ตอนที่ 10 ค่าปิ่น

ตอนที่ 10 ค่าปิ่น

“หนูน้อยเดี๋ยวก่อน รอข้าก่อน”

“พี่สาวมีอันใดหรือเจ้าคะ”

“ข้าให้ ข้าเห็นเจ้าอยากกิน ข้ากับน้องชายก็เคยอดมาก่อน ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าส่วนนี่ของท่านยายเจ้าค่ะ ท่านไม่ต้องคิดมากนะเจ้าคะเพียงแค่ข้าเห็นท่านทั้งสองแล้วเหมือนเห็นตนเองกับน้องชายเมื่อก่อน หากไม่มีอะไรกินไปที่เรือนของข้าได้นะเจ้าคะ ข้ามีนามว่าจางเซี่ยวซือเรือนของข้าอยู่ท้ายหมู่บ้าน รุ่งเช้าไปที่นั่นนะเจ้าคะ ข้าจะนำผักกับไข่ไก่ให้มาปรุงอาหาร” เพียงคำพูดของเซี่ยวซือหญิงชราสั่นเทาไปทั้งตัวสะอึกสะอื้นก้มหัวให้เซี่ยวซืออย่างซาบซึ้งน้ำใจ

“ขอบใจแม่นางที่เมตตาเราสองคน ชิงชิงรีบขอบคุณพี่สาวคนสวยกับพี่ชายเร็วเข้า”

“ขอบคุณนะเจ้าคะ อร่อยมากจริง ๆ ด้วย ท่านยายลองกินสิเจ้าคะหวานมาก ๆ เลย ข้าจะเก็บเอาไว้กินวันละลูก” เด็กหญิงตัวน้อยรับถังหูลู่มากัดกินดวงตาปริ่มไปด้วยความสุข ทั้งสองพี่น้องที่เป็นฝ่ายมอบให้ก็มีความสุขไม่ต่างกัน

“เจ้าอร่อยข้าก็ดีใจ อย่าลืมนะเจ้าคะท่านยายรุ่งเช้าไปหาข้าที่เรือน จะได้ไม่ต้องอดอยากแม้ว่าข้ามีไม่มากแต่ก็อยากจะเป็นฝ่ายมอบให้คนที่ทุกข์ยากเช่นเดียวกัน”

“ขอบคุณแม่นางทั้งงดงามทั้งจิตใจดี ขอให้แม่นางพบเจอแต่เรื่องดี ๆ ในชีวิต” หญิงชราขอบคุณนางครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะจูงมือหลานสาวเดินกลับเรือน เซี่ยวซือยิ้มกริ่มออกมาด้วยความสุขไม่ต่างอันใดกับเซียวหลง

“ข้าไม่คิดเลยว่าการให้ผู้อื่นจะมีความสุขมากขนาดนี้ เด็กหญิงคนนั้นเหมือนข้าในเมื่อก่อนเลยขอรับ ”

“เพราะท่านยายกับเด็กหญิงคนนั้นมีชีวิตเหมือนพวกเราข้าถึงอยากแบ่งบันในสิ่งที่เด็กคนนั้นไม่มีโอกาสจะได้รับ เอาล่ะวันนี้ทำความดีแล้วกลับเรือนไปพักกันเถอะ รุ่งเช้าต้องตื่นมาเก็บผักเพื่อออกขายกัน”

“ได้เลยขอรับท่านพี่” สองพี่น้องเดินกลับเรือนดทั้งรอยยิ้มโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ไม่ห่าง

“ไม่ใช่แค่ใบหน้าที่งดงามแต่จิตใจของเจ้าเองก็งดงามเช่นเดียวกัน โชคชะตาคงนำพาให้ข้ามาพบสตรีเช่นเจ้า” โม่หลานยืนมองสายตาเต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มสตรีที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นตึกตักและถูกชะตาตั้งแต่คราแรก หลังรู้มาจากลูกน้องนางเป็นบุตรสาวของใต้เท้าจาง ทว่าเมื่อสิ้นใต้เท้าจางกับท่านแม่ของนาง ชีวิตของนางพลิกผันระหกระเหินพานางดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด จนมาอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้ทว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนร่างกายของนางอ่อนแอลง จับไข้นอนป่วยไปหลายวันทำให้น้องชายเข้าไปขโมยของมาให้น้องเล็กได้กิน แต่เมื่อนั้นนางได้ฟื้นขึ้นมาและทำให้ชีวิตของน้อง ๆ อยู่รอดจนมาถึงวันนี้ ดูเหมือนว่าตอนนี้ครอบครัวของนางจะมีความเป็นอยู่ดีขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งคิดโม่หลานยิ่งสงสัย นี่นะหรือสตรีที่เคยอ่อนแอบอบบาง ช่างต่างจากที่ลูกน้องไปสืบมา

“นายท่านตอนนี้ทางนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วขอรับ” ลูกน้องคนสนิทเดินมาด้านหลังกระซิบกระซาบข้างหูของโม่หลาน ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนสีจากที่ยิ้มกลายเป็นจริงจังขึ้นมา

“เร่งตามจับคนพวกนั้นให้ได้ก่อนที่ท้องฟ้าจะสว่าง”

“ขอรับ”

ฝั่งด้านเซียวจ้าน

ตอนนี้เขาเดินเล่นในงานกับมู่เสี่ยวเอ๋อร์สตรีที่เอาแต่ใจตนเอง นางพาเขาวิ่งหนีสาวใช้ของนางจนสำเร็จก่อนจะจับมือของเขาเดินซื้อของกิน จนกระทั่งมาถึงร้านเครื่องประดับ สายตาของเซียวจ้านเหลือบไปเห็นปิ่นปักผมเขาหยุดเดินจนเสี่ยวเอ๋อร์ต้องหันกลับมามอง เห็นสายตาของเขาจับจ้องไปยังปิ่นปักผมลายดอกโบตั๋นสีชมพูอ่อนงดงามเรียบหรู นางยิ้มระรื่นรีบเอ่ยถามเขาทันที

“เจ้าจะซื้อปิ่นปักผมให้ข้าหรือ ? ช่างมีสายตาที่แหลมคมจริง ๆ ปิ่นปักผมดอกโบตั๋นอันนั้นเหมาะกับชุดที่ข้าสวมใส่มาวันนี้พอดีเลย”

“ผู้ใดบอกว่าข้าจะซื้อให้ท่านกัน ข้าจะซื้อให้สตรีที่ข้ารัก” ใบหน้าเรียบเฉยตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกทำให้อีกฝ่ายใบหน้าพลันเปลี่ยนสี

“ชิใครบอกว่าข้าอยากได้ แม้ว่าข้าอยากได้ข้าก็สามารถซื้อเองได้ไม่หวังให้เจ้าซื้อให้หรอก” เซียวจ้านส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินเข้าไปถามราคากับพ่อค้า

“ปิ่นอันนี้มีราคาเท่าใดหรือขอรับ”

“ท่านช่างมีสายตาแหลมคมจริง ๆ ขอรับ เหมาะกับสตรีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ท่านมากเลย ข้าจะลดราคาให้แต่เดิมราคาปิ่นอันนี้ตกอยู่ที่ราคา 2 ตำลึงเงิน ข้าจะลดให้เหลือเพียง 1 ตำลึงเงิน ท่านจะรับหรือไม่?” เซียวจ้านนำถุงเงินออกมานับพบว่ายอดเงินที่พี่เซี่ยวซือ มอบให้จำนวนไม่ถึง 1 ตำลึงเงิน เขายิ้มเจือน ๆ เก็บเงินใส่ถุงไว้เช่นเดิมส่ายหน้าก่อนจะตอบพ่อค้า

“รอบนี้ข้ายังไม่เอาขอรับ ขอบคุณนะขอรับ” เสี่ยวเอ๋อร์ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังเห็นใบหน้าของเซียวจ้าน นางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก้าวเท้าออกมาด้านหน้าพร้อมยื่นถุงเงินให้แก่พ่อค้าเพื่อซื้อปิ่นปักผมนั่น

“ช่วยห่อให้ข้าด้วย ข้าต้องการปิ่นดอกโบตั๋น 2 อัน นี่เงิน 2 ตำลึงเงิน”

“ได้เลยขอรับคุณหนู ข้าจะรีบห่อให้ท่านเดี๋ยวนี้เลย” พ่อค้ายิ้มกว้างรีบนำปิ่นปักผมห่อยื่นให้เสี่ยวเอ๋อร์ทันที เมื่อได้ของนางเดินเล่นกับเซียวจ้านพักใหญ่ก่อนจะให้เขาไปส่งหน้าเรือนเมื่อเห็นว่าตอนนี้น่าจะยามสองแล้ว หากท่านพ่อรู้ว่านางแอบมาเที่ยวเล่นกับบุรุษเพียงลำพังสาวใช้ของนางถูกทำโทษแน่ ๆ

มาถึงหน้าเรือนเสี่ยวเอ๋อร์ยังไม่ได้เข้าเรือนทันทีนางหันหลังกลับมาหาเซียวจ้านพร้อมยื่นปิ่นปักผมที่ซื้อมาเมื่อครู่ให้เขาหนึ่งอัน

“อ่ะ ! นี่ข้าให้ จะมีสตรีใดในเมืองนี้ที่จิตใจกว้างเหมือนข้า ยอมซื้อปิ่นปักผมเพื่อให้ชายที่ตนเองชอบใจไปมอบให้สตรีในใจของเขา ”

“ข้ามิได้ขอร้องให้ท่านซื้อให้เสียหน่อย ข้าไม่ขอรับมัน”

“เจ้านี่นะ เรื่องมากเสียจริงข้าให้คือข้าให้และไม่ต้องคิดว่าข้าจะจะทวงบุญคุณ ส่วนอีกอันนั่นคือของข้าแต่เจ้าช่วยปักที่ผมของข้าให้ที” เสี่ยวเอ๋อร์ยื่นปิ่นปักผมใส่กลางอกของเขาโดยที่เซียวจ้านไม่อาจจะปฏิเสธมันได้สตรีนางนี้ช่างเอาแต่ใจที่สุด

“ท่านนะสิเรื่องมาก ข้าจะชดใช้คืนให้ท่านก็แล้วกันข้าไม่อยากรับของผู้ใดมาเปล่า ๆ” เขาจับปิ่นอันที่เสี่ยวเอ๋อร์มอบให้ใส่แขนเสื้อตนเองก่อนจะจับอีกอันที่อยู่ในมือของนางมาปักผมให้นางอย่างเร่งรีบ ดวงหน้าของเสี่ยวเอ๋อร์แดงระเรื่อเมื่อยามนี้นางอยู่ใกล้ร่างใหญ่ที่กำลังโน้มตัวปักปิ่นผมให้นาง แม้จะรู้สึกเสียใจลึก ๆ ที่เขามีสตรีในดวงใจก็ตาม ครั้นนั้นนางเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูง ลมหายใจอุ่น ๆ ทำให้รู้ว่ายามนี้นางอยู่ใกล้ชิดเขามากเพียงใดและนางก็ทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิดหลังจากที่เขาปักปิ่นผมให้นางเสร็จ

“เสร็จแล้ว ข้าขอตัวกลับก่อนอีกไม่นานข้าจะหาเงินมาคืนท่านอะ…. 0_0"

จุ๊บ!!

“มิต้องเอามาคืนนี่คือค่าปิ่นที่ข้าจ่ายให้เจ้าเมื่อครู่” เสี่ยวเอ๋อร์ชะเง้อตัวจูบที่ริมฝีปากหนาของเขาแผ่วเบาและรีบบอกเขาพรางเดินกึ่งวิ่งเข้าเรือนด้วยความเขินอายใบหน้าของนางแดงระเรื่อจนถึงใบหู ส่วนเซียวจ้านยืนตัวแข็งอยู่กับที่ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงตึกตัก ร่างกายร้อนวูบวาบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ค่อย ๆ เลื่อนมือมาแตะที่ริมฝีปากของตนเองแผ่วเบา

“เมื่อครู่นั่นมันอะไรกัน ! หัวใจของข้าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงใจเต้นแรงเช่นนี้ นางคือคนที่ข้าไม่สมควรไปรู้สึก ให้ตายเถอะ” เซียวจ้านตั้งสติรีบเช็ดปากตนเองหันหลับเดินกลับเรือนด้วยหัวใจที่ว้าวุ่น