ตอนที่ 7 - 1 เพื่อนใหม่ที่คาดไม่ถึง

“นายคนที่เราเจอตอนนั้นไง จำได้ไหม” เสียงหวานเอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยความตื่นเต้น

“อืม… ไม่คิดเลย…ว่าจะมาเรียนที่นี่”

แบม ภูวดลมองไปที่เพื่อนใหม่ที่หันมาสบตาเข้ากับเขาพอดี รอยยิ้มที่มุมปากของอีกฝ่ายทำเอาเขาต้องหลบสายตาที่ทะเล้นและแพรวพราวนั่น แต่จู่ๆ ร่างสูงก็เดินตรงมาหายังกลุ่มของเขา ทั้งจีน่า เจนจิราและตั้ม อนุพงษ์ถึงกับตกใจ แม้แต่แบม ภูวดลเองก็ตกใจไม่ต่างกัน

“สวัสดี ห้อง…หกทับหนึ่งใช่ปะ” เสียงทุ้มดังขึ้นท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่กำลังมองมาอย่างสนใจ

“อืม…ใช่"

เสียงทุ้มของแบม ภูวดลดังขึ้น สาวๆ ที่มองมาเห็นภาพสองหนุ่มยืนอยู่ใกล้กันก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เพราะคนหล่อกับคนหล่ออยู่ด้วยกันแล้วภาพที่มองเห็นมันช่างดูเจริญหูเจริญตา เป็นอาหารตาชั้นเยี่ยม

“สวัสดี เจอกันอีกแล้ว นาย…จำเราได้ไหม” กราฟ กาลัญญูทักทายหนุ่มหล่อตรงหน้าแล้วเอ่ยถามออกมา

“จำได้ว่าเราเคยเจอกันครั้วหนึ่ง แต่จำชื่อนายไม่ได้หรอก” แบม ภูวดลตอบก่อนที่จะมองไปยังเพื่อนสนิททั้งสอง

“ถ้าอย่างนั้นเราขอแนะนำตัวกับนายและจีน่าอีกที เราชื่อกราฟ กาลัญญู พิเชษฐ์พัฒน์ ย้ายมาจากโรงเรียนฝั่งมีน”

หนุ่มหล่อรีบแนะนำตัว สองหนุ่มสาวเพื่อนซี้ได้แต่หันไปมองหน้ากันก่อนที่แบม ภูวดลจะแนะนำอีกฝ่ายให้รู้จักกับเพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคน

“เอ่อ.. นี่ ตั้ม อนุพงษ์ เพื่อนในกลุ่มเราเอง”

กราฟ กาลัญญูหันไปมองก่อนที่จะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้อีกฝ่ายที่แสดงสีหน้าราวกับว่าไม่ต้อนรับเขาอย่างไรอย่างนั้น

“สวัสดีตั้ม ยินดีที่ได้รู้จัก”

“สวัสดี นายไปรู้จักแบมกับจีน่าตอนไหน” คนที่ถูกแนะนำให้เพื่อนใหม่รู้จักเอ่ยถามเพื่อนใหม่ขึ้นมาทันที

“คนดังประจำโรงเรียน ทำไมฉันจะไม่รู้จักหึๆ”

กราฟ กาลัญญูตอบคนถามแต่ทว่าสายตาคมกลับจ้องไปยังสองหนุ่มสาว ตั้ม อนุพงษ์ทำท่าไม่ไว้ใจอีกฝ่ายเพราะเด็กใหม่นั้นเอาแต่มองแบม ภูวดล แทนที่จะเป็นจีน่า เจนจิรา

“นาย.. คงไม่ได้คิดจะมาอยู่กลุ่มเราใช่ไหม” ตั้ม อนุพงษ์เอ่ยถามคำถามที่สองหนุ่มสาวต่างก็อยากรู้เช่นกัน

“คิดสิ… ถ้าไม่อย่างนั้นเราจะเข้ามาทักทายพวกเธอเหรอ” คนถูกถามตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย

“แต่พวกเรามีกันแค่สามคนมาตั้งนานแล้ว นาย…ไปหากลุ่มอื่นอยู่เถอะ" จีน่าเห็นท่าไม่ดีจึงบอกอีกฝ่ายให้เข้าใจ

“อันนั้นก็เป็นสิทธิ์ของเราไหม...ว่าเราจะอยู่กลุ่มไหน และติดตามใคร”

กราฟ กาลัญญูไม่ได้สนใจที่สองหนุ่มสาวเพื่อนใหม่พูดออกมา แต่คนที่เขาสนใจกลับไม่พูดจาอะไรออกมาสักอย่าง

“เห้ย!!” ตั้ม อนุพงษ์เริ่มโมโหและทำท่าจะปรี่เข้าไปหาเรื่องหนุ่มหล่อหน้าทะเล้น

“อย่ามีเรื่องน่า เรามาเรียนไม่ได้มาหากลุ่มเพื่อน” เสียงทุ้มเอ่ยห้ามปรามเพื่อนสนิท

“นายจะอยู่กลุ่มไหนก็ตามใจ จะอยู่กลุ่มเราก็ได้ แค่นายอย่าข้ามเส้นของเพื่อนแต่ละคนก็พอ”

แบม ภูวดลตัดปัญหา เพราะดูเพื่อนใหม่คนนี้คงจะไม่ยอมไปอยู่กลุ่มอื่น เพราะถ้าเขาตั้งใจตามตนเองและเพื่อนสาวมาถึงโรงเรียนแห่งนี้ แสดงว่าเขามีเป้าหมายอะไรอยู่แล้ว สายตาคมจ้องมองไปยังจีน่า เจนจิราที่กำลังทำหน้าเซ็ง ตั้ม อนุพงษ์เองก็รู้สึกไม่ชอบใจอยู่แปลกๆ เช่นกัน

‘หรือนายคนนี้จะชอบจีน่า’

เขาคิดในใจ ก่อนที่ศึกระหว่างเพื่อนใหม่กับเพื่อนในกลุ่มจะสงบลงเพราะได้เวลาทำกิจกรรมหน้าเสาธง ทั้งเพื่อนห้องอื่น เพื่อนห้องเดียวกัน และรุ่นน้องต่างมองมาที่นักเรียนที่ย้ายมาใหม่อย่างสนอกสนใจ เพราะนอกจากความหล่อของอีกฝ่ายแล้ว ดูเหมือนเด็กใหม่หน้าหล่อคนนี้จะไม่ค่อยถือตัวและยิ้มง่ายกว่าหนุ่มฮอตของโรงเรียนอย่างแบม ภูวดลเสียอีก

เปิดเทอมใหม่ที่มาพร้อมกับเพื่อนใหม่นั้นกลุ่มที่ดูจะวุ่นวายก็คงไม่พ้นกลุ่มของหนุ่มฮอตสาวฮอตที่มีสมาชิกเพิ่มเติมมาอีกหนึ่งคน เพื่อนกลุ่มอื่นพยายามชวนเพื่อนใหม่ไปโรงอาหารหรือแม้แต่ชวนเดินไปเรียนด้วยกัน แต่ทว่าหนุ่มหล่อที่เพิ่งจะย้ายมาใหม่กลับเดินตามแต่กลุ่มของแบม ภูวดลจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มนั้นไปอย่างกลมกลืน

“กลับยังไง”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากเด็กหนุ่มหน้าหล่อที่เพิ่งย้ายมาวันนี้วันแรก แต่ทว่าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนักเรียนเรียนดี กีฬาเด่น แถมหน้าตาดี แต่เท่าที่ดู กราฟ กาลัญญูผู้นี้ก็มีความหล่อเหลาไม่แพ้แบม ภูวดลเลยสักนิด ทั้งแบม ภูดลชะงักเท้าพร้อมๆ กันกับจีน่า สองหนุ่มสาวหันหลังกลับไปมองตามเสียง

“รถมารับ” เสียงทุ้มตอบกลับออกไป

“นายล่ะ”

จีน่า เจนจิราเป็นฝ่ายถาม เธอเริ่มที่จะเปิดใจให้อีกฝ่ายเพราะเท่าที่ดูๆ มาทั้งวัน เด็กใหม่ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจหรือยุ่งวุ่นวายกับเธอเลยสักนิด แถมดูเหมือนว่าจะเรียนเก่งพอๆ กับเพื่อนสนิทอย่างแบม ภูวดลอีกด้วย

“รถมารับเหมือนกัน… เธอสองคนกลับด้วยกันเหรอ"

เขาตอบก่อนที่จะเอ่ยถามต่อตามประสาคนที่อยากรู้เรื่องของอีกฝ่ายบ้าง

“ใช่ บ้านเราสองคนอยู่ติดกันน่ะ” จีน่าเป็นฝ่ายตอบ

“ตั้ม...แล้วนายล่ะ กลับยังไง”

เด็กใหม่ยังมีน้ำใจทักทายและถามไถ่เพื่อนอีกคนในกลุ่มที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าตนเท่าไหร่

“กลับเอง เดินไป บ้านฉันอยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนเท่าไหร่ ว่าแต่นายเถอะ อยู่ฝั่งมีนแต่มาเรียนฝั่งนี้ ไม่นั่งรถไกลเกินไปหรือไง ถามจริงย้ายมานี่มีเหตุผลอะไรแอบแฝงไหม” ด้วยเป็นคนขี้สงสัยและคนตรง ตั้ม อนุพงษ์จึงถามอีกฝ่ายออกมา

“เหตุผลหรอ ฉันว่านายถามแบมกับจีน่าดีกว่านะ เพราะสองคนนั้นน่าจะรู้อยู่แล้ว ฉันไปล่ะ รถที่บ้านมารับพอดี เจอกันพรุ่งนี้นะ แบม…. ทุกคน”

เขาตอบเพียงเท่านั้นราวกับโยนคำตอบไปให้สองหนุ่มสาวเพื่อนสนิทและเอ่ยขอตัวเมื่อเห็นว่ารถตู้ของครอบครัวมาจอดรอรับอยู่แล้ว

ตั้ม อนุพงษ์หันกลับไปมองหน้าสองหนุ่มสาวเพื่อนสนิทในกลุ่มก่อนที่จะได้รับรอยยิ้มแหยๆ เป็นคำตอบ สองหนุ่มสาวไม่รีรอให้เพื่อนถามออกมา

ทั้งสองรีบสาวเท้าไปขึ้นรถตู้ของที่บ้านที่จอดรอรับอยู่เช่นกัน ตั้ม อนุพงษ์ได้แต่มองตามเพื่อนสนิทและเพื่อนใหม่อย่างไม่เข้าใจ หรือว่าสามคนนั้นจะรู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ดูอย่างไรก็หาความสนิทสนมไม่เจอ เขาส่ายใบหน้าไปมาแล้วเดินออกจากบริเวณโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้านของตน