LOGINบทที่ 17 เครื่องรางคุ้มภัย
‘ระบบกำลังประมวลผล’
[ติ๊ง!]
‘เบื้องบนแจ้งว่า คะแนนจากการทำนายดวง 100 คะแนน ทำพิธีกรรมต่างๆ 500 คะแนน สวดส่งวิญญาณ 500 คะแนน ปราบวิญญาณร้าย เริ่มต้นที่ 1000 คะแนน ขึ้นอยู่กับความยาก’
“ข้ามาอยู่โลกที่ทันสมัยแบบนี้ ยังต้องสวดส่งวิญญาณ...แล้วยังมีวิญญาณร้ายให้ปราบอีกหรือ” ซินเหยาเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทุกคำพูดแฝงไปด้วยความรำคาญ ดวงตาคมกริบสะท้อนความไม่พอใจอย่างชัดเจน เมื่อใดก็ตามที่ซินเหยาใช้คำพูดจากโลกเก่าแบบนี้ นั่นหมายความว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ไม่ดีแบบสุดๆ
‘โลกนี้มีวิญญาณอยู่หลากหลายรูปแบบเลยค่ะ และที่สำคัญคนที่เก่งวิชาเช่นท่านมีน้อยมากๆ วิญญาณที่ยังไม่ได้ไปเกิด บ้างก็เร่ร่อนอยู่ตามสถานที่ต่างๆ หากไม่ได้รับการชี้นำหรือสวดส่ง ก็จะเริ่มสะสมพลังด้านลบจากการหลอกหลอนผู้คนความกลัวและความทุกข์ที่มนุษย์ปล่อยออกมาจะยิ่งทำให้พลังงานของพวกมันทวีคูณ จนกลายเป็นวิญญาณร้ายที่ยากต่อการจัดการ แม้จะมีเหล่ายมทูตหรือมีผู้คุมวิญญาณ นำส่งวิญญาณไปยังโลกเบื้องล่างแต่หลายครั้งพวกเขาก็ทำงานได้ไม่ทั่วถึ
บทที่18 พิธีบวงสรวงเมื่อรถตู้สีเงินคันใหญ่แล่นมาถึงบริเวณกองถ่าย เยว่ซินเหยาไม่ได้รีบร้อนที่จะลงจากรถ เธอยังคงนั่งนิ่งใช้สายตาเรียบสงบของเธอสำรวจรอบๆ บริเวณทิวทัศน์เบื้องหน้าของเธอคือป่าที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์กองถ่ายซึ่งดูวุ่นวาย มีรถบรรทุกหลายคันจอดเรียงรายอยู่ เสียงทีมงานที่ตะโกนคุยกันเพื่อจัดเตรียมอุปกรณ์ ผสมกับเสียงผู้คนนับสิบชีวิตที่เดินไปมาอย่างขวักไขว่เด็กๆ นั่งอยู่ข้างๆ เธออย่างสงบและรู้ความ แต่ดวงตายังจับจ้องความเคลื่อนไหวรอบตัวอย่างใคร่รู้ ซินเหยาหายใจเข้าลึกๆ สักครู่ก่อนจะใช้ ดวงตาพยากรณ์ สอดส่องพื้นที่โดยรอบ เพื่อประเมินความปลอดภัยและตรวจสอบพลังงานที่อาจส่งผลต่อพิธีกรรมที่จะเกิดขึ้นวงตาพยากรณ์ของเธอจับจังหวะความเคลื่อนไหวของพลังงานรอบๆ เห็นภาพเลือนรางของเจ้าที่ที่ไม่พอใจ แผ่พลังบางเบาออกมา ทว่ายังอยู่ในระดับควบคุมได้ซินเหยาร่ายคาถาคุ้มกันรถไว้ชั่วคราว เนื่องจากเธอยังไม่มีสื่อกลางอย่างยันต์ช่วยเสริมพลัง เธอหันไปมองคนขับรถด้วยสายตาเรียบเฉย“ถ้าไม่จำเป็น ห้ามลงจากรถเด็ดขาด” น้ำเสียงเย็นชาของเธอแ
บทที่17 เครื่องรางคุ้มภัย‘ระบบกำลังประมวลผล’[ติ๊ง!]‘เบื้องบนแจ้งว่า คะแนนจากการทำนายดวง100 คะแนน ทำพิธีกรรมต่างๆ500 คะแนน สวดส่งวิญญาณ500 คะแนน ปราบวิญญาณร้าย เริ่มต้นที่1000 คะแนน ขึ้นอยู่กับความยาก’“ข้ามาอยู่โลกที่ทันสมัยแบบนี้ ยังต้องสวดส่งวิญญาณ...แล้วยังมีวิญญาณร้ายให้ปราบอีกหรือ” ซินเหยาเอ่ยเสียงเรียบ แต่ทุกคำพูดแฝงไปด้วยความรำคาญ ดวงตาคมกริบสะท้อนความไม่พอใจอย่างชัดเจน เมื่อใดก็ตามที่ซินเหยาใช้คำพูดจากโลกเก่าแบบนี้ นั่นหมายความว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์ไม่ดีแบบสุดๆ‘โลกนี้มีวิญญาณอยู่หลากหลายรูปแบบเลยค่ะ และที่สำคัญคนที่เก่งวิชาเช่นท่านมีน้อยมากๆ วิญญาณที่ยังไม่ได้ไปเกิด บ้างก็เร่ร่อนอยู่ตามสถานที่ต่างๆ หากไม่ได้รับการชี้นำหรือสวดส่ง ก็จะเริ่มสะสมพลังด้านลบจากการหลอกหลอนผู้คนความกลัวและความทุกข์ที่มนุษย์ปล่อยออกมาจะยิ่งทำให้พลังงานของพวกมันทวีคูณ จนกลายเป็นวิญญาณร้ายที่ยากต่อการจัดการ แม้จะมีเหล่ายมทูตหรือมีผู้คุมวิญญาณ นำส่งวิญญาณไปยังโลกเบื้องล่างแต่หลายครั้งพวกเขาก็ทำงานได้ไม่ทั่วถึ
บทที่ 23 โซเชียลเดือดในขณะที่ซินเหยากำลังช้อปปิ้งอย่างเพลิดเพลินก่อนจะหลับไปด้วยความสบายใจ โลกโซเชียลกำลังเดือดระอุจากการไลฟ์ล่าสุดของเธอ แม้ตอนนี้จะล่วงเลยถึงตีหนึ่งแล้วก็ตาม คอมเมนต์และกระแสถกเถียงยังพุ่งไม่หยุด ราวกับไม่มีใครคิดจะพักผ่อนเลยสักนิดเหล่ากินแตงก็ตาสว่างกันเป็นแถว คลิปตัดจากไลฟ์สดถูกแชร์ต่อกันอย่างต่อเนื่อง สำนักงานข่าวหลายแห่งก็พากันหยิบไปเปิดประเด็น พาดหัวได้ร้อนแรงจนกลายเป็นไฟลุกโชนโลกโซเชียลแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ จากกระแสที่ซัดกระหน่ำเข้ามาไม่หยุด ไม่มีใครต้องหลับต้องนอนในคืนนี้[ข่าวด่วน!!]‘ไลฟ์ดูดวงระทึก! นักร้องสาว “ลี่อันอัน” เจอผู้ชายซ่อนใต้เตียง(อ่านต่อคลิก)..’[พาดหัวข่าวอะไรทุเรศมาก!!][หัวข่าวเกินจริงไปไหม?][สื่อชอบปั่นเกินไป][ว้าย…เป็นไงล่ะทำเป็นใสซื่อถึงขั้นซ่อนผู้ชายไว้][เมนต์บน เน็ตมึงตัดแค่พาดหัวข่าวเหรอคะ][ไม่มีปัญญาคลิกอ่านเนื้อหาก็อย่ามาเสร่อเมนต์จ้า][กาแฟต้องเข้า...ตาสว่างรอกินแตงจ้าาาาาา][สมน้ำหน้า][เมนต์บนจิตใจคุณทำ
บทที่ 16 ปัญหาของคนสกุลไป๋เธอเห็นไป๋อวี้เซิง ยืนอยู่ในกองถ่ายละคร เขาเป็นผู้กำกับหนังใบหน้าคมเข้มเต็มไปด้วยความเครียด นักแสดงและทีมงานรอบตัวต่างพยายามจัดฉาก แต่ทุกครั้งที่ถ่ายฉากผี กล้องไม่สามารถโฟกัสได้ ไม่ว่าจะเปลี่ยนกล้องกี่ตัว หรือแก้ปัญหาอย่างไรก็ยังไม่สามารถถ่ายต่อได้ แถมคนในกองถ่ายก็มักจะเกิดอุบัติเหตุทุกครั้งที่ถ่ายฉากผี พนักงานในกองถ่ายก็พากันลาออก เปลี่ยนคนกันวุ่นวายภาพเหตุการณ์เริ่มชัดเจนยิ่งขึ้น ซินเหยามองเห็นว่าที่มาของปัญหาเกิดจาก พิธีบวงสรวงและเจ้าที่ ก่อนเริ่มถ่ายทำโดยคนที่รับบทเป็นผีไม่ได้เข้าร่วมพิธี แถมยังลบหลู่พิธีบวงสรวงและสถานที่อยู่ตลอดเวลา ผลลัพธ์คือเจ้าที่ไม่พอใจ อุปสรรคในการถ่ายทำจึงเกิดขึ้นอยู่ตลอด ทุกครั้งที่เข้าฉากผี ยิ่งไปกว่านั้น ทีมงานยังได้เชิญหมอผีเถื่อน มาทำพิธีแบบผิดๆ แทนที่จะช่วยแก้ปัญหา กลับยิ่งทำให้เจ้าที่โกรธมากขึ้น ความไม่พอใจจึงส่งผลโดยตรงต่อการถ่ายทำ บางคนขวัญอ่อน ถึงขั้นเห็นผีเจ้าที่ปรากฏต่อหน้า และบรรยากาศเช่นนี้ก็ทำให้หลายคน ลาออกจากกองละครไปไม่น้อย ส่วนคนที่รับบทผี ด้วยความที่จิตแข็งจึงยังไม่ได้เจอของดี แต่
บทที่ 15 ช่วยคนสกุลไป๋“ขอโทษนะคะ คุณใช่อาจารย์เยว่ไหมคะ” ซินเหยาหันไปมอง ผู้หญิงที่ทักเธอ เธอมีอายุประมาณสามสิบต้นๆ ผมดำประบ่าม้วนเบาๆ ใบหน้าสวยหวานแต่ดวงตาไม่สดใส แฝงไปด้วยความเครียดความกังวลเล็กน้อย เธอยิ้มอย่างสุภาพขณะเอ่ยเรียกซินเหยา“อาจารย์?” ซินเหยา เอ่ยทวนคำเธอเอียงศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตาลงช้าๆ ในใจเต็มไปด้วยความสงสัยผู้หญิงตรงหน้าซินเหยาเลิกคิ้วเล็กน้อย พยายามรวบรวมความกล้า ในน้ำเสียงแฝงความเกรงใจและความหวังเล็กๆ ขณะที่เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “คุณใช่อาจารย์เยว่ซินเหยาใช่ไหมคะ” เธอจับกระเป๋าไว้แน่น มือสั่นเล็กน้อย แววตาตึงเครียดและเต็มไปด้วยความคาดหวัง ราวกับอยากได้คำยืนยันจากซินเหยา“อืม..ฉันชื่อเยว่ซินเหยา” เธอตอบชัดถ้อยชัดคำ ขณะที่สายตาจับจ้องผู้หญิงตรงหน้าอย่างนิ่งสงบ แววตาเย็นเฉียบ ซินเหยาพอจะรู้จุดประสงค์ของคนตรงหน้าแล้วผู้หญิงคนนั้นเบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนสีหน้าจะอ่อนลง คล้ายกับโล่งใจ ความหวังวูบไหวอยู่ในดวงตาคู่สวย แต่ริมฝีปากกลับสั่นเล็กน้อยอย่างไม่กล้าเปล่งถ้อยคำออกมา ซินเหยามองเพียงแวบเดียวก็อ่านความรู้สึกนั้นออกทันที ริมฝีปากโค้งขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
บทที่ 14 โรงเรียนเช้าวันที่สอง ซินเหยาตื่นขึ้นในเวลาเดิม ร่างกายของเธอยังคงสดชื่นจากการพักผ่อน แม้เมื่อวานจะนอนดึก แต่กลับไม่รู้สึกอ่อนล้า หลังจากล้างหน้าเรียบร้อย เธอก็เข้าสู่มิติอีกครั้ง เริ่มต้นด้วยการนั่งขัดสมาธิกลางลานกว้าง ดวงตาหลับลงอย่างสงบ หัวใจเต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลมหายใจเข้าออกสอดคล้องไปกับพลังธรรมชาติรอบกาย จิตใจของเธอว่างเปล่าแต่มั่นคง การฝึกสมาธิครั้งนี้ลึกซึ้งกว่าเดิม ราวกับเธอกำลังกลายเป็นหนึ่งเดียวกับพลังที่ไหลเวียนอยู่ทั่วทั้งมิติเมื่อจิตใจสงบนิ่งดีแล้ว เธอจึงเปลี่ยนเข้าสู่การฝึกกายและยุทธ์ ซินเหยาเคลื่อนไหวด้วยท่วงท่าที่ดุดันและเฉียบขาดกว่าเมื่อวาน ทุกการก้าว การหมุนตัว และการโจมตีอากาศ เต็มไปด้วยแรงที่ควบคุมได้ดั่งใจ พลังภายในถูกรีดใช้และส่งออกผ่านปลายนิ้วและฝ่ามืออย่างราบรื่น ร่างบางเคลื่อนไหวราวกับสายลม บางครั้งอ่อนโยนพลิ้วไหว บางครั้งรุนแรงดั่งพายุ แต่ไม่ว่าท่วงท่าใดก็ยังคงความงดงามและสง่างามไว้เวลาผ่านไปอีกสองชั่วโมงเต็ม ร่างกายของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่ออีกครั้ง แต่กลับเปี่ยมไปด้วยพลังและความมั่นคงในลมหายใจ สายตาคมกริบของซินเหยาส่องประกายเจิดจ้า ราวกับมีเ







