คนไม่สำคัญ

เสียงพูดของคนที่กำลังนำบางอย่างมารัดที่       ต้นแขน บวกกับสีของเพดานห้องที่ไม่คุ้นตา ทำให้ตากลมโต     ที่เพิ่งปรือขึ้นต้องหลับลงอีกครั้ง เมื่อเจ้าตัวต้องการทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

พสิกาพยายามนึกว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน จำได้ว่าเธอ   ปวดท้องอย่างหนัก จึงรีบเดินออกมาจากห้องของผู้ชายใจร้ายคนนั้น แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รู้อะไรอีกเลย 

"เป็นยังไงบ้างคะ ยังปวดท้องอยู่ไหม"

คำถามของผู้หญิงที่ยืนถือแฟ้มอยู่ข้างเตียง ทำให้       หญิงสาวแน่ใจว่าตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล 

"ยังปวดอยู่ค่ะ ฉันเป็นอะไรเหรอคะ" ถามเพราะอยากรู้สาเหตุของอาการปวดท้องที่เกิดกับตัวเอง

"คนไข้พักผ่อนน้อย มีอาการเครียดสะสม บวกกับปวดท้องประจำเดือน พอทุกอย่างมันมารวมกัน อาการเลยหนักขึ้น

น่ะค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว รอน้ำเกลือหมดถุงก็    กลับบ้านได้แล้วค่ะ"

คุณหมอสาวตอบพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร คำตอบของหมอทำให้พสิกาหายใจได้ทั่วท้อง ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเหมือนยกภูเขาออกจากอก เมื่อแน่ใจว่าเธอไม่ได้ท้องอย่างที่กังวล

"ฉันมาโรงพยาบาลได้ยังไงคะ" ถามเพราะอยากรู้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครเป็นคนพาเธอมา คงไม่ใช่ปภังกร เพราะ   จำได้ว่าเธอออกมาจากห้องเขามาแล้ว 

"หมอก็ไม่ทราบค่ะ หมอรู้แค่ว่าคนไข้ถูกส่งเข้ามาให้     ห้องฉุกเฉินตอนตีสี่กว่า ๆ ถ้ายังไงขอซักประวัติคนไข้ตอนนี้เลยนะคะ"

คำตอบของคุณหมอ ทำให้หญิงสาวหลับตาลง ไม่ใช่เขาจริง ๆ หรือต่อให้เป็นเขา เขาก็คงแค่มาส่งแล้วกลับไป เธอไม่ได้มีความหมายกับเขาเลยสักนิด

หลังจากตอบคำถามพยาบาล พสิกาก็ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง หญิงสาวหยิบกระเป๋าถือที่อยู่หัวเตียงมาเปิดดู ของมีค่าทุกชิ้นยังอยู่ครบ หยิบมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะต้องถอนใจเมื่อ      มีสายเรียกเข้าเป็นร้อย ๆ สาย สายจากพ่อ จากแม่นม จาก    แม่ครัวที่ร้านอาหาร และจากเพื่อน ๆ อีกหลายสาย แต่ไม่มีสายจากปภังกรเลยสักครั้ง เธอกำลังคิดอะไรอยู่ คิดว่าเขาจะโทร. มาหาอย่างนั้นหรือ มันก็เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เขาจะโทร. มาเฉพาะเวลาที่ต้องการเรียกเก็บดอกเบี้ย ยังไม่ชินอีกหรือ...

มุมปากบางยกยิ้มเมื่อต้องการเย้ยหยันตัวเองที่บังอาจ  คิดเรื่องที่ไม่ควรคิด มือถือถูกวางลงข้างเตียงหลังจากเจ้าของกดปิดเครื่อง เพราะเธอยังไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น 

ปภังกรมองนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งที่ร้อย วันนี้การประชุมกินเวลานานกว่าทุก ๆ ครั้ง เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นภายในบริษัท มีการทุจริตเกิดขึ้น เมื่อคืนมีคนร้ายบุกเข้าไปขโมยข้อมูลภายในห้องทำงานของเขา แต่ถูก รปภ. จับได้เสียก่อน เขาจึงต้องรีบไปบริษัท ทุกอย่างช่างประจวบเหมาะ เขาได้รับโทรศัพท์ตอนที่พาพสิกาไปโรงพยาบาล จึงต้องทิ้งเธอไว้ที่นั่น เพราะต้องรีบกลับไปสะสางเรื่องที่บริษัท จนป่านนี้ก็ยังไม่ลงตัว คนร้าย   ถูกจับส่งตำรวจแล้วก็จริง แต่ห้องทำงานเขาไม่ใช่ที่ที่ใครจะ   เข้าไปได้ง่าย ๆ งานนี้น่าจะมีเกลือเป็นหนอน เพราะโครงการ    ที่เขากำลังทำมีมูลค่ามหาศาล รอให้คนร้ายสารภาพก็จะรู้เองว่าใครกันที่บังอาจมาล้วงคองูเห่าอย่างเขา

มือถือเครื่องบางถูกหยิบขึ้นมาต่อสาย แต่กลับได้ยินเพียงเสียงบริการฝากหมายเลขโทร. กลับ พสิกาปิดมือถืออย่างนั้นหรือ... เธอบังอาจขัดคำสั่งเขา ตั้งแต่ที่ตกลงกันวันนั้น เรื่อง     มือถือก็เป็นอีกเงื่อนไขหนึ่งในสัญญา เธอต้องรับสายเขาทุกครั้ง เส้นเลือดที่ข้อมือปูดโปน เมื่อมือหนากำมือถือในมือไว้แน่น ความโมโหเกิดขึ้นเมื่อปลายสายบังอาจขัดคำสั่งของเขา

ร่างสูงก้าวออกจากห้องทำงานเมื่อเคลียร์ทุกอย่างจบ โรงพยาบาลคือปลายทางที่เขาต้องไป ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองว่าไม่ได้สนใจเธอ แต่ขาก็สั่งให้เขาก้าวมาจนถึง

"คุณพสิกาออกจากโรงพยาบาลไปตั้งแต่ตอนบ่ายแล้วค่ะ"

คำตอบของพยาบาล ทำให้กรามแกร่งบดเข้ากันจนเป็นสันนูน ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว แต่ไม่โทร. บอกให้เขารู้     สักคำ แถมยังปิดเครื่องหนี เขาควรลงโทษเธอยังไงดี ให้สมกับที่เธอทำให้เขาเสียเวลา และเป็นห่วงทั้งวัน ชายหนุ่มสะดุดความคิดตัวเอง เขาไม่ได้เป็นห่วงเธอสักหน่อย สิ่งที่เขาห่วงคือเงินต่างหาก เธอยังใช้หนี้เขาไม่หมด ถ้าตายไปแล้วใครจะ        ใช้หนี้เขา

'บริการฝากหมายเลขโทร. กลับ'

"โธ่โว้ย!" มือแกร่งฟาดลงบนพวงมาลัยรถอย่างแรง     เมื่อจนป่านนี้ก็ยังติดต่อเธอไม่ได้ 

"อย่าให้เจอตัวนะ ผมจะเอาให้หนักเลย"

ชายหนุ่มขู่อาฆาตก่อนจะขับรถไปตามทางด้วยอารมณ์โกรธกรุ่น คิดว่าจะหนีเขาพ้นอย่างนั้นหรือ ต่อให้มีปีกก็หนี       ไม่พ้น 28 ล้านที่เหลือโอนเข้าบัญชีเขาหมดเมื่อไร นั่นต่างหากคือวันที่เธอจะได้รับอิสรภาพ 

.................................................................................................

สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน มณีภัทรสรมีนิยายมาสำเสนอค่าาา

รอยรักพันธะร้าย เป็นนิยายในชุด รักไม่ตั้งใจ มีนิยาย 3 เรื่องดังนี้ค่ะ

รอยรักพันธะร้าย เธอคือรักที่(ไม่)ตั้งใจ เลห์ลวงวิวาห์ร้าย(ลงให้ต่อจาก รอยรักพันธะร้าย)

ฝากผลงานของมณีภัทรสรด้วยนะคะ