่เพราะว่าฉันหึงหรือฉันหวงสามี เพราะว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำ แต่ฉันตบก็เพราะว่าแกเป็นเพื่อนของฉันเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากแล้วแกมาทำแบบนี้ลับหลังฉันได้ยังไง !" คนตัวเล็กตะโกนใส่เพื่อนสนิทน้ำตาคลอ

"เอ๋ย..ฉันขอโทษฮ่ะ..ฮึ่กขอโทษจริงๆ" นาถนรีร้องไห้เสียงสั่นไม่รู้ว่ารู้สึกผิดจริงๆหรือเจ็บที่โดนตบกันแน่ !

"ส่วนคุณ..." อัชมาหันไปหาสามีพลางสบตาที่พยายามเบือนหลบหน้าเธอตลอด

เพี๊ยะ ! แก้มซ้าย

เพี๊ยะ ! แก้มขวา

คราวนี้เธอลงน้ำหนักมือให้แรงขึ้นหน่อยจนใบหน้าคมคายสะบัดซ้ายทีขวาที มุมปากทั้งสองข้างมีหยดเลือดย้อยออกมาทั้งสองข้าง

"ฉันคิดว่าแต่งงานแล้วคุณจะเปลี่ยนนิสัยได้แต่เปล่าเลย...คุณก็ยังเป็นคุณที่ไม่เคยพอ ! หลังจากนี้ก็เชิญอยู่ด้วยกันให้พอนะคะฉันจะหลีกทางให้เอง" อัชมนประกาศเสียงกร้าวใบหน้าสวยบ่งบอกถึงการเอาจริง

"ไม่นะเอ๋ยผมไม่ให้คุณไปนะ !" กรกฎถลันตัวมาคว้าต้นแขนเสลาเอาไว้ไม่ให้เดินหนี

"หยุด ! เลิกเห็นแก่ตัวสักทีพอกันทีกับชีวิตเฮงซวยแบบนี้ !" อัชมาสะบัดแขนออกจากเขาเต็มแรงพลางเดินหนีออกไปทิ้งไว้ให้ชายหญิงทั้งคู่ยืนยื้อยุดฉุดกระชากกันตามลำพัง

'จบสิ้นกันสักที'

กลับจากพัทยาเธอจะไปขนของย้ายออกจากบ้านหลังนั้นให้หมด สมบัติอะไรเธอก็ไม่ต้องการทั้งนั้น ขอเพียงอิสระให้เธออย่างเดียวก็พอ อัชมาเคยคิดว่าถ้าวันนึงที่เธอได้เห็นจะจะคาตาว่าเขาอยู่กับคนอื่นจริงๆอีกครั้ง วันนั้นเธอจะเดินออกไปเองแต่ไม่คิดว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ทั้งๆที่เราเพิ่งแต่งงานกันได้หนึ่งอาทิตย์เศษๆ ที่สำคัญไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เข้ามาแทรกกลางจะเป็นเพื่อนที่รักและสนิทที่สุดของเธอเอง

มันเจ็บจริงๆนะ !

ร่างบางเดินร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายสายตาใคร ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพ่อของคนที่กำลังจะเป็นอดีตสามีของตัวเองก็กลั้นเสียงสะอื้นไม่ไหวตรงเข้าไปสวมกอดกวินแล้วปล่อยโฮดังลั่น โดยที่คนตัวโตที่ยืนรอลูกสะไภ้หลังจากหายไปซื้อน้ำมาให้อยู่นานสองนาน พอกลับมาก็เอาแต่ร้องไห้น้ำที่จะไปซื้อก็ไม่ได้มา

"เอ๋ยเป็นอะไรลูก ! ร้องไห้ทำไมครับบอกป๊าสิ ?" น้ำเสียงอบอุ่นชวนให้ฝังใบหน้าบวมๆเข้าไปซุกกลางอกแกร่งทำให้อัชมายิ่งน้ำตาไหลพราก เธอซุกใบหน้าแดงระเรื่อกลิ้งไปมาบนอกเขาร้องไห้อยู่นานสองนานจนพอใจถึงได้เงยหน้าขึ้นจากอกเขา

"ป๊าขา...กันต์เขา...กันต์เขานอกใจหนู" เสียงหวานฟ้องเสียงสั่นเครือ

เป็นอย่างที่คิดจริงๆสินะไอ้เจ้าลูกชายของเขามันโง่มีเพชรอยู่ในมือยังไม่รู้จักพออีก !

"หนูจะเลิกกับเขาหนะ..หนูจะไม่ทน !"

"ครับๆเอ๋ยใจเย็นๆก่อนนะลูกไปเดี๋ยวป๊าพาไปพักให้ใจเย็นๆก่อนดีกว่า"

กวินประคองร่างบางพาไปขึ้นรถขับออกไปหาที่พักเป็นบังกะโลมีสองห้องนอนในตัวแล้วจึงสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมด

คนตัวเล็กเล่าทุกอย่างให้คนเป็นพ่อสามีฟัง โดยที่เขาเองก็ไม่ได้นึกแปลกใจอะไรเพราะคาดเอาไว้แล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้มันคงจะเกิดขึ้นสักวัน แต่ไม่คิดว่ามันจะหน้ามืดถึงขนาดนี้ทั้งๆที่เพิ่งจะแต่งงานไปไม่กี่วัน

เห็นแล้วก็นึกสงสารลูกสะไภ้คนสวยที่หูตาแดงตาบวมเปล่งไปหมดที่เอาแต่พูดว่ายังไงก็จะเลิกให้ได้

แล้วพ่ออย่างเขาจะทำอะไรได้บ้างล่ะเนี่ย ?

สายตาคมกวาดมองเรือนร่างอรชรที่เบียดเสียดแนบใบหน้าอยู่กับแผงอกของเขา อกนุ่มนิ่มก็ถูไถไปกับหน้าอกร้อนผ่าวจนหัวใจเขาเต้นแรงไม่หยุด...

.

.