LOGINChapter 22 | จบ “กุสะลา ธัมมา อะกุสะลา ธัมมา อัพยากะตา ธัมมา ฯ สุขายะ เวทะนายะ สัมปะยุตตา ธัมมา ทุกขายะ เวทะนายะ สัมปะยุตตา ธัมมา อะทุกขะมะสุขายะ เวทะนายะ สัมปะยุตตา ธัมมา ฯ….” เสียงสวดอภิธรรมดังก้องศาลา วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แน่วแน่นั่งพิงเสาอย่างหมดอาลัยตายอยาก จ้องมองภาพปาลิตาที่ตั้งอยู่หน้าโลงศพ มันเป็นภาพที่เขาถ่ายให้เธอตอนไปเที่ยวภูเก็ต เขาจำได้ดีว่าปาลิตามีความสุขมาก เธอยิ้มให้เขาด้วยรอยยิ้มที่แสนน่ารัก เธอเหมือนดอกไม้ขาวที่แสนบริสุทธิ์ แต่ถูกคนสารเลวอย่างเขาเหยียบย่ำให้พังทลายคิดได้ก็สายไป ในวันที่เธอไม่อยู่แล้ว งานศพถูกจัดสามวัน พอได้วันที่เหมาะสมโลงศพของหญิงสาวผู้อาภัพก็ถูกเคลื่อนไปที่เมรุ แน่วแน่มือสั่นระริก วางดอกไม้จันทน์ น้ำตาเม็ดใสล่วงผล็อย แน่วแน่มองปล่องควันเมรุแล้วร้องไห้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีน้ำตามากมายขนาดนี้มาไหลริน เธอจากไปแล้ว แต่จะเหลือเป็นความทรงจำให้คิดถึง“ทำใจเถอะนะแน่วแน่” ละอองดาวกอดเขาเอาไว้ แต่เขาไม่ได้กอดตอบเอาแต่ร้องไห้ ในหัวโทษตัวเองอยู่พันล้านครั้ง ที่ลิตาเป็นแบบนี้ก็เพราะเขา เขามองไม่เห็นทางออก ไม่เห็นแสงสว่างของเรื่องนี้เลย มันก็คงเหม
Chapter 21 | จากลาน้ำตาของแน่วแน่ไหลรินอย่างเจ็บช้ำในหัวใจ เขาเอาแต่โทษตัวเองว่าทุกอย่างเป็นเพราะเขา เขาที่ทิ้งเธอกับลูก หัวใจเจ็บปวดแทบแดดิ้น หัวใจพังทลายไม่เหลือชิ้นดี“ลิตา ฮือ ๆ” เขาคร่ำครวญอยู่ในห้องอย่างทรมาน ผ้าห่มที่นอนถูกจัดเอาไว้อย่างเรียบร้อย ปาลิตาเป็นคนรักสะอาด ของในห้องเธอสวยงาม สะอาดสะอ้านมากผ้าห่มลายการ์ตูนที่เธอชอบห่ม หมอนสีชมพูที่เธอชอบหนุนก็วางอย่างเรียบร้อย ขณะที่เธอจะจากไป ห้องที่เธอนอนก็ยังสวยสะอาดตา“พี่มันโคตรชั่วที่มองไม่เห็นความรักของเธอ พี่มันเห็นแก่ตัวที่ทิ้งเธอ”ค่ำคืนอันแสนปวดร้าว แน่วแน่กลับไม่เคยลืมมัน เขายังจำเรื่องราววันเก่าๆได้อย่างชัดเจน วันที่เขาผลักเธอออกไปจากชีวิต วันที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเธอเขาใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงอีกคน ปล่อยให้ปาลิตารอคอย ตัดเยื่อใยทั้งที่ใจโคตรจะทรมาน เขาอยากเริ่มใหม่กับละอองดาว คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับปาลิตามันจบลงได้ แต่หากว่า มันไม่ได้จบแต่มันสร้างรอยแผลเหวอะหวะในหัวใจให้กับเธอปาลิตาต้องเจอความเจ็บปวดมากมาย ทำไมเขาถึงใจร้าย ไม่สนใจในสิ่งที่เธอพยายามบอก ทำไมต้องปล่อยให้เธอต้องเจอความลำบากคนเดียว แต่ตัวเองหน้า
Chapter 20 | ยอมแพ้ร่างบางเล็กถูกนำลงมาจากด้านบน แน่วแน่พยายามปั๊มหัวใจ เพื่อยื้อชีวิตสุดกำลัง แต่คนที่แขวนคอไปเกือบชั่วโมงแล้วก็ยากที่จะกลับมา“กลับมาลิตา พี่ขอโทษ ฮือ ๆ กลับมาสิ” ร่างเล็กนอนเหยียดตรงลำคอมีจ้ำม่วงเพราะรอยรัดของเชือก ทุกครั้งที่เขาพยายามปั๊มหัวใจ ร่างบอบบางก็ไหวตามจังหวะ แน่วแน่ใช้มือปาดน้ำตาอยู่หลายครั้งพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ปาลิตากลับมา“….”“ลิตา ฮึก” มือหนาปั๊มหัวใจเป็นจังหวะ เขาใช้เวลาเกือบสิบนาที หมอพยาบาลที่เขาโทรตามก็เข้ามา หมอรับช่วงปั๊มหัวใจต่อ แน่วแน่ปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลออกมาสุดกลั้น มองภาพการช่วยชีวิตปาลิตาอย่างเจ็บปวดหัวใจภาพรอยยิ้มเสียงหัวเราะ ทุกอย่างที่เป็นปาลิตาวิ่งเข้ามาในหัว เขาทิ้งเธอเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงอีกคน ปล่อยให้เธอกับลูกต้องทุกข์ทรมานเพราะการกระทำของเขาเอง “กลับมาหาพี่สิลิตา พี่ขอโทษ ฮือ ๆ กลับมาเถอะ” “…” ปาลิตายังคงนิ่ง หลายนาทีที่หมอพยายามช่วยแต่ก็ยังไร้วี่แวว“ลิตา…”ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาเต็มอก จนตั้งแทบรับไม่ไหว พอหูตาสว่างกับสิ่งที่ปาลิตาพยายามบอก แน่วแน่ก็แทบแดดิ้น กับความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามา เขาก็เพิ่งจะร
Chapter 19 | ไม่มีหวังที่จะสู้ต่อปาลิตานั่งเขียนไดอารี่ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น บรรยายความเจ็บปวดทั้งหมดผ่านตัวหนังสือ ชีวิตที่ผ่านมาของเธอไม่มีความสุขเลย คนที่เป็นความสุขทุกอย่าง เป็นแน่วแน่ เขาเป็นโลกทั้งใบ แต่เขาเลือกที่จะทิ้งเธอเขาเลือกทิ้งเธอ เพื่อไปรักผู้หญิงอีกคน เธอผิดอะไรนักหนา ถึงได้ทิ้งเธอ ตลอดระยะเวลาที่เคยอยู่ด้วยกัน เขาไม่เคยรักเธอบ้างเลยเหรอ ทำไมหัวใจของเธอ ถึงได้เอาแต่รักเขา จนลืมนึกถึงตัวเอง ลืมแม้กระทั่งต้องรักตัวเองก่อนจะรักคนอื่นทำไมหัวใจไม่รักดี ทำไมถึงได้รักแต่คนอื่น ทำไมไม่รักตัวเองบ้างเลย เธอไม่เหลือพื้นที่หัวใจเอาไว้รักตัวเอง เพราะเอาแต่รักผู้ชายที่ชื่อแน่วแน่ไปแล้วเชือกสีขาวถูกมัดเอาไว้กับเหล็กโคมไฟกลางห้อง ปาลิตาอยู่ที่ชุดสีขาวสะอาดตา ใบหน้าสวยเศร้าหมองแต่แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกยินดี ปาลิตามองดูผู้ชายที่เธอรักแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นในทีวีแล้วปล่อยน้ำตาหลั่งไหล หัวใจมันเจ็บจนทนไม่ได้แล้วสุดท้ายแล้วเขาก็เลือกผู้หญิงคนนั้น และปล่อยมือของเธอ ผู้หญิงที่ไม่เคยอยู่ในสายตา พยายามวิ่งตามทำทุกอย่างแล้ว ก็ไม่มีวันที่เขาจะกลับมา เพราะเขาไม่เคยมองเห็นผู้หญิงที
Chapter 18 | ความสุขบนหัวใจที่แตกสลาย “ชุดนี้สวยไหมแน่ว” ละอองอยู่ในชุดแต่งงานสีขาวฟูฟ่องหมุนไปมา“สวยครับ” แน่วแน่พยักหน้าดูละอองดาวลองชุด แน่วแน่นิ่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะไปหยุดที่ร่างบางเล็กของปาลิตา เธอผอมมากดูซีดเซียว ราวกับป่วยไข้มาแรมปี“แน่วเองก็หล่อมาก ๆ” ละอองดาวยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะหันไปสนใจส่องกระจก วันนี้เธอสวยมาก และจะสวยกว่าเดิมเมื่อถึงวันแต่งงานอีกไม่กี่วันก็จะถึงแล้ว ทุกอย่างมันต้องสวยงามแน่นอน ถึงแม้ทิมจะทำหัวใจของเธอแตกสลาย แต่แน่วแน่ก็ฉุดรั้งเธอขึ้นมาจากความเจ็บปวด กว่าจะผ่านมันมาได้ เธอก็แทบแย่เหมือนกัน การที่จะได้เริ่มใหม่กับเขา มันคงเป็นอะไรที่ดี“คุณปาลิตา มีญาติมาด้วยหรือเปล่าครับ” หมอหนุ่มเอ่ยเมื่อหญิงสาวรู้สึกตัว ปาลิตาอยู่ในห้องสีขาวสะอาดตา กวาดสายตาไปรอบๆ พร้อมขมวดคิ้วตัวเองไล่ความมึนงง“ฉันไม่มีญาติที่ไหน?”“แล้วสามีของคุณล่ะครับ”“ฉัน….” หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่ว ริมฝีปากสั่นระริก “ฉันไม่มีสามีค่ะ เราเลิกกันแล้ว”“เอ่อ…” หมอหนุ่มมีสีหน้าลังเล สิ่งที่เขาอยากจะบอกกับญาติของคนไข้ คืออาการป่วยของปาลิตาในตอนนี้“มีอะไรหรือเปล่าคะหมอ?”“มันเป็นอะไรที่พูด
Chapter 17 | ความรักที่ไม่มีค่า “กรี๊ด ไม่จริง!” ปัง! ปาลิตาปารีโมททีวีไปที่ผนังจนมันแตกกระจายแล้วทรุดกายนั่งลงกับพื้น ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เธอไม่มีความสุขเลย เฝ้ารอคอยให้แน่วแน่กลับมา แต่ทว่า เขาไม่กลับมา เธอไม่สามารถติดต่อเขาได้ หนำซ้ำยังต้องมาเจอข่าวแบบนี้อีกแน่วแน่ทิ้งเธอ ไม่สนใจไม่เหลียวแล ปล่อยให้เธอทุกข์ทรมาน เขากำลังมีความสุขและเริ่มต้นชีวิตใหม่ต่อไปได้ ต่างจากเธอที่ไม่เหลือใครในชีวิตเลยน้ำตาที่เหือดแห้งไหลรินออกมา เธอสะอึกสะอื้นร่างกายไหวสะท้าน เธอแค่อยากบอกเขาว่าเธอกำลังท้องลูกของเขา แต่ก็ยากเย็นเหลือเกิน เขาคือโลกทั้งใบ เขาคือความรักทั้หมดที่มี เธอรักเขาจนไม่รักตัวเองเลย แต่พอมีลูกเธอก็อยากจะบอกเขาอยากให้เขากลับมา แต่สุดท้ายเธอก็ไม่มีหวังเลย“ฮือ ๆ”“ในเมื่อเขาหมดรักแล้ว ทำไมถึงไม่กลับมารักตัวเอง” เสียงทีวีดังขึ้น เป็นรายการของผู้หญิงสองคนที่กำลังคุยกับผู้ชมทางบ้านที่มาเล่าปัญหาชีวิต ทำให้ปาลิตาต้องหันไปมอง“วันนี้เราก็ต้องแก้ปัญหา เราต้องพยายามทำจิตใจแข็งแรงที่สุด ถึงลูกจะไม่มีพ่อแบบคนอื่น ไม่มีพ่อที่จะมาดูแลเขาช่วยเรา แต่เราเป็นแม่เราก็ต้องดูแลเขาให้ดีที่สุดค่ะ”“







