로그인เวลาเกือบบ่ายเบญญาภาพลิกตัวหวังจะเปลี่ยนอิริยาบถท่านอน แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างทุกๆ ครั้ง
เธอรู้สึกปวดหัวมาก จากนั้นเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เสียงเรียกที่คุ้นเคยเธอจึงหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะรับมันและขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย
“จะโทรมาอีกทำไม ปล่อยให้เรื่องของเรามันจบเถอะ แล้วก็อย่าลืมว่าฉันเป็นแค่เจ้าหนี้ของคุณเท่านั้น ราเชน!!”
“เบญ!!...ผมอธิบายได้นะครับ คือว่าผมกับผู้หญิงคนนั้นเรา...”
“เธอชื่อว่าริสา คุณคบซ้อนราเชน คุณเลิกแก้ตัวเถอะ อย่าให้ฉันต้องถึงกับเดินไปบอกผู้หญิงคนนั้นเลย”
“เบญ!!! แต่..” ราเชนตกใจที่เบญญาภารู้ความจริง แล้วต่อไปเขาจะหาเงินที่ไหนไปเปย์ริสากันล่ะ!! เขายอมไม่ได้ที่จะให้เบญญาภาเป็นฝ่ายบอกเลิก
“หรือว่าคุณไม่อยากจะเหลือใครสักคน ฉันจะได้เดินไปบอกริสาว่าคุณไม่ยอมจบ!!”
“เบญ!!.คุณให้โอกาสผมอีกสักครั้งไม่ได้เหรอครับ”
“คุณคิดว่าคุณสมควรได้รับโอกาสงั้นเหรอคะ”
“โถ่ววว!!!.ที่รัก..ผมไม่เคยจริงจังกับริสา”
“คุณพูดมาเลย ฉันกำลังอัดเสียงคุณส่งให้เธอฟัง..พอดี” เบญญาภาขู่เสียงฟ่อ
“โถ่วว.!!. คุณอย่าทำแบบนี้สิ”
“มันไม่แฟร์หรอกค่ะ..เธอไม่ควรเป็นฝ่ายที่จะต้องเสียใจ” เบญญาภาตัดสินใจหลีกทางให้ผู้หญิงคนนั้น เพราะอย่างน้อยเธออุตส่าห์บอกความจริง ถึงแม้มันจะช้าไปสักหน่อยก็ตาม
ตื้ดๆ ๆ ๆ
เบญญาภารีบกดวางสายของอดีตคู่หมั้นทิ้งไป เพราะไม่อยากเวิ่นเว้อกับเขาอีก ก่อนจะรีบปิดเครื่องมือสื่อสารแล้วโยนทิ้งไปด้วยความโมโห เธอแค่เสียดายเวลากับเงินที่เขายืมไปเท่านั้น ผู้ชายไร้ค่าเพียงแค่คนเดียว เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่ายอมคบไปได้ยังไงตั้งสามปี แล้วก็ยังมาแว้งกัดเธออีก หญิงสาวมองรูปถ่ายที่เคยไปเที่ยวด้วยกัน ของขวัญและตุ๊กตาหมีที่ราเชนเคยซื้อให้ ทุกอย่างมันก็คงเป็นเงินของเธอทั้งนั้นสินะ!! เธอนำมันใส่ถุงดำแล้วเอาไปทิ้งถังขยะหน้าบ้าน ก่อนจะบอกกับตัวเองว่า พอกันที!!! กับผู้ชายห่วย ๆ อย่างเขา
ตกเย็นหลังจากตื่นนอนเบญญาภาเปิดเครื่องมือสื่อสารของเธออีกครั้ง ก่อนที่เธอจะนั่งลบทุกอย่างของอดีตคู่หมั้นทิ้งไป เธอบล็อกช่องทางการติดต่อของเขาจนหมดสิ้น จานนั้นไม่นานเพื่อนสนิทก็โทรหาเธอด้วยความเป็นห่วง
“ไหวมั้ยแก ฉันโทรหาแกหลายรอบเลย แกปิดเครื่องเหรอ”
“ไหวอยู่ แกอยู่ไหนนุ๊ก!!”
“นอนอยู่บ้านน่ะสิ”
“บ้านแฟนหรือบ้านตัวเองล่ะ”
“บ้านแฟนสิยะ...ไหนแกเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เธอฟังหน่อยสิเบญ..ว่าไปกับใครมา”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แกจำพี่เขม หนุ่มฮอตสมัยตอนเรียน ป.ตรีได้มั้ยละ”
“จำได้สิ..อย่าบอกนะว่าคนเมื่อคืนคือเค้าน่ะ!!!”
“ก็ใช่ แกจำเค้าไม่ได้ จริง ๆ เหรอ”
“ฉันมัวแต่รับโทรศัพท์ไอ้พี่ติมันน่ะสิ พอกลับไปหาแกอีกทีแกก็ไม่อยู่แล้ว ไวไฟจังนะ”
“ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะไปส่งฉันนั่นแหละ แต่ฝนมันตก ก็เลยพาไปหลบฝนที่บ้านเค้า แต่ฉันไม่ได้มีอะไรกับเค้านะ เอ่อ...แล้วแกรู้มั้ยว่าใครเป็นคนสั่งรูปพวกนั้นมาในกล่องของขวัญให้ฉัน”
“ไม่รู้สิ..ใครเหรอ”
“เธอชื่อริสา เป็นแฟนของราเชนที่แอบคบกันมาตั้งสองปีแล้ว!!!”
“ห๊า!!!.. หือ ไอ้เชน มึงนี่ร้ายไม่ใช่เล่น แล้วแกจะเอาไงต่อไป”
“เอาไง!!...ก็เลิกกับมันน่ะสิ ผู้ชายห่วย ๆ อย่างมันชั้นไม่มานั่งเสียใจหรอกนะ”
“เอ่อจริงวะ...ดูแกไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่เลย แต่ฉันก็ดีใจกับแกด้วยนะ ที่รู้ความจริง ถ้าแต่งไปนี่ลำบากเลย”
“อืม..ใช่ ฉันไม่โกรธผู้หญิงคนนั้นหรอกอยากจะขอบคุณด้วยซ้ำ เพราะเธอคงจะต้องผิดหวังเหมือนกัน ถ้าฉันแต่งกับราเชนจริง ๆ ”
“แล้วไอ้เชนล่ะ..มันยอมจบกับแกง่าย ๆ หรือเปล่า"
“จบสิ!!! ถ้าไม่จบฉันขู่ว่าจะอัดเสียงมันไปฟ้องกับผู้หญิงคนนั้น มันก็เลยยอม”
เนี่ย!!...เมื่อเช้ามันก็เพิ่งโทรหาฉันด้วยนะ” นุ๊กนิกบอกเพืี่อน
“แกก็รู้ว่าฉันเกลียดคนเจ้าชู้มากแค่ไหน..ฉันคงไม่มีวันกลับไปคบกับมันได้หรอก”
“เอ่อ..เบญ!!! แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้เธอเข้าไปหาแกที่บ้าน แล้วเราค่อยคุยกัน”
“จ้า..คุณเพื่อน”
ตอนที่ 25 ไม่ยอมเสียเธอทั้งสองเดินผ่านประตูบานคู่เข้าไปในโถงทางเดินอันโออ่า เบญญาภารู้สึกดีที่ได้สัมผัสมือของเขา นิ้วเรียวยาวคล่องแคล่ว รวบจับมือบางของเธอ เบญญาภารู้สึกถึงแรงดึงดูดอันคุ้นเคยเมื่อถึงลิฟต์ เขากดปุ่มเรียก เบญญาภาแอบเหล่มองเขาและเห็นว่าเขากำลังอมยิ้มอย่างมีเลศนัย พอประตูลิฟต์เปิดเขาจูงมือเธอเข้าไปประตูลิฟต์ปิดเบญญาภาลอบมองอีกครั้ง เขาเหลือบสายตามองเธอแล้วความโหยหาที่มีต่อกันสำหรับคนทั้งคู่ก็เกิดขึ้น เธอรู้สึกร้อนวูบวาบเพราะแรงเสน่หาความปรารถนาเคลื่อนไปยังท้องน้อยของเธออย่างรุนแรงเขาจับมือและใช้นิ้วโป้งไล่ไปตามข้อนิ้วของเธอ จนกระทั่งกล้ามเนื้อทุกส่วนหดเกร็งเขาทำแบบนั้นได้ยังไง“หน้าแดงจัง เป็นอะไรรึเปล่า” เขากระซิบ เธอเงยหน้ามองเขา นี่ความปรารถนาในตัวเธอมีมากถึงเพียงนี้เชียวเหรอ“ตื่นเต้นมั้งคะ”“จริงเหรอ” เขาแกล้งพึมพำประตูลิฟต์เปิดออกทำลายมนตร์สะกดลง ทั้งสองอยู่ที่ชั้นดาดฟ้า ที่นี่ลมแรง แม้เธอจะสวมแจ็คเก็ตอย่างหนาก็ยังหนาว เขมทัศน์โอบเบญญาภาแล้วดึงร่างเธอมาแนบกาย“ถึงแล้ว เราจะทานมื้อเย็นกันที่นี่”“..........” เบญญาภารู้สึกหนาวเธอมองหน้าเขา แต่ไม่ทันได้ตอบ“แล้วเ
ตอนที่ 24 จำใจต้องให้เขาช่วยเบญญาภาพลิกตะแคงกอดหมอน ในใจเปี่ยมล้นด้วยความเศร้าหม่น เขมทัศน์บอกเธอว่าตัวเองไม่สมควรได้รับความรัก ทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนั้น ความคิดต่าง ๆ นานาเกาะกินจิตใจของเธอจนกระทั่งตีหนึ่งตีสอง แล้วในที่สุดเบญญาภาก็ค่อย ๆ เผลอหลับไปอย่างหมดแรงกลางวันเชื่องช้ายาวนาน ปองพลเข้ามาสนอกสนใจเธออย่างผิดปกติ ตอนแรกเบญญาภาสงสัยว่า เป็นชุดวาบหวิวที่เธอใส่มาทำงานหรือเปล่า วันต่อมาเธอจึงตัดสินใจไปช็อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าใหม่ ชุดที่เธอซื้อใหม่ตัวเล็กลงกว่าเดิม แต่เบญญาภาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เวลาที่เจ้านายมาชวนคุย ในที่สุดก็ห้าโมงครึ่ง เบญญาภาหยิบกระเป๋าสะพาย และพยายามจะเดินออกจากห้องทำงานไป แต่เขาก็มาขวางเอาไว้ จนเธอต้องเผชิญหน้ากับเขา“คืนนี้คุณมีนัดเหรอครับ” ปองพลถามขณะยืนอยู่หน้าห้องทำงานของเธอ“ค่ะ” เขาเลิกคิ้วมองเธอและเห็นได้ชัดว่าสนใจเธอ“นัดแฟนเอาไว้เหรอครับ” เบญญาภาเริ่มไม่พอใจ แต่ก็ยอมตอบเพื่อให้เขาเลิกยุ่ง“ค่ะ” เธอตัดสินใจตอบเขาไป“พรุ่งนี้คุณอยากหาอะไรดื่มนิด ๆ หน่อย ๆ หลังเลิกงานไหมล่ะ คุณเพิ่งมาทำงานได้เดือนแรก ถือว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับจากผม” เขายิ้มอารมณ์บางอย่า
ตอนที่ 23 หลับทั้งน้ำตาเบญญาภาตัดสินใจย้ายที่ทำงานใหม่เพราะไม่อยากเจอหน้าเขมทัศน์อีก และวันแรกในที่ทำงานใหม่ของเธอก็ไปได้ด้วยดี ซึ่งถือเป็นสิ่งเบนความสนใจที่เข้าท่าดีเสียด้วย เวลาแล่นฉิวผ่านไปเป็นภาพเลือนรางของคนรู้จักหน้าใหม่ ๆ งานการที่ต้องทำแล้วก็หัวหน้างานอย่างคุณปองพล....ที่ยิ้มมองลงมาดวงตาของเขาก็เป็นประกายวิบวับขณะมองเรือนร่างของเบญญาภา“คุณทำงานได้เยี่ยมมากคุณเบญ ถ้าติดปัญหาตรงไหนก็ถามผมได้นะครับ” เบญญาภากระดกริมฝีปากฝืนให้เป็นรอยยิ้มส่งไป“ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” เบญญาภาบอกลาหัวหน้าคนใหม่ของเธอ“ได้สิได้ ห้าโมงครึ่งแล้วนี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ”“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับ”เบญญาภาหยิบสัมภาระทุกอย่างลงกระเป๋าสะพาย พร้อมกับสวมแจ็ตเก็ตสำหรับขับมอเตอร์ไชค์แล้วมุ่งหน้าขับไปเส้นทางสู่อพาร์ตเม้นต์แห่งใหม่ของเธอ เมื่อออกมาสู่อากาศช่วงเย็นของชานเมืองอย่างนี้ รถราก็น้อยลงมาบ้างไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่อยู่ใจกลางเมืองหญิงสาวสูดหายใจลึกๆ อากาศใช้เติมเต็มช่องว่างในอกที่มีมาตั้งแต่เดือนก่อนไม่ได้เลย มันเป็นรูกลวงที่แสนเจ็บปวด ที่เตือนให้เธอรำลึกถึงความสูญเสีย เบญญาภาเดินก้มหน้าเดินขึ้นบันไดไปยังห้
ตอนที่ 22 ความต้องการที่ไม่เหมือนกัน NC“ยกหัวขึ้นหน่อย!!” เบญญาภายอมทำตามและเขาก็ค่อย ๆ เลื่อนหน้ากากปิดตาลงมา จากนั้นเบญญาภาก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลยเขมทัศน์จับแขนซ้ายของเบญญาภาเหยียดอย่างนุ่มนวลไปยังมุมเตียงด้านทางซ้ายมือ แล้วใส่ปลอกหนังรอบข้อมือของเธอจนครบทั้งสองข้าง แส้พู่ของเขาได้ไล่ไปตามความยาวเรียวแขนของเธอ สัมผัสของเขาก่อให้เกิดอาการสั่นสะท้านชวนจักจี้เพลินใจของเธอเป็นยิ่งนักให้ตายเถอะ...ร่างกายของเธอพร้อมจะปะทุอีกแล้วสินะ! ทำไมอุปกรณ์ของเขาแต่ละชิ้นถึงได้กระตุ้น อารมณ์เธอขนาดนี้เขมทัศน์เคลื่อนไปยังปลายเตียงและคว้าข้อเท้าของเธอทั้งสองข้างและทำการใส่กุญแจตรึงข้อเท้า อาการขนลุกอันเนื่องมาจากความกังวลผสมผสานกับความหฤหรรษ์อันเย้ายวนพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง ถึงแม้จะไม่สามารถมองเห็นเขาได้แต่ก็ทำให้เบญญาภาวิตกมาก ขณะโลหิตในกายสูบฉีดอย่างรุนแรงจากนั้นร่างของเธอก็รู้สึกได้ถึงสายของแส้พู่ที่ล่องลอยอยู่เหนือผิว ก่อนจะลากไปตามแนวร่างกายจากล่างขึ้นบน การมุ่งความสนใจให้อยู่แต่กับสิ่งนี้ทำได้ยากเหลือเกิน เบญญาภารู้สึกได้ถึงหนังกลับนุ่ม ๆ ที่แนบไปตามผิวเนียนแล้วทันใดนั้นมันก็หายไป แต่แล้วจู่ ๆ ก
ตอนที่ 21 สอนการควบคุม NC“พี่ขอทำตรงก้นนะ” เขาพึมพำ และพลางใช้อีกมืออีกข้างรวบผมของเธอให้อยู่ในกำมือก่อนจะทำการดึงเบาๆ เพื่อให้เธออยู่กับที่และไม่สามารถขยับศีรษะได้“พี่เขม!!!..เบญไม่เคยโดนเอาตรงก้น...ขอร้องอย่าทำนะคะ”“งั้นขอเป็นตรงปากนะ..ได้มั้ย”“พี่เป็นเจ้าของชีวิตเบญ” เขากระซิบ“ของพี่คนเดียวเท่านั้น อย่าลืมเสียล่ะ” น้ำเสียงของเขาชวนให้เคลิบเคลิ้ม ถ้อยคำของเขาชวนให้รู้สึกเหมือนมีแรงกระตุ้น ยั่วยวนใจ จนเธอรู้สึกได้ถึงความเป็นชายของเขาที่ขยายขึ้นเสียดสีกับขาอ่อนของเธอนิ้วเรียวยาวของเขาขยับไปรอบ ๆ และหมุนวนเป็นวงกลมช้า ๆ อย่างอ่อนโยน ลมหายใจของเขายามต้องกับใบหน้าของเธอช่างแผ่วเบา ขณะที่เขาค่อย ๆ จูบไซร้ไปตามแนวคาง“หอมเหลือเกิน เบญจ๋า” เขาดอมดมด้านหลังใบหูของเธอ นิ้วมือแกร่งเสียดสีวนไปมาในร่องสวาท และตัวเธอก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง เพราะสะโพกอวบกลมกลึงเริ่มมีการเคลื่อนไหวตามนิ้วมือของอีกฝ่าย ขณะที่ความทรมานแสนหวาน ปะทุไปทั่วเส้นเลือดราวกับเป็นอะดรีนาลิน“เบญชอบให้พี่ทำแบบนี้ใช่ไหม” เขาถามอย่างนุ่มนวล ฟันของเขาครูดไปตามใบหูด้านนอกของเธอเบาๆ“ถ้าแบบนี้ก็ต้องชอบสิคะ” หญิงสาวหลับตาลงโ
ตอนที่ 20 ตื่นเต้นตลอด NCหญิงสาวก้มลงไปถอดถุงเท้าของเขาออกทีละข้าง เขามองการกระทำของเธอด้วยความหลงใหล“ตายแล้วพี่เขม!!!..เบญลืมกินยาคุม!!!” เบญญาภาตกใจรีบยกมือขึ้นทาบอก“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบโดยไม่มีท่าทีว่าจะตกใจเลยแม้แต่น้อย“สองวันที่แล้วค่ะ ช่วงนี้งานเบญงานยุ่งด้วย ก็เลยลืม”“ไม่เป็นไรหรอก ลืมกินยา 2 วัน เค้าให้กินยาคุม 2 เม็ดในวันที่จำได้ เวลาเช้าและเย็น แล้วก็ให้กินต่อกันอีก 2 เม็ด เวลาเช้าและเย็น ในวันต่อไป จากนั้นก็ให้กินตามปกติจนกว่าจะหมดแผง โดยเดือนนั้นควรใช้ถุงยางอนามัยควบไปด้วย” เธอไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีนี้กับใครมาบ้าง แต่สิ่งที่เขาพูดมานั้นมันบ่งบอกว่าเขารู้เรื่องดีกว่าเธอเสียอีก“ทำไมพี่รู้ดีจัง”“พี่ก็ศึกษาเอาไว้ใช้กับเบญนั่นแหละ เพราะพี่ไม่ชอบใช้ถุงยาง”“ค่ะ แต่วันนี้ถ้าพี่อยาก เราก็คงต้องใช้แล้วล่ะ” สิ้นเสียงของเธอเขาเปิดลิ้นชักบนสุดของตู้แล้วดึงกล่องถุงยางอนามัยออกมา ตาของหญิงสาวจ้องกล่องเล็ก ๆ นั่นเขม็ง “ได้สิ..แต่เบญต้องโดนพี่ลงโทษ” “ห๊า!!!..” ให้ตายเถอะ!! นี่เขาชักจะโหดร้ายป่าเถื่อนเข้าไปทุกวัน ๆ แล้วหัวใจของเบญญาภาเริ่มเต้นระรัว โลหิตสู







