บทที่ 1

มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ในวอร์ชังตันดีซี นักศึกษาบางส่วนจบการศึกษาและเตรียมตัวรับปริญญาในอีกไม่กี่วัน ฉะนั้นการเฉลิมฉลองจึงได้เริ่มต้นขึ้น แน่นอนว่าบรรดาหนุ่มสาวต่างนัดแนะที่จะไปปาร์ตี้เรียนจบกันที่ผับประจำซึ่งแบ่งเป็นกลุ่มก้อน แต่สุดท้ายยังคงไปสังสรรค์ในที่เดียวกันทุกที 

“ไอซ์! เฮ้! ไอซ์! เย็นนี้วางหรือเปล่า” หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ และเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทที่กำลังเดินอยู่

“อ้าวเทรซีย์ ว่าง มีอะไรจ๊ะ ถามทำไม” ไอลดานักศึกษาไทยแสนสวย ถามกลับและเดินให้ช้าลงเพื่อจะได้คุยกัน

“เพื่อนๆ เรา ชวนไปปาร์ตี้กันน่ะ ไปนะห้ามปฏิเสธ” เทรซีย์บอกกึ่งบังคับ

“แบบนี้ไม่น่าจะเรียกว่าชวน แต่เรียกว่าบังคับ แล้วจะถามฉันทำไม” ไอลดาออกปากบ่นแต่ไม่ได้จริงจังนัก 

“งั้นไปนะ เพื่อนๆ เราไปกันหมดเลย เครียดกันมาตลอดทั้งปีต้องหาเวลาผ่านคลายบ้าง” เทรซีย์บอกอีกครั้งแต่ไอลดากลับทำท่าครุ่นคิดเหมือนกำลังชั่งใจอยู่

“อะไร ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นเชียวเหรอ ไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะไอซ์” 

“ก็... กำลังคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไปดีไง แล้วเพื่อนเราน่ะกลุ่มไหนบ้าง” ไอลดาถาม แต่เทรซีย์เงียบไป เพราะบอกไม่ถูกเนื่องจากมีหลายกลุ่ม แต่สำคัญอยู่ตรงมีกลุ่มที่เป็นอริกับกลุ่มของไอลดา และไปปาร์ตี้ด้วยนี่สิ

“ก็รู้ๆ กันอยู่แต่จะแคร์ทำไม” เทรซีย์บอกใบ้เท่านั้น เพราะเรื่องคู่อริที่เหยียดคนไทยอย่างไอลดานั้นมีไม่มาก ทำให้เดาได้ไม่อยาก 

“ฉันไม่ได้แคร์ ไม่ได้นั่งด้วยกันอยู่แล้ว” ไอลดายักไหล่และเบ้ปากเล็กน้อย

“งั้นเจอกันตอนเย็นนะ หรือให้ฉันไปรับดีล่ะ” 

“ไม่จ้ะ เจอกันที่ผับเลย ใกล้กันนิดเดียวฉันนั่งแท็กซี่ไปเองได้” 

“แน่ใจนะ ว่าแต่แต่งตัวสวยๆ นะ งานนี้มีหนุ่มๆ จากคณะๆ อื่นก็ไปด้วย”

“ให้ความสนใจกับหนุ่มๆ จริงนะ” ไอลดาหยอกเย้าด้วยความที่เพื่อนอยากมีคู่ซะแล้ว

“อ้าว เราสองคนอายุขนาดนี้แล้วยังเป็นโสดอยู่ได้เนี่ย ไม่ธรรมดา เดี๋ยวจะถูกล้อว่าเป็นยัยแก่ทึนทึก” 

“ฮ่าๆ ย่างยี่สิบห้าเนี่ยนะ แก่ทึนทึก ที่เมืองไทยเขาเรียกวัยนี้ว่าวัยรุ่นย่ะ เพราะเพิ่งเรียบจบและกำลังหางานทำ” 

“แต่นี่คือวัยที่สมควรมีครอบครัว มีงานทำงานและร่ำรวย ฉะนั้นคืนนี้ฉันไม่พลาด เป็นโสดมานานแล้วฉันจะต้องปิดจ๊อบกับใครสักคน” 

“อะไรจะปานนั้น” สำหรับไอลดาไม่ได้ไปงานปาร์ตี้เพื่อหาหนุ่มๆ แม้ว่าวัยสำหรับเธอ ควรจะมีคนมาเคียงข้างกายแล้วก็ตามแต่ไม่ได้ร้อนรุ่มถึงเพียงนั้น ทั้งที่อยากจะนึกลองสักครั้งก็ตามทีเถอะ เกิดมาจนอายุย่างยี่สิบห้าแล้ว สามารถรักษาพรหมจรรย์ได้นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ แต่ชีวิตทั้งชีวิตก็ต้องใช้เวลาเลือกกันบ้าง ทว่าเพื่อนก็อยากให้มีแฟนเสียเหลือเกิน อีกอย่างคนรักไม่ได้หากันง่ายๆ ตามผับเสียเมื่อไหร่

“เอาเป็นว่า ไม่คุยด้วยแล้วแยกย้าย ฉันกลับบ้านก่อนดีกว่า ส่วนเธอแต่งตัวสวยๆ แล้วเจอกันที่ผับตอนหนึ่งทุ่มตรงนะเพื่อน” เทรซีย์ตัดบทการสนทนา พร้อมกับยิ้มหวานและเตรียมจะเดินแยกตัวไป

“โอเค แล้วเจอกันจ้ะ บายเทรซีย์” 

“บายไอซ์” เมื่อล่ำลากันเรียบร้อย ทั้งคู่จึงได้ไปคนละทาง เทรซีย์ตรงไปที่ลานจอดรถเพราะมีรถส่วนตัว ส่วนไอลดายังคงเดินไปตามทางฟุตบาทในมหาวิทยาลัย มองเหล่านักศึกษาฝรั่งกำลังทยอยกลับที่พักส่วนเธอเองก็เช่นกัน ที่พักของเธอคืออพาร์ตเมนต์ ที่ค่อนข้างราคาแพง แถมยังพักคนเดียวโดยไม่มีเพื่อนแชร์ค่าห้องด้วย เพราะด้วยฐานะทางครอบครัวมีอันจะกินพอสมควร จึงสามารถพักได้โดยไม่เดือดร้อน

ไอลดา เป็นหนึ่งในนักศึกษาของไทยซึ่งมาเรียนที่นี่ตั้งแต่ปริญญาตรี กระทั่งถึงปริญญาโท ใช้ชีวิตอยู่นานจนทำให้ซึมซับวัฒนธรรม ความเป็นอยู่ที่รักอิสระไปจนถึงชีวิตรักแบบหนุ่มสาวอเมริกัน ที่จะทำอะไรก็ได้เต็มที่อยู่แล้ว ทว่านั่นสำหรับคนอื่น เพราะสำหรับไอลดาแล้วนั้นยังไม่มีแฟน จนเพื่อนๆ แซวว่าแก่ปูนนี้แล้วจะรักษาพรหมจรรย์ไว้ทำไม ไม่ลองหาประสบการณ์ให้กับตัวเองบ้าง ซึ่งความจริงเธอรักษามันไว้เพื่อคนที่เธอรักไงล่ะ

จะว่าไปแล้วการไปปาร์ตี้เรียบจบในวันนี้ ก็เหมือนกับเป็นการเปิดโลกทัศน์ของตัวเอง เพื่อจะได้พบปะเพื่อนใหม่ๆ ทั้งหญิงและชาย ก็ได้แต่แอบหวังลึกๆ ว่าจะสะดุดกับความรักเหมือนคนอื่นบ้าง ไอลดาคิดไปพลางและเดินไปพลาง จนกระทั่งถึงอพาร์ตเมนต์ซึ่งอยู่บนชั้นสาม พอกลับขึ้นห้องมาได้ก็เหวี่ยงทุกอย่างที่อยู่ในมือไปทางโซฟา ทั้งกระเป๋า หนังสือ เสื้อหนัง เพื่อเป็นการปลดปล่อยความเครียดมาตลอดทั้งเทอมอย่างที่เทรซีย์บอก 

“เฮ้อ! คืนนี้ไปปลดปล่อยความเครียดอย่างนั้นเหรอ เอาก็เอา” เธอบอกกับตัวเองพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แต่เวลาหนึ่งทุ่มยังอีกนานหลายชั่วโมง พอจะมีเวลาเตรียมตัว และเลือกเสื้อผ้าสวยๆ ใส่ ทว่าก่อนที่จะทำทุกอย่างตามที่คิดมา เธอขอพักสักครู่ ว่าแล้วจึงทิ้งตัวลงบนที่นอนแรงๆ เพื่อพักสายตาอย่างที่ต้องการก่อน