หญิงสาวให้เขาถือสายรอจากนั้นเธอก็หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาเปิดดูเที่ยวบินที่จะบินไปสมุย เธออยากไปพักผ่อนที่นั่นมากกว่าจะขับรถหลายชั่วโมงไปทะเลใกล้ๆ
เมื่อดูแล้วว่ามีตั๋วเครื่องบินในช่วงเย็นหญิงสาวก็ยิ้มก่อนจะคุยกับปัณณวรรธที่ถือสายรออยู่อีกครั้ง
“ถ้าเราไปเสม็ดหรือหัวหินเราก็ต้องขับรถไปใช่ไหมคะ”
“ครับ แต่แค่นี้ไม่มีปัญหาเลยเหยียบแป๊บเดียวก็ถึง”
“แต่ถ้าไปสมุยหรือภูเก็ตเราแค่นั่งรถไปสนามบินเองนะคะ น่าจะใช้เวลาพอๆ กันเลยค่ะ แต่พี่วรรธไม่ต้องเหนื่อยขับรถ”
“พี่เห็นด้วยนะ ตกลงพีชจะไปสมุยหรือภูเก็ตล่ะ พี่จะได้จองตั๋วเครื่องบินให้”
“พีชตัดตัวเลือกอื่นให้แล้วส่วนที่เหลือสองตัวเลือกนี้พีชให้พี่เป็นคนเลือกค่ะ”
“ไปสมุยดีไหม พี่ว่ามันน่าจะมีความเป็นส่วนตัวกว่าภูเก็ตนะ ถึงแม้ที่เที่ยวจะไม่มีเยอะเท่าภูเก็ตแต่เราก็จะได้พักผ่อนกันอย่างเต็มที่พีชคิดว่ายังไง”
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ”
“ถ้างั้นตกลงตามนี้เราจะไปสมุยเดี๋ยวพี่เป็นคนจองตั๋วเครื่องบินให้พีชเองนะ พีชถ่ายรูปบัตรประชาชนให้พี่ได้มั๊ย รับรองว่าพี่ไม่เอาไปทำอะไร”
“พรุ่งนี้พีชถ่ายรูปบัตรประชาชนกับพาสปอร์ตส่งให้พี่ทางไลน์นะคะ ตอนนี้พิชปิดไฟแล้วไม่อยากลุกไปหาค่ะ ส่วนเรื่องที่พักเดี๋ยวพีชขอเป็นคนจองเองพี่วรรธอยากพักโรงแรมหรือพักรีสอร์ตล่ะ”
“พี่อยากได้รีสอร์ตที่มีสระด้วย พีชโอเคไหมราคามันจะสูงไปหรือเปล่า”
“โอเคค่ะเดี๋ยวพี่จะเลือกเองพี่วรรธไว้ใจพีชไหมล่ะ”
“ไว้ใจสิ ถ้ายังไงพี่ฝากพีชจัดการเรื่องนี้ส่วน เรื่องตั๋วเครื่องบินพี่จะเป็นคนจัดการเองตกลงไหม”
“ได้ค่ะไม่มีปัญหาเราจะ เราจะค้างที่สมุยสามคืนใช่ไหมคะ”
“ใช่บินกลับวันจันทร์บ่ายพีชโอเคไหม”
“โอเคค่ะ เดี๋ยวพี่จะจองที่พักและแจ้งรายละเอียดกับเขาอาจจะขอเช็กเอาท์ซักบ่ายสองเราจะได้ไม่ต้องรีบมากเพราะกว่าเราจะเข้าพักก็มืดมากแล้ว”
“ถ้ายังงั้นก็ตกลงตามนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงพีชไลน์หาพี่หรือโทรหาพี่ได้ตลอดนะ ถ้าช่วงไหนพี่ไม่รับโทรศัพท์หรือไม่อ่านไลน์ แสดงว่าพี่กำลังยุ่งอยู่หรืออาจจะอยู่ในห้องประชุม แต่ถ้าพี่หายยุ่งออกจากห้องประชุมแล้วพี่จะรีบติดต่อพี่มาทันที”
“ได้ค่ะถ้างั้นคืนนี้เรานอนกันก่อนดีกว่าไหม นี่มันก็ดึกมากๆแล้ว พีชก็เริ่มจะง่วงแล้วเหมือนกันค่ะ”
“ครับ ฝันดีนะครับ”
“ฝันดีค่ะพี่วรรธ”
เมื่อชายหนุ่มวางสายไปแล้วพิชญาภาก็หยิบแท็บเล็ตขึ้นมาอีกครั้งหญิงสาวเปิดดูที่พักบนเกาะสมุยซึ่งช่วงนี้เป็นช่วงฤดูฝนบ้านพักจึงมีให้เลือกค่อนข้างเยอะและราคาก็ถูกกว่าช่วงไฮซีซั่นอยู่มาก เมื่อเลือกได้บ้านที่มีสระว่ายน้ำและห้องนอนสองห้องเธอก็รีบกดจองทันที
เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับพิชญาภา หมดเมื่อไหร่ก็แค่ขอบิดาซึ่งฝ่ายนั้นเต็มใจจะให้เธออยู่แล้ว ส่วนปัณณวรรธเธอคิดว่าเขาก็น่าจะพอมีเงินในระดับหนึ่งเพราะสังเกตจากการแต่งตัวและรถที่ขับราคาแค่นี้ก็คงไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาหรือถ้าหากมันมีปัญหามากเธอก็จะเป็นคนจ่ายมันเองทั้งหมด
เรื่องแบบนี้เธอไม่เอามาคิดให้ปวดหัว หญิงสาวมีความคิดว่าผู้หญิงกับผู้ชายมีความเท่าเทียมกันและถ้าหากจะเที่ยวด้วยกันเธอจะไม่สบายใจเลยถ้าอีกฝ่ายรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด พิชญาภามองว่าเที่ยวด้วยกันสนุกด้วยกันก็ควรจะช่วยกันจ่ายและโชคดีมากๆที่ปัณณวรรธเข้าใจความคิดของเธอในข้อนี้
เรื่องนี้มันเคยมีปัญหาสำหรับพิชญาภาและอดีตคนรักมาแล้วพวกเขารู้สึกเสียหน้า ที่จะต้องให้ผู้หญิงรับผิดชอบค่าใช้จ่าย หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะลดสถานะความสัมพันธ์มาเป็นเพื่อนกันคนรักล่าสุดของเธอก็คือสรวิชญ์ บ้านของเขามีฐานะทางบ้านค่อนข้างร่ำรวยมากและมักจะเป็นคนจ่ายเงินเสมอเธอกับเขาก็เลยทะเลาะกันบ่อยครั้ง สุดท้ายก็กลายมาเป็นเพื่อนกัน
พิชญาภาคบแฟนรุ่นเดียวกันมาตลอดและมองเห็นถึงปัญหาเธอค่อนข้างงี่เง่าในบางเรื่องและบางครั้งผู้ชายก็ไม่เข้าใจ เธอเลย เลิกคิดที่จะคบคนรุ่นเดียวกัน เมื่อมาเจอกับปัณณวรรธ เธอก็รู้ว่าเขากำลังเข้ามาจีบ หญิงสาวก็เลยลองคุยดูและเมื่อคุยกันก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาน่าจะเข้ากับเธอได้ดี ชายหนุ่มเป็นผู้ใหญ่พอที่จะฟังเหตุผลของเธอ บางครั้งความคิดเห็นของเธอมันอาจจะงี่เง่าบ้างแต่เขาก็พยายามจะอธิบายและบอกให้เธอมองในอีกแง่มุมหนึ่ง
การเที่ยวด้วยกันครั้งนี้มันจะเป็นการพิสูจน์ว่าเธอกับเขาจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปได้ไกลกว่านี้ไหม มันอาจจะดูเร็วไปที่เจอกันไม่เท่าไหร่ก็นัดกันไปค้างที่อื่นแต่ใครหลายๆ คนก็ทำกันแบบนี้ใน เพื่อนในคณะบางคนก็อยู่กับแฟนตั้งแต่เรียนปีสอง
พิชญาภาค่อนข้างมองความสัมพันธ์แบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา ถ้าหากจะคบกับใครสักคนและพัฒนาความสัมพันธ์ให้มันก้าวหน้า ก็ต้องเรียนรู้นิสัยใจคอกันให้มาก และการใช้ชีวิตด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงมันก็เป็นเป็นการเรียนรู้นิสัยของอีกฝ่ายได้เร็วที่สุด มันน่าจะดีกว่าคบกันแบบผิวเผินในระยะเวลานาน แล้วสุดท้ายก็พบว่านิสัยเข้ากันไม่ได้มันทำให้เสียเวลาทั้งสองฝ่าย
เธอนึกถึงตอนที่เธอคบกับสรวิชญ์ระยะเวลาเป็นปีเธอกับเขาไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอกันจริงๆ เลยพอมีปัญหาทะเลาะกันแทนที่จะช่วยกันแก้ปัญหาแต่ต่างฝ่ายก็แสดงอารมณ์อีกด้านหนึ่งให้อีกฝ่ายรู้และมันก็ทำให้ความสัมพันธ์ต้องจบลง เธอเลยคิดว่าจากนี้เวลาจะคบใครจะต้องเรียนรู้นิสัยใจคอกันอย่างแท้จริง เธอจะพูดจะถามตรงๆ จะไม่คิดเองเออเอง เพราะสุดท้ายแล้วไม่ใช่แบบที่ตนเองคิดก็รู้สึกผิดหวังและเสียใจ พิชญาภาไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกแล้ว
หญิงสาวเก็บแท็บเล็ตปิดไฟหัวเตียงและนอนคิดถึงอนาคตของตนเองไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบไหนแต่เธอจะทำทุกวันให้มันดีที่สุดจะได้ไม่กลับมานึกเสียใจทีหลัง
การมาฝึกงานของพิชญาภาและเพื่อนในบริษัทของ ปัณณวรรธเป็นไปด้วยความเรียบร้อย ชายหนุ่มเคยแวะมาดูนักศึกษาเพียงสองครั้งเท่านั้น ทำให้พิชญาภารู้สึกสบายใจมากเพราะกลัวเพื่อนคนอื่นจะจับได้ถึงความสัมพันธ์ของเธอและเจ้าของบริษัทแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเรื่องนี้เลยอีกทั้งไอยวริญและดลยาก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ มันทำให้พิชญาภาเลิกกังวลและฝึกงานอย่างมีความสุขเมื่อฝึกงานเสร็จก็กลับไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยจากนั้นก็สอบปลายภาค เมื่อผลสอบออกมาพิชญาภาก็ยิ้มกว้าง หญิงสาวเรียนจบได้เกรดนิยมอันดับสอง เพราะมีช่วงเรียนอยู่ชั้นปีสองที่เธอพลาดไปบางวิชา ทำให้ต้องขยันมากขึ้นในการเรียนปีสามและปีสี่ แต่การขยันและตั้งใจเรียนก็ทำให้เธอคว้าเกียรตินิยมอันดับสองมาได้ถึงแม้มันจะต่ำกว่าความตั้งใจแรกก็ตาม“ดีใจด้วยนะพีช” ดลยาและไอยวริญรู้สึกภูมิใจในเพื่อนของตนเองมากๆ เพราะพิชญาภาเป็นตัวอย่างของความขยันและความอดทนตั้งใจเรียนกว่าใครในกลุ่ม ตั้งใจจดเลคเชอร์ทุกวิชาที่อาจารย์เข้าสอน อีกทั้งยังช่วยติวเพื่อนที่ไม่เข้าใจจนพวกเธอสองคนสอบผ่านและเอาตัวรอดได้ทุกครั้ง“ใจหายเหมือนกันนะเราเรียนด้วยกันมาเจ็ดปีเลย จบแล้วก็ต้องแยกย้าย” ดลยาร
“เรื่องของ ความรักเรื่องของหัวใจบางครั้งมันก็พูดและอธิบายยากนะพีช พีชไม่ใช่คนเดียวที่ทำแบบนี้และพีชก็ไม่ได้ตั้งใจทุกอย่างมันเกิดจากความบังเอิญ ถ้าพีชรู้ก่อนแล้วคบเขานั่นก็อาจจะมีส่วนผิดอยู่บ้าง เป้เข้าใจพีชนะ”“คนอื่นเขาจะคิดว่าพีชเพราะอยากได้คะแนนดีหรือเปล่าล่ะ”“คนอื่นก็อาจจะมีคิดบ้าง แต่เป้กับไอย์ไม่คิดแบบนั้นหรอกนะ อย่ากังวลไปเลยนะเราสองคนเข้าใจพีชและจะอยู่ข้างพีช”“ขอบใจมากนะ รู้มั้ยตั้งแต่รู้ความจริงมาจนถึงตอนนี้หนึ่งเดือนกว่าพีชไม่มีความสุขเลย เวลานั่งเรียนวิชาของพี่วรรธ พีชก็ต้องนั่งก้มหน้าฟังแค่เสียงเท่านั้นพีชกลัวจะทำให้พี่เขาเสียสมาธิในการสอน มันอึดอัดเหมือนกันนะ วันธรรมดาเราไม่เจอกันเลยต้องรอให้เป็นวันหยุดหรือไม่ก็เป็นวันที่เข้าไม่ต้องมาสอน”“แต่เราไม่เห็นความผิดปกติเลยนะอาจารย์เขาก็สอนตามปกตินับว่าเขามีความเป็นมืออาชีพมากเพราะฉะนั้นพีชไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอกพวกเราเข้าใจดี”“ถ้าคนอื่นรู้ล่ะพีชกลัวมันจะมีปัญหาทีหลังแต่ถ้าจะให้พีชเลิกกับเขาพีชก็ทำไม่ได้หรอกพี่วรรธไม่ได้ผิดอะไรเลย ผิดที่พีชต่างหาก”“จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้เราสองคนจะเหยียบมันไว้ที่นี่ถ้าออกจากร้านชาบูแล้วเราก
วันนี้เป็นการสอบวันสุดท้ายพิชญาภา ดลยาและไอยวริญพากันมาที่ร้านชาบูเพื่อฉลองหลังจากสอบเสร็จ พวกเธอทั้งสามคนได้ฝึกงานที่เดียวกันที่บริษัทของปัณณวรรธเรื่องที่เป็นแฟนกับอาจารย์สุดเนิร์ดพิชญาภายังไม่บอกใครแม้จะรู้สึกอึดอัดมากแต่เธอก็ต้องพยายามอย่างที่สุดในทุกคาบเรียนที่ต้องนั่งเรียนกับเขาหญิงสาวจะพยายามนั่งก้มหน้าและไม่มองหน้าแฟนหนุ่มเพราะกลัวจะทำให้เขาเสียสมาธิแต่ดูเหมือนไอริณกับนักศึกษาคนอื่นจะไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยเพราะพวกเธอเอาแต่จ้องอาจารย์หนุ่มจนกระทั่งหมดชั่วโมงสอนแต่พิชญาภาก็แอบสังเกตว่าคนรักของเธอไม่ได้สนใจจะมองใครอื่นเลยเขาตั้งหน้าตั้งตาสอนและอธิบายเหมือนกับมองไม่เห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่แถวหน้า มันเลยทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้น“ตื่นเต้นไหมที่จะได้ไปฝึกงาน” ดลยาถามหลังจากทานอาหารไปได้ไม่นาน“ตื่นเต้นสิไม่รู้ที่บริษัทจะเป็นยังไงบ้าง แล้วอาจารย์ที่จะไปคุมเราตอนฝึกงานใช่อาจารย์สุดเนิร์ดหรือเปล่า” ไอยวริญตื่นเต้นไม่แพ้กับเพื่อนอีกสองคน“ไม่นะเขาแค่ให้สถานที่ฝึกงาน แต่เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการฝึกงานเลย” ดลยาตอบตามที่ตนเองทราบมาจากอาจารย์ที่ปรึกษา“ก็ดีเหมือนกันนะถ้ามีสายตาเขาคอยจ้องก็ค
เพราะเมื่อวานพิชญาภาโดดเรียนโดยไม่ได้บอกเพื่อนอีกทั้งยังปิดมือถือตลอดทั้งวัน เช้านี้หญิงสาวจึงรีบมาเรียนแต่เช้าเพื่อจะขอลอกเลคเชอร์ของวิชาที่เรียนในตอนบ่าย ส่วนวิชาของอาจารย์สุดเนิร์ดนั้นเธอไม่ห่วงเพราะเขาเองก็โดดสอนหญิงสาวคิดว่าต่อไปจะต้องหักห้ามใจตัวเองให้มากกว่านี้ไม่ใช่ว่าเขามาออดอ้อนก็ยอมนอนกับเขาโดยไม่สนใจเรื่องเรียน แต่ก็ยากที่จะห้ามความรู้สึกของตัวเองเพราะปัณณวรรธทำให้เธออ่อนระทวยทุกครั้งยามที่อยู่ใกล้ ใครจะเชื่อล่ะว่าอาจารย์สุดเนิร์ดเวลาอยู่บนเตียงนั้นจะมีลีลารักที่เร่าร้อนจนเธอหลอมละลายแทบทุกครั้ง“พีชเป็นอะไรหรือเปล่าโทรหาก็ไม่รับไลน์ไปก็ไม่อ่าน” ดลยาถามด้วยความร้อนใจเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาโต๊ะที่พวกเธอนั่งกันเป็นประจำ พิชญาภาไม่เคยเงียบหาบไปแบบนี้เธอก็เลยค่อนข้างจะห่วงมากเป็นพิเศษ“เมื่อวานพีชปวดหัวนิดหน่อย กินยาแล้วก็หลับยาวแล้วมือถือก็แบตหมดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ เพิ่งจะชาร์ตเมื่อเช้า พีชขอโทษเป้กับไอย์ด้วยนะที่ทำให้เป็นห่วง” พิชญาภารู้สึกผิดกับเพื่อน เธอปิดมือถือไว้ตลอดเพราะไม่รู้จะตอบยังไงถ้าเพื่อนโทรศัพท์ไปถาม“แล้วตอนนี้ดีขึ้นหรือยังปวดหัวอย่างเดียวใช่ไหม มีไข้หรือเป
เมื่อคืนฝนตกหนักมากปัณณวรรธเลยไม่ได้ไปส่งพิชญาภาที่คอนโดเพราะรู้ว่ารถติดมาก เช้านี้หญิงสาวเลยตื่นนอนแต่เช้าเพราะเธอจะเอารถของปัณณวรรธไปมหาวิทยาลัย ส่วนชายหนุ่มนั้นจะนั่งรถไฟฟ้าไปอย่างเคยหญิงสาวแต่งชุดนักศึกษาชุดเดิมที่ใส่มาในเย็นวันศุกร์แต่ยังดีว่าแม่บ้านของชายหนุ่มเอาไปซักรีดให้อย่างเรียบร้อยตั้งแต่บ่ายวันเสาร์ วันนี้เธอมีเรียนวิชาของปัณณวรรธซึ่งคิดเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะไปนั่งแถวหน้าสุด“มีเรียนเก้าโมงไม่ใช่เหรอพีชรีบไปจัง” ชายหนุ่มเองก็กำลังแต่งตัวเพราะเขาก็ชอบไปถึงมาหาวิทยาลัยก่อนถึงเวลาสอน“พีชจะรีบไปจองแถวหน้าค่ะ อยากไปไปจ้องหน้าอาจารย์ใกล้ๆ”“ดีจังวันนี้จะมีแฟนไปให้กำลังใจตอนสอนด้วย”“ไม่เสียสมาธิแน่นะคะ”“ไม่หรอก พี่ไม่เคยมองหน้าใครอยู่แล้ว ว่าแต่พีชเถอะอย่าเอาแต่จ้องจนไม่สนใจฟังพี่สอนล่ะ บอกก่อนครับว่าไม่มีการมาทบทวนให้ทีหลัง”“ทำไมอาจารย์สุดเนิร์ดใจร้ายจัง แบบนี้สงสัยต้องตั้งใจเรียนมากกว่าวิชาอื่นแล้ว ถ้างั้นรีบไปดีกว่าไปสายเดี๋ยวกว่าอาจารย์ผู้สอนจะถูกหักคะแนน”“ไม่สายหรอกเพราะอาจารย์ยังไม่ออกจากห้องเลย ขอกำลังใจก่อนไปสอนได้ไหม” ปัณณวรรธรวบเอวคอดไว้อย่างหลวมๆ กดจมูกลงบนสองแก้
พิชญาภาไม่ค่อยสบายเลยที่ได้ยินเพื่อนใหม่พูดถึงคนรักของเธอ ไม่รู้ว่าตอนนี้มีนักศึกษาอีกกี่คนที่พยายามจะใกล้ชิดกับปัณณวรรธถึงแม้ว่าอาจารย์จะไม่สนใจนักศึกษาแต่หญิงสาวกังวลเพราะกลัวว่าสักวันเขาจะใจอ่อนเพราะไอริณนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยมากและไม่ใช่มีเพียงแต่ไอริณคนเดียวนักศึกษาคนอื่นก็สวยมากอยู่เหมือนกันเธออยากพูดเรื่องนี้กับปัณณวรรธแต่ก็กลัวว่าก้าวก่ายการทำงานของเขา หญิงสาวหนักใจจนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง“เป็นอะไรหรือเปล่าพีชพี่เห็นถอนหายใจตลอด” ปัณณวรรธถามคนรักเมื่อพาเธอมาทานอาหารเย็นด้วยกัน“วันนี้พีชไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเภสัชค่ะ”“ครับ แล้วเขาทำอะไรให้พีชล่ะถึงมาถอนหายใจแบบนี้”“เขาไม่ได้ทำอะไรพีชค่ะ แต่เขาบอกว่าเขาลงทะเบียนเรียนวิชาของพี่วรรธซ้ำเป็นเทอมที่สองเพราะอยากมองหน้าที่วรรธ”“มีคนทำแบบนี้เลยเหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลย”“เขานั่งเรียนอยู่แถวหน้าสุดเลยนะคะ พีชสังเกตว่าเขานั่งมองพี่ตลอดเลย พี่วรรธจำได้ไหม”“ที่ไม่เคยจำนักศึกษาคนไหนได้เลย การเข้าไปสอนของพี่ก็คือการสอนจริงๆ ถ้าพี่สนใจมองนักศึกษาพี่ก็คงรู้แล้วว่าพีชลงทะเบียนเรียนกับพี่ เรื่องนี้ทำให้พีชไม่สบายใจมากใช่ไหม”“ใช่ค่ะ”“อย่ากั