ตอนที่ 47 ยังโกรธเหรอ

ร่างกายของณิหลาที่ตอนนี้นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ยกมือขึ้นปาดน้ำตา เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ทีไรเธอก็ร้องไห้ปานใจจะขาดทุกครั้ง หน้ามนเงยมองท้องฟ้าเมื่อมีหยดน้ำหยดลงมาใส่แก้มของเธอ 

“ อ๊าย! “ เธอกรีดร้องออกมาเบาๆ เมื่อเห็นแสงฟ้าแลบ “ ทำยังไงดี พายุจะเข้าอีกแล้วเหรอ “ ณิหลาพาร่างตัวเองเดินออกมาตามถนน ก่อนเธอจะหยุดเดินเมื่อเห็นรถเบนซ์คันคุ้นตาวิ่งมาจอดใกล้ 

“ ณิหลา! “ ไนยะรีบวิ่งลงมาจากรถ มายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาว ณิหลาเห็นแบบนั้นก็เตรียมจะวิ่งหนีเขา แต่แสงฟ้าแลบทำให้เธอสะดุ้งหยุด เปิดโอกาสให้คุณหมอรีบวิ่งมาอุ้มตัวเธอ

“ ปล่อย! “ 

“ ฝนตกขนาดนี้ อย่าดื้อได้มั้ย พี่เป็นห่วงน้องนะ “ 

“ พี่หมอ “ ณิหลาดิ้นเต็มแรงแต่แรงของเธอไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้าน ไนยะรีบอุ้มแฟนสาวขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน

“ มา ลงมาได้แล้ว “ คุณหมอลงจากรถเมื่อรถวิ่งมาจอดในบ้าน เขาเดินอ้อมลงมาเปิดประตูให้เธอ แต่ณิหลากลับเอาแต่นั่งนิ่ง

“ ณิหลาลงมาก่อนได้มั้ย ฝนมันตกหนักแล้วเนี่ย น้องไม่กลัวเหรอ “ มือใหญ่ยื่นมาต่อหน้าของหญิงสาว

“ น้องจะลงเอง หรือจะให้พี่อุ้มลง “ เขาทำเก๊กจริงจังพูดกับเธอ ทำให้คนมองเลี่ยงไม่ได้เธอเดินลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน 

“ เอ้า รอพี่ก่อนสิณิหลา ณิหลา “ ขายาวรีบสาวเดินมาประชิดตัวหญิงสาว เขาดึงแขนเล็กให้เจ้าของร่างหันมา จากนั้นจึงกอดไว้ 

“ ณิหลา รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงน้องขนาดไหน ทำไมน้องถึงไม่รับโทรศัพท์พี่ ไปไหนก็ไม่ยอมบอก รู้หรือเปล่าว่าพี่ตามหาน้องไปทั่วเลย “ ณิหลาเอาแต่ยืนเงียบฟังที่ชายหนุ่มพูด แต่เธอก็ไม่ยอมพูดหรือตอบโต้อะไร จนเขาคลายอ้อมกอดออก

“ น้องยังโกรธยังงอนพี่อยู่อีกเหรอ ถึงน้องจะไม่ใช่คนที่พี่ฝันถึง แต่คนที่พี่คบและรักก็คือน้องนะ “ มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้ “ น้องไม่ได้เป็นตัวแทนของใครทั้งนั้น เพราะความรู้สึกรักมันเกิดขึ้นตอนที่พี่เจอน้อง “ เธอจ้องเขาด้วยแววตาครุ่นคิด แต่แล้วเธอก็สะดุ้งเพราะตกใจแสงฟ้าที่กำลังคร่ำครวญ ไนยะเห็นแบบนั้นเขาจึงจะโอบเธอเข้ามากอด แต่ก็ถูกหญิงสาวดันออก

“ ณิหลาอยากอยู่คนเดียว “ เธอพยายามจะเดินหนีไป

“ เดี๋ยวสิ พรุ่งนี้พี่จะไปหาหลวงตาที่วัด ไปถามเรื่องความฝัน ถ้าณิหลาอยากรู้ว่าพี่ฝันถึงวิสาทำไม พรุ่งนี้ไปกับพี่นะ “ ณิหลาเอาแต่ยืนนิ่งในหัวของเธอตอนนี้มีแต่รอยยิ้มอันแสนเศร้าของพี่สาว 

“ ค่ะ “ .

22.45น.

เสียงฟ้าฝนฮึมฮัมไม่หยุด ทำเอาคุณหมอไนยะไม่มีกะจิตกะใจจะนอน เขาเอาแต่นั่งอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง รอฟังเสียงร้องของแฟนสาว ในใจเป็นห่วงเธอมาก แต่เพราะเธอไม่ยอมให้เข้าใกล้เขาจึงทำอะไรไม่ได้ นอกจากนั่งรอให้น้องเรียก 

“ อือ “ ทางด้านณิหลาเองเธอกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่บนเตียง ไม่กล้าส่งเสียงดังแม้จะกลัวแค่ไหน ถึงอยากจะให้ไนยะผู้ขึ้นชื่อว่าแฟนหนุ่มของเธอมานั่งเฝ้า แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น เพราะถ้าหากว่าวิสามาเข้าฝันชายหนุ่มตั้ง 5 ปีจริง ก็ไม่รู้ว่าวิสาต้องการอะไร ทำแบบนั้นไปทำไมกัน หากเกิดวิสาเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับตัวเธอที่มีต่อหมอไนขึ้นมาล่ะ เธอควรจะทำอย่างไร

“ ป่านนี้เธอจะไปเกิดหรือยังวิสา “ ณิหลาบ่นออกมาเสียงแผ่วเบา แล้วก็สะดุ้งแสงของท้องฟ้า มือเล็กรีบยกขึ้นมาปิดปากไม่ให้ตัวเองส่งเสียง

 “ อ้าว ตื่นแล้วเหรอณิหลา พี่ว่าจะขึ้นไปตามน้องอยู่พอดี “ ไนยะที่กำลังจะเดินขึ้นบันไดเห็นณิหลาเดินลงมาพอดี เขาจึงยิ้มทักเธอ

“ ณิหลาอยากไปวัดแล้วค่ะ “ 

“ กินข้าวเช้าก่อนแล้วค่อยไปดีมั้ย มันเพิ่งจะหกโมงเอง “ เขาเดินมาดึงเก้าอี้ตรงหน้าออกให้เธอ ณิหลาเห็นแบบนั้นจึงเดินเงียบๆ มานั่งที่เก้าอี้อีกตัวที่ไม่ใช่ตัวที่เขาดึงออกให้

“ เฮ้อ “ ไนยะถอนหายใจแรงแล้วเดินไปเอาข้าวเช้ามาให้คนที่ยังงอนเขาอยู่ 

“ ณิหลา “ เสียงทุ้มอ้อนดัง พอหญิงเงยหน้าขึ้นมองเขาก็ส่งสายตาหวานเยิ้มตอบไป “ พี่ต้องทำยังไงน้องถึงจะหายงอนพี่สักที “ 

“ ไปวัดมาก่อนเถอะค่ะ แล้วณิหลาจะตัดสินใจ “ ไนยะคิ้วกระตุก 

“ หมายความว่ายังไง น้องมีอะไรให้ต้องตัดสินใจเรื่องพี่อีกงั้นเหรอ “ เขาจ้องเธออย่างสงสัย แต่คนตรงหน้ากลับไปพูดอะไรเอาแต่ก้มหน้าทานข้าว เขาจึงไม่ได้เซ้าซี้เธอต่อ