ตอนที่ 17 : ทำความรู้จัก

ตอนที่

[15]

ทำความรู้จัก

 

 “ยะ.... หยวนเออร์ นี่เป็นสถานที่แบบใดกัน แล้วนี่หมีขาวหรือ...”

 ผู้เฒ่าชราก็มีอาการไม่ต่างกันกับสองคนแรกที่เข้ามา นางจึงพาทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรับฟังเรื่องราวที่นางจะเล่าทันที

 “วันนั้นที่ข้าล้มจนหัวฟาดกับคันนา แท้จริงข้าได้ตายไปแล้ว....”

นางเริ่มเล่าว่าวันนั้นได้เห็นร่างกายตนเองล่องลอยออกจากร่างที่นอนนิ่ง พร้อมเห็นพี่ใหญ่เข้ามาอุ้มนางเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง ในจุดนี้ทั้งท่านแม่และพี่ใหญ่ต่างก็จับมือของนางไว้พลางน้ำตาคลอ 

 “ข้าล่องลอยไปเรื่อย ๆ จนมาพบกับสถานที่แห่งนี้…...”

นางเล่าว่าเดิมทีนางคิดว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่จะพานางไปสู่ภพใหม่ แต่ทว่าเบื้องบนกลับบอกว่าเพื่อตอบแทนที่นางเป็นคนขยันขันแข็งต่อสู้เพื่อคนที่รักมาตลอดจึงอยากมอบสถานที่แห่งนี้ให้ แต่ว่าก่อนที่จะได้รับมิติวิเศษแห่งนี้ นางและครอบครัวจะต้องพบเจอกับเรื่องเจ็บปวดทั้งกายและใจ หากสามารถเข้มแข็งและผ่านพ้นมันไปได้ ต่อไปจึงจะพบแต่เรื่องดี ๆ ซึ่งในข้อนี้สามารถสื่อให้พี่ใหญ่คลายข้อสงสัยในใจว่าเหตุใดจู่ ๆ เขาจึงเจ็บป่วย และท่านแม่เหตุใดจึงต้องพบกับเรื่องราวที่น่าเจ็บปวดใจเช่นนี้ แต่ว่าเรื่องของบิดานั้น นางได้บอกอีกฝ่ายว่าหากมิใช่เรื่องของมิติ มารดาก็ต้องพบพานกับเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะว่าเป็นโชคชะตาของอีกฝ่ายที่จะต้องพานพบ ที่นางต้องบอกเช่นนี้นั่นก็เพราะอยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าอย่างไรจะต้องถูกผู้ที่เป็นสามีทำร้ายจิตใจอยู่แล้ว

 “ตอนนี้ข้าเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้แล้ว ไว้ข้าจะพาทุกคนไปดูว่าที่นี่มีอะไรบ้าง บอกเลยว่าวิเศษมาก” 

 “หยวนเออร์ เจ้าช่างโชคดีนัก และขอบคุณเบื้องบนที่เมตตาให้เจ้ากลับมาหาแม่” 

 “พี่ก็ดีใจเหลือเกินหยวนเออร์ ยามนั้นที่เจ้าสลบไป พี่แทบทำตัวไม่ถูก” 

 “โถ่ หลานยาย ยายขอโทษที่ไม่สามารถไปดูแลเจ้าได้ ปล่อยให้พวกเจ้าต้องพบเจอกับเรื่องเช่นนี้”

 “ตาด้วย เป็นตาที่ไม่มีอำนาจใด ๆ จนไม่สามารถทำให้ครอบครัวตระกูลจูนั่นยำเกรง จึงทำให้พวกเจ้าต้องลำบากเช่นนี้” 

 หลังจากนั้นทั้งห้าคนจึงกอดกันกลมด้วยความรู้สึกต่าง ๆ ที่ประเดประดังเข้ามาในใจ

 ด้านเสี่ยวหลงก็แทบยกนิ้วให้กับผู้เป็นนายหญิงของตน ที่สามารถแต่งเรื่อง เอ๊ย เล่าเรื่องราวได้อย่างลื่นไหลได้ขนาดนี้ ทั้งที่มันไม่ใกล้ความจริงเลยแม้แต่น้อย.... 

และเขาอยากจะบอกนายหญิงและทุกคนเหลือเกิน ว่าหาใช่เบื้องบนเมตตาอันใด แต่มันเกิดจากคนเจ้าเล่ห์และการเสียสละของใครบางคนต่างหาก!

 “และนี่คือเสี่ยวหลง ผู้ช่วยของข้าที่อยู่ในมิติวิเศษแห่งนี้”

 “คารวะทุกท่านขอรับ”

 “หมีพูดได้!!”

 นางรู้สึกขำขันในท่าทางตาเบิกกว้างของทุกคนเสียเหลือเกิน

 “พูดได้ขอรับ เสี่ยวหลงเป็นหมีที่ไม่เหมือนผู้อื่นขอรับ” เสี่ยวหลงยิ้มกว้างแล้วกล่าวกับทุกคน

 “ว่าแต่...เสี่ยวหลง...มังกรงั้นหรือ” เป็นท่านยายที่เอ่ยถามขึ้น นางจึงเพิ่งคิดขึ้นได้ คล้ายว่า หลงแปลว่ามังกร นางจึงหันไปมองผู้ช่วยของนางที่ยามนี้ยังไม่หุบยิ้มและกล่าวว่า “เสี่ยวหลงนั้นเป็นหมีที่ยิ่งใหญ่ราวกับมังกรบนสรวงสวรรค์ขอรับ” 

 “…..”

 เมื่อเห็นทุกคนนิ่งเงียบและทำหน้าไม่ถูกนางจึงรีบเอ่ยขึ้น

“เอ่อ เอาเป็นว่าเสี่ยวหลงเป็นหมีที่พูดได้และมีความพิเศษมากมาย รวมถึงยามนี้ก็เป็นผู้ช่วยคนสำคัญของข้าเจ้าค่ะ”

“เสี่ยวหลงคิดคำเรียกพวกท่านเอาไว้แล้ว ไม่รู้ว่าจะเรียกเช่นนี้ได้หรือไม่” 

“อย่างไรหรือ” เป็นนางที่ถามเขาเอง

จากนั้นเขาจึงผายมือไปที่ท่านตาท่านยายแล้วกล่าว “นี่คือท่านตาผู้เฒ่า ท่านยายผู้เฒ่า ฮูหยินท่านแม่ คุณชายพี่ใหญ่ เสี่ยวหลงขอเรียกเช่นนี้ได้หรือไม่ขอรับ”

ช่างเป็นการเรียกที่แปลกนัก แต่ทว่าเมื่อนางหันไปมองคนในครอบครัว พวกเขากลับมองเสี่ยวหลงด้วยสายตาเอ็นดู 

“เรียกได้สิ เสี่ยวหลงจะเรียกเช่นใดก็ได้” และเป็นท่านแม่ที่เดินเข้าไปลูบขนเจ้าหมีขาวเบา ๆ 

เมื่อทุกอย่างลงตัวนางพาทุกคนไปดูส่วนต่าง ๆ ของมิติแห่งนี้รวมถึงความวิเศษของมันและข้อจำกัดบางอย่าง 

“มิติแห่งนี้ไม่สามารถเคลื่อนย้ายไปสถานที่แห่งใหม่ได้ หากข้าหายเข้าไปมิติจากที่ใด เมื่อออกมาก็จะยังอยู่ที่แห่งนั้น แต่ก่อนออกมาสามารถให้เสี่ยวหลงเปิดภาพดูก่อนได้ว่าสถานการณ์ภายนอกปลอดภัยหรือไม่” 

ดังนั้น วันนี้นางจึงจะให้ทุกคนอยู่ในมิติแห่งนี้ก่อน ส่วนนางกับพี่ใหญ่จะเป็นคนเดินทางกลับหมู่บ้านกันสองคนเอง และแน่นอนว่านางไม่มีทางเดินกลับแน่ ๆ เพราะคล้ายระยะทางดูเหมือนจะยังยาวไกล นางจึงต้องเดินดูว่าในมิติที่ผสานกับห้างเวลล์แห่งนี้จะมียานพาหนะใดที่จะพานางและพี่ใหญ่เดินทางได้รวดเร็วยิ่งขึ้นได้ แต่ปรากฏว่าสิ่งที่พอจะเป็นไปได้มากที่สุดก็คือ รถแบตเตอรี่ไฟฟ้า 

ที่นี่มีสองแบบคือแบบที่เป็นรถกอล์ฟและเป็นรถมอเตอร์ไซค์แบบสองที่นั่ง ปกติแล้วในห้างเวลล์ก็มักจะมีการจัดโปรโมชันรถยนต์อยู่เรื่อย ๆ แต่ในมิตินี้กลับไม่มี นางจึงเลือกรถมอเตอร์ไซค์แบตเตอรี่ไฟฟ้าแบบสองที่นั่งเพราะคิดว่ามันน่าจะเดินทางเร็วกว่ารถกอล์ฟ เมื่อลองขึ้นไปขับดูก็พบว่ามันใช้งานได้ปกติ เหล่าคนในครอบครัวต่างก็เบิกตากว้างในความมหัศจรรย์ของยานพาหนะที่รูปร่างแปลกตาและขนาดกะทัดรัดแต่เคลื่อนตัวได้รวดเร็วนัก

เมื่อสามารถจัดการเรื่องการเดินทางได้แล้ว ต่อมาก็เป็นเรื่องของเวลา หากนางเดินทางตอนนี้หากมีผู้คนพบเห็น คงเป็นเรื่องที่ยุ่งยากไม่น้อย จึงคิดว่าจะอยู่ในมิติแห่งนี้จนเวลาพลบค่ำแล้วจึงจะออกเดินทาง ยามนั้นผู้คนคงสัญจรน้อยลงหรืออาจจะไม่มีเลยก็ได้ เช่นนั้นจึงจะเดินทางได้สะดวก คิดได้เช่นนั้นจึงพาทุกคนไปยังที่โซนสวนท้อที่เสี่ยวหลงเคยพานางไปเมื่อครั้งที่แล้ว จัดสถานที่ให้ทุกคนนั่งรอ ส่วนนางกับเสี่ยวหลงก็รีบไปหยิบวัตถุดิบและอุปกรณ์สำหรับการทำหมูกระทะมาอย่างรวดเร็ว 

และก็เป็นอีกครั้ง เมื่อทุกคนได้ลิ้มลองรสชาติของหมูกระทะที่นางทำ พวกเขาต่างก็เบิกตากว้างขึ้น หลังจากนั้นไม่นานก็ราวตกอยู่ในห้วงของความรัก แม้แต่ท่านตาท่านยายที่อายุมากและเริ่มเบื่ออาหาร ก็ยังกินหมูกระทะที่นางทำนี้ด้วยความสุข 

“อาหารชนิดนี้เรียกว่าอันใดหรือหยวนเออร์” เป็นพี่ใหญ่ที่ถามขึ้น ขณะที่ในมือก็คีบสามชั้นที่ย่างเกรียมได้ที่เอาไว้ 

“นี่เรียกว่าหมูกระทะ ต่อไปข้าจะพาพวกท่านร่ำรวยจากเจ้าสิ่งนี้นี่แหละเจ้าค่ะ” 

หลังจากนั้นนางจึงอธิบายแผนการในอนาคตให้พวกเขาฟังคร่าว ๆ ซึ่งแม้จะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่นางก็ได้ยินพวกเขากล่าวว่าจะพยายามช่วยเหลือนางอย่างเต็มที่ เพียงเท่านี้นางก็รู้สึกดีใจขึ้นมามากแล้ว 

หลังจากช่วงเวลาของการกินหมูกระทะผ่านพ้นไป ทุกคนก็เป็นเช่นนางในครั้งก่อน อยากลงเก็บลูกท้อด้วยตนเอง เพราะมันทั้งงดงามและมีผลที่ใหญ่โตนัก เสี่ยวหลงกล่าวว่ามันจะเป็นเช่นนี้ตลอดทั้งปี เมื่อเก็บเสร็จก็สามารถยืนกินที่ต้นได้เลย นางสังเกตสีหน้าของแต่ละคนทุกคนล้วนเต็มไปด้วยความสุข แม้ท่านแม่จะยังคงมีร่องรอยของความเสียใจปรากฏอยู่บ้าง แต่นางเชื่อว่าไม่นานมันจะหายไปได้อย่างแน่นอน 

ยามซวี (19.00 น.- 20.59 น.)

นางเห็นว่าได้เวลาของการเดินทางแล้ว จึงพาทุกคนไปที่บ้านจำลอง ให้ท่านตาท่านยายได้เลือกห้องของตนเองเพื่อที่จะได้พักผ่อน แต่พวกเขายืนกรานว่าจะรอจนกระทั่งนางและพี่ใหญ่ถึงบ้านจึงจะพักผ่อนพร้อมกัน นางจึงให้ท่านแม่พาทั้งสองไปชำระกาย และสามารถออกมารอที่ห้องนั่งเล่นด้านนอกได้ เสียดายที่บ้านจำลองแห่งนี้ไม่มีโทรทัศน์เช่นในโลกก่อนทุกคนจะได้ดูอะไรระหว่างที่รอได้ แต่นางก็ไม่แน่ใจว่า หากมีมันจะสามารถเปิดได้หรือไม่ แต่คิดแล้วก็ไม่มีอะไรแน่นอน เพราะขนาดรถแบตเตอรี่ไฟฟ้าที่นางจะใช้เดินทางยังสามารถใช้งานได้ปกติ อย่างอื่นก็อาจจะใช้งานได้เช่นกัน 

“พี่ใหญ่พร้อมนะ” นางหันไปเอ่ยกับพี่ชายที่นั่งอยู่ด้านหลัง ซึ่งยามนี้ใส่หมวกกันน็อกเรียบร้อย ดูแล้วช่างเป็นภาพที่ดูแปลกตายิ่ง บุรุษในชุดโบราณกับหมวกกันน็อกสีชมพู นางมิได้กลั่นแกล้งเขาแต่มันมีแต่สีนี้จริง ๆ

“เกาะข้าไว้ดี ๆ นะพี่ใหญ่” 

เอาละ ได้เวลาซิ่งไปหมู่บ้านหวงหลิงกันแล้ว!