บทที่ 1 Burnt Coffee, Burnt Out Dreams

ไม่ว่าจะเป็นอะไร หากปล่อยทิ้งไว้นานเกินโดยไม่ได้รับการดูแล มันก็เผาไหม้จนวอดวายไปหมด หรือหมดไฟเองอย่างน่าเสียดาย เหมือนกับเมล็ดกาแฟ ถ้าคั่วนานเกินไปจะส่งกลิ่นไหม้ได้ เป็นสัญญาณเตือนแรกว่ามีอะไรกำลังผิดปกติ

            ทว่า...ก็มีหลายเหตุผลที่ผู้คนมักจะมองข้ามสัญญาณเตือนพวกนี้ไป ไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจก็ดี ไม่ตั้งใจก็ดี สาเหตุที่พวกเขามองข้ามก็มีได้หลายสาเหตุตั้งแต่ความเหนื่อยล้า การหมดแรงบันดาลใจ การหมดเรี่ยวแรงที่จะฝันหรือวิ่งตามสิ่งที่รัก เพราะปลายทางของเส้นชัยที่เคยหวังนั้นไม่มีอยู่จริง เมื่อผ่านเส้นชัยแรกได้แล้ว เส้นชัยที่สองก็จะเด้งขึ้นมา คนเราได้แต่วิ่งอย่างไม่มีหยุดจนหมดแรงไปเอง

ไม่แปลกที่เดี๋ยวนี้ผู้คนจะเมินเฉยต่อสัญญาณเตือนเหล่านี้กันมากขึ้น

มีนา ก็เช่นกัน เธอยืนนิ่งอยู่หน้าเครื่องคั่วกาแฟใหม่เอี่ยมของตัวเองอย่างเหม่อลอย สองมือค้ำกับโต๊ะเคาน์เตอร์ คล้ายกับกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ราวกับว่ามันได้ล่องลอยไปไกลจนไม่สามารถรับรู้ได้แม้แต่กลิ่นของเมล็ดกาแฟที่กำลังไหม้อยู่ตรงหน้าได้

มันเป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่าหญิงสาวเจ้าของร้านกำลังมีปัญหาอะไรอยู่เมื่อมองจากภายนอก เพราะร้านกาแฟที่มีเธอเพียงคนเดียวในร้านนั้นมีงานจำนวนมากให้ทำเกือบตลอดเวลาโดยเฉพาะเมื่อร้านยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการแบบนี้ ซึ่งถ้าสังเกตดูภายในร้านดี ๆ จะพบว่าร้านนี้เพิ่งได้รับการตกแต่งเสร็จมาหมาด ๆ เมื่อไม่นานมานี้

ร้านกาแฟแห่งนี้มีชื่อน่ารัก ๆ ว่า The Break มีพื้นที่ไม่มากนัก เพียงพอสำหรับโต๊ะเล็ก ๆ สำหรับคนหรือสองคนนั่งร่วมกัน 5 โต๊ะ และเก้าอี้ส่วนใหญ่ภายในร้านจะเป็นของดีราคาสูงที่มีพนักพิงหลัง เน้นความนั่งสบายที่มากับดีไซน์เรียบง่ายเพื่อให้รู้สึกถึงความผ่อนคลายมากที่สุด

การออกแบบภายในร้านก็เรียกได้ว่าเรียบหรู สบายตา ไม่มีอะไรที่มากเกินไปหรือน้อยเกินไป ตัวพื้นเป็นกระเบื้องลายไม้ ผนังทาด้วยสีขาวสะอาดตา มีรูปภาพของกาแฟตกแต่งเล็กน้อย เพื่อไม่ให้โล่งจนเกินไป แถมยังมีกระถางต้นไม้ปลอมเพื่อเพิ่มพื้นที่สีเขียวในร้านโดยที่ไม่ต้องทำการดูแลรักษาให้ยุ่งยาก 

            แล้วที่สำคัญที่สุดของร้านนี้ คือการที่แต่ละโต๊ะค่อนข้างให้ความเป็นส่วนตัวมาก กระจายไปทั่วร้านโดยมีระยะห่างในระดับหนึ่ง เพื่อให้ลูกค้าที่เข้ามานั่งได้รับความเป็นส่วนตัวในช่วงที่มีโอกาสได้ออกมาพักนอกที่ทำงานบ้าง เพราะหลายครั้งเธอเองก็เคยต้องการพื้นที่แบบนี้มาก่อนเหมือนกัน จึงไม่แปลกที่เธออยากจะมอบพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ให้คนอื่นด้วย

            จะบอกว่าร้านนี้เป็นร้านในฝันของเธอก็ไม่ผิด

            แต่มีนาไม่ได้มีความฝันหรือความตั้งใจที่จะเปิดร้านกาแฟแบบนี้มาก่อนเลย มันไม่เคยอยู่ในความคิดด้วยซ้ำ ร้านนี้ถูกสร้างและตกแต่งตามร้านกาแฟที่เธอเคยคุยกับเพื่อนว่าอยากให้มีอยู่ใกล้ที่ทำงานหรือบ้านของพวกเรา เพื่อที่จะได้มีพื้นที่ส่วนตัวอันแสนยอดเยี่ยมแบบนี้ได้ตลอดเวลาที่ต้องการ เมื่อหาพื้นที่ส่วนตัวไม่ได้

            บางครั้งบ้านก็เงียบเกินไป

            บางครั้งที่ทำงานก็เสียงดังเกินไป

            มีนากับเพื่อนก็แค่ต้องการที่นั่งไว้เอนหลัง มีอากาศเย็นสบายไม่ร้อนอบอ้าวจนเหนียวตัว มีเสียงดนตรีเบา ๆ คลอไปพร้อมกับเสียงพูดคุยเบาบางของคนรอบข้างที่คล้ายเป็นส่วนหนึ่งของเสียงสีขาวที่ทำให้ร่างกายผ่อนคลาย แล้วมันจะยิ่งยอดเยี่ยมถ้ามีกลิ่นเมล็ดกาแฟคั่วใหม่ ๆ เป็นกลิ่นอายอบอวลไปในบรรยากาศรอบข้าง แค่นั้นก็ทำให้ร่างกายของเธอเหลวเหมือนเนยละลายได้แล้ว

            แต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าร้านแบบนั้นเธอจะสร้างขึ้นมาเองแบบนี้ มีนาอาจจะชอบกาแฟ รักในเครื่องดื่มขมปลายลิ้นที่มีหลากหลายวิธีการที่จะรังสรรค์มันให้กลายเป็นเครื่องดื่มจากพระเจ้า ที่คอยช่วยเหลือลูกแกะหลงทางทั้งหลายที่จิตวิญญาณถูกการงานทำร้ายได้มีลมหายใจต่อไป เธอนับไม่ได้แล้วว่าได้กาแฟช่วยชีวิตมากี่ครั้งตั้งแต่สมัยเรียน

            ดังนั้นถ้าจะพูดให้ถูกเลยก็คือ มีนาชอบดื่มด่ำไปกับมันมากกว่าสร้างสรรค์มันขึ้นมาแบบนี้ ในความเป็นจริง กาแฟเป็นเชื้อเพลิงให้กับงานตัวจริง ที่มีนาชอบก็ไม่ผิดเท่าไร เธอทุ่มเททุกอย่างลงไปในงานนั้น ทั้งแรงบันดาลใจ ความชอบ ความสนใจ Passion หรือแม้แต่ความเชี่ยวชาญเฉพาะที่มีนาเลือกเรียนอยู่หลายปี

            และงานที่ว่าก็คือโปรแกรมเมอร์

            เธอเรียนเขียนโค้ดตั้งแต่ภาษา C, C+, Java, COBAL, IOS, Android , Java, Python, Lisp เพื่อที่จะได้เขียนโค้ดได้หลากหลายโปรแกรมที่มีไว้รองรับได้ตามที่ต้องการ เพราะไม่ใช่ว่าทุกโปรแกรมจะรองรับภาษาที่เธอเรียนได้ งานบางอย่างต้องใช้ภาษาที่แตกต่างออกไป ทำให้หญิงสาวพยายามศึกษาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะเวียนหัวที่เวลาเรียนแต่ละครั้งแทบไม่มีภาษาไทยเลยสักคำ หรือไม่ก็เป็นภาษาที่ชวนให้คนนอกฟังแล้วเข้าใจผิดได้ว่ากำลังหลงไปต่างโลก

            มีนาผ่านความยากลำบากพวกนั้นมาได้ด้วยความสนุกเป็นอัตราส่วน 2 ใน 5 ส่วนที่เหลือเป็นความทรมานล้วน ๆ จนคนที่เรียนจบได้จริง ๆ มีแค่ 20% จากปีแรกเท่านั้น ยังไม่นับรวมรุ่นพี่ที่ต้องต่อปี 6 ปี 7 เพื่อให้จบอีก การที่มีนาสามารถเรียนจบได้ภายใน 4 ปี พร้อมเกียรตินิยมอันดับ 1 มาอยู่ในมือนับว่าเป็นอัจฉริยะหรือประสบความสำเร็จบางอย่างได้แล้ว

และแน่นอนว่าสิ่งนี้ทำให้มีนาได้รับข้อเสนอมากมายจากบริษัทชั้นนำทั้งในและต่างประเทศ ในการไปร่วมทำงานด้วยตั้งแต่ก่อนได้รับปริญญาเสียอีก แล้วมีนาได้เลือกบริษัทที่ดีที่สุดในบรรดาพวกนั้นที่เสนอเงินเดือนมาเยอะที่สุด แล้วในเวลา 8 ปี ที่มีนาทำงาน ย้ายบริษัทหาข้อเสนอที่ดีกว่า หญิงสาวก็ได้เป็นหนึ่งใน Software Developer ที่ดีที่วงการมีให้ เงินเดือนสูงลิ่วจนแทบไม่มีเวลาได้ใช้ เพราะภาระงานที่ถ่วงเอาไว้ เรียกได้ว่าได้แต่มองก้อนเงินสะสมเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความสุขอย่างเงียบ ๆ แล้วตั้งใจทำงานต่อจนกระทั่ง...

            เรื่องล่าสุดที่บริษัทและโลกไอทีทำให้เธอล้มเหลว...

            ข่าวด่วน! ในวันที่ศุกร์ที่ 14 ตุลาคม เวลาเกิดเหตุคือเมื่อ 00.48 น. นางสาวเจนิรา รักษ์สกุณาได้ทำการ...

            เฮือกกก!

“ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย เหนื่อยมากเกินไปหรือเปล่านะ”

มีนาบ่นกับตัวเองพร้อมกับหลับตาแล้วส่ายหัวแรง ๆ เหมือนอยากให้ฝันร้ายในอดีตหายไปจากสมอง

มีนาเป็นสาวไทยแท้ร่างเล็กที่มีส่วนสูงเพียง 155 เซนติเมตร เท่านั้น ใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตากลมมีแววสั่นคลอนที่ยากจะอธิบายจนเห็นน้ำตาคลอเบ้าสะท้อนผ่านแว่นตาที่กำลังสวมอยู่ ริมฝีปากเธอดูอมชมพูแต่ติดคล้ำเล็กน้อยตามประสาคนที่ชอบเครื่องดื่มสีเข้ม เส้นผมสีดำยาวดูสุขภาพดีอย่างหญิงสาวทั่วไปแต่ไม่มีร่องรอยของการดัด ซอย ทำสีหรืออะไรที่ทำให้ดูสวยงามมากว่าเดิม มีเพียงการมัดเป็นหางม้าสูงไม่ให้เกะกะใบหน้าเท่านั้น

เสื้อผ้าที่สวมก็เรียบง่ายจนไม่น่าสนใจเหมือนคนไม่สนใจแฟชั่น มีเพียงเสื้อยืดกางเกงยีนส์แล้วใช้ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลปิดทับอย่างเป็นระเบียบ เรียกได้ว่าแม้จะมีอายุในระดับหนึ่งแต่มีนาไม่ใช่สาวที่แต่งตัวจ๋า เพียงแต่สนใจของที่ใช้งานได้เท่านั้น ตามนิสัยเดิมของเธอที่ค่อนข้างเรียบง่าย แต่เมื่อให้ความสนใจอะไรแล้วก็จะทุ่มหมดตัว

“ตายแล้ว! ทำไมส่งกลิ่นไหม้ล่ะ ทำไงดี”

มีนาที่ได้สติกลับมาแล้วก็รู้สึกกระวนกระวายเมื่อได้กลิ่นไหม้ลอยออกมาจากเครื่องทำกาแฟที่อยู่ตรงหน้า พยายามหันรีหันขวางเมื่อขอตัวช่วย

แต่ อนิจจัง ไม่มีตัวช่วยที่หญิงสาวมองหา เนื่องจากภายในร้านนี้ไม่มีพนักงานเลยแม้แต่คนเดียว มีนาเป็นทั้งเจ้าของ พนักงานเสิร์ฟ บาริสต้า[1] และปาติซีเย่[2]ของร้านด้วย จะกล่าวว่าเธอทำทุกหน้าที่ที่มีในร้านก็ไม่ผิดเท่าไร

“ยังดีที่ไม่เปิดร้านนะเนี่ย”

มีนาพูดกับตัวเองขณะเปิดเครื่องคั่วกาแฟแล้วทิ้งกากอันเก่าเพื่อใส่เมล็ดอันใหม่ลง วันนี้เธอมีเวลาทั้งวันเพื่อให้กาแฟลงตัว ถ้าร้านกาแฟทำกาแฟไม่ได้เรื่องก็คงไม่ต้องเปิดร้านกันแล้ว

หญิงสาวพยายามอย่างมากในการชงกาแฟใหม่ ระหว่างรอให้เครื่องทำงานอย่างถูกต้อง หญิงสาวก็เดินไปทำอย่างอื่นในร้านเพื่อไม่ให้ตัวเองจมอยู่กับความคิดด้านลบ ไม่ว่าจะการเดินเข้าหลังร้านเพื่อดูขนมปังที่อบเอาไว้ จากนั้นก็ไปตีครีมให้ขึ้นฟู เมื่อได้ชิ้นเค้กสดใหม่ออกมาก็วางในตู้อย่างเป็นระเบียบ

แน่นอนว่าความฟุ้งซ่านก็ทำให้เธอไม่อยู่ที่เครื่องอีกครั้ง แต่เดินไปเช็ดโต๊ะ จัดกรอบรูปที่แขวนอยู่ตามนิสัยเพอร์เฟ็กชั่นนิสที่รักษาไม่หาย ซึ่งมีนาก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าพัฒนานิสัยนี้มาตอนไหนแต่มีความเป็นไปได้ที่จะพัฒนาขึ้นมาตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย เพราะการเขียนโค้ดนั้นคือเรื่องลึกลับ เขียนผิดไปสักตัวก็จะมีปัญหาในการรันข้อมูลทุกตัว

ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงอยากให้มั่นใจว่าจะคีย์โค้ดถูกทุกตัวตั้งแต่แรก ต่อให้ต้องตรวจสอบเป็นระยะก็ตาม เพราะการมาตามหาปัญหาทีหลังไม่ใช่เรื่องตลกหรือง่ายเลย มันยากบรรลัย ต้องไล่เรียงโค้ดสีเขียวดำจนเจ็บตา บางครั้งถึงกับต้องใช้ไสยศาสตร์ในงานวิทย์เพราะทำยังไงก็หาปัญหาไม่พบ

เอาล่ะ นิสัยนี้อาจจะก่อขึ้นมาตอนนั้นก็ได้

ติ๊ง!

จากนั้นเมื่อเสียงเตือนดังขึ้นจากคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งเอาไว้บนโต๊ะตัวหนึ่งที่วางไว้ใกล้เคาน์เตอร์ที่มีไว้สำหรับเจ้าของร้านอย่างเธอในการนั่งเล่น มีนาก็รีบไปตรวจสอบทันทีด้วยความเคยชิน เมื่อพบว่าเป็นเรื่องน่าสนใจก่อนรีบไปที่เครื่องทำกาแฟโดยไม่สนกลิ่นไหม้ ๆ ผสมนมสดเข้าไปจนได้ลาเต้แก้วพอดีมือแล้วกลับไปนั่งหน้าคอมอย่างคุ้นเคยก่อนจะยกลาเต้ไหม้ ๆ ดื่มเข้าไป

หญิงสาวไม่แคร์กับกลิ่นของมันเท่าที่คิดเอาไว้ บางทีอาจเป็นเพราะหัวใจเธอไหม้พอ ๆ กับมัน

[1] บาริสต้า (Barista) ผู้ที่มีความเชี่ยวชาญในการชงกาแฟ

[2] ปาติซิเย่ มาจากภาษาฝรั่งเศส เป็นคนทำเบเกอรี