แรกเจอ

ครีมรีบก้าวเท้าออกจากอาคารห้องสมุดอย่างรวดเร็ว  มือข้างหนึ่งกุมสายสะพายกระเป๋า ส่วนอีกข้างยกขึ้นแตะหน้าผากตัวเองพลางบ่นอุบ

“ฉันลืมไปเลย ถ้าเฮียรอนานเดี๋ยวโดนบ่นอีกแน่!”

ฉันกับม่านเมฆมองหน้ากันก่อนจะรีบเดินตามเธอออกไป พอพวกเราออกมาถึงลานกว้างหน้าห้องสมุด แสงแดดอ่อนของช่วงเย็นทอดเงาบนพื้นถนนคอนกรีต

เสียงรถรารวมถึงจักรยานจำนวนมากเริ่มขวักไขว่เพราะเป็นเวลาเลิกเรียนของมหาวิทยาลัย นักศึกษาหลายคนเดินกันอย่างเร่งรีบบ้าง เอื่อยเฉื่อยบ้าง และมีบางกลุ่มกำลังคุยกันเรื่องงานที่ต้องส่ง บางคนก็หาที่นั่งเล่นรอเพื่อนที่ยังไม่ออกมา

“เจอเฮียไหม?” ฉันถามครีมพลางช่วยมองไปรอบ ๆ

“น่าจะรอตรงที่จอดรถมอไซค์ ครีมพึมพำก่อนจะเร่งฝีเท้า

พวกเราเดินผ่านผู้คนท่ามกลางบรรยากาศของมหาวิทยาลัยศรีปฐมที่กำลังคึกคักไปด้วยนักศึกษาหนุ่มสาวที่ยังสวมชุดนักศึกษาเรียบร้อยบ้าง ไม่เรียบร้อยบ้าง บางคนสะพายกระเป๋าเดินคุยกันอย่างออกรส

ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงเพลงดังแว่วมาจากลำโพงขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใกล้กับโรงอาหารของมหาวิทยาลัย

ถ้าหากครั้งนี้ ไม่มีเธอลวงหลอกไว้

ฉันนี้คงงมงาย เห็นรักดีเกิน ไม่มีวันจะรู้

ฉันเจ็บครั้งนี้ ฉันมีเธอเป็นดั่งครู

สอนฉันให้เข้าใจ รักร้าวเป็นเช่นไร ขอบใจจริง ๆ

ฉันแพ้จนเข้าใจ รักร้าวเป็นเช่นไร ขอบใจจริง ๆ

เสียงร้องฟังนุ่มหูของนักร้องดังในขณะนั้นแว่วเข้ามาในโสตประสาท ฉันจำได้ทันทีว่าเป็นเพลงขอบใจจริง ๆ ของ เบิร์ด ธงไชย ที่กำลังฮิตติดชาร์ตอยู่ตอนนี้ เสียงดนตรีคลอไปกับเสียงพูดคุยของผู้คนรอบข้างทำให้บรรยากาศช่วงเย็นดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวา

“เพลงโปรดของเจ้ฟ้านี่” ม่านเมฆแซวขึ้นมาทำให้ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่เขาเล็กน้อย

“ไม่ได้โปรดขนาดนั้น แค่ฟังบ่อย” ฉันแก้ตัว

ไม่นานนักพวกเราก็เดินมาถึงลานจอดรถจักรยานยนต์หน้าอาคารเรียนของคณะวิศวะ สายตาของฉันเหลือบไปเห็นเด็กนักเรียนชายรูปร่างผอมสูงในชุดนักเรียนมัธยมปลายเสื้อสีขาว กางเกงสีกากีรองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเข้มกำลังยืนพิงรถมอเตอร์ไซค์ Honda Steed 400

มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างถือวอล์กแมนสีดำพร้อมสายหูฟังที่พาดจากกระเป๋าเสื้อนักเรียนขึ้นไปยังหู         ครีมรีบสาวเท้าเข้าไปใกล้พร้อมกับเอื้อมมือสะกิดไหล่ของเขา

“เฮีย! รอนานไหม?”

เด็กหนุ่มดึงหูฟังออกข้างหนึ่งก่อนจะเหลือบมองน้องสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“ช้า”

ครีมยิ้มแหยก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง “เฮียกำลังฟังอะไรอยู่เหรอ?”

เขาไม่ได้ตอบ แต่กลับพลิกฝ่ามือซ่อนวอล์กแมนไว้ราวกับไม่อยากให้ใครดู

“ยุ่ง” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนจะเหลือบตามามองฉันกับม่านเมฆที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากครีม

ครีมเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ เธอจึงรีบหันมาแนะนำฉันกับน้องให้พี่ชายรู้จัก

“เฮีย นี่ฟ้าใสกับม่านเมฆ เพื่อนฉันเอง สนิทกันมาตั้งแต่ประถม”

ฉันกับม่านเมฆยกมือไหว้เขา “สวัสดีค่ะ/ครับ” พวกเราทักทายขึ้นพร้อมกัน

เฮียครามพี่ชายของครีมมองพวกเราครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับแบบผ่าน ๆ แล้วหยิบหมวกกันน็อกขึ้นมาสวมโดยมีครีมขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายอยู่ด้านหลัง

“กลับดี ๆ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะบิดคันเร่ง เสียงของเครื่องยนต์ครางออกมาเล็กน้อยก่อนที่เด็กหนุ่มจะขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำมันและเสียงท่อไอเสียที่เริ่มห่างออกไป

ฉันมองตามแผ่นหลังของเพื่อนที่เริ่มไกลออกไปก่อนที่จะรับรู้ถึงแรงสะกิดจากม่านเมฆ

“เจ้ มองอะไรอยู่?”

ฉันสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะส่ายหน้า “เปล่านี่ พวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ”

“อืม” หลังจากนั้นพวกเราสองพี่น้องก็เดินไปยังป้ายรถสองแถวด้านหน้ามหาวิทยาลัย บรรยากาศช่วงเย็นของเมืองศรีปฐมยังคงเต็มไปด้วยความวุ่นวายของผู้คน

นักเรียนหลายคนกำลังยืนรอรถเหมือนกัน บางคนใส่หูฟังวอล์กแมนแล้วฮัมเพลงออกมาตามเสียงดนตรีที่ดังจากเทปคาสเซ็ตต์ บางคนถือหนังสือท่องศัพท์เตรียมสอบ

และเมื่อรถสองแถวสีแดงค่อนข้างเก่าเคลื่อนเข้ามาจอดตรงหน้าพวกเราสองคนรีบก้าวบันไดขึ้นไปนั่ง สายลมเย็นพัดเข้ามาปะทะใบหน้ายามรถเคลื่อนตัวทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายจนเผลอยิ้มออกมาพร้อมกับครุ่นคิดในเรื่องที่คุยกับครีมในห้องสมุด

ซึ่งอีกไม่กี่อาทิตย์พวกเราก็จะสอบปลายภาคจบม.3 จากนั้นก็จะต้องถึงเวลาสอบเข้าโรงเรียนใหม่กันแล้ว

เมื่อรถสองแถวจอดหน้าตลาดเราสองพี่น้องก็เดินตรงมายังตึกแถวในตลาดตอนเย็นที่ค่อนข้างเงียบเหงาซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยในตอนนี้

และเมื่อหลังจากกลับถึงบ้าน ฉันกับม่านเมฆก็ตรงไปที่ห้องหนังสือทันที ห้องนี้เป็นห้องไม่กว้างเท่าไหร่นัก มีโต๊ะไม้สองตัวตั้งติดกัน

บนโต๊ะเต็มไปด้วยหนังสือเรียนปกอ่อนลายการ์ตูน        สมุดฉีกที่เต็มไปด้วยรอยขีดเขียน พจนานุกรมเล่มหนาและปากกาไส้เปลี่ยนสีที่ฉันชอบใช้จดโน้ต

ม่านเมฆวางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบเครื่องคิดเลขวิทยาศาสตร์ขึ้นมา

“วันนี้เจ้จะอ่านอะไร?”

“สังคมมั้ง วิชาอื่นเริ่มโอเคแล้ว แต่สังคมยังมีบางเรื่องที่จำไม่ได้” ฉันว่าพลางเปิดสมุดโน้ตที่ขีดเส้นไฮไลต์สีเขียวไว้เต็มหน้า

เสียงเปิดหนังสือดังเป็นจังหวะ ขณะที่ม่านเมฆเริ่มขีดเขียนสูตรคณิตศาสตร์ลงในกระดาษทด ส่วนฉันพยายามจำลำดับเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์

บรรยากาศของห้องเงียบลงมีเพียงเสียงเข็มของนาฬิกาตั้งโต๊ะที่กำลังส่งเสียงดังเป็นจังหวะกับเสียงคลื่นวิทยุจากเครื่องเล่นเทปที่เปิดคลอ ฉันกับน้องชอบฟังเพลงไปด้วยอ่านหนังสือไปด้วย ในขณะที่พวกเรากำลังใจจดจ่ออยู่กับหนังสือของตัวเองพลันเสียงของดีเจก็ดังขึ้น

“เพลงต่อไป ขอฝากให้เพื่อน ๆ ที่กำลังอ่านหนังสือสอบทุกคน เป็นกำลังใจให้นะครับ” หลังเสียงของดีเจจบลงก็มี        เสียงของทำนองดนตรีขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงร้องของ                                ติ๊นา - คริส ติน่า อากีล่าร์

ม่านเมฆเงยหน้าขึ้นมาพลางเอ่ยถามฉันอย่างกังวล         “เจ้อยากให้ผมเปิดวอล์กแมนฟังมั้ย?”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็จบแล้ว” ฉันตอบก่อนจะก้มหน้าท่องเนื้อหาในสมุดต่อไป

ขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา แม่เดินเข้ามาพร้อมถาดที่มีแก้วน้ำส้มคั้นสองแก้วกับขนมปังปิ้งทาเนยหอมกรุ่นวางอยู่บนถาดไม้ก่อนจะวางลงบนโต๊ะข้างมือของฉัน

“พักกินอะไรก่อนเถอะลูก เดี๋ยวอ่านมากไปจะปวดหัว”

ฉันละสายตาจากหนังสือ ยิ้มให้แม่ก่อนจะหยิบแก้วน้ำส้มขึ้นมาจิบ ส่วนม่านเมฆรีบคว้าขนมปังขึ้นมากัดทันที

“อร่อย!” เขาพูดพลางเคี้ยวขนมปังตุ้ย ๆ ฉันหัวเราะออกมาให้กับท่าทางของเขา

“อีกไม่กี่วันก็สอบแล้ว พักบ้างนะลูก” แม่ลูบหัวฉันก่อนจะไปลูบหัวน้องชายตัวแสบ

“ทำให้เต็มที่ก็พอ ไม่ต้องกดดันตัวเอง”

“ค่ะ/ครับ” ฉันกับม่านเมฆรับคำพร้อมกัน

เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่หน้าห้องก่อนที่ป๊าจะเดินเข้ามาพร้อมหนังสือพิมพ์ในมือ เขายืนพิงกรอบประตูมองเราสองคน

“อ่านไปถึงไหนกันแล้ว? มีอะไรไม่เข้าใจหรือเปล่า”

“ก็ดีครับป๊า แต่ผมยังไม่แม่นสูตรบางตัว” ม่านเมฆตอบก่อนจะยื่นสมุดคณิตศาสตร์ให้ป๊าดู

ป๊าเดินเข้ามานั่งด้านข้างพร้อมหยิบปากกาขึ้นมาแล้ว เริ่มติวให้ม่านเมฆ ส่วนฉันเปิดสมุดจดเลคเชอร์ไปพลางท่องเนื้อหาวิชาสังคมไปพลาง

บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงปากกาขีดเขียนลงกระดาษ เสียงแม่ล้างจานจากห้องครัว และเสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุที่เปิดคลอ

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ฉันเริ่มขยับเปลือกตาพลางกะพริบตาปรับโฟกัสเล็กน้อย เสียงนาฬิกาปลุกแบบเข็มดัง กริ๊ง ๆ อยู่ข้างหัวเตียงเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาตื่นไปโรงเรียน

“ฟ้าใส ตื่นได้แล้วลูก” เสียงแม่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูสองสามครั้ง

ฉันยันกายขึ้นจากที่นอนคว้าเสื้อพละที่พาดไว้ปลายเตียงมาถือไว้ ก่อนจะหันไปมองม่านเมฆที่ยังนอนขดอยู่ใต้ผ้าห่ม           ฉันผลักไหล่เขาเบา ๆ

“ตื่นได้แล้วนายน้องชาย วันนี้มีเรียนพละนะ”

ม่านเมฆส่งเสียงอืออาในลำคอ แต่สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางสะลึมสะลือ หลังจากเตรียมตัวเสร็จพวกเราก็ออกมานั่งกินข้าวเช้าพร้อมกันที่โต๊ะอาหารโดยมีป๊านั่งอ่านหนังสือพิมพ์พลางจิบกาแฟ ส่วนแม่กำลังตักข้าวต้มร้อน ๆ ใส่ชามให้พวกเรา

“วันนี้มีเรียนอะไรบ้างลูก?” แม่ถามขณะวางชามข้าวต้มลงตรงหน้าของฉัน

“มีพละตอนเช้า คณิต อังกฤษ แล้วก็วิทยาศาสตร์ครับ” ม่านเมฆตอบพลางเป่าไอร้อนจากช้อนข้าวต้ม

“งั้นต้องกินให้อิ่มจะได้มีแรงเรียน” แม่ยิ้ม ส่วนป๊าก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ตั้งใจเรียนให้ดี อีกไม่กี่วันก็สอบแล้วนะ หลังจากสอบเสร็จอาจมีข่าวดี”

"ค่ะ/ครับ" ฉันกับม่านเมฆตอบพร้อมกันแม้ในใจจะรู้สึกสงสัยถึงข่าวดีที่ป๊าพูดก็ตาม

หลังจากกินข้าวเสร็จ เราสองพี่น้องก็เดินออกมาหน้าบ้าน วันนี้อากาศสดชื่นมีลมเย็นพัดผ่าน หน้าตลาดในยามเช้าคึกคักจนดูเหมือนวุ่นวายแต่ฉันกับน้องชินเสียแล้ว