Chapter 14 | รอคอย

Chapter 14 | รอคอย

เธอปิดประตูแล้วเดินไปนั่งทานอาหาร คราวนี้ประตูถูกเปิดเข้ามา แต่เป็นแน่วแน่ผู้ชายที่เธอรอคอยเปิดประตูเข้ามา ปาลิตารีบลุกขึ้นรอยยิ้มถูกระบายเต็มดวงหน้า ดีใจเป็นที่สุดที่เขากลับมา

“คุณแน่ว” 

“ครับ” นัยน์ตาของเขาเย็นชาเปลี่ยนไปจากเดิมจนรู้สึกได้ ไหนจะอากัปกิริยาที่เขาแสดง ทำให้ปาลิตาอดใจแป้วไม่ได้ เพราะเหตุใดเขาถึงมีอาการเช่นนี้ มันเพราะอะไรกันที่เขาเป็นแบบนี้

“ทานข้าวไหมคะ ลิตาทำของชอบคุณแน่วไว้เยอะเลย” เธอฉีกยิ้มพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกเฟลเอาไว้

“อืม” เขาพยักหน้าเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร กับข้าวที่ปาลิตาทำเอาไว้เป็นผัดฉ่าหอยหลอด ผัดพริกแกงหมู เขาชอบกินมากซึ่งปาลิตาทำอร่อยมาก

“พี่แน่วหายไปไหนมาคะ ลิตาเป็นห่วงแทบแย่”

“พี่มีธุระน่ะ”

“อ๋อค่ะ วันนี้พี่แน่วไม่ได้ออกไปข้างนอกอีกใช่ไหมคะ?”

“ออกครับ พี่ทำธุระยังไม่เสร็จ”

“แล้วตอนเย็นพี่กลับมาไหมคะ ลิตาอยากให้พี่กลับมา ลิตามีของจะให้”

“อืม พี่จะมา” 

“พี่ต้องมานะคะ ลิตาจะรอพี่”

“ครับ” แน่วแน่พยักหน้าตักอาหารเข้าปาก แต่พอโทรศัพท์ดังเข้าก็รีบกดรับแล้วเดินออกไป ปาลิตาสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่คืบคลานเข้ามา มันเป็นอะไรบางอย่างที่บ่งบอกว่า แน่วแน่เริ่มเปลี่ยนไปและจะไม่กลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว

หรือไม่เธออาจจะแค่คิดมากเพราะรักและเป็นห่วงเขามากเกินไป เขาเป็นคนมีงานมีการทำ มีครอบครัว เขาก็ต้องมีธุระปะปังให้ไป ส่วนเธอมีแค่ห้องที่คอนโดที่เป็นที่พักพิง เป็นที่อยู่ที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย

ปาลิตากดสั่งเค้กจากแกร็ป วันนี้เป็นวันที่29กุมภาพันธ์ เป็นวันเกิดของแน่วแน่ เธอทำความสะอาดและแอบเห็นข้อมูลส่วนตัวของเขา ทำให้ได้รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิด ซึ่ง4ปีเวียนวนถึงจะได้จัดสักครั้ง เธอเก็บห้องแล้วจัดสถานที่เตรียมพร้อมที่จะเซอร์ไพรส์ หวังว่าเขาจะชอบในสิ่งที่เธอตั้งใจทำ

ตุ๊กตาตัวเล็กถูกแขวน ลูกโป่งถูกติดเอาไว้ ไฟมินิมอลดวงเล็ก ๆ ถูกประดับเอาไว้ทั่วห้อง ถ้าเขากลับมาเธอก็จะเซอร์ไพรส์เขาด้วยสิ่งที่เธอพยายามทำให้ ได้แต่หวังว่าเขาจะดีใจ

แน่วแน่ขับรถตรงมาที่โรงพยาบาลเมื่อได้รับโทรศัพท์จากพยาบาลที่เขาจ้างให้ดูแลละอองดาว เธอโทรมารายงานว่าละอองดาวไม่ยอมทานอะไร เอาแต่ร้องไห้ และพยายามทำร้ายตัวเอง

สองสามวันที่ผ่านมาเขาหนักใจมาก ละอองดาวดิ่งมากกับสิ่งที่ทิมกระทำ เขาเองก็เสียใจที่หล่อนเป็นแบบนี้

“กรี๊ด ปล่อยฉัน” เสียงกรีดร้องดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มต้องรีบสาวเท้าเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นคือละอองดาวกรีดร้องดิ้นพล่านอยู่บนเตียงนุ่ม

“อองหยุด หยุดเดี๋ยวนี้” แน่วแน่รีบเข้าไปปราม ยิ่งเห็นเธอดิ้นและกรีดร้อง มันยิ่งกรีดลึกลงในหัวใจ ผู้หญิงอ่อนโยนน่ารักในวันนั้น เป็นผู้หญิงที่เจ็บปวดที่สุดในวันนี้

“ฮือ ๆ แน่ว อองไม่อยากอยู่แล้ว”

“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน” 

“แน่ว อองท้อง ฮึก” แน่วแน่กอดร่างบางเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน ในขณะที่ละอองดาวร้องไห้สะอึกสะอื้น คิดแล้วก็แค้นยิ่งนัก ไอ้ทิมไอ้เพื่อนชั่ว

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเพื่อนสารเลวของเขากล้าทำเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างละอองดาว นอกกายนอกใจ ไม่รับผิดชอบอะไรเลย 

เขาตามล่าตัวมันมาสองสามวัน แต่มันไปซุกหัวอยู่ที่ไหน เขาก็ไม่รู้เลย

“อองก็ต้องสู้เพื่อเขาสิ อองต้องสู้เพื่อลูก”

“ฮือ ๆ ทิมใจร้ายเหลือเกิน ฮือ ๆ อองผิดอะไรนักหนา ทิมถึงทำร้ายอองแบบนี้ ฮือ ๆ”

“คนสารเลวแบบมันไม่มีค่าสักนิด อองต้องสู้แล้วก้าวผ่านให้ได้ ผมจะจับมืออองแน่น ๆ เอง ถ้าลูกอองไม่มีพ่อ ผมจะเป็นพ่อให้เขาเอง”

“ฮือ ๆ แน่ว” ละอองร้องไห้น้ำตาไหลริน แน่วแน่กอดรัดร่างเล็กแน่น พอสมองผุดคิดไปถึงผู้หญิงอีกคน เขาก็รีบสลัดความคิดนั้นทิ้งทันที

¥¥¥¥¥

ปาลิตานั่งรอแน่วแน่สี่ทุ่มแล้วเขายังมาอาหารที่ถูกทำเอาไว้ตั้งแต่หัวค่ำก็เย็นชืดหมดแล้ว เค้กที่ซื้อเอาไว้ยังอยู่ในตู้เย็น เธอยังไม่ได้เอาออกมาปักเทียนเตรียมพร้อมเอาไว้เซอร์ไพรส์แน่วแน่ 

เธอโทรไปหาเขาหลายสาย แต่เขาก็ไม่รับ ครั้งล่าสุดที่โทรไปหา เขาปิดเครื่องไปแล้ว ปาลิตานั่งเงียบมองอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอในชุดสีชมพูหวานนั่งอยู่บนเก้าอี้มาหลายชั่วโมงแล้ว

ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าที่ผ่านไป มันก็ยังคงไร้สี่แววของเขา สิ่งที่เธอรับรู้ตอนนี้เริ่มแน่ชัดเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่เขาเปลี่ยนไปเพราะเหตุใดกัน มันคือสิ่งที่ปาลิตาคิดไม่ตก หลังจากที่เขารับโทรศัพท์ในวันนั้น ทุกอย่างมันก็ไม่เป็นแบบเดิม

ความน้อยใจเอ่อท้นจนต้องระบายเป็นน้ำตา  ไม่เข้าใจเลย สมองมันวนเวียนเเต่เรื่องเดิม ๆ คำถามที่วิ่งวนเข้ามามากมาย แต่เธอก็ไม่ได้คำตอบที่อยากจะรู้เลย

เธอได้แต่หวังว่าเขาจะกลับมาฉลองวันเกิดด้วยกัน แต่ทว่า ค่ำคืนนี้มันหมดไป เริ่มเป็นอีกวันไร้เงาเจ้าของวันเกิดที่เธอรอ

ปาลิตานั่งรอจนกระทั่งถึงตอนเช้า น้ำตาที่มันไหลรินเอ่อท้นมาตลอดทั้งคืนตอนนี้มันเหือดแห้งไปแล้ว หัวใจเจ็บหนึบไม่อยากจะคิดอะไรในแง่อื่นเลย แต่มันก็อดคิดไม่ได้ เขาหายไปไม่ไยดี มันต่างจากวิสัยของเขา

เขาเงียบ ไม่โทรถาม​  ไม่ห่วงใยว่าเธอจะกินจะอยู่หรือทำอะไร คิดแล้วมันก็จุกที่อกจนน้ำตามันก็ไหลรินออกมา

เธอมันก็แค่คนไม่มีค่า มาอยู่กับเขาเพราะเดือดร้อน เขาไม่ได้รักเธอ ไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก มีแต่เธอที่ทึกทักไปคนเดียว

ติ้ง! ข้อความเงินเข้าทำให้เธอต้องรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอ่าน มันเป็นข้อความเงินเข้าจำนวนสิบล้าน ปาลิตาขมวดคิ้วเพ่งมองยอดเงินนั้นอีกครั้ง ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งมันก็ยังเป็นจำนวนที่มากมายเหมือนเดิม

“เอาไว้ซื้อไรกินนะ” ปาลิตาอ่านข้อความก็รีบกดโทรออก แต่ปลายสายก็ปิดเครื่องอีกแล้ว มันเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์ของเธอกับเขา ทำไมแน่วแน่ถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ มันเพราะอะไรกัน

ปาลิตาปล่อยน้ำตาไหลออกมา ความรู้สึกหลายอย่างประดังประเดเข้ามา จนตั้งตัวไม่ทัน เธอกลัวเหลือเกิน กลัวที่จะต้องโดดเดี่ยว กลัวเหลือเกินที่จะต้องอยู่เพียงลำพัง

ถ้าไม่มีเขาแล้ว เธอจะอยู่อย่างไร