บทที่ 20

“ได้ครับ ผมจะรอที่รถนี่แหละตรงลานจอดรถนะครับ” โจว์ตอบพลางสังเกตสีหน้าเจ้านาย น่าแปลกที่เจ้านายไม่มีสิ่งใดแอบแฝงที่ดวงตา มีแต่ความหม่นหมองให้เห็น และเมื่อคุยกันเสร็จจอมทัพจึงได้ขึ้นไปสั่ง อลินที่ชั้น 18 ระหว่างขึ้นลิฟต์เขาก็กุมมือเธอเอาไว้อย่างทะนุถนอมโดยไม่ได้เอ่ยอะไร นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มาส่งเธอและขึ้นมาจนถึงห้อง อลินคงเป็นลูกผู้ดีมีเงินแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่อยู่คอนโดราคาแพงๆ แถมยังอยู่ชั้นสูงอีกต่างหาก แต่เรื่องนี้เขาไม่จำเป็นต้องถาม สักวันเมื่อถึงเวลาก็รู้เองนั่นแหละ

“เอ่อ ขอบคุณนะคะพี่เฉินที่มาส่งเล็ก” อลินเอ่ยขึ้น เมื่อเธอเปิดประตูห้องเรียบร้อยแล้ว และหันกลับมาขอบคุณเขา ซึ่งยืนอยู่หน้าห้อง

“ครับ... เอ่อ” ดูเหมือนเขาเสียความมั่นใจไปไม่เหมือนกับบุคลิกภายนอกเอาเสียเลย เธออยากรู้เหลือเกินว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ มีความประหม่า หวาดหวั่นชอบกล

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ พี่เฉิน” เธอบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง พยายามยิ้มให้ แต่ดูสีหน้าเขาเถอะ

“ฝันดีจ้ะ วันนี้ขอโทษที่พาไปเหลวไหล กว่าจะกลับมาก็ ตี 2 แล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ เล็ก ขอตัวนะคะ” เธอพูดพร้อมกับค่อยๆ ก้าวเข้าไปในห้อง แล้วหันกลับมาปิดประต