ตอนที่ 6 เริ่มหลงรักสามีตัวเอง ผิดไหม 2

ลู่หว่านเองก็เข้าใจอารมณ์แรกรักนั้นจึงกล่าว “แค่ยิ้มเองนะ หากเขาหัวเราะนับว่าหล่อเหลากว่านี้มาก”

ไป๋เล่อชิงพลันตาโต “พี่สะใภ้เคยเห็นหรือ?”

“แน่นอน ตอนที่เฉิงอวี่ของข้าร่วมร่ำสุรากับอู๋หมิง พวกเขามักมีเรื่องเล่าขบขันมากมาย ข้าเองก็แอบเห็นสามียามที่หัวเราะร่วนอารมณ์ดี ช่างน่ามองนัก แม้อู๋หมิงจะดูดี แต่ไม่มีใครหล่อเหลาเท่าเฉิงอวี่ของข้าหรอกนะ”

ลู่หว่านยิ้มหวานดวงตาพร่างพราวเมื่อเอ่ยถึงสามี

เฉิงเอินถึงขั้นส่ายหน้าทำเสียงเอือมระอา “พี่สะใภ้น่าหมั่นไส้เกินไปแล้ว” 

“เจ้า!” ลู่หว่านหน้าม้านตีไหล่น้องสามีเบาๆทีหนึ่งอย่างขวยเขิน

ล้อเล่นกันอยู่ครู่หนึ่งก็พากันเลือกซื้อผ้าอย่างตั้งใจ มีเพียงไป๋เล่อชิงที่แอบมองอู๋หมิงอยู่บ่อยครั้ง 

นี่คือการซื้อของที่นางรู้สึกอุ่นใจที่สุดเป็นครั้งแรก รู้สึกปลอดภัยอย่างมาก 

ความรู้สึกประหลาดสายหนึ่งตีปะทุขึ้นกลางอกจนทะลักล้นใจ นั่นคือความรู้สึกอันใดคงไม่ต้องสงสัยนานนัก

“ชิงชิง มิใช่ว่าแอบชอบสามีตัวเองแล้วกระมัง?” เฉิงเอินกระทุ้งแขนถาม

ไป๋เล่อชิงเขินอายจะแย่แต่นางก็ยิ้มแล้วยอมรับว่า “ใช่ ไม่ผิดใช่หรือไม่?”

“โอ้! ช่างกล้า”

“ข้ากล้ายิ่งกว่านี้ ตอนก่อนแต่งปะไร”

“โอว นั่นสินะ ข้าลืมได้อย่างไร เจ้าน่ะ ไร้ยางอาย” ทำเอาเฉิงเอินหยอกเอินไม่หยุด ไป๋เล่อชิงเองก็ยิ้มไม่หุบ 

ช่างเป็นชีวิตเรียบง่ายที่แสนสงบสุขยิ่งนัก

ไป๋เล่อชิงปรารถนาชีวิตเช่นนี้ตลอดไป...

ทางฝั่งอู๋หมิง 

นั่งจิบชาครู่หนึ่งพลันรับรู้ได้ถึงผู้มาเยือน เขาหันมองนิ่งๆ เห็นบุรุษร่างใหญ่วัยกลางคนท่าทางภูมิฐาน รูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม กลิ่นอายรอบกายไม่ธรรมดา 

อีกฝ่ายเดินเข้ามาพยักหน้าให้ ก่อนนั่งลงตรงข้ามที่โต๊ะเดียวกัน

“คุณชายอู๋”

“ท่านอาหยาง ไม่เจอกันนาน สบายดีกระมัง”

ชายวัยกลางคนส่ายหน้ารินชาให้ตัวเองแล้วจิบก่อนกล่าวเสียงเย็น “หากสบายดีข้าคงไม่มา”

อู๋หมิงเลิกคิ้วถาม “อย่าบอกว่ามีเรื่อง?”

ชายคนเดิมกล่าวอย่างเกรงใจแต่ฉะฉาน “ใช่ เร่งด่วนยิ่ง ส่วนเจ้า ย่อมหมดเวลาก้มหน้า ทำตัวจืดจาง ไม่เป็นจุดสนใจได้แล้ว”

ร้านอาภรณ์แห่งนี้มีทั้งผ้าพับและเสื้อผ้าที่ตัดเย็บสำเร็จรูป ไป๋เล่อชิงกับเฉิงเอินเลือกชุดที่ตัดแล้วคนละชุดและเลือกผ้าพับไปตัดให้คนที่บ้าน ส่วนลู่หว่านนางชอบออกแบบและตัดเย็บด้วยตัวเองจึงเลือกผ้าพับทั้งหมด

ทั้งสามได้สิ่งที่ถูกใจแล้วก็เตรียมตัวออกจากร้าน ทว่าไป๋เล่อชิงที่ทำท่าจะเดินเข้าไปหาสามีกลับเห็นเขามีแขกมาเยือนและกำลังนั่งคุยกัน

นางหันไปถามเฉิงเอิน “ใครหรือ เจ้ารู้จักหรือไม่?”

เฉิงเอินส่ายหน้า “ไม่” หันไปถามพี่สะใภ้ “ท่านเป็นผู้อาวุโสที่สุด คงรู้จักกระมัง ใช่หนึ่งในสหายพี่ชายหรือไม่”

ลู่หว่านเองก็ไม่รู้ “ข้ามิได้กว้างขวางขนาดนั้น”

พวกนางจึงมุ่นคิ้ว ไป๋เล่อชิงกับเฉิงเอินอายุสิบหก ในขณะที่ลู่หว่านอายุย่างสิบเก้ายังไม่ถึงยี่สิบปี นับเป็นดรุณีไม่ต่างกัน หาใช่ฮูหยินผู้โชกโชนงานเลี้ยงรอบเมืองไม่

“ท่าทางคงเจรจากิจธุระสำคัญ ข้ายังไม่กลับนะ” ไป๋เล่อชิงว่า

เฉิงเอินพยักหน้า “ข้าอยู่เป็นเพื่อนเจ้าได้”

“ข้าเองก็ไม่รีบ” ลู่หว่านยังไม่สิ้นสงสัยจึงถามเบาๆ “แต่ชายวัยกลางคนผู้นั้นเป็นใครกันแน่ ข้ามองแล้วไม่ใช่ท่านลุงสามัญดาษดื่นทั่วไปแน่นอน เหมือนขุนนางใหญ่หรือผู้มียศศักดิ์ทางทหารอันใดเทือกนั้นมากกว่า”

ทั้งสามหรี่ตาพินิจพิเคราะห์ตามอย่างเห็นด้วย

จังหวะเดียวกันก็ได้ยินฮูหยินสูงวัยผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเอ่ยขึ้นกับสหายที่มาด้วยกันว่า

“นั่น คนผู้นั้น รองแม่ทัพหยางมิใช่หรือไร?”

ฮูหยินอีกคนตอบ “อืม เห็นจะใช่”

“แล้วนั่นบุตรชายของหญิงหม้ายนามว่าซืออวิ๋น บ้านอยู่ตรอกชิงหยวนมิใช่หรือ?”

“ใช่ แต่ว่าขุนนางระดับสูงอย่างรองแม่ทัพหยาง ไฉนมานั่งคุยกับคุณชายอู๋ได้ ไม่น่าเชื่อ!”

ไป๋เล่อชิงหูผึ่ง

เฉิงเอินกับลู่หว่านก็เช่นกัน ทั้งสองพลันหันมาเย้าไป๋เล่อชิง “สามีเจ้าไม่ธรรมดาอีกแล้ว รู้จักขุนนางระดับนี้ ช่างน่าอิจฉายิ่งนัก” 

ทุกคนตื่นเต้นระคนยินดีกับไป๋เล่อชิง ทว่านางกลับไม่รู้สึกดีเอาเสียเลย 

ในใจลึกๆ รู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์บางอย่างกำลังบอกแก่นางว่า การคบค้ากับผู้นำระดับสูงอาจนำมาซึ่งความวุ่นวายที่ยากปฏิเสธได้ในภายหน้า

หรือชีวิตเรียบง่ายสงบสุขของนางใกล้หมดอายุขัย