Share

บทที่ 6

last update Last Updated: 2025-04-01 16:03:32

“เออๆ ไม่ต้องพูด ฉันเดาได้” เพลงพิณรีบยกมือขึ้นห้าม 

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะมาถามอาการมันแต่เช้า” เฟร์เรเอ่ยขึ้นบ้าง แม้ลุคเขาจะออกเถื่อนๆ แต่ใครจะรู้ว่าเขาอ่อนโยนกับสัตว์มากเหมือนกัน 

“ได้ครับ” เสียงทุ้มของสัตวแพทย์โปรดตอบกลับไป ก่อนจะพินิจมองใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า แล้วหันมากระซิบกระซาบถามเพื่อนสาวที่ยืนตัวเตี้ยอยู่ข้างๆ 

“พิณ…ใครวะ แฟนแกเหรอ” น้ำเสียงของโปรดนั้นฟังดูตื่นเต้น จนเพลงพิณค้อนให้อย่างหมั่นไส้ 

“แฟนที่ไหน เพื่อนบ้าน รั้วติดกันเลย เขาชื่อ…” พอจะตอบคำถามโปรด เพลงพิณก็ชะงัก 

นั่นสิ…ผู้ชายข้างๆ เธอนี่ชื่อว่าอะไร ถ้าจำไม่ผิด เขาน่าจะชื่อว่าเฟร์เรใช่ไหม แต่เพราะฟอร์ม เพลงพิณจึงแสร้งทำเป็นจำชื่อหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ เธอหันกลับมามองหน้าเฟร์เร แล้วเอ่ยถามชื่อเขาออกไป 

“ว่าแต่คุณชื่ออะไรนะ”

“เฟร์เร ผมชื่อเฟร์เรหรือจะเรียกผมว่าเบคก็ได้” เมื่อได้ยินแบบนี้ เพลงพิณก็หันมาคุยกับโปรด

“แกได้ยินแล้วใช่ไหม เขาชื่อเบค” 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมโปรด เป็นเจ้าของคลินิก” เอ่ยทักทายเสร็จก็ยื่นมือไปรอสัมผัส เฟร์เรไม่ลังเลที่จะสัมผัสมือของโปรดกลับมา

“ส่วนคนข้างๆ นี่พิณ” โปรดแนะนำเพลงพิณเสร็จสรรพ 

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณสองคนเช่นกันครับ…เอ่อ…ผมขอเข้าไปดูแมวหน่อยได้ไหม”

“ได้สิครับ เชิญ” โปรดผายมือให้ชายหนุ่มมาดเซอร์สุดหล่อเข้าไปดูอาการเจ้าแมว นั่นทำให้เขามีโอกาสอยู่คุยกับเพื่อนสนิทตามลำพัง และเมื่ออยู่กันตามลำพัง โปรดจึงไม่จำเป็นต้องเก๊กแมนอีกต่อไป 

“น่ากินว่ะแก” 

“เก็บอาการหน่อยยัยโปรด...เก็บ!” เพลงพิณหันมาแยกเขี้ยวให้เพื่อนสาวในร่างชาย ที่ออกอาการกระดี๊กระด๊าเสียเหลือเกิน 

“แหม…แกก็ สเปคฉันเลยนะยะ มาดเซอร์หน่อยๆ ดูดิบเถื่อนนิดๆ ผมยาว มัดจุก โอ๊ย! ใจละลาย” สีหน้าของโปรดดูฟุ้งๆ แววตาก็หวานหยาดเยิ้มขณะมองไปที่เฟร์เร พลอยทำเอาเพลงพิณขนลุกไปด้วย 

“หล่อนอย่ามาสาวแตกตอนนี้ เก๊กหน้าหล่อไว้”

“หมู่บ้านแก เขาขายบ้านไปหมดหรือยัง พอรู้มะ”

“ทำไมยะ แกจะลงทุนไปซื้อบ้านเพื่อไว้แอ๊วหนุ่มมาดเซอร์ มัดจุกผู้รักแมวคนนี้หรือไง” เพลงพิณเอ่ยภาษาเหนืออย่างขำๆ เพราะคำว่าแอ๊วของเธอ หมายถึงการไปจีบหนุ่มนั่นเอง 

“อื้อ” โปรดหันมาเอ่ยรับอย่างไม่ลังเล 

“พอๆ เพ้อเจ้อ เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวพี่เสือแกรู้เข้าจะหนาวยัยโปรด” เมื่อโปรดชักจะเลยเถิด เพลงพิณจึงหยิบยันต์กันเจ้าชู้ที่ชื่อว่าเสือออกมาใช้ เพราะนี่คือชื่อสุดที่รักของโปรดนั่นเอง

“พูดถึงพี่เสือแล้วคิดถึง ไปญี่ปุ่นตั้งอาทิตย์หนึ่งแล้ว กลับมาคืนนี้คงต้องจัดสักหน่อย” แววตาของโปรดนั้นวิบวับเป็นประกาย พลอยทำให้คนโสดขนลุกไปด้วย 

“แกก็พูดสองแง่สามง่าม” 

“ย่ะ…งั้นคนนี้ฉันยกให้แกไปยัยมะพร้าวทึนทึก เกาะคานเป็นลิงเกาะต้นไม้เชียว ปล่อยมือได้แล้ว มดลูกฟ่อ หมดอายุกันพอดี” 

“เออนะ แกไม่ต้องมาตอกย้ำฉันเรื่องคาน เรื่องมดลูกนี่หรอก”

“เปล่าตอกย้ำ ฉันแค่สนับสนุนให้แกลงจากคาน คนนี้เป็นไง หล่อดีออก ฉันว่าเขาเหมาะกับแกดีนะพิณ” โปรดตอบกรุ้มกริ่ม 

“เหมาะตรงไหน แกนี่ก็เพ้อระดับสิบ” แม้จะพูดแบบนี้ แต่อีกใจก็อดหวั่นไหวหนุ่มมาดเซอร์ มัดจุกคนนี้ไม่ได้จริงๆ นะ แต่ก็คงเพ้อแค่ในมโนตัวเองเท่านั้น 

“เอ้า! แกก็...”

“หยุด…เก๊กแมนบัดเดี๋ยวนี้ เขาเดินออกมานู่นแล้ว” เพลงพิณหันมาส่งสายตาดุๆ ให้โปรด เมื่อเห็นเฟร์เรเดินตรงมาหาพวกเขา 

“ท่าทางมันไม่ค่อยสู้ดี” ทันทีที่ออกจากห้องตรวจภายในคลินิก เฟร์เรก็เอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคืนนี้ผมอยู่เฝ้าให้เอง” โปรดเอ่ยบอกเสียงทุ้ม ตัดจริตจะกร้านทิ้งไปชั่วคราว ผิดไปกับโปรดคนเมื่อครู่

“งั้นฝากแกด้วยนะโปรด พรุ่งนี้ฉันจะแวะมาดูแต่เช้า”

“ไม่มีปัญหา” 

“ฉันกลับก่อนแล้วกัน แกจะได้ทำงาน”

“อืม” โปรดเอ่ยรับในคอ ก่อนจะมองมายังเฟร์เรจนเพลงพิณหมั่นไส้ เฟร์เรโค้งคำนับให้เป็นการบอกลา แต่ก่อนจะกลับออกไปจากคลินิก เขาก็ยังชะเง้อเข้าไปมองแมวด้วยความเป็นห่วง ได้แต่ภาวนาให้มันใจสู้ เพราะถ้าหาย เขาจะรับมันไปเลี้ยงเอง

เพราะความที่คลินิกของหมอโปรดอยู่ใกล้ เพลงพิณขับรถไม่นานเท่าไหร่ก็ถึงหน้าบ้านเสียแล้ว ทำไม๊...ทำไม เวลาแบบนี้ถึงเดินเร็วนักก็ไม่รู้ 

“หวังว่าพรุ่งนี้เราจะได้ข่าวดีจากหมอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น หลังก้าวลงจากรถแล้วมายืนอยู่หน้าบ้านตัวเอง 

“อื้อ…ฉันก็หวังแบบนั้นเหมือนกัน” 

“ผมขอตัวก่อนนะครับคุณพิณ” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้า 

“เชิญค่ะ ฉันก็จะเข้าบ้านเหมือนกัน” เอ่ยเสร็จ เพลงพิณก็หมุนตัวเข้าบ้าน เพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับเฟร์เรเหมือนกัน 

เสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาภายในบ้าน ทำให้ฟาโรห์หันไปมอง ก่อนจะเห็นว่าคือพี่ชายที่เอาขยะไปทิ้ง แต่ทว่ากลับหายไปเป็นชั่วโมงๆ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นคราบเลือดบนเสื้อตัวที่เฟร์เรสวม จึงรีบถาม

“นายหายไปไหนมา แล้วนั่นเลือดอะไร” คนอยากรู้เดินมาถาม มองดูว่าเลือดของใคร พี่ชายได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า การเอาขยะไปทิ้งช่างอันตรายเหลือเกินสินะสำหรับที่นี่

“พอดีเจอแมวถูกรถชนที่หน้าบ้าน ก็เลยพาไปหาหมอ”

“พาไปหาหมอ นายไปยังไง รถนายก็ยังจอดอยู่ที่เดิมไม่ใช่เหรอ” ฟาโรห์เลิกคิ้วสงสัย 

“บ้านหลังข้างๆ พาไป”

“อ้อ…ผู้หญิงคนนั้น”

 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • รักนี้...เจ้ขอ   บทที่ 63 (จบ)

    “เซอร์ไพรส์” ทุกคนในห้องต่างตะโกนคำว่าเซอร์ไพรส์อย่างพร้อมเพรียง นอกจากพ่องานอย่างเฟร์เร ลลินดา ภาคิน บุหลันแล้ว ยังมีโปรดที่ยืนฉีกยิ้มหวานอีกคน ซึ่งโปรดไม่ได้มาคนเดียว ยังพาโชคดีมาด้วยแต่ยังไม่ทันที่เพลงพิณจะได้พูดอะไร เธอก็ต้องตกใจยกกำลังสอง เมื่อเห็นรูปของตัวเองตั้งแต่เด็กๆ จนถึงปัจจุบันปรากฏอยู่บนโทรทัศน์ขนาดสี่สิบสองนิ้วที่ติดไว้กับกำแพงห้องโดยเฉพาะรูปปัจจุบันที่อิริยาบถต่างๆ นั้นแทบไม่ซ้ำกัน มีรูปตอนเธอไปซื้อต้นไม้กับเฟร์เร ที่หน้าเยินๆ ตอนไปกินข้าว ดูหนัง อันนี้สวยหน่อย รูปทีเผลอ ตอนเธอนอนน้ำลายยืด หรือแม้แต่ตอนไม่ได้แต่งหน้า และสิ่งที่สะดุดสายตาของเพลงพิณนั่นคือป้ายข้อความที่มักจะถูกใส่ไว้หรือแทรกอยู่มุมใดมุมหนึ่งบนรูปอ่านปะติดปะต่อได้เป็นคำว่า ‘Will you marry me’ นั่นยิ่งทำให้อกซ้ายของเพลงพิณเต้นรัว หายใจก็ชักจะไม่ค่อยทั่วท้องและทันทีที่ฉายมาถึงรูปสุดท้าย คำว่า Will you marry me ก็ชัดขึ้นด้วยป้ายตัวอักษรที่ถูกปล่อยลงมาตรงหน้าเพลงพิณได้อย่างพอดิบพอดี“โรแมนติกสุดๆ” บุหลันเพ้อออกมา เพราะจะมีอะไรโรแมนติกไปมากกว่านี้ไม่

  • รักนี้...เจ้ขอ   บทที่ 62

    หลังจบงานแต่งงานของลลินดาและภาคิน บรรดาเพื่อนสนิทก็ยังคงอยู่กันครบ ไม่มีใครหนีหายกลับกรุงเทพฯ ก่อน เพราะยังไม่จบภารกิจเสียทีเดียวทุกคนดูมีลับลมคมในแปลกๆ แปลกจนเพลงพิณอดที่จะสงสัยไม่ได้ พอถามใครก็บอกว่าไม่มีอะไรอย่างพร้อมเพรียง“เจ้…เย็นนี้เค้าอยากกินปูไข่ เราออกไปซื้อที่ท่าเรือกันนะ”“ไปสิ” เพลงพิณเอ่ยรับปากส้มไปโดยไม่ได้เอะใจอะไรสักนิด ว่าเธอกำลังถูกหลอกให้ออกไปจากโรงแรมก่อนชั่วคราวเมื่อบุหลันพาเพลงพิณไปแล้ว ที่เหลือเริ่มจัดสถานที่ ซึ่งก็คือห้องจัดเลี้ยงเล็กริมสระว่ายน้ำของทางโรงแรมนั่นเอง โดยมีเจ้าสาวหมาดๆ อย่างลลินดาคอยช่วยจัดส่วนหนุ่มๆ อย่างภาคินและเฟร์เรก็ถนัดใช้งานออกแรง ปีนป่ายติดรูปของเพลงพิณจนทั่วห้อง จากนั้นขบวนลูกโป่งก็ถูกนำเข้ามา“เป็นอะไรส้ม ท่าทางลุกลี้ลุกลนแปลกๆ” เพราะเห็นว่าบุหลันเอาแต่มองโทรศัพท์ เพลงพิณจึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น ส่วนคนถูกถามก็แอบสะดุ้งมีพิรุธเบาๆ“เป็นอะไร ถามแค่นี้ต้องสะดุ้งด้วย”“เปล่าเจ้พิณ ไม่มีอะไร พอดีเค้าแค่นั่งคิดอะไร

  • รักนี้...เจ้ขอ   บทที่ 61

    “อะไรคะ”“ผมต้องกลับเยอรมัน” ประโยคที่ได้ยินทำเอาเพลงพิณถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมมันถึงได้ปุบปับแบบนี้ เธอยังไม่อยากห่างกับเฟร์เร“กลับเยอรมัน เมื่อไหร่คะ”“อีกสองอาทิตย์ครับ ผมทิ้งภาระให้ลูกน้องรับผิดชอบงานของผมมานานมากพอแล้ว ผมต้องกลับไปคุมต่อ” เหตุผลของเฟร์เร ทำให้เพลงพิณไม่อาจแย้งเขาได้ และเธอก็โตพอที่จะเข้าใจคนรัก แม้จะหวิวๆ ในใจที่ต้องอยู่ห่างเขาก็เถอะ“ฉันเข้าใจ”“ผมอยากให้คุณไปด้วย”“สองอาทิตย์ฉันคงลางานไม่ได้แน่ เอางี้…คุณกลับไปก่อน ขอฉันเคลียร์งานแล้วจะบินตามไปนะ” ประโยคที่ได้ยิน ทำให้ใจของเฟร์เรชื้นขึ้นมาได้มาก เพลงพิณเข้าใจเขา“คุณโกรธผมหรือเปล่าที่อยู่ที่เมืองไทยต่อกับคุณไม่ได้”“ไม่โกรธค่ะ แต่ก็รู้สึกหวิวๆ ในอกอยู่เหมือนกัน เสียดายที่เราเจอกันช้าไป เพราะถ้าเจอกันเร็วกว่านี้ ฉันก็คงได้อยู่กับคุณนานกว่านี้”“โธ่…ที่รัก” เฟร์เรคว้าเธอมากอด ฝ่ามืออุ่นๆ ลูบศีรษะของเธอไปมาอย่างปลอบโยน ยิ่

  • รักนี้...เจ้ขอ   บทที่ 60

    “ผมมาที่นี่ก็เพราะมาตามหาคุณ” ยิ่งฟัง เพลงพิณก็ยิ่งงง“ตามหาฉันเหรอ ตามหาทำไม” นั่นน่ะสิ เขามาตามหาเธอทำไม ก็อยู่ใกล้กันแค่นี้ หรือโปรดทำอะไรมิดีมิร้ายแฟนเธอ“เพราะผมรักคุณ ผมรักผู้หญิงคนที่คุณเห็นจากกล้องถ่ายรูปเมื่อครู่นี้ ผมรักเธอ จนยอมทิ้งทุกอย่างแล้วมาตามหาเธอ” เฟร์เรเอ่ยคำว่ารักให้เพลงพิณฟังครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนโปรดนั้นเมื่อรู้และเห็นอะไรมากพอ จึงหมุนตัวกลับออกไป เพราะดูท่าเพลงพิณกับเฟร์เรจะมีเรื่องให้คุยกันอีกนานและก็จริงอย่างที่โปรดคิด เพราะตอนนี้เฟร์เรตั้งคำถามกับ เพลงพิณถึงเรื่องเมื่อครั้งที่เธอไปเที่ยวเบอร์ลิน และเพลงพิณก็ถาม เฟร์เรย้ำอีกครั้ง ว่าเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะหรือ พอได้คำตอบก็ยิ้มแก้มแตก ก่อนจะกระโดดกอดชายหนุ่มแน่น“คุณมาตามหาฉันเหรอ” พอคลายอ้อมกอดออกก็เอ่ยถาม“ครับ ข้ามฟ้า ข้ามทะเลมาตามหาความรักถึงที่นี่” คำพูดหวานๆ ที่ได้ยินทำเอาเพลงพิณแทบจะลอยได้ รู้สึกว่าความรักครั้งนี้ของเธอมันอยู่เหนือคำว่าพรห

  • รักนี้...เจ้ขอ   บทที่ 59

    ความรักของเพลงพิณและเฟร์เรก่อตัวขึ้นอย่างสวยงาม แม้เธอจะเอ่ยบอกขอชายหนุ่มแต่งงานไปตอนเมามาย แต่เฟร์เรกลับคิดจริงจัง และเตรียมเซอร์ไพรส์เพลงพิณไว้แล้ว เพียงแค่รอเวลาเหมาะๆ เท่านั้น และช่วงนี้เขาก็นิ่ง ไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับคืนนั้นอีกทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ทั้งคู่มักจะใช้เวลาอยู่ด้วยกันเสมอ อย่างเมื่อครู่เธอก็อยู่กับเฟร์เร แต่เขาขอตัวไปเอาของที่บ้าน ส่วนเพลงพิณก็นั่งเล่นใต้ซุ้มชิงช้าไม้รอ อยู่ๆ เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น พอหันไปมอง จึงเห็นว่าเป็นโปรด ที่ยืนยิ้มหล่อละลายใจเกย์อยู่“เข้ามาสิแก ประตูไม่ได้ล็อค”“ฉันไม่ได้มาหาแกย่ะ” โปรดตอบกลับมาได้อย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด จริตจะก้านนี่มาเต็ม“เอ้า! แล้วมาหาใครยะ อย่าบอกนะว่าแกมาหาแฟนฉัน”“ใช่…แต่แหม ไม่เจอกันแค่แป๊บเดียว นี่หล่อนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของได้แรงเหมือนกันนะยะ” คำพูดของโปรด เพลงพิณทำเพียงแค่ไหวไหล่รับเบาๆ เท่านั้น“ก็แน่ล่ะ ว่าแต่แกจะไปหาเบคเขาทำไม”

  • รักนี้...เจ้ขอ   บทที่ 58

    “อะไรนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง กลัวว่าเขาหูฝาดที่ได้ยินว่าเพลงพิณชวนเขาแต่งงาน“เราแต่งงานกันตอนนี้เลยได้มั้ย ฉันแก่แล้ว มดลูกก็ใกล้จะเสื่อมเต็มที ถ้าขืนชักช้าไปกว่านี้ ฉันกลัวมีลูกยาก” เหตุผลของเพลงพิณดูเหมือนจะฟังขึ้น“นี่คุณพูดจริงหรือแค่พูดขำๆ ตอนเมากันที่รัก”“ฉันพูดจริงๆ ให้เวลาคุณคิดก่อนก็ได้อ่ะ ไว้…พรุ่งนี้ ฉันจะมาฟัง คำ…ตอบ” พูดจบเพลงพิณก็น็อคกลางอากาศ ร่างบางโอนเอน จนเฟร์เรต้องรีบเข้าไปพยุง“คุณพิณ พิณครับ” คนตัวโตเขย่าร่างกึ่งเปลือยในอ้อมกอด แต่เพลงพิณก็ไม่มีท่าทีจะรู้สึกตัว“เมาจนหลับไปแล้วเหรอ” ชายหนุ่มส่ายหน้าให้เธอ ก่อนจะอุ้มกลับมานอนที่เตียง จากนั้นก็หาผ้าไปชุบน้ำหมาดๆ ก่อนจะมาเช็ดตัวให้เธอ เสร็จก็หาเสื้อยืดของเขาในตู้ออกมาให้เธอสวม จากนั้นก็นั่งมองคนที่กำลังหลับพริ้ม“คำว่า...เราแต่งงานกันมั้ย ผมควรจะพูดไม่ใช่เหรอครับ” เฟร์เรเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะลุก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status