บทที่ 5 ช่างแม่ง

ตั้งแต่วันนั้น การเรียนภาษาอังกฤษของเพลินก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันไม่ใช่แค่วิชา ธรรมดาที่ต้องมาเรียนให้ครบ แต่มันกลายเป็นวิชาที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงในทุกคาบที่มีชื่อ "อาจารย์ทัช" อยู่ในตาราง

เนื้อหาใหม่ อาจารย์ใหม่ วิธีการสอนใหม่...ทุกอย่างดูตื่นเต้นดีในตอนแรก

แต่เพลินก็เริ่มสงสัยกับตัวเอง ว่าเธอคิดผิดไปรึเปล่า

เพราะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกคาบของอาจารย์ทัชมักจะเริ่มต้นด้วยการทำแบบฝึกหัดก่อนที่จะเริ่มเนื้อหาใหม่เสมอ และเพลินเริ่มจะรู้สึกได้ถึงความเครียดที่มันค่อยๆ ก่อตัวขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว

มีอยู่ครั้งนึง ขิม เพื่อนตัวแสบของเธอ แอบซุบซิบกับพลอยเพื่อนสนิทที่สุดของขิม ก่อนที่ขิมจะสะกิดแขนเพลินแล้วกระซิบเสียงเบาว่า

"มึงๆ..ในหนังสือมันมีเฉลย"

เพลินที่ได้ยินก็รีบหันไปมองทันที แล้วก็จริง..หนังสือที่อาจารย์ใช้มีเฉลยซ่อนอยู่ด้านหลังจริงๆ เธอกำลังจะหันไปบอกมีนาที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ยังไม่ทันเอ่ยคำใด อาจารย์ทัชที่กำลังพูดอยู่หน้าห้องก็หันมามองเธอด้วยสายตาจริงจัง แล้วพูดเสียงดังขึ้นมา

"ทำไม..จะลอกเฉลยอาจารย์หรอ?"

เสียงนั้นทำเอาทั้งห้องหันมามอง เพลินนิ่งงันทันทีเธอยังไม่ทันได้อ้าปากเลยด้วยซ้ำ แต่เขาก็พูดออกมาเหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

เสียงหัวเราะคิกคักจากเพื่อนบางคนไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย มีแต่อาการเกร็งของเธอที่เพิ่มขึ้น

และมันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ครั้งเดียว

เพื่อนบางคนในห้องแอบคุยกันบ้าง หัวเราะเสียงดังบ้าง อาจารย์ทัชก็ยังคงสอนต่อแบบไม่ว่าอะไร

แต่พอเป็นเพลิน..แค่เธออ้าปาก เขาก็พร้อมจะหันมามองเหมือนจับผิดทันที

หลายครั้งเข้า เพลินเริ่มรู้สึกว่าเธอกำลังถูกเพ่งเล็ง

สอนก็สอนเร็ว ไม่อธิบายละเอียด

บางทีเธอก้มหน้าจดอยู่ แค่เงยหน้าขึ้นมาข้อความบนกระดานก็โดนลบไปแล้ว!

ความหงุดหงิดค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจของเธอทุกครั้งที่ต้องเรียนวิชานี้

จนถึงขนาดที่กลับบ้าน เพลินวางกระเป๋าลงด้วยความเหนื่อยล้าในวันนั้น แล้วถอนหายใจยาว ความรู้สึกว่าเขา "กำลังจับผิดเธอคนเดียว" ค่อยๆ กัดกินใจของเธอช้าๆ

ถึงขนาดที่เธอกลับถึงบ้าน เพลินจะต้องมีเรื่องของ อาจารย์ทัช ไว้ให้แม่ฟังเสมอ

"ไม่อยากเรียนกับเขาแล้วอะ สอนไม่รู้เรื่องเลยแม่!"

จนเมื่อผลสอบย่อยเริ่มทยอยออกมา เพลินก็พบว่าคะแนนของตัวเอง.."ไม่เคยผ่านเลย"

ต่อให้เธอพยายามแค่ไหนก็ตาม บางครั้งขาดอีกครึ่งคะแนน..ครึ่งเดียวเท่านั้น

แต่อาจารย์ทัชก็เคยพูดไว้แล้วชัดเจน

"ไม่ปัดให้ ไม่ว่าใครก็ตาม"

ทุกครั้งที่เขาพูดคำนี้จบ เพลินรู้สึกว่าเขาชอบมองหน้าเธอ...เหมือนจะบอกกับเธอโดยเฉพาะ

และมันก็ทำให้เธอกลับมาเครียดมากขึ้นทุกวันเพราะเธอพยายามรักษาเกรดไว้เสมอ ไม่เคยปล่อยให้มันตกต่ำมาก่อน

จนกระทั่งใกล้สอบกลางภาค ความเครียด ความกดดัน และความรู้สึกเหมือนกำลังโดนมองในแง่ลบ มันเริ่มถาโถมใส่เพลินจนเธอทนไม่ไหว

"แม่งเอ๊ย..ช่างแม่งแล้วกัน!"

เธอพูดกับตัวเองในเย็นวันหนึ่งที่นั่งทบทวนหนังสืออยู่หน้ากระจก

ในหัวของเพลินตอนนั้นไม่มีแรงเหลือให้วิตกอะไรอีกแล้ว มันคือการสอบที่เธอไม่รู้จะไปต่อยังไงดีเลยเลือกที่จะปล่อยมันไป เพียงแค่ให้ผ่านๆ ไปก็พอ

แต่เธอไม่รู้หรอกว่า...ใครบางคนที่เธอคิดว่ากำลัง "จับผิด" เธอมาตลอดอาจจะกำลัง "ใส่ใจ" เธอมากกว่าที่เธอรู้ตัวก็ได้....

.

.

.

..

..

.

..

.

.

.

..

..

.

.

....

...

.

.

จบ