บทที่1

"หนูมายกำลังไปค่ะพ่อ"

"ค่ะ หนูมายจะรีบสุดสุดเลยค่ะ"

"บ๊ายบายค่ะ"

วันนี้ฉันมีนัดทานข้าวกับคุณพ่อคุณแม่ที่ร้านอาหารไทยชื่อดังริมแม่น้ำเจ้าพระยา เห็นคุณพ่อบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยและมีเวลาให้ฉันสองชั่วโมงก่อนที่ท่านสองคนจะบินไปดูธุรกิจของครอบครัวเราที่ยุโรป ถ้าไม่ติดว่ามีเรียนนะ ฉันจะขอติดเครื่องบินไปเที่ยวด้วยซะหน่อย แต่ตอนนี้ฉันต้องเหยียบคันเร่งขั้นสุดแล้ว เกือบสายแล้ว...

พอมาถึงที่ร้านฉันก็รีบวิ่งตรงไปหาพวกท่านที่โต๊ะทันที แต่สายตาก็ต้องสะดุดกับผู้ชายที่นั่งหันหลัง อยู่ฝั่งตรงข้ามกับคุณพ่อของฉัน โดยข้างๆ เขามีผู้ใหญ่อีกสองท่านนั่งคุยกับคุณแม่อยู่

"หนูมายมาแล้วค่ะ เอ่อ..."

"สวัสดีค่ะ คุณลุง คุณป้า"

"หนูมายมานั่งข้างแม่มา"

"ค่ะ"

ฉันที่ตอนนี้กำลังงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ฉันเคยเจอคุณลุงคุณป้าตามงานสังคมอยู่สองสามครั้งเห็นจะได้ ท่านทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่และเป็นหุ้นส่วนธุรกิจสายการบินสาขาที่ญี่ปุ่นของครอบครัวฉัน แต่ฉันจะไม่แปลกใจเลยถ้าผู้ชายที่นั่งข้างๆ คุณลุงคุณป้า ไม่ใช่ "นาย" เพื่อนที่มหาวิทยาลัยฯ ของฉัน

"หนูมายลูก พ่ออยากให้ลูกทำความรู้จักกับพี่เขาเอาไว้"

"เห็นว่าเรียนอยู่ที่เดียวกันใช่มั้ยลูก"

"ค่ะ รุ่นเดียวกันค่ะ"

"งั้นดีเลยค่ะ ป้าว่า ต่อไป ให้เจ้ากายช่วยดูแลหนูมายด้วยดีมั้ยลูก"

"ธุรกิจของครอบครัวเราจะได้ราบรื่นและโตเร็วขึ้น"

"นั่นสิครับ เรือล่มในหนองทองจะไปไหน"

"ไม่ทราบว่าทางคุณพี่สะดวกหาฤกษ์เลยมั้ยคะ"

"ห๊ะ/ห๊ะ"

"โอ๊ย แม่ผมเจ็บนะครับ"

ผมที่โดนพ่อกับแม่บังคับให้มาทานข้าวด้วยวันนี้ ก็เริ่มตะหงิกใจแปลกแปลก ยิ่งฟังพวกท่านพูดคุยกันสมองอันชาญฉลาดของผมก็เดาออกทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่ก็อดตกใจไม่ได้จึงอุทานขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับยัยนั่น จนแม่เอื้อมมือมาหยิกเข้าที่แขนของผม จากนั้นพวกท่านทั้งสี่คนก็ตกลงนัดหมาย ไม่สิ เรียกว่า พูดคุยสู่ขอกันน่าจะถูกซะมากกว่า โดยตกลงถือฤกษ์สะดวกวันที่เก้าเดือนเก้า อีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เป็นงานภายในของสองครอบครัว ส่วนสินสอดก็เป็นหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นต์ของบริษัทในเครือทางบ้านผมทั้งหมด รวมถึงทองห้าสิบบาทเงินสดอีกร้อยล้าน ยัยลูกคุณหนูนี่ค่าตัวแพงชะมัด ต่อให้เธอจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับผม แต่ผมก็อดหมันไส้เธอไม่ได้ 

ระหว่างที่พวกท่านคุยกันไปรับประทานอาหารกันไป ผมก็แอบหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาพิมพ์แชทหาเธอ เพื่ออยากจะหาทางออกเรื่องนี้ร่วมกันกับเธอ ซึ่งผมไม่สามารถปฏิเสธอะไรพวกท่านได้ เพราะโดนพ่อกับแม่ขู่ว่าจะยึดบัตรเครดิตแบลคการ์ดกับรถสปอร์ตหรูของผม ผมอยู่ไม่ได้แน่

K.NAI : เรามีเรื่องต้องคุยกัน

NooMINE : ฉันก็มีเรื่องจะคุยกับนาย

หลังจากที่คุณพ่อคุณแม่ของพวกเราสองคนเตรียมตัวจะแยกย้ายเพราะต่างก็มีธุระต่อ ทำให้ผมถือโอกาสอาสาจะเป็นคนไปส่งเธอเอง ซึ่งพวกท่านก็พากันยิ้มชอบอกชอบใจยกใหญ่ ผมกับยัยนั่นเลือกจะไปคุยกันเงียบๆ ที่คาเฟ่ใกล้ๆ

"ฉันไม่อยากจะหมั้นกับนาย"

"ฉันอยากหมั้นกับเธอตายละยัยลูกหมู" 

"นายว่าใครอ้วน ห๊ะ" 

"เธอไงจ๊ะ ยัย หมู อ้วน" 

"กรี๊ดด ไอ้บ้านี่"

"หยุดกรี๊ด แล้วมาตกลงกันดีดี"

ผมที่ตอนนี้นั่งเอาลิ้นดุนแก้มข้างหนึ่งพยายามทำใจให้เย็นที่สุด เพื่อจะหาทางออกอย่างสันติกับเธอ แต่ดูเหมือนยัยนี่จะเป็นคุณหนูเอาแต่ใจสุดๆ ซึ่งต่างจากเวลาที่เธออยู่กับเพื่อนที่ดูน่ารักสดใสอย่างสิ้นเชิง เสียงกรี๊ดของเธอเมื่อครู่ทำเส้นเลือดตรงขมับผมเต้นตุบตุบ ยังไม่ทันไร ผมก็เริ่มปวดหัวเพราะเธอซะแล้ว...

"เราจะหมั้นกันแค่หนึ่งปี"

"นานไป แค่หนึ่งวันฉันก็จะไม่ทน"

"สามเดือน ห้ามต่อ"

"คนถอนหมั้นต้องเป็นฉัน ไม่ใช่นาย"

"ระหว่างนี้นายห้ามมีข่าวกับสาวๆ ของนายเด็ดขาดเลย"

"เธอก็ห้ามไปหว่านเสน่ห์หนุ่มๆ ของเธอเหมือนกัน"

"ความลับ แม้แต่เพื่อนก็ห้ามรู้"

"เพราะถ้ามีคนอื่นรู้ เท่ากับนายอยากเป็นคู่หมั้นจริงๆ ของฉัน"

"เพ้อเจ้อเก่ง"

"เธอห้ามแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันเด็ดขาด"

"นี่ ฉันต้องเป็นคนพูดมากกว่านะ หล่อตายแหละ"

"จบ แยก..."

"ชิ"

แล้วเธอก็สะบัดหน้าหยิ่งๆ ของเธอจนแทบจะหลุดจากลำคอพร้อมกับเดินกระแทกเท้าออกไปทันที เอาแต่ใจชะมัด ใครได้เป็นแฟนคงต้องเอาสำลีอุดหูหรือดมยาดมทั้งวันแน่ ผมล่ะปวดหัวแทนแฟนในอนาคตของเธอจริง ๆ แต่ตอนนี้ผมคงต้องสงสารตัวเองก่อนสินะ ไหนจะต้องเคลียร์บรรดาสาวๆ ในสต๊อคของผมอีก ถ้าเกิดรถไฟชนกันขึ้นมา มีหวังยัยนั่นได้มาบีบคอผมแน่ แค่คิดเส้นขนบนแขนล่ำๆ ของผมก็ลุกซู่ขึ้นมาทันที ว่าแล้วชวนไอ้เตอร์กับไอ้กายไปกินเหล้าย้อมใจหน่อยดีกว่า 

#มาแล้วจ้าาาา เตรียมส่งยาดมกระปุกเขียวไปให้นายกันได้เลย

#อ่านเพลิน ๆ เน้นฟิลกู้ด ขำๆ กันเหมือนเดิมเนอะ^^