ไฮโซกินเด็ก | 2

"ฉันไม่สนใจว่าจะมีหรือไม่มีแต่ต้องหาเงินมาชดใช้ค่าเสียหายของชุดฉันเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดดังลั่นผู้คนก็เริ่มหันมาให้ความสนใจกันมากขึ้น บางคนก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปไว้

"ยายไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกลูก..." คุณยายพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ก็ใช่แหละกว่าจะขายน้ำได้แต่ละแก้วแล้วกว่าจะหาเงินได้แต่ละบาท เงินทองสมัยนี้ยิ่งหายากจะตายไม่เหมือนฉันนี่ใช้เงินราวกับใบไม้

"จะเอาเท่าไหร่ ?" ฉันถามเพราะดูท่ามันคงจะยืดเยื้อกว่านี้แน่ๆแล้วฉันก็คงจะไปตามนัดสายโดนด่ากราดอีกทีนี้

"สามหมื่น !" มีเสียงอื้อหือดังตามหลังจากได้ยินค่าเสียหายที่หล่อนต้องการจากราคาค่าชุดของหล่อน

"สามหมื่น...อืมมมดูจากเนื้อผ้าที่หล่อนใส่ให้เดาน่าจะไม่เกินสามพันด้วยซ้ำมั้งนี่จะเอาตั้งสามหมื่นเลยหรอ" ดูจากสภาพนี่มันของก๊อปทั้งนั้นอีกอย่างถ้ารวยจริงมีหรือจะมาสั่งกาแฟแก้วละสามสิบบาทในร้านเล็กๆแบบนี้กินน่ะ

"กะ..แก ! อีบ้านี่ !" ผู้หญิงคนนั้นชี้นิ้วใส่ฉันตัวสั่นระริกกรีดร้องลั่นด้วยความโมโห

"อ๊ะๆอย่าเพิ่งโมโหสิ ! โมโหมากๆระวังไหมที่ไปร้อยมาทะลุเอานะ" จะว่าไปฉันก็กลัวของฉันจะทะลุเหมือนกันนะเนี่ย...

"แกพอเถอะคนมองกันหมดแล้วไปเถอะช่างชุดมันเถอะนะเดี๋ยวค่อยไปซื้อใหม่เอา" เพื่อนนางที่มาด้วยกันสะกิดยิกๆสงสัยจะอายมั้ง

"ฮึ่ม ! ฝากไว้ก่อนเถอะคราวหน้าถ้าเจออีกนะ"

"อ๊ะๆเดี๋ยวสิไม่รับฝากหรอกนะขี้เกียจถือมันหนัก อ่ะนี่เอาไปฉันให้แค่หมื่นเดียวพอถือว่าเป็นค่าชุดที่คุณยายทำเลอะต่อไปจะได้ไม่มีอะไรติดค้างกันอีก" ฉันบอกแล้วควักเงินออกมาตากในกนะเป๋านับแบงค์สีเทาออกมาสิบใบแล้วยื่นส่งไปให้ผู้หญิงคนนั้นซึ่งนางก็รีบคว้าหมับเข้าทันทีเลยล่ะแล้วรีบร้อนเดินหนีไป

"เอ่อ..เดี๋ยวยังไงยายจะผ่อนคืนให้หมดเลยนะลูกนะ" คุณยายพูดเสียงสั่นตะกุกตะกักในขณะที่ฉันส่ายหน้าให้ท่านเบาๆ

"ไม่เป็นไรเลยค่ะคุณยายขา เงินแค่นั้นถือซะว่าเราทำบุญให้เขาไปนะคะ" ฉันไม่ได้ดูถูกเงินหรอกนะ แต่สำหรับคนที่มีล้นฟ้าแบบฉันคงจะคิดแบบเดียวกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ

"แต่เงินตั้งหมื่นเลยนะลูกมันเยอะมากเลยนะ" คุณยายยังไม่คลายกังวลใจ

"คุณยายขาา..ไม่ต้องห่วงนะคะหนูรวยยยเงินแค่นี้สบายมาก"

"ตะ..แต่ว่า"

"ไม่มีแต่ค่ะแล้วนี่คุณยายไม่ได้เคล็ดขัดยอกตรงไหนใช่ไหมคะยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

"ไม่เจ็บแล้วล่ะลูกขอบใจมากนะลูกนะขอให้เจริญๆนะลูก"

"ขอบคุณค่ะถ้างั้นหนูลาก่อนนะคะสวัสดีค่ะ"

แล้วฉันก็รีบเดินตัวปลิวออกไปเวลานี้สองทุ่มเกือบครึ่งแล้วแต่ฉันยังไม่ถึงบ้านเลยกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวอีก ไม่ได้การล่ะฉันต้องรีบเดี๋ยวสวยน้อยกว่าอีสองตัวนั่น

ขึ้นรถขับกลับมาถึงบ้านฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวด้วยความเร็วแสงสามทุ่มสี่สิบไม่ขาดไม่เกินฉันก็พร้อมที่จะออกเดินทาง ส่วนปลายทางก็ที่ผับร้านประจำของพวกเรานั่นแหละ

สี่ทุ่มสิบห้าฉันเพิ่งมาถึงที่ผับสายไปสิบห้านาที โดนด่าแน่ๆฉัน

"อีภาาา ! แหมเป็นคนโทรชวนแต่ดันมาสายนะยะ" ยังไม่ทันไรเสียงอีปายก็ตะโกนแข่งดังแทรกมากับเสียงเพลงเสียแล้ว"

"เออโทษทีๆพอดีมีเหตุฉุกเฉินนิดหน่อยว่ะ" แล้วฉันก็เล่าเรื่องราวที่ได้เจอมาให้พวกมันฟังจนจบ

"แหมเสียดายว่ะกูน่าจะได้อยู่ด้วยแม่จะจิกหัวตบให้หยอดน้ำเกลือสักสามวันไปเลย" อีปายบอกด้วยน้ำเสียงกระเหี้ยนกระหือก็อย่างที่บอกแก๊งฉันน่ะแสบทุกคน

"จริง ! คนเหี้ยแบบนี้ก็มีด้วยหรอวะมันน่าตบจริงๆเลย" ขนาดอีเก๋ที่ดูอ่อนหวานที่สุดในกลุ่มยังอดโมโหไม่ได้คิดเอาแล้วกันว่าแม่นั่นสมควรโดนขนาดไหน

"ช่างแม่งเหอะพวกมึงมากินเหล้ากันดีกว่าวันนี้เหนื่อยๆว่ะ" ฉันตัดบทเลิกเอาเรื่องไร้สาระมาใส่ในสมองพลางเปลี่ยนหันไปคุยเรื่องอื่นแทน

"เออนี่พวกมึงรู้ไหมวันนี้กูเจอพ่อของลูกกูด้วยแหละ" ฉันก็นึกได้ว่ายังไม่ได้เล่าเรื่องพีคให้มันฟัง

"คนไหนอีกล่ะพ่อของลูกมึง" อีเก๋ถาม

"กูก็ไม่รู้จักเหมือนกันแต่เขาโคตรหล่อเลยจริงๆนะกูกะว่าถ้าเจออีกครั้งกูจะรวบหัวรวบหางเลยเอามาเป็นผัวให้ได้เลย" ฉันตั้งใจแบบนั้นจริงๆ

"อีภา ! มึงลืมไปเปล่าว่ามึงน่ะเป็นผู้หญิงหัดรักนวลสงวนตัวกับเขาเสียบ้าง" อีปายมันเบรกฉันซะหน้าเกือบแหกเลย

"อีปาย !" เสียงฉัน

"อะไร !" อีปายทำหน้างงที่ฉันเรียกชื่อมันเฉยๆ

"ได้ข่าวว่ามึงเองก็ยังไม่ได้แต่งงานแล้วใครกันนะครางซี๊ดอ้าาาตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน"

ฉันก็ตอกมันกลับจนอีปายอ้าปากพะงาบๆเถียงอะไรไม่ออก

"อีเวรกูไม่เถียงมึงแล้ว"

"ฮ่าๆๆๆพวกมึงนี่น้า" อีเก๋หัวเราะจนไหล่สั่น

เป็นเรื่องปกติที่พวกเราจะด่ากันเล่นแบบนี้ ด่ากันจริงๆก็มีเวลาที่ใครคนใดคนหนึ่งทำไม่ถูกไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามพวกเราจะคอยฉุดคอยรั้งกันเอาไว้ไม่ให้เดินทางผิดเสมอ ทั้งฉันและอีสองตัวบาทอายุเท่ากันปีนี้ยี่สิบแปดปีบริบูรณ์จ้า ส่วนหน้าตาก็ดารานางเอกดีๆนี่เอง ถ้าตามฉายาก็ทั้งสวยและรวยมากกก !

อีปายเป็นนางแบบและรับเล่นละครบ้างก็ตามอารมณ์ของมันนั่นแหละปกติมันก็รวยอยู่แล้วไง ส่วนอีเก๋เป็นเจ้าของร้านเครื่องประดับที่สวยและรวยมากแต่รองจากฉันนะ

พวกเราสนิทกันเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลแล้วไปเรียนที่ไหนก็ย้ายตามไปด้วยกันหมด จนจบออกมาคนละอาชีพแต่ก็ยังหาเวลาเจอกันแทบเกือบทุกวันนั่นแหละ นอกจากวันไหนงานเยอะๆก็จะห่างๆคุยกันแต่ในไลน์เท่านั้น

"เหี้ยย !" เสียงฉันเองแหละที่ร้องดังด้วยความตกใจ

"อะไรของมึงอีภา" อีปายก็ตกใจตามฉันหันมาถามสีหน้าผวา

"พ่อของลูกกู !" ใช่ฉันเห็นพ่อของลูกฉันในชุดพนักงานเสริฟของที่นี่

"คนไหนๆ" อีเก๋ร้องถามอย่างตื่นเต้นเสียงดัง

"คนนั้นๆ" ฉันชี้นิ้วไปยังคนที่ดูหล่อเหลาและโดดเด่นที่สุดที่ยืนอยู่ข้างเค้าเตอร์บาร์

แถวโซนที่ฉันนั่งเป็นโซนวีไอพีแต่..มีพนักงานเสริฟและดูแลตามโต๊ะโซนใครโซนมันซึ่งพ่อของลูกฉันไม่ได้ดูแลโซนที่ฉันนั่ง แต่มันก็ไม่ยากเกินความสามารถของฉันหรอก

"น้องๆพี่ให้หมื่นนึงแล้วไปตามน้องคนนั้นมาดูแลโต๊ะที่แทน" ฉันเรียกพนักงานที่เดินวนคอยดูแลแถวโต๊ะฉันมาจัดการเอาเงินยัดให้แล้วสลับให้พ่อของลูกฉันมาดูแลแทน

"ได้ครับคุณผู้หญิง" พยักงานคนนั้นรับเงินแล้วเดินไปเรียกพ่อของลูกฉันมาคอยดูแลแทน

"สวัสดีครับพวกพี่ๆจะรับอะไรเพิ่มไหมครับ" เสียงนุ่มทุ้มดังมาตามด้วยกลิ่นกายหอมอ่อนๆของว่าที่พ่อของลูกที่ลอยมาถึงก่อนตัว

หูยยย ! ยิ่งได้มองใกล้ๆหล่อฉิบหายเลย !

"แหม...รับน้องมาเป็นพ่อของลูกพี่ได้ไหมอ่ะคะ"

"อีภาแรงส์ !" เสียงอีเก๋กับอีปายซุบซิบกัน

ว่าแต่ฉันหยอดแรงไปหรอน้องทำหน้าอย่างกับเห็นฉันเป็นอุนจิแหนะ

"แหะๆหยอกๆน่ามาๆนั่งข้างๆพี่ก่อนนะ" ฉันแสร้งหัวเราะเบาๆก่อนจะตบๆที่นั่งข้างตัวเองให้เขามานั่งข้างๆ

"เอ่อ...มันจะดีหรอครับผมเป็นแค่พนักงาน" ว่าที่พ่อของลูกฉันทำหน้าลังเลนิดๆ

"ดีสิมานั่งเถอะนะเดี๋ยวพี่ทิปให้หนักๆเลย" ฉันบอกอย่างใจป้ำยอมเปย์ทุกอย่างถ้าได้กินเด็กคนนี้สักครั้งอ่ะนะหุหุ

สวยแล้วยังเปย์เก่งไปอี๊ก !

"น้องชื่ออะไรคะ" พอเขานั่งลงปุ๊บอีปายก็จัดการสอบประวัติแทนฉันทันที รู้งานดีเหมือนกันนะเพื่อนฉัน

"ผมชืี่อพีทครับ"

"ว้าวชื่อน่ารักจังหน้าน้องใส๊ใสอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย" ฉันแกล้งเนียนถามอายุเพื่อที่จะได้รู้ว่าฉันจะไม่ได้แก่เกินไปสำหรับเขาหรือเปล่า

"เอ่อ..ผมอายุยี่สิบสามแล้วครับ" เขาตอบขณะรับแก้วเครื่องดื่มที่ฉันส่งไปให้ดื่ม

"เอ้...แล้วมาทำงานแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอจ๊ะ" อีเก๋ชงให้ตรงประเด็นอีกครั้ง

ดีมากจ้ะเพื่อนรัก ! ฉันหันไปส่งสายตาชื่นชมมันก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาฟังคำตอบ

"ไม่ว่าครับ..."

'อ้าว' จบกัน

"พอดีผมยังโสด"

'งั้นฉันก็ยังมีหวังสิวะงานนี้' ลอบมองตากันอย่างสมใจแล้วก็หันไปสัมภาษณ์ประวัติเขาต่อ

ก็เลยได้รู้ว่าเขาเพิ่งจะเรียนจบปริญญาตรียังไม่มีที่ไหนรับเข้าทำงานเลยทั้งๆที่เขาก็เรียนดีเกรดสามจุดเจ็ดห้าด้วยซ้ำ แต่อย่างว่าสมัยนี้ถ้าไม่มีเส้นสายก็จะอยู่ยากหน่อยนั่นแหละ เขาก็เลยมาทำงานที่นี่ชั่วคราวรอได้งานทำจริงจังเสียก่อนถึงค่อยลาออก

"พี่ๆมาเที่ยวที่นี่กันบ่อยหรอครับ" เขาถามน้ำเสียงกระซิบพร่าใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อคงเพราะโดนอีปายชงเหล้าให้เข้มไปสินะ

โถเด็กน้อยของพี่ !

"จุ๊ๆอีสองตัวนี้เรียกว่าพี่นั่นแหละแต่กับเราไม่ต้องเรียกพี่ได้ไหมเรียกภาเฉยๆก็ได้"

"...มันจะดีหรือครับ ?"

"ดีสิ ! ก็ไม่ได้อยากเป็นพี่...แต่อยากเป็นเมีย" ประโยคหลังฉันแกล้งกระเถิบไปใกล้ๆแล้วกระซิบข้างใบหูที่แดงก่ำอย่างหยอกเย้า

"แหะๆพี่หยอดเก่งจังผมเขินนะ"

"แหนะ ! ก็บอกว่าอย่าเรียกพี่ไง ! ถ้าเรียกชื่อลำบากเรียกว่าที่รักก็ได้แล้วถ้ายังเรียกพี่อีกจับจูบจริงๆด้วย"

"เบาลูกเบาเราน่ะเป็นผู้หญิงนะ !" อีเก๋เบรกฉันซะหัวแทบคะมำ

หันไปถลึงตาใส่มันเบาๆแล้วพึมพำกับมันว่า...

"จ้าแม่ !"

.

.