บทที่ 4

“เอสเป็นซึมเศร้า” จอมทัพตอบสั้นๆ พร้อมกับปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ แววตากลับมาเป็นปกติเช่นกัน เพื่อตำรวจจะได้ไม่ต้องมีประเด็น หรือสงสัยไปมากกว่านี้ เพราะเขาจะจัดการด้วยตัวเอง

“อาจจะมีความเครียดจากข่าวที่เกิดขึ้นด้วย” ตำรวจให้ความเห็น

“ข่าวเหรอ” จอมทัพถามย้ำก่อนจะเหลือบมองตำรวจแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“คุณเอสเล่าอะไรให้คุณฟังบ้างไหมครับ” ตำรวจถามจอมทัพเพิ่มเติม ซึ่งเขาได้แต่เหลือบมองเท่านั้น ภายในใจมีคำตอบมากมาย แต่ไม่ตอบ

“เราเป็นพี่น้องที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ต่างคนต่างเติบโตกันคนละที่ แต่เมื่อไม่มีพ่อแม่ผมก็พยายามดูแลเขา แต่เขาแทบจะไม่เล่าอะไรให้ฟัง ที่ผ่านบอกแค่ว่าเครียดน่ะ ไม่อยากออกไปเจอใคร ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ผมบอกแค่ว่าเดี๋ยวผมก็กลับมา แต่ไม่ทันซะแล้ว” จอมทัพตอบแบบเลี่ยงๆ ไป 

“กระแสโซเชียลช่างรุนแรง สามารถฆ่าคนตายได้เลย” 

“ถ้าผมมีเวทมนต์ ผมจะเป่าทุกคนที่เกี่ยวข้องให้เป็นผุยผง” จอมทัพเอ่ยด้วยน้ำเสียงกดต่ำ น่ากลัว จนตำรวจถึงกับมองหน้และเหลือบมองบอดี้รอบๆ ตัว ซึ่งทุกคนก็จ้องเขม่งเลยทีเดียว เรียกได้ว่าสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย ซึ่งตำรวจก็รู้แหละว่าจอมทัพเป็นใคร มีอิทธิพลครอบคลุมระดับใด

“ผมรู้ว่าคุณโกรธ กับข่าวที่ออกไป” ตำรวจพูดเพื่อปลอบใจตัวเองด้วยความที่หวาดหวั่นในคำพูดของจอมทัพ 

“จัดการทุกอย่างด้วยก็แล้วกันครับ ผมจะได้รับศพต้าเอสไปทำพิธี” สิ้นคำจอมทัพจึงตัดสินใจเดินออกจากห้อง แล้วตามด้วยลูกน้องทั้งหมด ปล่อยให้ตำรวจและกู้ภัยจัดการกับร่างของน้องสาวต่อ 

จอมทัพและบอดี้การ์ดทั้งหมดลงทางบันไดหนีไฟ พร้อมทั้งสวมแว่นตาดำอำพรางเอาไว้ ขณะที่ร่างของต้าเอสก็ถูกนำลงไปทางนี้เช่นกัน เพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ย่อมมีไทยมุงเป็นเรื่องปกติ และเมื่อมาถึงลานจอดรถ จอมทัพก็รีบขึ้นไปนั่งบนรถทันที แน่นอนว่าไม่มีใครทันได้เห็นหรอก เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก 

“คนที่อยู่ในคลิปนั้น ลากตัวมาให้หมด” จอมทัพเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ กดต่ำ พลางมองไปเบื้องหน้านิ่งๆ 

“ครับ” โจว์รับคำสั้นๆ 

“ฉันสนใจไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นหลัก นอกนั้นผู้หญิง เห็นหน้าไม่ชัด เอาไว้ทีหลัง” 

“ครับคุณท่าน” 

“ทำเงียบๆ ฉันจะเอาให้หลาบจำไปทั้งตระกูล”

“รวมถึง...” “รวมถึงไอ้แก่นั่น” ดูเหมือนเจ้านายลูกน้องจะรู้ใจกันดีเหลือเกิน โจว์รู้แม้กระทั่งว่าเจ้านายจะพูดอะไรถึงใคร

“ครับ” โจว์รับคำสั้นๆ อีกครั้ง ไม่มีปฏิเสธหรือว่าทักท้วงเจ้านายแม้แต่นิดเดียว 

“เรากลับไปเตรียมงาน และค่อยไปรับร่างต้าเอสที่โรงพยาบาล” จอมทัพเอ่ยเบาๆ อีกครั้ง คราวนี้เขาเริ่มขมวดคิ้ว เหมือนมีอารมณ์หม่นๆ เข้ามาแทรก เพราะสุดท้ายแล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะมีอารมณ์เช่นนี้ น้องสาวตายทั้งคน ไม่มีใครไม่เสียใจเพียงแต่คนแบบเขา ไม่สามารถแสดงออกมาต่อหน้าลูกน้องได้ เกิดอะไรขึ้นย่อมเก็บเอาไว้ เพื่อให้ทุกคนได้เห็นถึงความเข้มแข็งเป็นการสร้างความแข็งแกร่งให้กับทุกคนและองค์กร 

“อ่อนแอบ้างก็ได้ครับคุณท่าน” โจว์เอียงตัวเข้าไปกระซิบเบาๆ ขณะที่จอมทัพได้แต่กัดกรามแน่น ก่อนจะตวัดหางตามองโจว์แล้วเหลือบมองออกไปนอกรถ 

“หึๆ” เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาให้โจว์ได้ยินเท่านั้น ไม่มีเสียงพูดใดๆ หลุดออกมาอีก จากนั้นโจว์ก็ปล่อยให้เจ้านายได้อยู่เงียบๆ 

ภาพความทรงจำทั้งหมดผ่านไปไม่นาน แน่นอนจอมทัพก็มีมุมอ่อนแอ เฉพาะเวลาอยู่คนเดียวเท่านั้นเช่นตอนนี้ ภายในห้องน้ำ เขายังคงปล่อยให้สายน้ำชโลมกายมือก็ถูเลือดไปเรื่อยๆ และยิ่งถู อารมณ์เกรี้ยวกราดก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ 

กระทั่งใช้มือปัดขวดทุกอย่างบนชั้นวาง ตกแตกกระจาย และเสียงดังออกไปนอกห้องเสียด้วยซ้ำ เพราะมันคือเสียงแก้วหลายๆ เสียง จนทำให้โจว์ได้ยินและถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอน แต่เขาไม่ได้เอ่ยเรียกอะไรทั้งสิ้น เพราะรู้ว่าเจ้านายกำลังมีอารมณ์ ต้องรอให้ใจเย็นเท่านั้น เขาทำได้แต่เพียงยืนรออยู่ปลายเตียง มองไปยังประตูห้องน้ำ มือประสานกันเอาไว้ด้านหน้าเท่านั้น 

รอจนกระทั่งเสียงเงียบ ไม่นานนักประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมา พร้อมกับเจ้านายใส่คลุม และกำลังใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดไปที่มือของตัวเอง ซึ่งมีเลือดเต็มผ้าไปหมด ทำให้โจว์ตกใจพอสมควร จนต้องรีบเดินเข้าไปหา

“คุณท่าน!” โจว์กำลังจะขอดูที่มือ 

“ไม่มีอะไร” จอมทัพพูดราวกับว่าไม่ได้เจ็บอะไรเลย ก็แน่ล่ะเจ็บกว่านี้ก็เคยมาแล้ว 

“แน่ใจนะครับ” โจว์ถามเพื่อความแน่ใจ เท่านั้นแหละจอมทัพก็หรี่ตามองทันที โจว์จึงพยักหน้าแล้วถอยออกไป 

“เดี๋ยวจะไปบอกแม่บ้านให้เข้ามาทำความสะอาดให้ครับ” 

“ให้ออกไปที่งานก่อน แล้วค่อยเข้ามา” 

“ครับ” เมื่อรับคำเสร็จ โจว์จึงได้ออกไปจากห้องนอนทันที เพื่อให้จอมทัพได้แต่งตัวเสียใหม่ เพื่อจะออกไปงานศพอีกครั้ง  

 

แต่ช่วงเวลาเดียวกันนั้น ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง รถตู้สีดำแล่นเข้ามาจอด พร้อมกับเปิดประตูแล้วโยนร่างหนึ่งลงไปไว้ที่หน้าบ้าน ก่อนจะกดกระดิ่งให้อีกต่างหาก 

ติ้งหน่อง! ติ้งหน่อง! กดเสร็จชายหนุ่มชุดดำ ก็รีบขึ้นรถตู้แล้วสั่งให้คนขับเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่ภายในบ้านได้ยินเสียงกดกริ่งก็รีบวิ่งมาดู 

“ใครกด ไม่เห็นมีใครเลย” สาวใช้เอ่ยพลางมองลอดผ่านช่องประตู แต่มองไม่เห็นใคร ครั้นพอจะเดินเข้าบ้านก็รู้สึกว่าหางตาเห็นอะไรบางอย่างดิ้นอยู่บนพื้น 

“อะ... อะ... อะไรอ่ะ” หญิงสาวเริ่มรู้สึกกลัว แต่ก็พยายามมองให้ชัดว่ามันคืออะไร ภายใต้แสงไฟสลัวทำให้เห็นขาคน พร้อมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปื้อนอะไรก็ไม่รู้สีแดงๆ เหนือขึ้นไปอีกมีผ้าสีดำคลุมเอาไว้

“ศพ! ศพคนเหรอ ตายแล้ว! ตาย! อ้าย!” เธอลุกลี้ลุกลนวิ่งไปหาคนรับใช้ชายให้มาช่วยดู ขณะที่คนในบ้านก็แตกตื่นเช่นกันเพราะได้ยินเสียงกรีดร้อง 

“ไหนศพที่แกว่า” คนรับใช้ชายถาม พลางมองไปที่หน้าบ้าน 

“พี่เปิดประตูดูสิ” เธอบอกเสียงสั่นๆ จากนั้นจึงได้เปิดประตูฝั่งบานเล็กเท่านั้น แล้วอ้อมเดินไปดู ทว่าเขากลับเห็นร่างนั้นกำลังดิ้นเหมือนยังไม่ตาย

“ยัง ยังไม่ตาย” ว่าแล้วคนรับใช้ชายก็รีบเข้าไปดูพร้อมกับดึงผ้าคลุมศีรษะออก แล้วจับพลิกตัวเท่านั้นแหละถึงได้พากันตกใจ เพราะชายตรงหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด คนรับใช้จึงมองให้ชัดๆ ว่าเป็นใคร