ไฮโซกินเด็ก | 1

"คุณภาขา...ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ"

"อืมมม..จะให้ดีไหมน๊าาา"

"จะไม่ให้ก็ได้นะคะแต่วันนี้คุณภาจะไม่ได้ออกไปไหนแน่ๆ"

"อ่ะๆเซ็นให้ก็ได้คิกคิก"

ฉันชื่อภารินหรือที่เรียกว่าคุณภานั่นแหละไม่ใช่ดาราที่ไหนหรอก ส่วนเมื่อกี้ก็คือลูกน้องเป็นเลขาฉันเองน่ะแหละเข้ามาขอลายเซ็นอนุมัติงานต่างๆโอ๊ยเยอะแยะไปหมด ทำไงได้ล่ะก็ฉันเป็นรองประธานบริษัทนี่นา ส่วนท่านประธานก็โน่นพี่ชายฉันเองชื่อพี่ภามหรือภาวิณ

ตอนนี้ก็...ว่าแล้วก็ยกนาฬิกาข้อมือดูสักหน่อยสี่โมงสี่สิบห้าใกล้เวลาเลิกงานแล้วสินะ ถึงจะเป็นเจ้าของบริษัทแต่เห็นอย่างนี้ฉันก็เข้าออกตามเวลางานตรงเวลาเป๊ะนะจะบอกให้

เซ็นเอกสารอยู่สองสามแฟ้มก็เป็นอันเสร็จสิ้น ได้เวลากลับบ้านไปลั้ลลาหาความสุขส่วนตัวบ้างแล้วล่ะสิ

"อ่ะเรียบร้อย !เสร็จแล้วพี่กลับก่อนนะมีอะไรเร่งด่วนก็ไปตามพี่ภามก็แล้วกันพี่ไปนะ"

ล่ำลาเลขาผู้ซึ่งทำงานร่วมกันมานานจนเหมือนเป็นพี่เป็นน้องกันและฉันก็เอ็นดูเด็กนี่มากเลยล่ะเพราะนางทำงานเก่งตั้งใจทำงาน ต่อให้ฉันบ่นมากๆแค่ไหนนางก็อดทนไม่เคยกระฟัดกระเฟียดใส่สักครั้ง แต่ลับหลังก็ไม่รู้เหมือนกันนะก็ว่าไปฮ่าๆๆ

"ค่ะคุณภาขับรถดีๆนะคะแล้วก็อย่าขับเร็วนักล่ะ รอยที่แล้วก็ยังไม่ได้ไปเคลมเลยนะคะ" เออนะไม่ใช่แค่ฉันที่บ่นเก่งหรอก เลขาฉันก็ไม่เบาเหมือนกันว่าไหมล่ะ

"รับทราบค่ะดิฉันจะค่อยๆขับช้าๆเลยนะคะ"

"คิกคิกคุณภาล่ะก็"

"ไปแล้วๆขี้เกียจคุยด้วยล่ะ"

ว่าแล้วก็หยิบกระเป๋าถือยี่ห้อแบรนด์ราคานี่ไม่ต้องพูดถึงเหยียบครึ่งล้านเลยล่ะถือออกจากห้องไป ส่วนมือก็กดๆมือถือโทรหาเพื่อนสนิทตัวดีทั้งหลาย

"ฮัลโหลอีเก๋คืนนี้สี่ทุ่มไปเจอกันที่เดิมนะมึงมีเรื่องจะเม้าส์" ทันทีที่เพื่อนรับฉันก็กรอกเสียงลงไปตามสายทันที

(อีกแล้วหรอวะ ! อยากเม้าส์หรืออยากเมาเอาให้แน่นะมึง !) มันตอบกลับมาอย่างรู้ทันฉันตลอดก็นะคบกันมาตั้งหลายสิบปีไม่รู้สิแปลก

"เออ !ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละแค่นี้นะเดี๋ยวกูโทรหาอีปายก่อน" ฉันตัดบทเพราะเอาไว้ค่อยเม้าตอนเจอกันทีเดียวล่ะกัน

(เออๆ) แล้วมันก็ตัดสายฉันไปทันทีเอากะมันสิ !

"ฮัลโหลอีปายคืนนี้สี่ทุ่มนะที่เดิม" ฉันโทรหาเพื่อนสนิทอีกคนถือสายรอไม่นานมันก็รับทันที

(อะไรของมึงอีภา ! ไม่มีการเกริ่นนำอะไรก่อนบ้างหรอ ?) อีปายกระซิบถามฉันเสียงเบาๆ

"เกริ่นทำเหี้ยอะไรไม่ใช่นิยายจะได้มีการอารัมภบทอีบ้า ! แล้วมึงจะกระซิบกระซาบทำไมห๊ะกลัวใครได้ยิน"

"อ๊ะ..อ๊าาาห์ เออๆโอเคแค่นี้ก่อนนะมึง !" อีปายหลุดเสียงกระเส่าเบาๆออกมา อย่าบอกนะว่ามัน...

"อีปายนี่มึง...ตั้งแต่หัววันเลยหรอกลางวันแสกๆเลยนะมึง !" เพื่อนฉันนี่มันสุดจริงๆว่ะ

"โอ๊ยอีภาความอยากมันไม่เข้าใครออกใครหรอกโดยเฉพาะผัวกูแค่นี้นะโว๊ยลำไย !" เสร็จแล้วมันก็วางไปส่วนฉันก็ยังขำไม่หายนี่เพื่อนเขยฉันมันหื่นขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย !

ฉันเดินออกไปตามทางลานจอดรถก่อนจะขึ้นรถและขับออกไป ปลายทางก็ห้างประจำที่ฉันชอบไปเดินเล่นนั่นแหละ ระหว่างทางติดไฟแดงฉันก็มองนั่นมองนี่ไปเรื่อยก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับ...

ผู้ชายหล่อมากกกก !

ดูท่าจะอ่อนกว่าฉันหลายปีทีเดียว แต่โบราณเค้าว่ากินเด็กจะเป็นอมตะแถมสมัยนี้เด็กๆมันก็น่ากินมากเสียด้วยสิ

แม้แต่จะไฟแดงไม่ถึงสองนาทีแต่ฉันกลับเก็บรายละเอียดของผู้ชายที่ยืนบนข้างฟุตบาทได้อย่างละเอียดเชียวล่ะ ใบหน้าขาวใสนั่นสไตล์โอปป้าที่ฉันชอบเชียวล่ะ จมูกโด่งคมเป็นสันขนตาที่งอนยาวยิ่งกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงเสียอีก ริมฝีปากหยักได้รูปน่าจูบ...ว๊ายยย !นี่มันพ่อของลูกฉันชัดๆ

ปริ๊น ปรี๊นนน !

ฝันฉันสลายเพราะรถคันหลังบีบแตรไล่เนื่องจากไฟเขียวพอดี โถเทพบุตรของฉันไว้คราวหน้าถ้าเจอกันอีกครั้งเสร็จฉันแน่ๆพ่อหนุ่ม

ฉันขับรถออกหลังจากถูกรถคันหลังบีบแตรไล่อยู่สักพักนึงคาดว่าไม่แคล้วฉันคงถูกด่าบุพการีไปแล้วแน่ๆ ป่านนี้ป๊ากับแม่ฉันคงจามอยู่ที่ไหนสักทีแห่งบนโลกนี้แหละ แต่ไม่รู้ว่าอยู่ประเทศไหนเพราะไปฮันนิมูนรอบที่ล้านกันอีกแล้วมั้ง 

บางครั้งฉันก็แอบอิจฉาแม่ตัวเองเหมือนกันนะที่ป๊ารักแม่มากขนาดนั้นทั้งๆที่ใช้ชีวิตคู่อยู่กันมาสามสี่สิบปีแล้วก็ตามแต่ความหวานยังไม่หมดจนถูกฉันกับพี่ภามแซวพวกท่านตลอด

ขับรถมาจอดถึงห้างฉันก็เดินช้อปปิ้งเข้าแทบทุกร้านราวกับคนเก็บกดทั้งที่จริงแล้วก็มามันแทบทุกอาทิตย์นั่นแหละ เข้าร้านเสื้อผ้าออกร้านรองเท้าวนเข้าร้านกระเป๋าแล้วไปออกร้านเครื่องสำอางค์จนเหนื่อย

ขึ้นชื่อว่าผู้หญิงไม่มีอะไรจะมีความสุขมากไปกว่าการได้ออกมาเดินช้อบปิ้งซื้อของที่ตัวเองชอบอีกแล้ว รูดบัตรช้อปเพลินจนเกือบจะสองทุ่มรู้ตัวอีกทีเงินในบัญชีก็หมดไปล้านกว่าบาทเสียแล้ว แถมข้าวของก็พะลุงพะลังเลยเชียว ฉันเดินเอาของไปเก็บที่รถก่อนจะเดินกลับมาเข้าห้องน้ำในห้างก่อนแล้วว่าจะกลับบ้านเลย

พอเข้าห้องน้ำเสร็จกำลังจะเดินออกมาก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นอยู่ตรงด้านหน้าห้างที่เป็นร้านค้าเช่าขายของด้วยความสงสัยต่อมเผือกกำลังทำงานตามประสาผู้หญิงฉันก็เดินฉับๆตามไปเผือกโดยพลัน พอไปถึงก็เห็นคุณยายท่านนึงกำลังถูกผู้หญิงคนหนึ่งผลักอย่างแรงจนหงายหลังล้มไปกองอยู่ที่พื้น

ความที่ฉันก็เป็นคนมีญาติเป็นคนแก่สูงวัยลองคิดกลับกันถ้าคนที่ถูกผลักเป็นญาติเป็นปู่ย่าตายายของเราขึ้นมาจะทำยังไง ฉันก็รี่เข้าไปผลักผู้หญิงคนนั้นคืนทันทีวิญญานผู้มีคุณธรรมเข้าสิงฉันแล้วล่ะเวลานี้

"โอ๊ย !อีบ้าแกมาผลักฉันทำไมยะ !" ผู้หญิงคนนั้นก็ล้มก้นจ้ำเบ้าไม่ต่างจากคุณยายท่านนั้นเลย พอผลักเสร็จฉันก็วิ่งเข้าไปประคองคุณยายให้ลุกขึ้นนั่งตรงเก้าอี้แถวนั้นก่อนแล้วจ้องตายัยบ้านั่นชนิดสู้ยิบตาเหมือนกันเถอะน่า

"แล้วเจ็บไหมล่ะ ?" ฉันถามกลับไปในขณะที่ยืนมองผู้หญิงคนนั้นกำลังถูกผู้หญิงอีกคนพยุงให้ลุกขึ้นยืน

"ก็เจ็บสิยะ ! ถามโง่ๆ !"

เอ๊าอีนี่ ! วอนซะแล้วไหมล่ะดูคำพูดคำจามันน่าตบล้างน้ำจริงๆนะ

"หล่อนสิโง่ขนาดหล่อนล้มหล่อนก็ยังเจ็บแล้วคุณยายท่านอายุมากแล้วถูกหล่อนผลักเต็มแรงขนาดนี้ไม่คิดว่าท่านจะเจ็บบ้างหรอ" ฉันก็กัดฟันโต้ตอบมันกลับทั้งๆที่ในใจนะกระโดดเข้าไปข่วนมันหน้าแหกไปแล้ว

"แล้วแกมาสะเออะทำไมไม่ทราบสาระแนนัก !"

โห ! ขึ้นเลยทีนี้อีภาของขึ้นเลยจ้าา

"เอ้าอีีนี่พูดแบบนี้ก็สวยสิวะ ! ตบเลยไหมล่ะจะได้จบๆไป" ฉันโมโหจนมือไม้สั่นไม่บ่อยนักที่จะเจอคู่ที่สมน้ำสมเนื้อเช่นนี้รู้สึกหมั่นเขี้ยวจนยอมขึ้นโรงขึ้นศาลเชียวล่ะคราวนี้

"ไพล่ ! ใช้แต่กำลังพวกไม่มีสมอง !"

มะ..มันด่าฉันขนาดนี้เลยหรอ ? ไม่ไหวแล้วโว๊ย !

"หนูอย่ามีเรื่องกันเลยนะลูกนะยายขอร้อง..." ก่อนที่ฉันจะกระโจนเข้าใส่มันอย่างที่ใจนึกคุณยายก็ดึงแขนฉันเอาไว้ก่อน น้ำเสียงอ่อนโยนที่พูดออกมาราวกับน้ำทิพย์ที่หลั่งมาชโลมหัวใจที่ร้อนรนของฉันให้เย็นลง

"แล้วคุณยายเจ็บตรงไหนไหมคะไปหาหมอไหมเดี๋ยวหนูพาไป" ฉันละสายตาจากอีผีบ้านั่นแล้วหันไปถามพลางสำรวจตามเนื้อตัวคุณยายว่ามีแผลตรงไหนหรือเปล่า

"ไม่เป็นไรหรอกลูกเดี๋ยวหลานยายก็มาแล้วขอบใจหนูมากนะลูกนะที่ช่วยยายไว้หนูเป็นคนดีจริงๆ"คุณยายพูดกับฉันพลางมองอย่างชื่นชม

แหม ! เขินจังนานๆจะมีคนชมสักที ปกติมีแต่คนด่าฮ่าๆๆๆ

"โอ๊ยจะคุยกันอีกนานไหมยะ จะเอายังไงก็ว่ามารำคาญ !คุยกันอยู่นั่นแหละ" แล้วเสียงสัมภเวสีที่ยังไม่ได้รับส่วนบุญก็ตะเบ็งดังแทรกขึ้น

"จะเอายังไงล่ะคะ" ฉันหันไปถามมันดีๆขี้เกียจจะของขึ้นบ่อยกลัวโบท็อกซ์จะหลุดเอา

"ก็ให้อีแก่นั่นมันชดใช้ค่าเสียหายมาที่มันทำชุดฉันเลอะแกรู้ไหมชุดชั้นซื้อมาตัวล่ะเท่าไหร่ลำพังแค่ขายของทั้งเดือนยังไม่พอใช้ค่าชุดฉันเลยมั้ง" วาจาเหม็นเน่าถูกพ่นออกมาจากปากคนสวยๆแต่ร้ายกาจเหลือทน

"ก็รู้นี่ว่าคุณยายไม่มีให้แล้วจะมาเรียกร้องเอาอะไรอีก" เท่าที่สังเกตคงเพราะคุณยายไปทำชุดนางเลอะเข้าดูทรงแล้วคงจะเป็นกาแฟนั่นแหละก็เลยไม่พอใจจะให้คุณยายชดใช้ให้

.

.