ตอนที่ 21 เรื่องใหญ่ 1

ประตูรั้วหน้าเรือนซานเหอย่วนถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

อู๋หมิงพุ่งตัวเร่งฝีเท้าก้าวฉับๆ เข้ามาปานอัสนีบาต กวาดสายตามองหาไป๋เล่อชิงอย่างบ้าคลั่ง

เนื่องจากเมื่อครู่เพราะเขากำลังจะออกไปสืบหาความจริงบางอย่างให้สิ้นสงสัยพอดี นับว่าโชคดีตอนที่เดินผ่านศาลาจวนชั้นนอกซึ่งอยู่ไม่ไกลจากประตูด้านหน้าก็พลันเห็นเจาจวิ้นกับสตรีผู้นั้นคุยกัน เขาจึงแอบฟัง

หลังจากนั้น อู๋หมิงก็วิ่งเร็วยิ่งกว่าเจาจวิ้นมากนัก ไม่นานก็ถึงเรือนซานเหอย่วนของเจาจวิ้นแล้ว 

เมื่อมาถึงก็ไม่รีรอ ถือวิสาสะพุ่งเข้าเรือนของสหายอย่างอุกอาจ 

ครั้นตามหาอยู่นานเดินวนเวียนในเรือนหลายรอบกลับพบว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน

อู๋หมิงขมวดคิ้ววูบ สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นทุกขณะ เดินตามหาอยู่เช่นนั้นอย่างไม่ละความพยายาม 

กระนั้นกลับยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของไป๋เล่อชิง...

“นางคงหนีท่านไปจริงๆ แล้ว”

จู่ๆ เสียงนี้ก็ดังขึ้นที่ริมหู อู๋หมิงหันขวับ เห็นเป็นใบหน้าขาวผ่องของเจาจวิ้น  

“หลิวหนิง อย่าพูดจาซี้ซั้ว”

เจาจวิ้นยู่ปากร้องฮึ เอ่ยอย่างหมั่นไส้ 

“ข้าอุตส่าห์บอกท่านตั้งนานแล้วว่าให้มาที่เรือนนี้ มาหานาง แต่ท่านก็เล่นตัวอยู่ได้”

อู๋หมิงเสียงเครียด “ตอนนั้นข้าไม่รู้ว่าเป็นภรรยา”

“อ้อ...ตอนนี้รู้แล้ว?” เจาจวิ้นเลิกคิ้วสูง “เมื่อครู่นี้ ท่านคงมาแอบฟังพวกข้าคุยกันกระมัง เสียมารยาทนะเราน่ะ”

อู๋หมิงพยักหน้ายอมรับอย่างเย็นชา ขณะตามหาไป๋เล่อชิงต่อไป 

เดินเข้าประตูนั้นออกประตูนี้ แต่ก็ไม่พบคนเสียที 

จังหวะนั้นโจวเจินเดินเข้ามาขวางด้านหน้าอู๋หมิง นางต้องปกป้องสหายอย่างเต็มที่ 

“หยุด! ห้ามตามหา ข้าไม่ให้ท่านเจอชิงชิงแน่”

อู๋หมิงแค่นเสียงต่ำ “หลบไป”

โจวเจินเชิดคางยืนเป็นกำแพงหิน “ไม่หลบ” 

สีหน้าอู๋หมิงเย็นเยือกขั้นสุด “หลบ!”

แต่โจวเจินยังคงไม่รู้สึกรู้สา นางตะเบ็งต่อเนื่องว่า “สามีชั่วร้ายเช่นท่านไม่มีสิทธิ์ในตัวชิงชิง”

เป็นเจาจวิ้นที่จับกระแสสังหารจากกายอู๋หมิงได้ รีบพุ่งตัวเข้ามาดึงโจวเจิน “ชู่ว์ อาโยวๆ หลบมา!”

“พี่หนิง ท่านก็เลิกดวงตามืดบอดเสียที ผู้ชายไม่ดี ท่านดูไม่ออกหรือไร ภรรยาเก่าต้องตกหน้าผาเกือบตาย เพราะเขา พี่หนิงเองภายหน้าก็ไม่แน่ว่าอาจต้องช้ำใจเพราะเขาเช่นกันนะ” โจวเจินหันมาบอกอย่างอ่อนใจ           

แต่เจาจวิ้นอ่อนใจยิ่งกว่า เขาว่า “ข้าไม่ช้ำใจหรอก สบายมาก เจ้าอย่าวู่วามเลยนะ ข้าขอร้อง”

โจวเจินเบิกตา “พี่หนิง! เหตุใดท่านดื้อรั้นเช่นนี้” 

อู๋หมิงรำคาญสองคนที่กำลังพล่ามเสียเวลายิ่งนักจึงรีบเบี่ยงตัวไปอีกทางเพื่อเดินหาไป๋เล่อชิงอย่างร้อนใจ

โจวเจินไหวตัวทัน รีบหมุนตัวมาสกัดเอาไว้อีกครั้ง ดาบถูกดึงออกจากฝักดังชริ้ง สมกับการเป็นจอมยุทธ์หญิงผู้ผดุงคุณธรรมให้อิสตรีทั่วหล้าอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร

เจาจวิ้นรู้สึกอยากจะบ้า

“อาโยว เก็บดาบ! อย่าทำแบบนี้” 

โจวเจินหันมา “ไม่ ข้าจะปกป้องพี่หนิงด้วย” ว่าแล้วก็กันตัวเจาจวิ้นไว้ด้านหลังในท่วงท่าปกป้องเต็มที่ ก่อนหันไปด่าอู๋หมิงต่อ “ผู้ชายใจร้าย มาสู้กันให้รู้แพ้ชนะ เดิมพันกับข้า หากเจ้าแพ้ก็เลิกตอแยชิงชิงกับพี่หนิงซะ”

อู๋หมิงนิ่วหน้า ถามเสียงขรึม “หากข้าชนะล่ะ”

ผู้ท้าประลองเชิดหน้าร้องเฮอะ “ท่านไม่ชนะหรอก เพราะข้าไม่มีทางแพ้” กระชับดาบในมือขึ้นชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างอหังการ “เข้ามา!”