ตอนที่ 9 วาสนาพานพบ

ตอนที่ 9 วาสนาพานพบ

เซี่ยวจ้านพยายามสะบัดนางออกจากแขนข้างซ้ายของเขาแต่ทำอย่างไรก็ไม่มีท่าทีว่าจะสลัดนางหลุดมือของนางเหนียวยิ่งกว่าหนวดปลาหมึกเสียอีก

“ปล่อยข้านะ อย่ามาแตะตัวข้าเอาแขนของท่านออกไปจากกายข้าเดี๋ยวนี้”

“ไม่ ! ทำไมถึงหวงตัวนักหรือว่าเจ้าต้องการค่าตัวได้วันนี้ข้าจะจ้างเจ้าให้เดินเล่นกับข้าและไปส่งข้าที่เรือน อีกอย่างข้ารู้แล้วว่าเรือนของเจ้าอยู่ที่ใดเจ้าไม่มีทางหนีข้าไปทางใดได้หรอกนะจางเซียวจ้าน และอย่าคิดจะปฏิเสธข้าไม่อย่างนั้นข้าจะใช้อำนาจของข้าบังคับเจ้า”

“ฮึ!! แล้วที่ท่านทำอยู่นี่ไม่บังคับหรืออย่างไร ข้ามิได้เต็มใจท่านบังคับขู่เข็ญข้าไม่พอยังจะเอาเบี้ยมาฟาดหน้าข้าอีกราวกับว่าดูถูกข้า นี่หรือที่เรียกว่าถูกชะตาข้า ไม่ต่างจากบุตรขุนนางที่เอาแต่ใจตนเองเมื่ออยากได้ของที่ต้องการก็ใช้อำนาจเพื่อได้มันมาเมื่อไหร่ที่เล่นเสร็จเบื่อก็ขว้างมันทิ้งหรือว่ากำจัดมันไปให้พ้นสายตา ในที่สุดท่านก็เผยให้เห็นว่าท่านเป็นสตรีเช่นไร” เสี่ยวเอ๋อร์เพียงแค่ขู่เขาเท่านั้นเพราะอยากให้เขาเที่ยวเล่นกับนางแต่ไม่คิดเลยว่าชายผู้นี้จะอคติคิดว่านางเป็นสตรีเช่นนั้นไปได้

“เฮ้องั้นบอกมาว่าข้าจะต้องทำอย่างไรเจ้าถึงจะเข้าใจข้า และไม่ผลักไสข้าเสียที”

“ออกไปห่าง ๆ และอย่ามาเจอกันอีกนั่นคือความต้องการของข้า”

“อะไรกัน เมื่อครู่นายไม่ได้ยินที่พี่สาวของเจ้าบอกหรืออย่างไร รุ่งเช้าเราต้องเจอกันอีกโอ๊ะ...! ดูนั่นสิ สวยงามมากเลย เราไปด้านนู้นกันเถอะ" เสี่ยวเอ๋อร์ยิ้มกว้างปล่อยมือจากแขนของเซียวจ้านเปลี่ยนมาเป็นจับมือของเขาวิ่งไปด้านหน้าเพื่อหนีสาวใช้ของตัวเอง นางอยากอยู่กับเซียวจ้านเพียงลำพังยิ่งเขาไม่สนใจนางยิ่งไม่อยากปล่อยเขาไป หายากจริง ๆ บุรุษที่ไม่หวังตำแหน่งหวังสมบัติของตระกูลนาง เซียวจ้านไม่ทันตั้งตัววิ่งตามเสี่ยวเอ๋อร์ไปเพราะหากไม่ขยับคงเป็นเขาที่ต้องล้มลงกับพื้น

พลุที่ปะทุขึ้นบนฟากฟ้าส่องสว่างงดงาม ทุกสายตาจ้องมองเชยชมความงดงามเด็ก ๆ ก็พากันร้องกรี๊ดกร๊าดอย่างสนุกสนาน

“พี่เซี่ยวซือเราปล่อยให้พี่เซียวจ้านไปกับสตรีนางนั้นจะดีหรือขอรับ เมื่อครู่ข้าเห็นสีหน้าของพี่เซียวจ้านไม่ได้ชอบใจสักนิด ข้าคิดว่าพี่เซี่ยวซือบังคับเกินไปแล้ว”

“เจ้าเลิกเป็นกังวลเกี่ยวกับเซียวจ้านเถอะ ข้าเชื่อว่าเสี่ยวเอ๋อร์จะทำให้พี่รองของเจ้าใจอ่อนแน่ ๆ แม้จะดูเหมือนข้าบังคับแต่ข้าอยากให้เซียวจ้านพบเจอสตรีที่ดีและชอบเขาจริง ๆ นั่นคือภารกิจที่ข้าต้องทำวันหนึ่งที่ข้าต้องจากพวกเจ้าไปจะได้หมดห่วงส่วนเจ้าข้าเองพยายามเก็บเบี้ยอีกไม่นานข้าจะส่งเจ้าร่ำเรียนและจะพยายามส่งเจ้าสอบบัณฑิตให้ได้ เจ้าจะได้เป็นขุนนางรีบตำแหน่งมีหน้ามีตา เมื่อนั้นข้าจะได้หมดห่วงเข้าใจหรือไม่?” ดวงตาของเซียวหลงคลอแดงเมื่อคิดถึงวันที่เซี่ยวซือจะจากไปแม้ว่านางไม่ใช่พี่สาวจริง ๆ แต่ตอนนี้เขาเริ่มผูกพันและชอบสตรีผู้นี้มากกว่าพี่สาวที่อ่อนแอของตนเสียด้วยซ้ำ

“อะไรกัน อย่าทำหน้าเช่นนั้นสิวันนี้เจ้าอยากมาเที่ยว เที่ยวเล่นกันให้สนุกเถอะดูนั่นสิ พลุกำลังขึ้นบนท้องฟ้างดงามจริง ๆ ” เซี่ยวซือเห็นสีหน้าของเด็กชายก็พอเดาออกว่าเด็กชายคิดอะไรนางไม่อยากให้วันที่สนุก ๆ กลับกลายเป็นเรื่องเศร้ารีบดันกายของเซียวหลงไปที่สะพานข้ามแม่น้ำเพื่อดูพลุกำลังถูกจุดขึ้นไปส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้า

ทั้งสองเดินเที่ยวงานอย่างสนุกสนาน ซื้อของกินตามที่เซียวหลงอยากกิน เดินจนเหนื่อยจึงหยุดดูการแสดงเพื่อพักก่อนที่จะพากันกลับเรือน ครั้นนั้นเองเสียงทุ้มต่ำได้เอ่ยขึ้นข้าง ๆ ใบหูของเซี่ยวซือจนนางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“เจอกันอีกแล้วโชคชะตาคงนำพาให้เราได้พบกันอีก ”

“ใครเขาอยากเจอกัน เซียวหลงเราไปที่อื่นกันเถอะ ข้าไม่อยากดูการแสดง" เซี่ยวซือใบหน้าบูดบึ้งทันทีเมื่อเห็นคนที่นางไม่อยากเจอ

“ขอรับท่านพี่”

“อะไรกัน ตอนกลางวันเป็นเจ้ามิใช่หรือที่เข้าหาข้า อยากจะจับตัวข้าส่งทางการตอนนี้หนีข้าเสียได้” เขาไม่ยอมแพ้ยังคงเดินตามหลังนางติด ๆ เขารู้แล้วว่านางมีนามว่าอันใดและอยู่ที่ใด ยิ่งเขารู้จักชีวิตของนางก็ยิ่งอยากทำความรู้สึกสตรีที่ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความเป็นอยู่ของน้องชายทั้งสองช่างน่านับถือ

“นั่นคงเป็นเพราะข้าดวงซวย ไม่น่าเลยจริง ๆ หากย้อนเวลากลับไปได้ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด อย่าเดินตามมานะข้าไม่อยากอยู่ใกล้ชายบ้ากามเช่นเจ้า” เซี่ยวซือหันขวับกลับมาพร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมสายตาจ้องเขม็งขู่ไม่ให้เขาตามตนเองกับน้องชายกลัวว่าได้เกิดอันตราย จึงรีบจับมือเซียวหลงเดินกึ่งวิ่งหนีเขามาจนกระทั่งเดินมาไกล นางหันหลังไปมองไม่เจอเขาแล้วจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ การกระทำของนางทำให้เซียวหลงไม่เข้าใจ

“ท่านพี่เหตุใดท่านต้องวิ่งหนีบุรุษผู้นั้นด้วยเล่า ข้ามองดูไม่เหมือนว่าเขาจะเป็นคนไม่ดีเลยนะขอรับ แถมการแต่งตัวก็เหมือนจะเป็นคนร่ำรวยฐานะดีไม่น้อย เห็นหรือไม่ขอรับตอนนี้ท่านรู้สึกเช่นเดียวกับพี่รองหรือยังหากไม่ชอบใจก็ไม่อยากอยู่ใกล้ชิด”

โป้ก !! เสียงมือของเซี่ยวซือโขกลงที่ศีรษะของเซียวหลงเพื่อทำโทษที่เขาบังอาจต่อว่าพี่สาว

“นั่นเพราะเจ้าไม่รู้ต่างหากเล่า มันต่างกันกับเซียวจ้าน ชายผู้นั้นเป็นชายวิตถารแอบดูสตรีเปลืองผ้าอาบน้ำตอนกลางวันที่ข้าให้เจ้ายืนคอยอยู่ตรงถนนในหมู่บ้านจำได้หรือไม่ ! เจ้าไม่เห็นสายตาของเขาเมื่อครู่หรือไงกันน่ากลัวเสียจนข้าขนลุกซู่ไปหมด เรากลับเรือนกันเถอะข้าไม่อยากอยู่แล้วกลัวว่าจะเจอเขาอีก”

“ข้าเจ็บนะขอรับ ผู้ใดจะรู้ละก็ท่านพี่ไม่เล่าให้ข้าฟังนี่น่า อีกอย่างข้าก็ยังคิดว่าเขาเป็นคนดีนะขอรับ”

“เจ้านี่อ่อนต่อโลกเสียจริง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจดังนั้นห้ามเชื่อใจผู้ใดเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่? ”

“ขอรับ ๆ แต่ว่าก่อนกลับข้าขอกินถังหูลู่ได้หรือไม่ขอรับ ร้านอยู่ตรงนั้นพอดี” เซียวหลงพยักหน้ารับรู้คำสอนของพี่สาวก่อนที่สายตาจะมองไปเห็นขนมถังหูลู่ที่อยู่ตรงหน้า

“ได้สิอย่างนั้นเราไปซื้อถังหูลู่แล้วกลับเรือนกันเถอะ ส่วนเซียวจ้านตอนนี้เขาเติบโตมากพอที่จะดูแลตนเองได้คงไม่ต้องเป็นห่วง”

“ขอรับ” ทั้งสองเดินไปข้างหน้า ครานั้นเองเซี่ยวซือเห็นหญิงชราคนหนึ่งจับมือกับหลานสาวตัวน้อยแต่งกายมอมแมมไม่ต่างจากพวกนางเมื่อก่อน กำลังยืนจ้องมองไปยังร้านถังหูลู่และผู้คนที่มาซื้อกินอย่างเอร็ดอร่อย สายตาของหญิงชรามองหลานสาวเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่อาจจะซื้อขนมนั่นให้หลานสาวได้ เด็กน้อยเองก็เข้าใจว่าท่านยายไม่มีเบี้ยมากพอที่ซื้อได้ ข้าวยังอดมื้อกินมื้อบางวันได้กินเพียงแค่หมั่นโถวแข็ง ๆ ที่ชาวบ้านโยนทิ้งเท่านั้น

“ท่านยายเรากลับเรือนกันเถอะเจ้าค่ะ”

"ยายผู้นี้ขอโทษนะชิงชิงที่ไม่สามารถซื้อขนมให้เจ้าได้ เป็นเพราะความยากจนของตระกูลเราแท้ ๆ และความผิดของยายเองที่เลี้ยงเจ้ามาอย่างดีไม่ได้"

“ผู้ใดบอกกันเจ้าคะ ท่านยายของข้าดูแลข้าดีที่สุดเพียงพาข้ามาเที่ยวค่ำคืนนี้ข้าก็ดีใจมากแล้วเจ้าค่ะ ” เด็กน้อยหันไปมองถังหูลู่อีกคราก่อนจะก้มหน้าลงต่ำกลืนน้ำลายอึกหนึ่งจับมือหญิงชราเดินหันหลังไป บทสนทนาทั้งหมดเซี่ยวซือกับเซียวหลงได้ยินก็พากันมองหน้ากัน เหมือนพวกเขาเมื่อก่อนไม่มีผิด เซี่ยวซือจึงรีบเดินไปซื้อขนมถังหูลู่จำนวนสี่ไม้แบ่งกับเซียวหลงคนละส่วนอีกสองไม้นางรีบเดินตามหลังเด็กหญิงกับหญิงชราไปติด ๆ เพื่อนำขนมให้เด็กหญิงได้กิน สิ่งนี้นางไม่ได้ทำเพื่อต้องการคะแนนแต่ทว่านางเข้าใจความรู้สึกของทั้งสองเป็นอย่างดีต่างหาก