รสสวาทอาจารย์สุดเนิร์ด

บรรยากาศการเรียนการสอนวิชาเคมีของคณะวิทยาศาสตร์ภาควิชาวิทยาศาสตร์เครื่องสำอางของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งค่อนข้างจะตึงเครียด อาจารย์ประจำวิชาเป็นชายหนุ่มตัวสูงใบหน้าเคร่งขรึม สวมแว่นตากรอบดำแต่งกายภูมิฐาน กางเกงสแล็คกับเสื้อเชิ้ตสีขาวผูกเนกไทสีเดียวกับกางเกงและยังสวมสูทพอดีตัวเข้าชุดกันอีกด้วยเขาเป็นคนพูดน้อยและมีฉายาว่าอาจารย์สุดเนิร์ดเนื่องจากการแต่งตัวและการวางตัวของเขา ที่ไม่สนใจสังคมและคนรอบข้างมาทำงานก็อยู่แต่ในห้องส่วนของตัวเอง แม้แต่อาจารย์ในภาควิชาเดียวกันก็ไม่ค่อยสนิทกับใครเท่าไหร่ แต่ในเรื่องของการเรียนการสอนและประสบการณ์ที่ถ่ายทอดให้กับนักศึกษานั้นเขาไม่เป็นสองรองใครเพราะนอกจากจบการศึกษามาจากต่างประเทศและมีประสบการณ์ทางด้านการสอนและมีประสบการณ์ในการทำงานอื่นนอกจากเป็นอาจารย์เลยทำให้เขาได้รับการยอมรับเป็นอย่างดีวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกนักศึกษาชั้นปีสี่ที่ลงเรียนวิชานี้กับเขามีเกือบหกสิบคนซึ่งนอกจากนักศึกษาวิทยาศาสตร์เครื่องสำอางแล้วยังมีนักศึกษาวิชาเคมีและเภสัชฯมาลงทะเบียนเรียนอีกด้วย แต่ถึงแม้จะมีนักศึกษาเกินครึ่งร้อยทั้งห้องก็ไม่มีเสียงคุยกันเลย นักศึกษานั่งเงียบฟังอ

“ถ้าไม่ได้เอาไปจะกลัวทำไมล่ะ พี่เปรี้ยวคะหนูว่าลองเอากระเป๋ามาค้นเลยดีไหมคะ”“ถ้าจะค้นก็ต้องค้นของทุกคนสิจะมาค้นของฉันคนเดียวได้ยังไง”“เอาล่ะ อย่าเถียงกันเลยพี่ว่าเอากระเป๋าของทุกคนมากองรวมกันเดี๋ยวพี่จะให้เจ้าของงานตรวจกระเป๋าของทุกคนเอง”พิชญาภาถอนหายใจ เธอคิดว่าเดินแบบเสร็จจะได้รีบกลับไปนอนแต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เธอก็มีสีหน้าเซ็งหญิงสาวส่งกระเป๋าของตนเองไปกองรวมกับเพื่อนๆ จากนั้นก็นั่งฟุบอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งรอให้เจ้าของงานตรวจกระเป๋าไปทีละใบตรวจชุดครบทุกใบแต่ก็ยังไม่มีต่างหูที่หายไป“ต่างหูมันจะหายไปได้ยังไงต้องมีใครเอาไปแน่”“มีใครออกจากห้องนี้ไปไหมหลังจากกลับมาจากเดินแบบแล้ว”“พีชออกไปเข้าห้องน้ำค่ะ”“เธอแอบเอาต่างหูไปหรือเปล่า”“ฉันจะเอาไปทำไม”“แต่เธอก็น่าสงสัยนะ เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ออกไปจากห้องนี้ ฉันจำได้ว่าตอนเดินเข้ามาเธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง”“ฉันไม่ได้เอาไปจริงๆ ฉันแค่ออกไปเข้าห้องน้ำไม่เชื่อก็ลองดูกล้องวงจรปิดสิ”“ที่นี่มีกล้องวงจรปิดก็จริงแต่ในห้องแต่งตัวและห้องน้ำไม่มีกล้องวงจรปิดนะ จะมีก็แต่ทางเดินเท่านั้น” เจ้าของสถานที่บอกกับผู้จัดงานตอนนี้สายตานางแบบห

ช่วงสายของวันเสาร์พิชญาภาตื่นนอนและเอาอาหารแช่แข็งที่ซื้อมาเก็บไว้อุ่นทานหลังจากนั้นก็ทำความสะอาดห้องพัก จนกระทั่งถึงเวลาเที่ยงก็เตรียมตัวจะอาบน้ำเพื่อไปตามนัด แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับผมเองนะ”“คุณวรรธเหรอคะ” เธอพอจะจำเสียงของเขาได้“ครับ ผมจะโทรมาเตือนว่าคุณอย่าลืมนัดของเรานะครับ”“พีชไม่ลืมหรอกค่ะ นี่ก็กำลังจะอาบน้ำแต่งตัว นอกจากโทรมาเตือนแล้วคุณมีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”“ผมจะถามพีชว่าให้ผมไปรับที่คอนโดดีไหม”“พีชคิดว่าเราเจอกันครึ่งทางดีกว่ามั้ยคะ ขากลับจะได้แยกย้ายกันกลับ”“นี่คุณคิดจะเลี้ยงกาแฟผมแล้วกลับไปกับคอนโดเลยเหรอครับ ผมนึกว่าเราจะไปเดินเที่ยวกันต่อเสียอีก”“คุณวรรธจะไปเดินเที่ยวที่ไหนคะ”“ไปศูนย์การค้าที่อยู่ใกล้ๆ ดีไหม เดินดูอะไรเพลินๆ ตอนเย็นก็ดูหนังกันสักเรื่องแล้วค่อยกลับ”“ฟังดูน่าสนใจดีเหมือนกันนะคะ”“ตกลงไหมล่ะ ให้ผมไปรับคุณที่คอนโดนะ จะได้ไปรถคันเดียวกัน”“ถ้างั้นบ่ายโมงคุณมารับพีชที่หน้าคนโดนะคะ”“ได้ครับ ผมวางก่อนนะคุณจะได้เตรียมตัว”“ค่ะ”เมื่อชายหนุ่มวางสายไปแล้วพิชญาภาก็ต้องเปลี่ยนแผน ตอนแรกเธอคิดจะแต่งตัวสบายๆ เพราะคิดว่าไปดื่มกา

หญิงสาวให้เขาถือสายรอจากนั้นเธอก็หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาเปิดดูเที่ยวบินที่จะบินไปสมุย เธออยากไปพักผ่อนที่นั่นมากกว่าจะขับรถหลายชั่วโมงไปทะเลใกล้ๆเมื่อดูแล้วว่ามีตั๋วเครื่องบินในช่วงเย็นหญิงสาวก็ยิ้มก่อนจะคุยกับปัณณวรรธที่ถือสายรออยู่อีกครั้ง“ถ้าเราไปเสม็ดหรือหัวหินเราก็ต้องขับรถไปใช่ไหมคะ”“ครับ แต่แค่นี้ไม่มีปัญหาเลยเหยียบแป๊บเดียวก็ถึง”“แต่ถ้าไปสมุยหรือภูเก็ตเราแค่นั่งรถไปสนามบินเองนะคะ น่าจะใช้เวลาพอๆ กันเลยค่ะ แต่พี่วรรธไม่ต้องเหนื่อยขับรถ”“พี่เห็นด้วยนะ ตกลงพีชจะไปสมุยหรือภูเก็ตล่ะ พี่จะได้จองตั๋วเครื่องบินให้”“พีชตัดตัวเลือกอื่นให้แล้วส่วนที่เหลือสองตัวเลือกนี้พีชให้พี่เป็นคนเลือกค่ะ”“ไปสมุยดีไหม พี่ว่ามันน่าจะมีความเป็นส่วนตัวกว่าภูเก็ตนะ ถึงแม้ที่เที่ยวจะไม่มีเยอะเท่าภูเก็ตแต่เราก็จะได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่พีชคิดว่ายังไง”“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”“ถ้างั้นตกลงตามนี้เราจะไปสมุยเดี๋ยวพี่เป็นคนจองตั๋วเครื่องบินให้พีชเองนะ พีชถ่ายรูปบัตรประชาชนให้พี่ได้มั๊ย รับรองว่าพี่ไม่เอาไปทำอะไร”“พรุ่งนี้พีชถ่ายรูปบัตรประชาชนกับพาสปอร์ตส่งให้พี่ทางไลน์นะคะ ตอนนี้พิชปิดไฟแล้วไม่อยากลุกไปหาค่ะ ส่วน

การได้คุยกับพิชญาภาทุกคืนก่อนนอนเป็นกิจกรรมที่ปัณณวรรธรู้สึกดีมากๆ ปกติเขาไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพท์กับใครนานๆ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นข้อยกเว้นในหลายอย่างสำหรับเขาปัณณวรรธไม่เคยชอบคนอายุน้อยกว่า ไม่เคยคบใครที่ยังเรียนไม่จบเพราะคิดถึงปัญหาที่มันจะตามมา ทั้งปัญหาความแตกต่างทางด้านอายุ การงานและสังคมเพื่อนแต่เขาเลือกที่จะมองข้ามทุกอย่างเพราะการได้คุยกับเธอมันทำให้หัวใจที่เย็นแห้งเหี่ยวกลับมามีชีวิตชีวาและเต้นแรงอีกครั้งแม้งานจะยุ่งและเหนื่อยแค่ไหนแต่ในทุกคืนเขาก็จะแบ่งเวลาคุยกับพิชญาภาอย่างน้อยห้านาทีและเวลามันก็มากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนนี้ไม่เคยมีคืนไหนที่คุยกับหญิงสาวต่ำกว่ายี่สิบนาทีเลยสักครั้งแม้ว่าเรื่องราวที่พูดคุยกันมันจะเป็นเรื่องธรรมดามากเช่นการใช้ชีวิตทั่วไป แต่มันก็เพลินจนรู้สึกว่าเวลาในแต่ละวันมันผ่านไปค่อนข้างเร็วและพรุ่งนี้เขาจะเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดกับหญิงสาว ปัณณวรรธคาดหวังว่าการไปครั้งนี้จะทำให้เขาและเธอได้เรียนรู้และเปิดใจให้กันและกันมากขึ้นชายหนุ่มคิดว่าถ้าขอเธอเป็นแฟนในตอนนั้นหญิงสาวก็ไม่น่าจะปฏิเสธ เพราะจากการที่คุยกันดูเหมือนว่าเธอเองก็มีใจให้กับเขาอยู่บ้า