LOGINShare
บทที่ 3 ในที่สุดก็ได้เจอ!
Last Updated:
2025-04-20 16:12:44
Latest chapter
ระยะปลอดภัย บทที่ 48 ตอนพิเศษ 1 ใกล้กันอีกครั้ง
สองปีผ่านไป หลังจากวันปัจฉิมวันนั้น ฉัน เพลินพิชชา ตอนนี้อายุ 23 ปีแล้ว เธอเลือกที่จะเปิดร้านคาเฟ่เล็กๆ ในมหาลัยแห่งหนึ่ง เสียงกระดิ่งร้านดังกริ๊งขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในร้าน"ยินดีต้อนรับค่า" "รับอะไรดีคะ" เธอเปล่งเสียงพูดในขณะที่กำลังจัดการหน้าเคาท์เตอร์ด้วยความเคยชิน ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาอย่างเป็นมารยาทสายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าที่เธอไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกตลอดชีวิต เพราะเธอก็ได้ย้ายออกจากบ้านแม่เพื่อไปอยู่คนเดียวที่คอนโดแล้ว ทัช ปิยากร เพลินเบิกตากว้างเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ ความทรงจำที่พยายามเก็บกดไว้มานานเหมือนถูกกระชากกลับมาอีกรั้ง ทัชเองก็ดูชะงักชั่วขณะ ก่อนที่จะพยายามปรับสีหน้าเป็นปกติ"เพลิน..." อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่ต่างกันที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เขาชะงักไปครู่หนึ่ง"รับอะไรดีคะ" เพลินถามขึ้นอีกครั้ง"เอ่อ...เอาคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ" เขาว่าพลางส่งรอยยิ้มจางๆ มาให้เพลินพยักหน้ารับสั้นๆ ก่อนจะหันไปจัดการเครื่องดื่มโดยไม่เอื้อนเอ่ยอะไรเพิ่มเติม ทัชยืนเก้ออยู่ครู่หนึ่ง พยายามหาจังหวะชวนคุย"ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอที่นี่..." เขาเอ่ยเบาๆ"..."เพลินยังคงเงียบ ราวกับไม่
ระยะปลอดภัย บทที่ 47 ปัจฉิมนิเทศ
วันปัจฉิมนิเทศมาถึงแล้ว...เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ และรอยยิ้มของผู้คนรายล้อมอยู่ทั่วลานกิจกรรม เพลินยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆ กำลังยืนเถียงกันขำๆ ว่าใครจะเป็นคนถือกล้องถ่ายรูปกันแน่แต่จู่ๆ เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยแต่ไม่ได้ยินมานานก็ดังขึ้นจากด้านหลังเธอ"เดี๋ยวอาจารย์ถ่ายให้"อาจารย์ทัชเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม เพลินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงราบเรียบ"ไม่ต้อง ขอบคุณค่ะ"เธอกำลังจะหันหลังพาเพื่อนๆ ไปถ่ายตรงจุดอื่น แต่ทัชกลัคว้าข้อมือของเธอไว้เบาๆ ก่อนจะดึงเธอออกมาจากกลุ่ม โดยที่เพลินก็พยายามที่จะขันขืนเพื่อนๆ ที่เห็นแบบนั้นก็กำลังจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกอาจารย์เมย์ห้ามไว้"ปล่อยให้เขาไปเคลียร์กันเถอะ เพลินอาจจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้นะ"ล--ในมุมเงียบสงบใต้ต้นไม้ด้านหลังอาคาร เพลินขืนตัวออกจากมือเขาได้สำเร็จ"อาจารย์จะลากหนูมาทำไม""ไม่ต้องเรียกอาจารย์แล้ว เราไม่ได้อยู่ในรั้ววิทยาลัยเดียวกันแล้วนะ""งั้นคุณมีอะไรคะ""เรียกห่างเหินจังนะ.." ทัชยิ้มเจื่อนๆ มือยื่นออกราวกับจะจับเธอไว้อีกครั้ง แต่เพลินถอยหลังหลบก่อน"ไม่ต้องมาจับค่ะ หนูไม่อยากมีปัญหา""คือ เพลิน...พี่ขอโทษนะ""ขอโท
ระยะปลอดภัย บทที่ 46 คำสารภาพของปุณ
หลังจากวันนั้น...ทุกอย่างเงียบลง ไม่ใช่ความเงียบที่สบายใจ แต่มันเป็นความเงียบที่กัดกินทุกอย่างเพลินกลายเป็นคนเงียบขรึม เก็บตัวมากขึ้น วันๆ อยู่แต่มุมห้องคนเดียวไม่พูดกับใครนักหากไม่ใช่เพื่อนในห้อง แม้จะยังยิ้มให้เพื่อนๆ หรืออาจารย์เมย์อยู่บ้าง แต่แววตานั้นไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปส่วนทัช...เขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดอาจารย์ทัชที่เคยใจดี ยิ้มง่ายบางครั้ง กลายเป็นคนอารมณ์ขึ้นง่าย โมโหแรง เสียงดังใส่นักศึกษาในห้องบ่อยขึ้น บางทีก็เผลอตะคอกใส่เด็กแม้ในเรื่องที่แค่เล็กน้อยโชคดีของเพลินที่ปีนี้เธอจะไม่ได้เรียนกับเขา แต่ได้เรียนกับอาจารย์หัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษแทน---ที่มหาลัยของอาจารย์ทัช ในตอนนี้กลุ่มของอาจารย์ทัชนั่งล้อมวงทำงาน มีไอซ์ ปุณ แชมป์ อาร์ต"ไอ้ทัช ถ้าเราใช้พรีเซนต์เทนส์ในประโยคนี้มันจะขัดกับตัวหลักของงานป่าววะ" ไอซ์เอ่ยถามขึ้นมา"ไม่รู้ มึงก็ดูเอาเองดิ" ทัชเอ่ยเชิงขึ้นเสียงนิดๆ ดดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองงานด้วยซ้ำ"คือ...กูแค่ถาม ไม่ได้ให้มึงมาหงุดหงิดใส่""และอีกอย่างสนใจงานบ้าง" ไอซ์พูดเสียงห้วน"รู้ว่ากูไม่ได้ดูอยู่ก็ไม่ต้องถามดื""เออ!!" ไอซ์เสียงดังขึ้นมาพร้อมกับลุกขึ้น"มึงแ
ระยะปลอดภัย บทที่ 45 ครั้งสุดท้าย
เพลินนั่งอยู่ริมหน้าต่างเหม่มองออกไปข้างนอก เธอแทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์สอนเลย เพื่อนบางคนมองเธอแล้วกระซิบกระซาบ บางคนหัวเราะแผ่าๆ เหมือนตั้งใจให้เธอได้ยิน"เห็นเงียบๆ นึกว่าจะไม่มีพิษมีภัยซะอีก""ที่ได้เกรดดีทุกครั้งนี่เอาตัวเข้าแลกป่ะ?""เขาเลิกกันแล้วหรอวะ หรือโดนเท""อาจารย์คงกลัวโดนไล่ออกน่ะสิ ไม่แน่เพลินอาจจะเป็นคนปล่อยข่าวเองก็ได้" เสียงนินทาพร้อมเสียงหัวเราะดังแว่วมาเสมอเพลินก้มหน้าต่ำลง คำพูดพวกนั้นไม่ได้ดังกึกก้องในห้อง แต่มันดังก้องในใจของเธอเธอรู้...มันคงไม่จบแค่นี้และที่เจ็บกว่าอะไรทั้งหมด คือสายตาของอาจารย์บางคนที่เริ่มมองเธอเหมือนเธอทำอะไรผิดจริงๆ บางคนถึงกับพูดแน็บแนมเธอ---เพลินยืนลังเลอยู่หน้าห้องพักครูของอาจารย์เมย์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยกมือเคาะประตูเบาๆ"ขออนุญาตค่ะ" เธอเปิดประตูเข้าไป"เพลิน?""เป็นอะไรรึเปล่าลูก เข้ามานั่งนี้ก่อน" อาจารย์เมย์คือคนที่เธอไว้ใจที่สุดในตอนนี้ และเป็นที่พึ่งเดียวที่เธอพอจะนึกได้เพลินเดินเข้ามานั่ง มือกำแน่นบนตัก น้ำเสียงสั่น"หนู...ขอปรึษาเรื่องส่วนตัวได้มั้ยคะ"อาจารย์เมย์พยักหน้า สีหน้าจริงจังและอ่อนโยนเพลินค่อยๆ เล่าเรื่องทั้งหมด
ระยะปลอดภัย บทที่ 44 ข่าวลือ....
ห้องหัวหน้าหมวดภาษาอังกฤษ บรรยากาศในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงกระดาษที่ถูกเปิดเบาๆ และเสียงถอนหายใจหนักๆ จากหัวหน้าหมวด อาจารย์ทัชนั่งอยู่ตรงข้าม ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นยังคงสงบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถามและความกังวล "ทัช...พี่จำเป็นต้องเรียกเรามาคุยเรื่องข่าวลือที่เกิดขึ้นในตอนนี้" "มันไม่ใช่แค่ในวิทลัยของเรานะ" "ตอนนี้เรื่องมันลามไปถึงมหาลัยของเธอด้วย อาจารย์ที่มหาลัยเธอเขาก็ทักมาหาพี่เรื่องข่าวลือว่ามันจริงรึเปล่า" ทัชเงียบไปพักหนึ่งหลังจากที่อาจารย์หัวหน้าหมวดพูดจบ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ "ผมเข้าใจครับ" "และผมยืนยันได้ว่ามันไม่ได้มีอะไรเกินเลยครับ" "พี่รูู้ว่าเราเป็นคนดีพอที่จะไม่ทำอะไรอย่างที่เขาลือกันหรอก และพี่ไม่ได้อยากจะตัดสินเธอนะทัช" "แต่เธอต้องเข้าใจด้วยว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะอาจารย์" "และข่าวลือพวกนี้ทำให้หลายคนเริ่มจับตามองมากขึ้น" "บางคนถึงขั้นเสนอให้เปลี่ยนตัวอาจารย์สอนเลยนะ" ทัชคิ้วขมวดทันที "เปลี่ยนตัว...?" "นั่นแหละที่พี่เป็นห่วง" "เด็กผู้หญิงคนนั้น เธอรู้ใช่มั้ยว่าเขาเป็นแค่นักศึกษา" "ครับ..." --- เรื่องราวมันเริ่มหนาหูขึ้นทุกวัน ไม่แม้แต่วันที่เขาต้
ระยะปลอดภัย บทที่ 43 ใคร...?
เช้าวันเปิดเทอมมาถึงแล้ว เพลินเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับรอยยิ้ม ภาพที่เธอกับอาจารย์ทัชไปวันสงกรานต์ด้วยกันมันยังลอยอยู่ในหัวอยู่เลย แต่ยังไม่ทันที่เพลินจะได้นั่งดี มีนาก็ได้หันมาหาเธอ "เพลิน เมื่อกี้นี่มีคนมาหาเธอด้วยนะ เห็นถามถึงอาจารย์ทัชด้วย" เธฮคิ้วขมวด "ใครหรอ?" มีนาหัวเราะเบาๆ "ไม่รู้จักอะดิ" "แต่ไม่น่าจะคนในวิลัยเราแน่ๆ อะ แต่แต่งตัวดูเป็นผู้ใหญ่หน่อยๆ เป็นผู้ชาย ใส่สูทคลุมด้วย แต่งตัวเหมือนนักธุรกิจเลยกูจะบ้า" มีนาพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ "แล้วเขามาถามเรื่องอะไรอะ" "ถามว่าเพลินอยู่ปีอะไร สนิทกับอาจาย์ทัชแค่ไหน กูนั่งอยู่กับวินคือแบบงงอะ เหี้ยอะไรเนี่ย" เพลินนิ่งไป ใจเธอวูบลง (ทำไมถึงมีคนมาถามหาเธอกับอาจารย์ทัช) --- ปุณนั่งอยู่ในร้านกาแฟแถววิลัยที่อาจารย์ทัชสอนอยู่ เขานั่งมองแก้วกาแฟในมือก่อนที่จะหันไปเปิดโทรศัพท์ เข้าแชทกลุ่มเก่าเมื่อนานมาแล้ว ไม่มีข้อความอะไรใหม่เนื่องจากมันเป็นกลุ่มเก่าที่พวกเธอใช้ตอนที่ยังต้องฝึกสอนก่อนที่จะต้องสอนจริง ข้อความล่างสุดเป็นของปุณ แต่ในนั้นเป็นแอคเคาท์ใหม่ที่เธอสร้างมา "เราว่าควรที่จะแจ้งฝ่ายวิชาการนะ เรารู้สึกว่ามีเด็กนักศึกษาบาง
ระยะปลอดภัย บทที่ 42 ความรู้สึกของปุณ
เสียงดนตรีที่ยังคงดังอยู่ไกลๆ ผู้คนก็บางตาลงแล้ว ไฟเวทีสาดสีส้มอมชมพูใส่พื้นที่ถนนที่เปียกชื้นด้วยรอยน้ำปุณ ที่เดินแยกออกมาจากกลุ่มแล้ว เขาเดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะหยุดลงที่ข้างร้านขายเสื้อสงกรานต์ ก้มหน้าดูโทรศัพท์ แล้วกดล็อคหน้าจออย่างหงุดหงิดเขาถอนหายใจยาว รู้ตัวดีว่าเมื่อกี้พูดแรงไปแต่ก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้จริงๆ (ก็เพราะมันไม่เคยเปลี่ยนไปขนาดนี้นี่...สายตาแบบนั้น...รอยยิ้มอ่อนโยนแบบนั้น...) เขาคิดในใจก่อนกัดริมฝีปากแน่นภาพที่ทัชตักข้าวให้เพลินมันยังวนเวียนให้หัว เขาไม่เคยมองเราด้วยสายตาแบบนั้นเลย แม้พระทั่งวนที่เเธอ...ทำทุกอย่างเพื่อเขา...---สมัยช่วงมหาลัยทัช ยังคงเป็นเพื่อนที่เรียนเก่งที่สุดของชั้นปี เป็นที่จับตามองของอาจารย์ทุกคน สุภาพ เรียบร้อย พูดน้อย แต่ช่วยเหลือคนอื่นเสมอและปุณ...ก็เป็นหนึ่งในคนที่เขาช่วยบ่อยที่สุดวันที่ปุณลืมเอาแฟลชไดร์ฟที่มีไฟล์พรีเซนต์งานไว้ที่หอ ตอนนั้นปุณกำลังยืนกังวลอยู่นอกห้องเรียน ว่าเธอควรจะทำยังไงดี แต่ทัชกลับเดินมาหาแล้วบอกกับปุณว่า"กูมีแบ็คอัป"มันเป็นเพราะทัชเคยช่วยปุณดูสไลด์ให้ตั้งแต่นั้นมาปุณก็คอยช่วยเหลืองานกลุ่มของทัชเสมอแม้จะไม่ใช่
ระยะปลอดภัย บทที่ 41 สงกรานต์วันสุดท้าย
วันนี้เพลินยังคงอยู่ที่งานสงกรานต์เหมือนเคย นี่เพลินคงกะจะอยู่สงกรานต์ตั้งแต่วันแรกจนวันสุดท้ายเพราะเธอกลัวจะไม่ได้เล่นน้ำ แต่ที่เพิ่มเติมกว่าทุกวันเลยคือ...วันนี้เธอชวนเขามาด้วยกัน..สงกรานต์วันสุดท้ายของปี ฝนกลับตกลงมาอย่างไม่เป็นใจเม็ดฝนโปรยกระหน่ำลงกลางงานสงกรานต์แบบไม่ทันตั้งตัวเพลินกับทัชที่มางานด้วยกันในวันนี้เปียกโชกราวกับลูกหมาตกน้ำเพลินใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโปรด แม้จะคิดว่าเนื้อผ้าหนาพอ แต่กลับไม่คิดว่าฝนจะตกหนักขนาดนี้เธอมักจะพกเสื้อคลุมมาด้วยเสมอ แต่วันนี้ดันไม่หยิบมาเพราะประเมินฝนผิดไป น้ำฝนไหลพรากไปตามแขนขาและแผ่นหลัง เสื้อตัวขาวแนบเนื้อจนเผยให้เห็นเส้นผมและเงาลางๆ จากข้างหลัง"เอาเสื้อไปคลุม...เสื้อมันบางหมดแล้ว" เสียงทุ้มเรียบๆ ดังขึ้นข้างตัวเธอพร้อมกับยื่นเสื้อคลุมสีกรมท่าตรงหน้าเพลินชะงัก รีบก้มมองเสื้อตัวเองทันที"ก็...ไม่เห็นบางนิ" เธอพูดเบาๆ อย่างพยายามปฏิเสธความเป็นจริงทัชถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะยกเสื้อคลุมให้เธอเอง"ข้างหน้ามันไม่เห็น แต่ข้างหลังมันบางนะ รู้ตัวมั้ย" เขาเอ่ยพร้อมกับติดกระดุมเม็ดบนสุดให้เธออย่างใจเย็นเพลินนิ่งไป ใจเต้นตึกตักจนไม่กล้าที่จะหายใจแ
ระยะปลอดภัย บทที่ 40 สงกรานต์ (3)
เสียงดนตรีของเพลง "พบรัก" ดังขึ้น ท่ามกลางแสงไฟจากเวทีคอนเสิร์ตที่ส่องสลัว คนรอบข้างเริ่มเงียบลง คล้ายกับต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงของความทรงจำ รวมถึงเพลิน...ที่เผลอก้าวเข้ามายืนใกล้เขาอีกนิด ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะจังหวะของเพลง...หรือจังหวะของหัวใจอาจารย์ทัชไม่ได้พูดอะไร แต่เขาค่อยๆ ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วของเพลินไว้อย่างเงียบๆ เพลินนิ่งไป เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองด้วยซ้ำ ได้แต่ปล่อยให้จังหวะเพลงและสัมผัสอ่อนโยนนี้ดำเนินต่อไปนิ้วของเขายังคงเกี่ยวไว้อยู่แบบนั้น นิ่ง...แต่มั่นคงคอนเสิร์ตดำเนินไปเรื่อยๆ จนเพลงสุดท้ายมาถึง เสียงกรี๊ดจากผู้ชมดังขึ้นเมื่ออินโทรของเพลง "เกี่ยวกันมั้ย" ดังขึ้นผู้คนรอบตัวเริ่มเบียดเข้ามา เพลินกับอาจารย์ทัชถูกดันเข้าไปใกล้หน้าเวทีขึ้นทุกคนกำลังจับตามองโชว์ตรงหน้า ไม่มีใครล่วงรู้ถึงเซอร์ไพรส์ที่กำลังจะเกิดขึ้นท่ามฝูงชน เสียงนักร้องนำเอื้อนท่อนฮุคสุดท้ายขึ้นมา~"มันเกี่ยวกันมั้ย...ที่เธอได้เดินเข้ามา"~อาจารย์ทัชหันไปมองเพลิน เขามองมือตัวเองที่ยังคงเกี่ยวกับมือของเธออยู่ ก่อนจะยิ้มอ่อนๆ ยิ้มที่ไม่ได้มีเหตุผลอะไรไปมากกว่านั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ และแอ
You may also like
พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ
จันทร์ส่องแสง14.4K viewsเล่ห์รัก กลร้าย เจ้านายมาเฟีย Complicated Love
MaNIE-STORY10.9K viewsบำเรอรัก❤️คุณหมอมาเฟีย NC18++
Me'JinJIn40.1K viewsประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว
เหวินเหยียนหน่วนหยู่186.5K viewsไฟรักสัมพันธ์ลวง
แอดมินตัวกลม39 viewsแด๊ดดี้...ที่แปลว่าพ่อ(ของลูก)
RICHES.204 viewsบอสฮั่ว พี่ชายทั้งสิบของคุณผู้หญิงเร่งให้หย่าอีกแล้วนะ
เจียงซือซัน47.8K viewsแฟนเก่าคือของรัก
วรนิษฐา / Miss sexy69 views
