ตอนที่ 9 เพื่อนเปลี่ยนไป

 

การได้คุยกับพิชญาภาทุกคืนก่อนนอนเป็นกิจกรรมที่ปัณณวรรธรู้สึกดีมากๆ ปกติเขาไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์กับใครนานๆ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นข้อยกเว้นในหลายอย่างสำหรับเขา

ปัณณวรรธไม่เคยชอบคนอายุน้อยกว่า ไม่เคยคบใครที่ยังเรียนไม่จบเพราะคิดถึงปัญหาที่มันจะตามมา ทั้งปัญหาความแตกต่างทางด้านอายุ การงานและสังคมเพื่อนแต่เขาเลือกที่จะมองข้ามทุกอย่างเพราะการได้คุยกับเธอมันทำให้หัวใจที่เย็นแห้งเหี่ยวกลับมามีชีวิตชีวาและเต้นแรงอีกครั้ง

แม้งานจะยุ่งและเหนื่อยแค่ไหนแต่ในทุกคืนเขาก็จะแบ่งเวลาคุยกับพิชญาภาอย่างน้อยห้านาทีและเวลามันก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ไม่เคยมีคืนไหนที่คุยกับหญิงสาวต่ำกว่ายี่สิบนาทีเลยสักครั้ง

แม้ว่าเรื่องราวที่พูดคุยกันมันจะเป็นเรื่องธรรมดามากเช่นการใช้ชีวิตทั่วไป แต่มันก็เพลินจนรู้สึกว่าเวลาในแต่ละวันมันผ่านไปค่อนข้างเร็วและพรุ่งนี้เขาจะเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดกับหญิงสาว ปัณณวรรธคาดหวังว่าการไปครั้งนี้จะทำให้เขาและเธอได้เรียนรู้และเปิดใจให้กันและกันมากขึ้น

ชายหนุ่มคิดว่าถ้าขอเธอเป็นแฟนในตอนนั้นหญิงสาวก็ไม่น่าจะปฏิเสธ เพราะจากการที่คุยกันดูเหมือนว่าเธอเองก็มีใจให้กับเขาอยู่บ้าง ปัณณวรรธอยากใช้บรรยากาศดีๆ ที่สมุยขอพิชญาภาเป็นแฟน มันอาจจะดูเร็วไปเพราะเขากับเธอรู้จักกันไม่ถึงสองสัปดาห์ด้วยซ้ำ แต่บางครั้งเวลามันก็ไม่ใช่ปัจจัยหลัก เขามองว่าการคุยกันถูกคอเข้าใจกันมันน่าจะเป็นเรื่องสำคัญมากกว่าระยะเวลา

ถึงแม้ว่าเขาจะยังรู้จักเธอไม่มากเท่าไหร่รู้แค่เธอยังเรียนอยู่แต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเขา

หลังจากจัดกระเป๋าเรียบร้อยเขาก็นั่งทำงานต่อแต่ยังทำได้ไม่ถึงไหนเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นชายหนุ่มรีบหยิบขึ้นมาเพราะคิดว่าน่าจะเป็นพิชญาภาโทรหาแต่ไม่เห็นชื่อบนหน้าจอก็รู้สึกผิดหวังนิดๆ

“เออว่าไง” เขากรอกเสียงไปตามสายเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือภูวิศเพื่อนสนิทของตนเอง

“กูจะถามมึงว่าศุกร์นี้เจอกันที่ร้านเดิมไหม ไม่ได้กินเหล้าด้วยกันสองอาทิตย์แล้วนะ กูว่าจะโทรหามึงตั้งแต่เสร็จงานแล้วแต่ก็มัวยุ่งๆ” ภูวิศคือเพื่อนที่เขาไปช่วยงานในคืนที่มีการจัดงานประมูลเพชรและหลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยเพราะต่างฝ่ายต่างยุ่งด้วยกันทั้งนั้น

ภูวิศมีบริษัทรักษาความปลอดภัยที่มีลูกน้องมากมาย ทีมรักษาความปลอดภัยของเขาดูแลหลายอย่างทั้งคอนโดฯ หมู่บ้านจัดสรร งานอีเวนท์หรือแม้แต่การรักษาความปลอดภัยให้กับคนสำคัญต่างๆ หรือพวกดาราดังๆ ซึ่งส่วนใหญ่เรื่องนี้ก็จะเป็นความลับ

“ศุกร์นี้กูไม่ว่างว่ะ”

“เฮ้ยวันศุกร์ทั้งทีนะ มึงจะไม่ว่างได้ยังไง มึงวางงานในมือลงก่อนแล้วมาผ่อนคลายกับพวกกูดีไหม ไอ้ทินกับไอ้ภัทรมากบ่นอยากเจอมึงอยู่เหมือนกัน”

“กูไม่ว่างจริงๆ ว่ะ”

“เฮ้ย มึงมาแปลกว่ะ ปกติหยุดยาวแบบนี้มึงต้องแฮงค์เอาท์กับกูนี่หว่ามึงมีธุระอะไรหนักหนาวะ”

“กูจะไปเที่ยว”

“มึงเนี่ยนะจะไปเที่ยว ร้อยวันพันปีกูเห็นมึงไม่เคยสนใจจะ เที่ยวแล้วไปที่ไหนกับใคร”

“กูไปคนเดียว”

“มึงพูดเหมือนกูไม่รู้จักมึงเลยนะวรรธ มึงพาผู้หญิงไปเที่ยวใช่ไหม”

“เออ...”

“ผู้หญิงที่ไหนวะ แฟนใหม่มึงเหรอ” ภูวิศคิดว่าข่าวปัณณวรรธมีแฟนต้องเป็นข่าวใหญ่แน่ๆ เพราะเพื่อนคนนี้โสดมานาน

“แฟนที่ไหนกำลังดูกันอยู่”

“กูไม่อยากจะเชื่อว่ามึงใช้คำว่าดูกันอยู่ ปกติกูเห็นมึงถูกใจใครก็ลากขึ้นเตียง และคบไม่ถึงสามเดือนก็เลิก นี่มาพูดว่าดูใจกันอยู่ประหลาดเกินไปแล้วนะวรรธ”

“คนนี้กูคิดว่าเขาไม่ค่อยเหมือนคนอื่นก็เลยอยากจะลองคบให้มันเป็นสเต็ป”

“ใครวะกูรู้จักไหม”

“นางแบบที่กูเจอคืนในงานประมูลเครื่องเพชร”

“ถ้าเป็นนางแบบในงานนั้นก็คงสวยมาก ชื่ออะไรล่ะ”

“มึงจะรู้ชื่อไปทำไมวะภู”

“กูจะได้ถามพี่สาวกูไงว่าคนนี้ประวัติเป็นยังไงบ้าง” พี่สาวของภูวิชเป็นออแกไนซ์ที่ทำให้เธอพอจะมีประวัติของนางแบบทุกคนในมือและคงไม่ยากถ้าภูวิศจะไปขอประวัติมาสักคนหนึ่ง

“เธอชื่อพีช”

“ชื่อจริงล่ะ”

ปัณณวรรธเปิดรูปในมือถือก่อนจะตอบคำถามของเพื่อน

“ชื่อจริงพิชญาภา”

“เดี๋ยวกูถามพี่สาวกูให้นะว่าเขาเป็นยังไงบ้าง”

“กูว่ามึงไม่ต้องถามหรอก”

“จะไม่สืบหน่อยเหรอ”

“ไม่ล่ะกูคุยกับเขาทุกวัน ถ้าอยากรู้อะไรเดี๋ยวกูถามเขาเอาก็ได้”

“แน่ใจนะมึงว่าไม่อยากรู้ประวัติของเขา เผื่อเขามีเจ้าของแล้วมึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาไง”

“เขาบอกกูว่าเขายังไม่มีใคร”

“แล้วมึงก็เชื่อเขาเหรอไอ้วรรธ”

“กูเชื่อเขา กูคุยกับเขาแล้วมันโอเคนิสัยเขากับกูเข้ากันได้”

“อ๋อเข้ากันได้แล้วนี่เอง” ภูวิศหัวเราะ

“มึงอย่าคิดไปไกลภู ถึงกูจะเคยวันไนท์ฯ กับผู้หญิงมาบ้างแต่กับคนนี้กูก็บอกมึงแล้วไงว่าอยากให้ทุกอย่างมันไปอย่างช้าๆ”

“สองอาทิตย์แล้วนะมึงกูว่าช้าเกินไปสำหรับเสือผู้หญิงแล้ว”

“ไม่มีอะไรช้าไม่มีอะไรเร็วหรอกน่า กูกับเขาไม่ค่อยได้เจอกันเลยน้องเขายังเรียนอยู่”

“เฮ้ย!..คุกหรือเปล่าวรรธมึงดูดีๆ นะ”

“ไม่หรอกเขาอายุจะยี่สิบสองแล้ว”

“มึงไม่ถามให้ชัวร์ก่อนนะ เกิดน้องเขาเรียนเร็วขึ้นมากูไม่อยากไปเยี่ยมมึงในคุกนะ”

“กูเห็นบัตรประชาชนเขาแล้ว”

“นี่มึงคบผู้หญิงแล้วขอดูบัตรเขาด้วยเหรอ”

“กูต้องจองตั๋วเครื่องบิน”

“อ๋อ ตกใจหมดกูนึกว่ามึงขอบัตรประชาชนผู้หญิงที่คบด้วยแล้วมึงจะไปเที่ยวที่ไหน ไปกี่วันวะ”

“กูจะไปสมุยช่วงนี้มึงอาจจะติดต่อกูไม่ได้นะ กลับมาอีกทีนู่นแหละเย็นวันจันทร์ ถ้ามีเรื่องด่วนก็ทิ้งข้อความไว้ก็แล้วกันนะ กูอยู่กับเขากูอยากใช้เวลากับน้องเขาให้เต็มที่”

“เออ มึงทำเหมือนเป็นวัยรุ่นเลยเนอะ อยู่กับผู้หญิงไม่จับโทรศัพท์ไม่มีเวลาให้เพื่อน”

“มึงพูดอย่างกับกูเป็นคนแก่ แล้วมึงล่ะยังไง เมื่อไหร่แฟนมึงจะกลับมาเมืองไทยสักทีวะ”

“อีกครึ่งปีเขาก็เรียนจบแล้ว กูก็เลยอยากใช้เวลาครึ่งปีนี้อยู่กับพวกมึงให้เต็มที่ไงเพราะถ้าแฟนกูกลับมากูก็คงต้องทุ่มเทเวลาให้เขาเหมือนกัน”

“เดี๋ยวกูจะหาเวลาว่างไปนั่งกินเหล้ากับมึงนะ แต่คืนนี้กูคงต้องรีบวางสายจากมึงก่อน”

“ทำไมวะรีบทำงานเหรอ”

“เปล่าเดี๋ยวกูจะโทรหาน้องเขา”

“นี่มึงโทรหาผู้หญิงด้วยเหรอ”

“มันแปลกตรงไหน”

“แปลกสิปกติกูไม่เคยเห็นมึงโทรหาใครเลยนะนอกจากนัดมาเจอกันแค่นั้น”

“ก็กูบอกแล้วงไงว่าคนนี้ไม่เหมือนคนอื่น”

“กูเชื่อแล้วว่าคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นเพราะมึงรู้จักเขาสองอาทิตย์เขาก็ทำให้มึงเปลี่ยนไป หวังว่ามึงจะพาเขามาเจอพวกกูเร็วๆ นี้นะ”

“เออเดี๋ยวกูจะหาโอกาสพาพีชไปเจอกับพวกมึง” ปัณณวรรธรีบวางสายจากภูวิศจากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาพิชญาภาทันที