로그인ตึกคณะนิเทศศาสตร์
ในยามเช้า เสียงคุยจ้อกแจ้กจอแจดังเข้าหูมาเป็นระยะๆ จากกลุ่มนักศึกษาที่รอเข้าห้องเรียนอยู่หน้าตึก
เหตุการณ์ต่างๆ ยังคงดำเนินต่อไปเหมือนทุกวันตามปกติ... เบญญาภาเองเข้าไปนั่งในห้องอ่านหนังสือกับเพื่อนเพื่อเตรียมตัวเข้าเรียนในคาบแรกของเช้าวันนี้เหมือนเช่นเคย...
เมื่อเช้าก่อนออกจากหอพักเธอรู้สึกแย่ ๆ เมื่อเธอส่องกระจกแล้วพบว่าตาของเธอทั้งสองข้างมีรอยคล้ำใต้ตาอย่างเห็นได้ชัด...ก็ใช่นะสิ! เธอแทบไม่ได้นอนเลย อีกทั้งทรวงอกของเธอก็มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำ ๆ เต็มไปหมด แล้วนี่เธอจะบอกกับเพื่อนที่เป็นรุมเมทว่ายังไงดีนะ เธอยังคิดไม่ตกเรื่องนี้เลย
เบญญาภาวางหนังสือไว้บนโต๊ะ เธออ่านไม่รู้เรื่อง เพราะมัวแต่คิดเรื่องเมื่อคืน แต่แล้วก็ได้ยินเสียงกรี๊ดกร๊าดที่ดังมาจากหน้าตึก เพื่อน ๆ หลายคนในห้องเดินออกไปตรงระเบียงว่าเกิดอะไรขึ้น ที่ด้านล่าง แต่เบญญาภาไม่คิดจะลุกไปดู และเธอไม่คิดจะสนใจด้วย เธอยังคงนั่งอ่านหนังสือต่อไปตามปกติ... แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องก็ตาม
แต่เสียงกรี๊ดก็ยังคงดังขึ้นมาเรื่อย ๆ และคราวนี้ลามมาตามทางเดินของหน้าห้องเรียนที่เธอนั่งคอยอาจาย์อยู่ เสียงกรี๊ดดังลั่นจนทำให้เธออ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเบญญาภาเริ่มทนไม่ไหว ปิดหนังสือดังปัง!!! ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งทันที...
คราวนี้เพื่อนๆ ของเธอต่างพากันไปอออยู่หน้าประตูห้อง ใกล้ๆ ทางเดิน... เบญญาภาตัดสินใจเดินไปร่วมกลุ่มกับเพื่อนๆ เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วเธอก็กระจ่าง...
ภาพที่เห็นคือ เขมทัศน์เดินถือกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ สีหน้ายิ้มแย้ม... เขายิ้มน้อยๆ เหมือนที่ชอบทำ แต่รอยยิ้มคราวนี้มันช่างดูอ่อนโยนในสายตาสาวๆ แต่สำหรับเบญญาภาแล้ว เธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นรอยยิ้มของมัจจุราช...
“เบญ!!!...พี่ต้องขอโทษเรื่องเมื่อคืนด้วยนะ ที่เผลอทำรุนแรงไป” เขาพูดเป็นเชิงอธิบาย น้ำเสียงของเขาอบอุ่น และทุ้มนุ่ม
“ช่วยรับกุหลาบของพี่ เพื่อเป็นการไถ่โทษเรื่องเมื่อคืนได้มั้ย” พูดจบเขาก็ยื่นกุหลาบช่อใหญ่ให้เธอ เขาทำแบบนี้กับสาว ๆ ทุกคนเลยหรือเปล่านะ เธอพลางนึกในใจ
“ยินดีที่ได้เจอพี่อีกครั้งนะคะ แต่ความจริงแล้วพี่ไม่จำเป็นต้องไถ่โทษอะไร” เธอพูดด้วยหัวใจเต้นรัวจนทำให้เธอหน้าแดงอย่างมากกับการที่ถูกอีกฝ่ายจ้องเอา ๆ โดยไม่ละสายตา เธอประหลาดใจสุดขีดกับภาพที่เขายืนอยู่ตรงหน้า ความทรงจำเรื่องเมื่อคืนที่เคยโกรธเขากลับพลันหายไปในชั่วพริบตา
เบญญาภาเริ่มรับรู้ถึงลางร้าย เธอจึงรีบหันหลังเตรียมหนีกลับเข้าห้อง... เขมทัศน์เห็นเข้าก็ตกใจ เขารีบดึงแขนเธอเอาไว้ โดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงเพื่อนสาวของที่ยืนดูเหตุการณ์นี้อยู่...
จากนั้นเขมทัศน์ก็จับเบญญาภาให้หันตัวกลับมาแล้วยื่นช่อดอกไม้ในมือให้เธอ ก่อนที่เขาจะฉวยโอกาสนี้หอมแก้มเบญญาภา...ฟอด!!
หญิงสาวทำหน้าเหวอ เธออ้าปากจะด่าเขา แต่เขาชิงพูดอะไรบางอย่างที่จงใจให้เพื่อนของเธอในบริเวณนั้นได้ยิน...
“พี่ชอบเบญนะครับ”
พูดจบเขาก็เดินจากไปปล่อยให้เบญญาภากลายเป็นผู้เล่นเกมร้อยคำถามท่ามกลางหมู่เพื่อน ๆ ของเธอในห้องคนอื่น ๆ โดยที่เธอยังตั้งรับไม่ทันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น... แต่เพียงแค่ชั่วขณะที่เบญญาภาได้สติแล้วหันไปมองเขมทัศน์ก็เดินไปไกลเสียแล้ว เธอชะโงกหน้ามองไปที่ระเบียง เขายังส่งรอยยิ้มและสายตาอันเจ้าเล่ห์มาให้เธออีก แล้วไม่นานอาจารย์ที่สอนคาบแรกก็เข้ามาถึงห้องพอดี
ตอนที่ 25 ไม่ยอมเสียเธอทั้งสองเดินผ่านประตูบานคู่เข้าไปในโถงทางเดินอันโออ่า เบญญาภารู้สึกดีที่ได้สัมผัสมือของเขา นิ้วเรียวยาวคล่องแคล่ว รวบจับมือบางของเธอ เบญญาภารู้สึกถึงแรงดึงดูดอันคุ้นเคยเมื่อถึงลิฟต์ เขากดปุ่มเรียก เบญญาภาแอบเหล่มองเขาและเห็นว่าเขากำลังอมยิ้มอย่างมีเลศนัย พอประตูลิฟต์เปิดเขาจูงมือเธอเข้าไปประตูลิฟต์ปิดเบญญาภาลอบมองอีกครั้ง เขาเหลือบสายตามองเธอแล้วความโหยหาที่มีต่อกันสำหรับคนทั้งคู่ก็เกิดขึ้น เธอรู้สึกร้อนวูบวาบเพราะแรงเสน่หาความปรารถนาเคลื่อนไปยังท้องน้อยของเธออย่างรุนแรงเขาจับมือและใช้นิ้วโป้งไล่ไปตามข้อนิ้วของเธอ จนกระทั่งกล้ามเนื้อทุกส่วนหดเกร็งเขาทำแบบนั้นได้ยังไง“หน้าแดงจัง เป็นอะไรรึเปล่า” เขากระซิบ เธอเงยหน้ามองเขา นี่ความปรารถนาในตัวเธอมีมากถึงเพียงนี้เชียวเหรอ“ตื่นเต้นมั้งคะ”“จริงเหรอ” เขาแกล้งพึมพำประตูลิฟต์เปิดออกทำลายมนตร์สะกดลง ทั้งสองอยู่ที่ชั้นดาดฟ้า ที่นี่ลมแรง แม้เธอจะสวมแจ็คเก็ตอย่างหนาก็ยังหนาว เขมทัศน์โอบเบญญาภาแล้วดึงร่างเธอมาแนบกาย“ถึงแล้ว เราจะทานมื้อเย็นกันที่นี่”“..........” เบญญาภารู้สึกหนาวเธอมองหน้าเขา แต่ไม่ทันได้ตอบ“แล้วเ
ตอนที่ 24 จำใจต้องให้เขาช่วยเบญญาภาพลิกตะแคงกอดหมอน ในใจเปี่ยมล้นด้วยความเศร้าหม่น เขมทัศน์บอกเธอว่าตัวเองไม่สมควรได้รับความรัก ทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนั้น ความคิดต่าง ๆ นานาเกาะกินจิตใจของเธอจนกระทั่งตีหนึ่งตีสอง แล้วในที่สุดเบญญาภาก็ค่อย ๆ เผลอหลับไปอย่างหมดแรงกลางวันเชื่องช้ายาวนาน ปองพลเข้ามาสนอกสนใจเธออย่างผิดปกติ ตอนแรกเบญญาภาสงสัยว่า เป็นชุดวาบหวิวที่เธอใส่มาทำงานหรือเปล่า วันต่อมาเธอจึงตัดสินใจไปช็อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าใหม่ ชุดที่เธอซื้อใหม่ตัวเล็กลงกว่าเดิม แต่เบญญาภาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เวลาที่เจ้านายมาชวนคุย ในที่สุดก็ห้าโมงครึ่ง เบญญาภาหยิบกระเป๋าสะพาย และพยายามจะเดินออกจากห้องทำงานไป แต่เขาก็มาขวางเอาไว้ จนเธอต้องเผชิญหน้ากับเขา“คืนนี้คุณมีนัดเหรอครับ” ปองพลถามขณะยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเธอ“ค่ะ” เขาเลิกคิ้วมองเธอและเห็นได้ชัดว่าสนใจเธอ“นัดแฟนเอาไว้เหรอครับ” เบญญาภาเริ่มไม่พอใจ แต่ก็ยอมตอบเพื่อให้เขาเลิกยุ่ง“ค่ะ” เธอตัดสินใจตอบเขาไป“พรุ่งนี้คุณอยากหาอะไรดื่มนิด ๆ หน่อย ๆ หลังเลิกงานไหมล่ะ คุณเพิ่งมาทำงานได้เดือนแรก ถือว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับจากผม” เขายิ้มอารมณ์บางอย่า
ตอนที่ 23 หลับทั้งน้ำตาเบญญาภาตัดสินใจย้ายที่ทำงานใหม่เพราะไม่อยากเจอหน้าเขมทัศน์อีก และวันแรกในที่ทำงานใหม่ของเธอก็ไปได้ด้วยดี ซึ่งถือเป็นสิ่งเบนความสนใจที่เข้าท่าดีเสียด้วย เวลาแล่นฉิวผ่านไปเป็นภาพเลือนรางของคนรู้จักหน้าใหม่ ๆ งานการที่ต้องทำแล้วก็หัวหน้างานอย่างคุณปองพล....ที่ยิ้มมองลงมาดวงตาของเขาก็เป็นประกายวิบวับขณะมองเรือนร่างของเบญญาภา“คุณทำงานได้เยี่ยมมากคุณเบญ ถ้าติดปัญหาตรงไหนก็ถามผมได้นะครับ” เบญญาภากระดกริมฝีปากฝืนให้เป็นรอยยิ้มส่งไป“ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” เบญญาภาบอกลาหัวหน้าคนใหม่ของเธอ“ได้สิได้ ห้าโมงครึ่งแล้วนี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ”“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับ”เบญญาภาหยิบสัมภาระทุกอย่างลงกระเป๋าสะพาย พร้อมกับสวมแจ็ตเก็ตสำหรับขับมอเตอร์ไชค์แล้วมุ่งหน้าขับไปเส้นทางสู่อพาร์ตเม้นต์แห่งใหม่ของเธอ เมื่อออกมาสู่อากาศช่วงเย็นของชานเมืองอย่างนี้ รถราก็น้อยลงมาบ้างไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่อยู่ใจกลางเมืองหญิงสาวสูดหายใจลึกๆ อากาศใช้เติมเต็มช่องว่างในอกที่มีมาตั้งแต่เดือนก่อนไม่ได้เลย มันเป็นรูกลวงที่แสนเจ็บปวด ที่เตือนให้เธอรำลึกถึงความสูญเสีย เบญญาภาเดินก้มหน้าเดินขึ้นบันไดไปยังห้
ตอนที่ 22 ความต้องการที่ไม่เหมือนกัน NC“ยกหัวขึ้นหน่อย!!” เบญญาภายอมทำตามและเขาก็ค่อย ๆ เลื่อนหน้ากากปิดตาลงมา จากนั้นเบญญาภาก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลยเขมทัศน์จับแขนซ้ายของเบญญาภาเหยียดอย่างนุ่มนวลไปยังมุมเตียงด้านทางซ้ายมือ แล้วใส่ปลอกหนังรอบข้อมือของเธอจนครบทั้งสองข้าง แส้พู่ของเขาได้ไล่ไปตามความยาวเรียวแขนของเธอ สัมผัสของเขาก่อให้เกิดอาการสั่นสะท้านชวนจักจี้เพลินใจของเธอเป็นยิ่งนักให้ตายเถอะ...ร่างกายของเธอพร้อมจะปะทุอีกแล้วสินะ! ทำไมอุปกรณ์ของเขาแต่ละชิ้นถึงได้กระตุ้น อารมณ์เธอขนาดนี้เขมทัศน์เคลื่อนไปยังปลายเตียงและคว้าข้อเท้าของเธอทั้งสองข้างและทำการใส่กุญแจตรึงข้อเท้า อาการขนลุกอันเนื่องมาจากความกังวลผสมผสานกับความหฤหรรษ์อันเย้ายวนพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง ถึงแม้จะไม่สามารถมองเห็นเขาได้แต่ก็ทำให้เบญญาภาวิตกมาก ขณะโลหิตในกายสูบฉีดอย่างรุนแรงจากนั้นร่างของเธอก็รู้สึกได้ถึงสายของแส้พู่ที่ล่องลอยอยู่เหนือผิว ก่อนจะลากไปตามแนวร่างกายจากล่างขึ้นบน การมุ่งความสนใจให้อยู่แต่กับสิ่งนี้ทำได้ยากเหลือเกิน เบญญาภารู้สึกได้ถึงหนังกลับนุ่ม ๆ ที่แนบไปตามผิวเนียนแล้วทันใดนั้นมันก็หายไป แต่แล้วจู่ ๆ ก
ตอนที่ 21 สอนการควบคุม NC“พี่ขอทำตรงก้นนะ” เขาพึมพำ และพลางใช้อีกมืออีกข้างรวบผมของเธอให้อยู่ในกำมือก่อนจะทำการดึงเบาๆ เพื่อให้เธออยู่กับที่และไม่สามารถขยับศีรษะได้“พี่เขม!!!..เบญไม่เคยโดนเอาตรงก้น...ขอร้องอย่าทำนะคะ”“งั้นขอเป็นตรงปากนะ..ได้มั้ย”“พี่เป็นเจ้าของชีวิตเบญ” เขากระซิบ“ของพี่คนเดียวเท่านั้น อย่าลืมเสียล่ะ” น้ำเสียงของเขาชวนให้เคลิบเคลิ้ม ถ้อยคำของเขาชวนให้รู้สึกเหมือนมีแรงกระตุ้น ยั่วยวนใจ จนเธอรู้สึกได้ถึงความเป็นชายของเขาที่ขยายขึ้นเสียดสีกับขาอ่อนของเธอนิ้วเรียวยาวของเขาขยับไปรอบ ๆ และหมุนวนเป็นวงกลมช้า ๆ อย่างอ่อนโยน ลมหายใจของเขายามต้องกับใบหน้าของเธอช่างแผ่วเบา ขณะที่เขาค่อย ๆ จูบไซร้ไปตามแนวคาง“หอมเหลือเกิน เบญจ๋า” เขาดอมดมด้านหลังใบหูของเธอ นิ้วมือแกร่งเสียดสีวนไปมาในร่องสวาท และตัวเธอก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง เพราะสะโพกอวบกลมกลึงเริ่มมีการเคลื่อนไหวตามนิ้วมือของอีกฝ่าย ขณะที่ความทรมานแสนหวาน ปะทุไปทั่วเส้นเลือดราวกับเป็นอะดรีนาลิน“เบญชอบให้พี่ทำแบบนี้ใช่ไหม” เขาถามอย่างนุ่มนวล ฟันของเขาครูดไปตามใบหูด้านนอกของเธอเบาๆ“ถ้าแบบนี้ก็ต้องชอบสิคะ” หญิงสาวหลับตาลงโ
ตอนที่ 20 ตื่นเต้นตลอด NCหญิงสาวก้มลงไปถอดถุงเท้าของเขาออกทีละข้าง เขามองการกระทำของเธอด้วยความหลงใหล“ตายแล้วพี่เขม!!!..เบญลืมกินยาคุม!!!” เบญญาภาตกใจรีบยกมือขึ้นทาบอก“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบโดยไม่มีท่าทีว่าจะตกใจเลยแม้แต่น้อย“สองวันที่แล้วค่ะ ช่วงนี้งานเบญงานยุ่งด้วย ก็เลยลืม”“ไม่เป็นไรหรอก ลืมกินยา 2 วัน เค้าให้กินยาคุม 2 เม็ดในวันที่จำได้ เวลาเช้าและเย็น แล้วก็ให้กินต่อกันอีก 2 เม็ด เวลาเช้าและเย็น ในวันต่อไป จากนั้นก็ให้กินตามปกติจนกว่าจะหมดแผง โดยเดือนนั้นควรใช้ถุงยางอนามัยควบไปด้วย” เธอไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีนี้กับใครมาบ้าง แต่สิ่งที่เขาพูดมานั้นมันบ่งบอกว่าเขารู้เรื่องดีกว่าเธอเสียอีก“ทำไมพี่รู้ดีจัง”“พี่ก็ศึกษาเอาไว้ใช้กับเบญนั่นแหละ เพราะพี่ไม่ชอบใช้ถุงยาง”“ค่ะ แต่วันนี้ถ้าพี่อยาก เราก็คงต้องใช้แล้วล่ะ” สิ้นเสียงของเธอเขาเปิดลิ้นชักบนสุดของตู้แล้วดึงกล่องถุงยางอนามัยออกมา ตาของหญิงสาวจ้องกล่องเล็ก ๆ นั่นเขม็ง “ได้สิ..แต่เบญต้องโดนพี่ลงโทษ” “ห๊า!!!..” ให้ตายเถอะ!! นี่เขาชักจะโหดร้ายป่าเถื่อนเข้าไปทุกวัน ๆ แล้วหัวใจของเบญญาภาเริ่มเต้นระรัว โลหิตสู







