ตอนที่ 12 : เริ่มต้นแผนการ

ตอนที่

[10]

เริ่มต้นแผนการ

 

นางฉินซื่อรวบรวมพลังที่มีทั้งหมดเพื่อส่งเสียงออกไป ตนได้ยินทั้งหมดที่พวกเขาพูดคุยกัน บังคับให้บุตรสาวที่เป็นดวงใจของนางตบแต่งไปกับชายอัปลักษณ์ นั่นแค่ส่วนหนึ่งแต่ยามที่ชายผู้นั้นมา ตนมองไปที่ช่องว่างย่อมเห็นลักษณะท่าทางว่าเป็นอย่างไร หยวนเออร์ไม่มีวันมีความสุขแน่หากออกเรือนกับชายผู้นั้น

 และนางสวีกล้าดีอย่างไรถึงได้คิดจะยกบุตรสาวของตนให้กับคนอื่นโดยที่ไม่ขออนุญาตผู้เป็นมารดาตัวจริงเช่นนาง 

 “ท่านพี่” สวีต้าต่านแสร้งทำสีหน้าสลด พลางเข้าไปใกล้ผู้เป็นสามี 

   “ท่านพี่ ข้าเพียงหวังดีกับหยวนเออร์เท่านั้น ไม่มีใจคิดเป็นอื่น...” เมื่อเห็นใบหน้างามของภรรยาเกิดความไม่สบายใจ จูหมิงยู่ก็คล้ายตัดสินใจได้ 

 “ตกลง ข้าจะให้หยวนเออร์ ออกเรือนกับคนตระกูลหูก็ได้”

 “จูหมิงยู่เจ้าเป็นบิดาแบบใดกัน!!”

เสียงของนางฉินซื่อดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ผู้ที่อดรนทนไม่ไหวที่เข้าจะไปต่อว่าไม่ใช่ผู้ใด แต่เป็นนางจงซื่อผู้เป็นแม่สามีอีกฝ่ายที่เดินไปยังห้องนั้นด้วยความโกรธ เดิมทีตนก็ไม่ชอบสะใภ้ยากจนผู้นี้อยู่แล้ว ยิ่งยามนี้อีกฝ่ายกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ ทั้งยังกำลังจะขัดขวางผลประโยชน์ที่ตนจะได้รับอีก ก็ยิ่งทำให้หญิงชราไม่พอใจ เมื่อเข้าไปในห้องที่ลูกสะใภ้นอนอยู่ก็ผรุสวาทออกไปทันที

“แล้วเจ้าเล่าเป็นมารดาแบบใด อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ เจ้าคงเป็นมารดาที่เห็นแก่ตัว หวังจะให้หยวนเออร์ดูแลเจ้าไปตลอดสินะ นางก็มีชีวิตของตนเอง จะมาคอยดูแลมารดาไร้ประโยชน์เช่นเจ้าตลอดไปได้อย่างไร!!” 

นางฉินซื่อที่คราแรกอยากจะปกป้องบุตรสาว แต่เมื่อได้ยินแม่สามีพูด ตนก็รู้สึกสะอึกทันที ระหว่างที่ให้บุตรสาวอยู่กับตนเช่นนี้ กับออกเรือนไปมีชีวิตของตนเอง แบบไหนคือสิ่งที่บุตรสาวต้องการกว่ากัน ด้วยยามนี้จูกุ้ยหยวนยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มคน จึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าและความรู้สึกของบุตรสาวได้ว่ารู้สึกอย่างไร 

“ท่านย่า อย่าเพิ่งให้น้องสาวออกเรือนไปเลยขอรับ” แต่เป็นจูกุ้ยหยางที่เอ่ยขอร้องผู้เป็นย่าเองด้วยท่าทางขอร้องอ้อนวอน น้องสาวของตนนั้นยังไม่ได้ปักปิ่นเลยด้วยซ้ำ กำหนดการคืออีกสองเดือนข้างหน้า อีกทั้งบุรุษที่จะมาตบแต่งกันก็ไม่ได้รักใคร่ชอบพอกันมาก่อน เรื่องนี้เขาจึงรู้สึกไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก 

“หยางเออร์เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง เจ้าก็เช่นกัน ท่านน้าสวีกล่าวว่ามีสตรีผู้หนึ่งที่เหมาะสมกับเจ้าอยู่หมู่บ้านข้างเคียง ขยันขันแข็งเอาการเอางานทั้งยังรู้ความด้วย คิดเอาไว้ว่าจะไปสู่ขอให้เจ้าเช่นกัน” 

“อย่ามายุ่งกับบุตรชายบุตรสาวของข้า” ครานี้นางฉินซื่อพยายามดิ้นรนหยัดตนเองขึ้น ผู้เป็นบุตรชายเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปประคองมารดา 

“ข้าไม่อยากเสียเวลากับเจ้า หูจ้าง เจ้าพร้อมจะยกสินสอดมาสู่ขอหลานสาวของข้าเมื่อใด” นางจงซื่อหันไปถามบุรุษอัปลักษณ์ที่จับจ้องหลานสาวของตนอยู่ “อีกสามวันขอรับ ท่านแม่กล่าวว่าอีกสามวัน...” ที่จริงแล้ว หูจ้างนั้นอยากตบแต่งวันนี้เสียด้วยซ้ำ ด้วยเพียงแรกเห็นว่าที่คู่หมายของตน แม้อีกฝ่ายจะเพิ่งกลับจากทำงาน มีเหงื่อไหลโซมกาย แต่อย่างไรมองแล้วก็มีเค้าของความงาม นี่เป็นโชคดีของเขานักที่จะได้แต่งกับสตรีงามทั้งยังอายุน้อยเช่นนี้ แต่มารดากล่าวว่าขอเวลาจัดการธุระก่อน อีกสามวันค่อยทำการมาสู่ขอ เขาจึงได้แต่รอตามนั้น 

“เช่นนั้น อีกสามวัน พวกข้าจะรอ” ผู้เฒ่าจูเอ่ยขึ้น 

นางสวีเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปดังใจก็หันไปสบตากับบุตรสาวด้วยความพึงพอใจที่ทุกอย่างไม่ได้ยากถึงเพียงนั้น แม้ในใจจะรู้สึกแปลกใจไม่น้อย ที่วันนี้ จูกุ้ยหยวนไม่กล่าวขัดแย้งอันใดแม้เพียงครึ่งคำ 

วันนี้นางไม่ขัดขวางอันใด ทั้งยังยืนนิ่งไม่ตอบโต้ราวกับหมดหนทางโต้แย้ง ทว่า...แท้จริงแล้วนางต้องการให้มารดาและพี่ชาย ได้รับรู้ถึงการที่หากยังไม่ทำหรือคิดเปลี่ยนอันใด ก็อาจจะต้องเสียคนที่รักไปทั้งยังไม่สามารถทำอันใดได้ เมื่อทุกอย่างตกลงกันได้ ก่อนกลุ่มคนจะสลายตัว บ้านใหญ่ยังไม่ลืมเอาผลผลิตที่นางและพี่ใหญ่ช่วยกันอย่างยากลำบากกลับไปด้วยและนำไปจำนวนมาก แต่ครั้งนี้อาจจะน้อยลงกว่าทุกครั้งเล็กน้อย ด้วยดูก็รู้ว่าเกรงใจสวีต้าต่าน สะใภ้คนใหม่ผู้เป็นบุตรสาวของผู้นำหมู่บ้าน 

ด้านมารดาของนางก็ได้แต่กรีดร้องต่อว่าบิดานัยน์ตาเต็มไปด้วยน้ำตาของความเสียใจและผิดหวัง มารดาไม่เคยแสดงท่าทางเช่นนี้กับบิดามาก่อน เพราะด้วยท่าทางอ่อนหวาน ยอมคนนั้น... แต่ทว่ายามนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น อาจจะเพราะยามนี้อีกฝ่ายไม่สามารถขยับกายไปที่ใด ทำให้ยิ่งเพิ่มความอัดอั้นภายในจิตใจเข้าไปอีก บิดาแม้จะสับสนในช่วงแรก เพียงแค่สวีต้าต่านกล่าวเพียงเล็กน้อยก็ได้แต่ส่ายหน้า พาเมียน้อยผู้นั้นและบุตรสาวออกจากบ้านไปอย่างไม่สนใจอันใดอีก

“หยวนเออร์ เหตุใดวันนี้เจ้าไม่กล่าวอันใดเลย” จูกุ้ยหยางเอ่ยถามน้องสาวที่วันนี้เงียบจนผิดปกติ 

“ข้าจะกล่าวอันใดได้เล่าพี่ใหญ่ เป็นสตรี ทั้งบิดาก็ไม่ปกป้อง...” ประโยคหลังปรายตามองมารดาเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อ “คงได้แต่ปล่อยให้เป็นไปตามนี้ อีกสามวันข้างหน้า....”

นางฉินซื่อเม้มปาก ภายในใจได้แต่คิดว่าจะช่วยบุตรสาวได้อย่างไร อีกทั้งตนไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว ไหนจะบุตรชายที่กำลังจะถูกจัดแจงเรื่องคู่หมายอีก 

ในค่ำคืนเดียวกันนั้น ระหว่างทุกคนกำลังหลับลึกโดยเฉพาะพี่ใหญ่ของนางที่ทำงานหนักมาทั้งวัน นางแอบเข้าไปในมิติลึกลับเพื่อนำยาตัวหนึ่งออกมา 

ยาสลบ 

เมื่อได้แล้วก็รีบโปะไปที่จมูกของเขา ด้วยความแรงของตัวยาบวกกับความเหนื่อยล้าของร่างกาย ไม่ทันได้รู้สึกตัวเขาก็หลับลึกไปอย่างไม่รู้ตัว ครานี้นางพาพี่ใหญ่ไปที่บริเวณโซนแพทย์อัจฉริยะ นางเพิ่งรู้ว่าเครื่องรักษาตนนั้นมีฟังก์ชันบางอย่างในการจัดการกับระบบในร่างกาย ซึ่งดีต่อแผนการนางยิ่ง เมื่อจัดการจับพี่ใหญ่ไปนั่งในเครื่องแล้ว เสี่ยวหลงก็จัดการใส่ข้อมูลที่ทำให้ชีพจรสับสนและไร้เรี่ยวแรงทันที นางก็เข้าไปนั่งที่เครื่องข้างกันกับเขาและใช้ชุดข้อมูลเดียวกัน 

“เสี่ยวหลง เจ้ารอดูเรื่องราวหลังจากนี้แล้วกัน ว่ามนุษย์นั้นมีอยู่หลายจำพวก” แววตาฉายแววเปี่ยมด้วยไอสังหาร

“นายหญิงไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ หากเกิดอันใดขึ้น ส่งกระแสจิตมาหาเสี่ยวหลงได้เลย เสี่ยวหลงจะรีบออกไปช่วยทันที” 

“เจ้าออกไปข้างนอกได้ด้วยหรือ” ครานี้หญิงสาวเลิกคิ้วมองเจ้าหมีขาวอย่างแปลกใจ

“ออกไปได้ขอรับ ขอเพียงนายหญิงเรียกหาเท่านั้น” 

“ดี แต่ยามนี้เอาตามนี้ก่อน หากเกิดอันใดผิดจากที่ข้าวางแผนไว้ก็ค่อยว่ากัน” ว่าแล้ว นางก็ให้เสี่ยวหลงปิดกระจกลงทั้งของตนและพี่ชาย จากนั้นเสี่ยวหลงก็ใช้มือทั้งสองข้างกดกดปุ่มตกลงกับทั้งสองเครื่องทันที 

ทันใดนั้นร่างกายก็รู้สึกเกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างรู้สึกได้ ความรู้สึกที่ไร้เรี่ยวแรงลงนี้... แต่ยังดีที่มือพอขยับได้ ทว่าก็ไม่มากนัก แม้จะเป็นเช่นนี้ดวงหน้างามกลับยกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จูกุ้ยหยวนก็พาตนเองและพี่ชายกลับไปยังห้องนอนในบ้านหลังนั้นอีกครั้ง 

เช้าวันรุ่งขึ้นก็เกิดเสียงโวยวายเกิดขึ้นในบ้านสามตระกูลจู

“เหตุใดพวกเจ้ามัวแต่นอนไม่รีบไปทำอาหารข้าวเช้ามาอีก!!”