“พีชเป็นอะไรหรือเปล่า” ดลยาถามพิชญาภาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั่งเงียบหลังจากที่อาจารย์เคมีสุดเนิร์ดเดินออกจากห้องไปแล้ว
“ไม่รู้สิพีชรู้สึกคุ้นหน้าเขามากๆ เลยนะปูเป้”
“ก็ไม่แปลกนี่เขาเป็นอาจารย์สอนที่นี่มาหลายปีแล้วนะ อีกอย่างเราก็เคยเรียนกับเขามาครั้งหนึ่งแล้วนะ”
“มันไม่ใช่แบบนั้น เหมือนพีชเคยเจอเขาที่ไหนเขาหน้าคล้ายกับคนที่พีชคุยด้วย หน้าก็คล้ายนะชื่อก็คล้าย”
“หรือเขาจะเป็นคนเดียวกัน” ไอยวริญแสดงความคิดเห็นด้วยความตื่นเต้น
“มันจะเป็นไปได้ยังไงล่ะพี่วรรธไม่ได้ใส่แว่นนะไอย์”
“มันก็แค่แว่นหรือเปล่าพีช”
“มันมีหลายๆ อย่างอาจารย์สุดเนิร์ดไม่มีไลน์แต่พี่วรรธมี แล้วการแต่งตัวก็ไม่ใช่แบบนี้เลย อาจารย์สุดเนิร์ดแต่งตัวอย่างกับจะไปประชุมสภาฯ ส่วนพี่วรรธก็แค่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบแค่นั้นเองดูยังไงก็คนละคน”
“เป้ว่าอาจารย์สุดเนิร์ดไม่ได้หน้าคล้ายกับพี่วรรธที่พีชพูดถึงหรอกเพียงแต่ตอนนี้พีชกำลังหลงผู้ชายคนนั้นอย่างหนักไง เห็นหน้าใครก็คล้ายกับหน้าเขาไปหมด”
“ข้อนี้ไอย์เห็นด้วยกับเป้เลยตั้งแต่วันจันทร์จนถึงวันพุธไม่มีวันไหนที่พีชไม่พูดถึงเขาเลย ว่างเป็นจับโทรศัพท์ไลน์หาตลอด”
“ไม่ต้องมาว่าพีชเลยที่ตัวเองสองคนยังไลน์หาแฟนยังคุยกับแฟนกันตลอดพีชไม่เคยว่า”
“ก็มันแปลกนี่แต่ก่อนตอนพีชคบกับโจ้ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย”
“ก็นั่นมันยังเด็กไงตอนนี้พีชโตแล้วนะ อีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว”
“พีชจริงจังกับเขามากใช่ไหม” ไอยวริญถามย้ำ
“ใช่สิไอย์ คนนี้จริงจังกว่าทุกคนเลย”
“แล้วเมื่อไหร่จะพามาให้เป้กับไอย์รู้จัก”
“รอให้พีชมั่นใจก่อนว่าเขามาจีบพีชจริงๆ”
“อ้าว นี่ชอบเขาไปแล้วยังไม่รู้เลยว่าเขามาจีบหรือเปล่า”
“ถ้าไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไปพีชก็ว่าเขามาจีบพีชนะเป้” หญิงสาวบอกกับเพื่อนแล้วยิ้มด้วยแววตาชวนฝัน เธอพอจะรู้ว่าเขากำลังจีบและเธอเองก็พยายามเปิดโอกาสให้เขาอย่างเต็มที่ สะพานที่ทอดให้เขามันไม่ใช่สะพานธรรมดา แต่มันเป็นสะพานบันไดเลื่อนเพียงแค่เขาก้าวขาเข้ามาทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น
“แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าเขาไม่ได้มาหลอก”
“ไม่หรอกไอย์”
“แล้วเขาทำงานอะไรล่ะ”
“ทำบริษัทผลิตเครื่องสำอาง”
“งั้นก็ดีเลยสิ เผื่อเราจะได้ไปฝึกงานที่บริษัทของเขา”
“พีชยังไม่ได้ถามเลยว่าบริษัทชื่ออะไรและอยู่ที่ไหนพีชกลัวเขาจะคิดว่าเราไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขามาก”
“พีชยังไม่ต้องถามก็ได้ เดี๋ยวเขาจะคิดว่าที่คุยกับเขาเพราะหวังผลประโยชน์”
“ใช่ พีชก็คิดแบบนั้นแหละเป้ ก็เลยไม่ได้คุยเรื่องส่วนตัวกันมากส่วนใหญ่ก็จะคุยเรื่องเที่ยวเรื่องไลฟ์สไตล์มากกว่าอาชีพการทำงานหรือเงินเดือน พีชไม่อยากไปคุยเรื่องพวกนี้ผู้ชายสมัยนี้เขาก็ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัว”
“แต่เขายังไม่มีแฟนแน่นะพีช” ดลยาอดห่วงไม่ได้เพราะพิชญาภาเวลาชอบใครก็จะหลงจนไม่ดูให้ดีก่อน
“ไม่มีหรอกน่า ถ้าเขามีแฟนเขาคงโทรหาพีชไม่ได้ทุกคืนแล้วยังมีเวลาให้พีชในวันหยุดด้วย ถ้ามีแฟนก็คงต้องอยู่กับแฟน” เธอค่อนข้างมั่นใจว่าปัณณวรรธนั้นยังโสด
“กลับจากไปเที่ยวครั้งนี้ย่าลืมพาเขามาเจอพวกเราด้วยนะพีช นัดกินข้าวกันสักมื้อก็คงจะดี” ไอยวริญอยากจะเห็นหน้าผู้ชายที่ทำให้เพื่อนของตนปลื้มกว่าคนอื่น
“รอให้เขาขอเป็นแฟนก่อนแล้วพีชจะพามาเจอทุกคน”
“ทำไมจะต้องรอให้เขาขอเป็นแฟนล่ะพีช ยุคนี้มันยุคไหนแล้วชอบก็จีบอยากให้เขามาเป็นแฟนก็ขอ”
“จะบ้าเหรอไอย์ พีชเจอกับพี่เขาไม่กี่ครั้งเองถ้าเกิดไปขอเขาเป็นแฟนแล้วเขาปฏิเสธก็หน้าแตกกันพอดี”
“ยังไม่คบเป็นแฟนแล้วจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเขาเนี่ยนะ”
“พีชอยากรู้จักนิสัยเขาให้มากขึ้นนี่เป้การได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมันก็น่าจะเป็นการเรียนรู้ที่เร็วที่สุด”
“แล้วไม่กลัวเขาจะปล้ำเหรอ”
“ไม่หรอกน่าพี่วรรธดูท่าทางไว้ใจได้แต่ถ้าเขาจะปล้ำจริงๆ พีชก็เต็มใจนะ”
“ยายพีช” ฝ่ามือของไอยวริญตีไปที่ต้นแขนของเพื่อนเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
“พูดอย่างนั้นออกมาได้ยังไงล่ะ”
“ก็มันจริงนี่ชายกับหญิงอยู่ด้วยกันเรื่องแบบนั้นก็ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว”
“เรื่องนั้นไอย์ก็รู้แต่ไม่คิดว่ามันเร็วไปเหรอ”
“พีชพูดเล่นหรอกน่า ยังไม่ได้เป็นแฟนกันพีชไม่ยอมนอนกับเขาหรอก”
“แล้วถ้าเกิดไปเที่ยวครั้งนี้เขาขอเป็นแฟนล่ะพีชจะยอมเลยมั๊ย” ไอยวริญถามเพื่อน สีหน้าของคนถามค่อนข้างเป็นห่วงเพราะรู้ว่าตั้งแต่คบกับผู้ชายมาพิชญาภาไม่เคยไปค้างคืนที่ไหนตามลำพังเพราะส่วนใหญ่จะมีพวกเธอตามไปด้วยทุกครั้ง
“มันก็ต้องแล้วแต่สถานการณ์นะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่าพีชคิดว่าเอาตัวรอดได้ไม่ต้องห่วง”
“เป้รู้ไม่รู้ว่าพีชเก่งแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี นี่ถ้าไม่นัดกับแฟนไว้จะบินตามไปที่สมุยเลยนะ”
“แล้วเป้กับไอย์จะไปเที่ยวไหนกันล่ะช่วงหยุดยาว”
“เป้จะไปเที่ยวบ้านแฟนที่โคราชน่ะ”
“แล้วไอย์ล่ะ”
“หยุดยาวนี้คงไม่ได้เที่ยวพ่อแม่แฟนของไอย์เขาขึ้นมาที่กรุงเทพก็น่าจะนัดไปทานข้าวกัน”
“นัดทานข้าวกันสองครอบครัวแบบนี้คงจะมีข่าวดีใช่ไหม” ดลยาถามด้วยความตื่นเต้น
“ผู้ใหญ่ก็เริ่มคุยกันแล้ว เขาอยากให้เรากับแฟนแต่งงานกันเพราะคบกันมาหลายปีแล้ว”
“อย่าลืมนะพีชจองเป็นเพื่อนเจ้าสาว”
“เป้ก็จองเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะไอย์”
“ไม่ต้องจองหรอกน่ายังทั้งพีชและเป้ก็ต้องได้เป็นเพื่อนเจ้าสาวอยู่แล้ว”
“ทำไมดูหน้าไอย์ไม่ค่อยดีใจเลย ไม่อยากแต่งงานกับพี่เขาเหรอ”
“อยากแต่งมันก็อยากแต่งหรอกนะแต่รู้สึกเสียดายเงินยังไงไม่รู้ ไอย์เคยไปดูชุดเจ้าสาวแล้วนะแพงมากไอย์ไม่อยากแต่งเลยเดี๋ยวจะเก็บเงินไว้มากกว่า”
“ถ้าไม่อยากแต่งก็บอกผู้ใหญ่ไปตรงๆ สิจัดงานเล็กๆ ก็ได้แบบมินิมอล” พิชญาภาเสนอ
“ก็ครั้งนี้แหละที่พ่อกับแม่พี่เขามาเราก็ว่าจะลองคุยดู เอาเงินที่จัดงานมาทำอย่างอื่นมันได้น่าจะได้ประโยชน์มากกว่าเยอะ”
ทั้งสามคนเดินคุยกันมาถึงโรงอาหารซึ่งตอนนี้คนเริ่มไม่ค่อยมีเท่าไหร่
“นั่นอาจารย์สุดเนิร์ดนี่”
“ใช่นั่งกินข้าวคนเดียวอีกแล้ว”
“ดูเหมือนอาจารย์เขาจะไม่ค่อยมีเพื่อนเลยนะ” ไอยวริญมองอาจารย์หนุ่มที่นั่งทานข้าวตามลำพังบริเวณโต๊ะที่จัดไว้สำหรับอาจารย์
“คนเงียบๆ แบบนั้นก็คงจะหาเพื่อนยาก” ยิ่งเห็นว่าอาจารย์สุดเนิร์ดต้องทานข้าวคนเดียวด้วยใบหน้าเคร่งขรึมพิชญาภาก็เริ่มมองเห็นความแตกต่างระหว่างพี่วรรธของเธอกับอาจารย์หนุ่ม ถึงแม้ทั้งสองจะมีชื่อเหมือนกันหน้าตาคล้ายกัน แต่ไม่มีทางที่จะเป็นผู้ชายคนเดียวกันได้อย่างแน่นอน
ทั้งสองคนต่างกันราวกับฟ้ากับเหวคนหนึ่งเงียบขรึมแต่งกายสุภาพดูดีทุกกระเบียดนิ้ว อีกคนเป็นผู้ชายอบอุ่นและมักจะชวนเธอคุยก่อนอยู่เสมอ อีกทั้งการแต่งตัวก็ดูวัยรุ่นกว่าอาจารย์คนนี้มากเมื่อมองเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนพิชญาภาก็เลิกคิดว่าทั้งสองคนคือคนคนเดียวกัน
การมาฝึกงานของพิชญาภาและเพื่อนในบริษัทของ ปัณณวรรธเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ชายหนุ่มเคยแวะมาดูนักศึกษาเพียงสองครั้งเท่านั้น ทำให้พิชญาภารู้สึกสบายใจมากเพราะกลัวเพื่อนคนอื่นจะจับได้ถึงความสัมพันธ์ของเธอและเจ้าของบริษัทแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเรื่องนี้เลยอีกทั้งไอยวริญและดลยาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ มันทำให้พิชญาภาเลิกกังวลและฝึกงานอย่างมีความสุขเมื่อฝึกงานเสร็จก็กลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยจากนั้นก็สอบปลายภาค เมื่อผลสอบออกมาพิชญาภาก็ยิ้มกว้าง หญิงสาวเรียนจบได้เกรดนิยมอันดับสอง เพราะมีช่วงเรียนอยู่ชั้นปีสองที่เธอพลาดไปบางวิชา ทำให้ต้องขยันมากขึ้นในการเรียนปีสามและปีสี่ แต่การขยันและตั้งใจเรียนก็ทำให้เธอคว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาได้ถึงแม้มันจะต่ำกว่าความตั้งใจแรกก็ตาม“ดีใจด้วยนะพีช” ดลยาและไอยวริญรู้สึกภูมิใจในเพื่อนของตนเองมากๆ เพราะพิชญาภาเป็นตัวอย่างของความขยันและความอดทนตั้งใจเรียนกว่าใครในกลุ่ม ตั้งใจจดเลคเชอร์ทุกวิชาที่อาจารย์เข้าสอน อีกทั้งยังช่วยติวเพื่อนที่ไม่เข้าใจจนพวกเธอสองคนสอบผ่านและเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง“ใจหายเหมือนกันนะเราเรียนด้วยกันมาเจ็ดปีเลย จบแล้วก็ต้องแยกย้าย” ดลยาร
“เรื่องของ ความรักเรื่องของหัวใจบางครั้งมันก็พูดและอธิบายยากนะพีช พีชไม่ใช่คนเดียวที่ทำแบบนี้และพีชก็ไม่ได้ตั้งใจทุกอย่างมันเกิดจากความบังเอิญ ถ้าพีชรู้ก่อนแล้วคบเขานั่นก็อาจจะมีส่วนผิดอยู่บ้าง เป้เข้าใจพีชนะ”“คนอื่นเขาจะคิดว่าพีชเพราะอยากได้คะแนนดีหรือเปล่าล่ะ”“คนอื่นก็อาจจะมีคิดบ้าง แต่เป้กับไอย์ไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ อย่ากังวลไปเลยนะเราสองคนเข้าใจพีชและจะอยู่ข้างพีช”“ขอบใจมากนะ รู้มั้ยตั้งแต่รู้ความจริงมาจนถึงตอนนี้หนึ่งเดือนกว่าพีชไม่มีความสุขเลย เวลานั่งเรียนวิชาของพี่วรรธ พีชก็ต้องนั่งก้มหน้าฟังแค่เสียงเท่านั้นพีชกลัวจะทำให้พี่เขาเสียสมาธิในการสอน มันอึดอัดเหมือนกันนะ วันธรรมดาเราไม่เจอกันเลยต้องรอให้เป็นวันหยุดหรือไม่ก็เป็นวันที่เข้าไม่ต้องมาสอน”“แต่เราไม่เห็นความผิดปกติเลยนะอาจารย์เขาก็สอนตามปกตินับว่าเขามีความเป็นมืออาชีพมากเพราะฉะนั้นพีชไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกพวกเราเข้าใจดี”“ถ้าคนอื่นรู้ล่ะพีชกลัวมันจะมีปัญหาทีหลังแต่ถ้าจะให้พีชเลิกกับเขาพีชก็ทำไม่ได้หรอกพี่วรรธไม่ได้ผิดอะไรเลย ผิดที่พีชต่างหาก”“จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เราสองคนจะเหยียบมันไว้ที่นี่ถ้าออกจากร้านชาบูแล้วเราก
วันนี้เป็นการสอบวันสุดท้ายพิชญาภา ดลยาและไอยวริญพากันมาที่ร้านชาบูเพื่อฉลองหลังจากสอบเสร็จ พวกเธอทั้งสามคนได้ฝึกงานที่เดียวกันที่บริษัทของปัณณวรรธเรื่องที่เป็นแฟนกับอาจารย์สุดเนิร์ดพิชญาภายังไม่บอกใครแม้จะรู้สึกอึดอัดมากแต่เธอก็ต้องพยายามอย่างที่สุดในทุกคาบเรียนที่ต้องนั่งเรียนกับเขาหญิงสาวจะพยายามนั่งก้มหน้าและไม่มองหน้าแฟนหนุ่มเพราะกลัวจะทำให้เขาเสียสมาธิแต่ดูเหมือนไอริณกับนักศึกษาคนอื่นจะไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยเพราะพวกเธอเอาแต่จ้องอาจารย์หนุ่มจนกระทั่งหมดชั่วโมงสอนแต่พิชญาภาก็แอบสังเกตว่าคนรักของเธอไม่ได้สนใจจะมองใครอื่นเลยเขาตั้งหน้าตั้งตาสอนและอธิบายเหมือนกับมองไม่เห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวหน้า มันเลยทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น“ตื่นเต้นไหมที่จะได้ไปฝึกงาน” ดลยาถามหลังจากทานอาหารไปได้ไม่นาน“ตื่นเต้นสิไม่รู้ที่บริษัทจะเป็นยังไงบ้าง แล้วอาจารย์ที่จะไปคุมเราตอนฝึกงานใช่อาจารย์สุดเนิร์ดหรือเปล่า” ไอยวริญตื่นเต้นไม่แพ้กับเพื่อนอีกสองคน“ไม่นะเขาแค่ให้สถานที่ฝึกงาน แต่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการฝึกงานเลย” ดลยาตอบตามที่ตนเองทราบมาจากอาจารย์ที่ปรึกษา“ก็ดีเหมือนกันนะถ้ามีสายตาเขาคอยจ้องก็ค
เพราะเมื่อวานพิชญาภาโดดเรียนโดยไม่ได้บอกเพื่อนอีกทั้งยังปิดมือถือตลอดทั้งวัน เช้านี้หญิงสาวจึงรีบมาเรียนแต่เช้าเพื่อจะขอลอกเลคเชอร์ของวิชาที่เรียนในตอนบ่าย ส่วนวิชาของอาจารย์สุดเนิร์ดนั้นเธอไม่ห่วงเพราะเขาเองก็โดดสอนหญิงสาวคิดว่าต่อไปจะต้องหักห้ามใจตัวเองให้มากกว่านี้ไม่ใช่ว่าเขามาออดอ้อนก็ยอมนอนกับเขาโดยไม่สนใจเรื่องเรียน แต่ก็ยากที่จะห้ามความรู้สึกของตัวเองเพราะปัณณวรรธทำให้เธออ่อนระทวยทุกครั้งยามที่อยู่ใกล้ ใครจะเชื่อล่ะว่าอาจารย์สุดเนิร์ดเวลาอยู่บนเตียงนั้นจะมีลีลารักที่เร่าร้อนจนเธอหลอมละลายแทบทุกครั้ง“พีชเป็นอะไรหรือเปล่าโทรหาก็ไม่รับไลน์ไปก็ไม่อ่าน” ดลยาถามด้วยความร้อนใจเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาโต๊ะที่พวกเธอนั่งกันเป็นประจำ พิชญาภาไม่เคยเงียบหาบไปแบบนี้เธอก็เลยค่อนข้างจะห่วงมากเป็นพิเศษ“เมื่อวานพีชปวดหัวนิดหน่อย กินยาแล้วก็หลับยาวแล้วมือถือก็แบตหมดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพิ่งจะชาร์ตเมื่อเช้า พีชขอโทษเป้กับไอย์ด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วง” พิชญาภารู้สึกผิดกับเพื่อน เธอปิดมือถือไว้ตลอดเพราะไม่รู้จะตอบยังไงถ้าเพื่อนโทรศัพท์ไปถาม“แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยังปวดหัวอย่างเดียวใช่ไหม มีไข้หรือเป
เมื่อคืนฝนตกหนักมากปัณณวรรธเลยไม่ได้ไปส่งพิชญาภาที่คอนโดเพราะรู้ว่ารถติดมาก เช้านี้หญิงสาวเลยตื่นนอนแต่เช้าเพราะเธอจะเอารถของปัณณวรรธไปมหาวิทยาลัย ส่วนชายหนุ่มนั้นจะนั่งรถไฟฟ้าไปอย่างเคยหญิงสาวแต่งชุดนักศึกษาชุดเดิมที่ใส่มาในเย็นวันศุกร์แต่ยังดีว่าแม่บ้านของชายหนุ่มเอาไปซักรีดให้อย่างเรียบร้อยตั้งแต่บ่ายวันเสาร์ วันนี้เธอมีเรียนวิชาของปัณณวรรธซึ่งคิดเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะไปนั่งแถวหน้าสุด“มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอพีชรีบไปจัง” ชายหนุ่มเองก็กำลังแต่งตัวเพราะเขาก็ชอบไปถึงมาหาวิทยาลัยก่อนถึงเวลาสอน“พีชจะรีบไปจองแถวหน้าค่ะ อยากไปไปจ้องหน้าอาจารย์ใกล้ๆ”“ดีจังวันนี้จะมีแฟนไปให้กำลังใจตอนสอนด้วย”“ไม่เสียสมาธิแน่นะคะ”“ไม่หรอก พี่ไม่เคยมองหน้าใครอยู่แล้ว ว่าแต่พีชเถอะอย่าเอาแต่จ้องจนไม่สนใจฟังพี่สอนล่ะ บอกก่อนครับว่าไม่มีการมาทบทวนให้ทีหลัง”“ทำไมอาจารย์สุดเนิร์ดใจร้ายจัง แบบนี้สงสัยต้องตั้งใจเรียนมากกว่าวิชาอื่นแล้ว ถ้างั้นรีบไปดีกว่าไปสายเดี๋ยวกว่าอาจารย์ผู้สอนจะถูกหักคะแนน”“ไม่สายหรอกเพราะอาจารย์ยังไม่ออกจากห้องเลย ขอกำลังใจก่อนไปสอนได้ไหม” ปัณณวรรธรวบเอวคอดไว้อย่างหลวมๆ กดจมูกลงบนสองแก้
พิชญาภาไม่ค่อยสบายเลยที่ได้ยินเพื่อนใหม่พูดถึงคนรักของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้มีนักศึกษาอีกกี่คนที่พยายามจะใกล้ชิดกับปัณณวรรธถึงแม้ว่าอาจารย์จะไม่สนใจนักศึกษาแต่หญิงสาวกังวลเพราะกลัวว่าสักวันเขาจะใจอ่อนเพราะไอริณนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมากและไม่ใช่มีเพียงแต่ไอริณคนเดียวนักศึกษาคนอื่นก็สวยมากอยู่เหมือนกันเธออยากพูดเรื่องนี้กับปัณณวรรธแต่ก็กลัวว่าก้าวก่ายการทำงานของเขา หญิงสาวหนักใจจนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง“เป็นอะไรหรือเปล่าพีชพี่เห็นถอนหายใจตลอด” ปัณณวรรธถามคนรักเมื่อพาเธอมาทานอาหารเย็นด้วยกัน“วันนี้พีชไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเภสัชค่ะ”“ครับ แล้วเขาทำอะไรให้พีชล่ะถึงมาถอนหายใจแบบนี้”“เขาไม่ได้ทำอะไรพีชค่ะ แต่เขาบอกว่าเขาลงทะเบียนเรียนวิชาของพี่วรรธซ้ำเป็นเทอมที่สองเพราะอยากมองหน้าที่วรรธ”“มีคนทำแบบนี้เลยเหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลย”“เขานั่งเรียนอยู่แถวหน้าสุดเลยนะคะ พีชสังเกตว่าเขานั่งมองพี่ตลอดเลย พี่วรรธจำได้ไหม”“ที่ไม่เคยจำนักศึกษาคนไหนได้เลย การเข้าไปสอนของพี่ก็คือการสอนจริงๆ ถ้าพี่สนใจมองนักศึกษาพี่ก็คงรู้แล้วว่าพีชลงทะเบียนเรียนกับพี่ เรื่องนี้ทำให้พีชไม่สบายใจมากใช่ไหม”“ใช่ค่ะ”“อย่ากั