บทที่ 7 รากวิญญาณ

อิงหลิวตัดสินใจออกเดินทางเข้าตัวหมู่บ้านทันที ในเวลานี้นางยังคงไม่รู้หรอกว่านางจะอาศัยอยู่ที่ไหน หรือสถานที่ไหนเหมาะสมกับนาง แต่ที่นางมั่นใจอย่างแน่นอน คือต้องรีบหาที่พักหรือบ้านให้ได้ภายในคืนนี้ เพราะพรุ่งนี้นางมีลางสังหรณ์ว่ารากวิญญาณที่ระบบแม่จะมอบให้นางมันคงไม่ธรรมดาเป็นแน่

“ระบบ คิดว่าอย่างไรดี”

“โฮสต์ จากการคำนวณดูสถานที่ที่โฮสต์ควรอยู่อาศัย อยู่ทางนอกเมืองไปราวห้าลี้ (1 ลี้: 500 เมตร) ทางตอนเหนือ ห่างไกลผู้คน ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์เหมาะกับฐานะแพทย์โอสถในอนาคตของโฮสต์” หลังนางได้ยินสิ่งที่ระบบบอกกับนาง อิงหลิวก็รู้สึกเห็นด้วย ยิ่งห่างไกลผู้คน ก็ยิ่งห่างจากสายตาอยากรู้อยากเห็น

“เอาตามที่เจ้าว่า ไปติดต่อขอซื้อพื้นที่เลยแล้วกัน”

“นั่นพี่สาวคนนั้น คนที่ช่วยพวกเราจากพวกคนไม่ดี” ทันทีที่นางเดินไปหยุดที่หน้าบ้านของผู้ใหญ่บ้าน เสียงจอแจของกลุ่มเด็กน้อยก็ดังขึ้น นางเห็นเด็กหลายคนที่คุ้นหน้าคุ้นตา

“พวกเจ้าหมายความว่าอย่างไร? ข้ายังไม่ได้ช่วยอะไรพวกเจ้าเลยนะ” นางเอ่ยแย้งเสียงเบา ด้วยกลัวจะทำเด็กน้อยตรงหน้าตกใจ

“พวกพี่ชุดขาวบอกกับข้าว่า เพราะพี่สาวขอให้พวกเขากำจัดคนไม่ดี พวกเขาจึงยอมเข้ามาช่วยเหลือพวกข้า” พวกพี่ชุดขาวอย่างนั้นเหรอ อิงหลิวนึกถึงชุดประจำสำนักของวิหคอมตะ นางก็เข้าใจทันที

“ข้าแค่บอกพวกเขา พวกเขาต่างหากที่ลงแรงช่วยพวกเจ้า” นางส่ายหน้าแก้ความเข้าใจผิดของเด็กน้อย ในเมื่อนางไม่ได้ช่วยอะไรนางก็ไม่อยากรับความดีความชอบเข้าตัว

“ผู้ใหญ่บ้าน ข้าต้องการซื้อที่ดินทางตอนเหนือที่อยู่ไกลออกไปราวห้าลี้ รบกวนผู้ใหญ่บ้านด้วยนะ” อิงหลิวเงยหน้าพูดธุระที่นางต้องการให้บุรุษชราตรงหน้า

“ได้ รบกวนท่านรอสักครู่ ข้าจะจัดการให้” หลังนางได้ฟังคำตอบที่พอใจแล้ว นางก็นั่งลงรอเอกสารบางฉบับที่นางต้องลงชื่อ

“เอกสารนี้ข้าจะออกให้ก่อน ส่วนเอกสารอีกฉบับ ทางการของแคว้นจะค่อยส่งมาให้ ท่านต้องการซื้อที่ดินหรือซื้อจวนหรือ?”

“มีจวนว่างด้วยหรือ?” อิงหลิวถามพร้อมหยิบรูปวาดของบ้านที่ประกาศขาย

“จวนที่ท่านดูอยู่ ถูกประกาศขายนานแล้ว เจ้าของคนเก่าเป็นอดีตขุนนางของแคว้น แต่ว่าเขาและครอบครัวของเขาถูกโทษประหารทำให้จวนหลังนี้ถูกทางการยึดไป จนตอนนี้ก็ยังคงไม่มีเจ้าของ”

“อยู่ห่างจากที่นี่มากหรือไม่?”

“ราวห้าลี้ตามที่ท่านต้องการ”

“ได้ ข้าต้องการซื้อจวนหลังนี้” อิงหลิวตัดสินใจซื้อทันที จวนหลังนี้ช่างมาถูกเวลาเสียจริง

“ท่านไม่ไปดูตัวจวนก่อนเหรอ ถึงจะมีพื้นที่กว้างแต่ตัวจวนคงพังไปหลายส่วนแล้ว ทั้งต้นไม้ก็ขึ้นรกเต็มพื้นที่ไปหมด”

“จะมีคนขายที่พักคนไหนบอกแต่ข้อเสียของจวนกัน ผู้ใหญ่บ้านข้าเอาจวนหลังนี้ บอกราคามาได้เลย” อิงหลิวนึกขำในใจ ดูท่าแล้วผู้ใหญ่บ้านดูจริงใจกับนางไม่ใช่น้อย

“ได้ขอรับ ท่านโปรดนั่งรอก่อน” นางนั่งรอเงียบ ๆ พลางคำนวณเงินที่เหลือในจี้หยกรวมกับเงินที่ได้จากการประมูลคราวก่อนที่นางได้ไปขึ้นเงินแล้วเมื่อหลายวันก่อนหน้า

หลังใช้เวลาเดินเท้ากว่าหนึ่งชั่วยามนางก็มาถึงจวนที่นางเพิ่งซื้อไป สภาพกำแพงสูงดูทรุดโทรมตามที่ผู้ใหญ่บ้านบอกจริง แต่ใช่ว่าจะรับไม่ได้ ดูแล้ววัสดุที่เอามาสร้างกำแพงคงเป็นวัสดุอย่างดี ทั้งประตูจวนก็ทำจากไม้เคลือบเงาที่น่าจะทนทานหลายส่วน อิงหลิวผลักประตูเข้าไปก่อนจะพบตัวเรือนที่พอเห็นก็รู้ว่าเป็นเรือนส่วนหน้าที่เอาไว้รับรองแขกโดยเฉพาะ พอเดินเข้าประตูหลังของเรือนส่วนหน้าก็เจอกับสวนที่น่าจะเคยงดงามแต่สภาพตอนนี้คงดูไม่ออก ว่าเคยปลูกอะไรเป็นแน่ ทางด้านซ้ายสุดและขวาสุดก็มีเรือนใหญ่ตั้งอยู่ คงจะเคยเป็นเรือนของครอบครัวเจ้าของคนเก่า และเรือนสุดท้ายที่อยู่ห่างออกไปตรงหน้านางก็คงเป็นเรือนหลักของบ้านหลังนี้

“ไม่มีเรือนแยกของบ่าวรับใช้ และเรือนแยกของโรงครัว พวกเขาคงไม่มีบ่าวคอยรับใช้ล่ะมั้ง” อิงหลิวเดินสำรวจดูส่วนเหลือของตัวบ้าน มีเรือนหลัก ๆ อยู่สี่เรือนหากรวมเรือนส่วนหน้า มีสวนขนาดกว้าง บ่อน้ำที่เคยมีน้ำ และกำแพงด้านหลังของตัวบ้านติดกับลำธารเล็ก ๆ และป่าขนาดใหญ่

“ยินดีด้วยโฮสต์ทำภารกิจลับสำเร็จ

ได้รับบ้านพักของแพทย์โอสถและอุปกรณ์สำหรับแพทย์โอสถ ต้องการรับรางวัลเลยหรือไม่?” เสียงระบบที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้นางสะดุ้งเล็กน้อย

“ภารกิจลับเหรอ คราวนี้เป็นภารกิจอะไรล่ะ?” นางถามขึ้นด้วยความสงสัย ก่อนจะหยุดดูร่องรอยกำแพงที่อยู่หลังตัวเรือนหลัก คงเคยมีคนเข้ามาไม่ต่ำกว่าสิบครั้งเป็นแน่ รอยรองเท้าที่เหยียบบนพื้นหญ้าปรากฏเห็นได้ชัด คงเป็นทางที่เดินผ่านประจำ

“เป็นภารกิจที่เกี่ยวข้องกับโฮสต์โดยตรง คือ ซื้อบ้านพักมีบริเวณปลูกสมุนไพร และเจ้าของครอบครองอาชีพที่เกี่ยวกับหมอ เงื่อนไขทุกข้อโฮสต์ผ่านหมด เลยสำเร็จภารกิจข้อนี้ได้พอดี”

“ช่างโชคดีเสียจริง อย่างนั้นรับรางวัลเลยระบบ” อิงหลิวตอบกลับก่อนจะรีบเดินออกนอกตัวบ้านที่เพิ่งซื้อ นางเองก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่เห็นคำเตือนตัวโต ๆ ที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าว่าให้รีบออกจากบริเวณ นางก็เลยทำตาม

“กำลังดำเนินการมอบรางวัล กรุณารอสักครู่” สิ้นเสียงนั้น ตัวบ้านทั้งหมด ตั้งแต่กำแพงจนถึงตัวเรือนที่อยู่ข้างในก็พลันหายไป ก่อนที่จะปรากฏบ้านที่ดูงดงามและเรียบง่ายเข้ามาแทนที่

“แน่ใจนะว่าเป็นบ้านพักของแพทย์โอสถ เห็นครั้งแรกคิดว่าเป็นบ้านพักตากอากาศของพวกคนรวยเสียอีก” อิงหลิวถามย้ำขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะผลักประตูไม้ที่แกะสลักลวดลายแปลกตา

“เป็นสัตว์ในตำนานที่เคยอยู่ข้างกายแพทย์โอสถคนแรกในอีกดินแดนหนึ่ง ไม่แปลกที่โฮสต์จะไม่รู้จัก”

เมื่อเดินผ่านประตูเข้าไปก็เจอศาลาหินอ่อนที่มีโต๊ะและเก้าอี้ที่สร้างจากหินอ่อนสีเดียวกันทางซ้ายมือ ทางเดินที่ตรงไปยังศาลานั้นก็มีสมุนไพรที่มีรูปลักษณ์สวยงามประดับอยู่สองข้างทาง ทางขวามือของนางคือเรือนรับรอง เดินตรงไปอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็เห็นเรือนหลอมโอสถ ซึ่งมีป้ายเขียนชัดเจนว่าเป็นเรือนสำหรับหลอมโอสถ ทางซ้ายมือที่อยู่ห่างออกไปและมีสวนสมุนไพรขนาดใหญ่กั้นกลางอยู่นั้นก็เป็นเรือนหลักของผู้เป็นแพทย์โอสถ และมีโรงครัวและเรือนของบ่าวรับใช้อยู่บริเวณด้านหลังโดยแยกจากส่วนของแพทย์โอสถชัดเจน

“แบ่งส่วนกันชัดเจนก็ดี แต่ข้าคิดว่าคงไม่ต้องมีบ่าวรับใช้อะไรให้ยุ่งยากเหรอ ข้ายิ่งไม่ชอบความวุ่นวายด้วย” อิงหลิวคิดพลางเดินเข้าไปพักในศาลา

“ให้ผ่านคืนนี้ไปก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อไป” นางฟุบใบหน้าหลับบนโต๊ะพลางคิดวางแผนถึงสิ่งที่ต้องทำในอนาคต

“โฮสต์ได้เวลาแล้ว” ระบบแจ้งเตือนถึงเวลาที่ระบบแม่จะมอบรากวิญญาณให้ อิงหลิวพยักหน้าก่อนจะนั่งรอด้วยความตื่นเต้น

“เรียน คุณอิงหลิว ทางเราได้รับคำร้องขอจากระบบของคุณ ทางเราขอแสดงความเสียใจถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณด้วย เรารู้ว่าคุณคงทราบดีว่ารากวิญญาณสวรรค์ธาตุน้ำแข็งของคุณถูกขโมยไปเมื่อคุณอายุเพียงสองปีและมันคงเป็นไปไม่ได้ที่เวลาสิบสามปีที่ผ่านมารากวิญญาณสวรรค์ของคุณไม่ถูกนำไปใช้ ทางเราจึงขอมอบของขวัญทดแทนจำนวน 2 อย่างให้กับคุณ หวังว่าคุณจะมีความสุขในชีวิตใหม่ของคุณ” เสียงของระบบแม่ที่ดังขึ้นภายในหัว ทำให้อิงหลิวอดไม่ได้ที่จะตกใจ แต่เมื่อฟังคำอธิบายของระบบแม่จบ นางก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจได้ ผ่านมาเกือบจะสิบสามปีแล้ว รากวิญญาณสวรรค์ที่มารดาและบิดาของนางขโมยไปเมื่อสิบสามปีก่อน คงมอบให้คุณหนูอะไรนั่นไปแล้ว

“โฮสต์อย่าได้เสียใจไป ลองดูของขวัญทดแทนที่ระบบแม่ให้ดูก่อน รับรองโฮสต์จะต้องนึกไม่ถึงแน่นอน”

“มันคืออะไรหรือ?” อิงหลิวเงยหน้าดูหน้าจอใสที่ลอยอยู่ตรงหน้า บัตรผ่านเข้าสู่โลกวิญญาณ มันคืออะไร

“โฮสต์คงสงสัย เดี๋ยวระบบจะอธิบายให้ฟัง ในมิตินี้ที่โฮสต์อาศัยอยู่ประกอบไปด้วยหลายดินแดน อย่างดินแดนโฮสต์อยู่ในตอนนี้ เรียกว่า โลกเบื้องล่าง ส่วน โลกวิญญาณ คืออีกดินแดนหนึ่งที่เป็นที่อยู่อาศัยของรากวิญญาณ”

“ที่อยู่อาศัยของรากวิญญาณ?” อิงหลิวตกใจไม่น้อย รากวิญญาณมันคือตัวตนแบบไหนกัน

“รากวิญญาณถือกำเนิดขึ้นจากพลังของสรรพสิ่งที่อยู่โดยทั่ว พลังธรรมชาติ ลมหายใจของทุกสรรพชีวิต ก่อให้กำเนิดรากวิญญาณขึ้นมา เมื่อผู้บ่มเพาะถือกำเนิดขึ้นรากวิญญาณหนึ่งรากก็จะไปอาศัยอยู่ในจุดตันเถียนของผู้นั้น ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของรากวิญญาณนั้นด้วย และหากมีผู้บ่มเพาะตายรากวิญญาณอาจจะกลับมาอยู่ในโลกวิญญาณเหมือนเดิมรอผู้เป็นนายคนใหม่”

“รากวิญญาณมีชีวิตด้วยหรือ?”

“ตามข้อมูลที่มีอยู่ รากวิญญาณไม่ถือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตชนิดใดชนิดหนึ่ง หากแต่เป็นตัวตนที่รวบรวมมาจากสรรพสิ่งที่อยู่โดยทั่ว” ยิ่งฟังคำตอบจากระบบ นางก็ยิ่งสับสน

“เป็นไปได้ไหมที่รากวิญญาณอาจจะสลายไป”

“เป็นไปได้โฮสต์ หากมีผู้บ่มเพาะถูกสังหารด้วยวิชาที่เกี่ยวกับวิญญาณโดยตรง รากวิญญาณนั้นก็จะสลายหายไปพร้อมกับผู้เป็นนาย”

“โลกวิญญาณจะเป็นสถานที่แบบไหนนะ” นางอดไม่ได้ที่จะลองจินตนาการถึงโลกวิญญาณจากคำบอกเล่าของระบบ

“เป็นสถานที่ที่น่ากลัวและสวยงาม เคยมีผู้บ่มเพาะหนึ่งคนที่ฝึกฝนถึงระดับแดนวิญญาณตัดสินใจลองเสี่ยงไปโลกวิญญาณเพื่อต้องการจับรากวิญญาณกลับมาให้คนรัก เล่ากันว่าคนผู้นั้นรวบรวมคนไปไม่ต่ำกว่าหมื่นคน แต่เขารอดกลับมาได้แค่คนเดียว ทั้งรากฐานในการฝึกตนก็บอบช้ำไปจนหมด ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเขาตัดสินใจทำลายแผนที่ทางไปโลกวิญญาณเพราะไม่ต้องการให้ใครมาสูญเสียเหมือนเขาอีก”

“เดี๋ยวนะ จับรากวิญญาณเหรอ สามารถเปลี่ยนรากวิญญาณได้?” อิงหลิวจับประโยคบางประโยคที่ระบบพูดออกมาได้

“สามารถทำได้ ระบบเคยบอกโฮสต์ไปแล้ว หากยอมทำลายรากวิญญาณอันเก่า ก็จะสามารถเปลี่ยนรากวิญญาณใหม่ได้”

“เข้าใจแล้ว แต่ว่าตอนนี้ข้ากังวลการไปโลกวิญญาณในครั้งนี้มากกว่า หวังว่าบัตรผ่านที่ระบบแม่มอบให้จะสามารถปกป้องชีวิตของข้าได้นะ” นางอ่านคำอธิบายที่ปรากฏบนบัตรผ่าน (ผู้ถือบัตรผ่าน จะถือว่าเป็นแขกของโลกวิญญาณ จำนวนการใช้งานหนึ่งรอบ ไป-กลับ)

“ของขวัญที่ระบบแม่มอบให้ ย่อมไม่ธรรมดาแน่ โฮสต์พร้อมจะออกเดินทางแล้วหรือไม่?” ระบบนึกงงไม่น้อยที่ระบบแม่ใจกว้างขนาดให้โฮสต์ของตนเข้าไปในโลกวิญญาณเพื่อหารากวิญญาณที่เหมาะสมกับตัวของโฮสต์เอง

“พร้อมแล้ว หวังว่าจะมีรากวิญญาณที่ยอมเลือกข้านะ” อิงหลิวพูดพร้อมหลับตาลง ระบบที่เห็นว่าโฮสต์ของตนพร้อมในการเดินทางแล้ว ก็เปิดการใช้งานบัตรผ่านทันที