ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 1

ห้องรับอาหารในเรือนหลักสกุลอู๋

ซืออวิ๋นได้ยินว่าสหายต่างวัยของบุตรชายเป็นถึงท่านรองแม่ทัพหยาง นางรู้สึกฉงนระคนตื่นเต้นอย่างยิ่ง 

“เหตุใดเจ้าไม่เชิญเขามาบ้านเรา แม่จะได้เลี้ยงต้อนรับให้เอิกเกริก” 

เรื่องเช่นนี้นางไม่คิดตระหนี่ อยากป่าวประกาศให้กึกก้องเลยเชียวว่าสกุลอู๋มีสายสัมพันธ์ไม่ธรรมดา

“เขามีกิจธุระอื่นต้องรีบไปจัดการขอรับ มิอาจรั้ง” 

อู๋หมิงกล่าวเสียงนิ่งอย่างไม่เห็นความจำเป็นต้องวุ่นวายปานนั้น

ซืออวิ๋นทอดถอนใจ “ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน” โอกาสเชิดหน้าชูตาให้สกุลอู๋ที่แร้นแค้นเช่นนี้หามิได้ง่ายๆ นางถามอีก “ว่าแต่ เขามาหาเจ้าด้วยเหตุใดหรือ?”

“ส่งข้าไปเป็นที่ปรึกษาให้กองทัพทหารเกราะดำ” อู๋หมิงยังคงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าคนฟังพลันตาโต สีหน้าแววตาไหนเลยยังเรียบสงบอยู่ได้

“เป็นถึงที่ปรึกษาเชียวหรือ? กองทัพทหารเกราะดำที่ว่านั่นไยมิใช่เป็นของท่านอ๋องแห่งเสียนหยาง เช่นนี้...” 

ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้นยินดี ซืออวิ๋นแย้มยิ้มเต็มวงหน้า “หรือว่าเจ้าจะได้เป็นกุนซือข้างกายจอมทัพเยี่ยนอ๋อง”

อู๋หมิงพยักหน้าเนือยๆ ช่างเป็นท่าทางที่สวนทางและย้อนแย้งกับอาการตื่นเต้นของมารดาอย่างสิ้นเชิง  

เขาลอบชำเลืองมองไปทางไป๋เล่อชิงแวบหนึ่ง เห็นนางนั่งนิ่งไม่ไหวติงนานแล้ว

ฝ่ายไป๋เล่อชิง นางกำลังตะลึงงันขณะฟังแม่สามีกับสามีคุยกันจนทั่วร่างแข็งทื่อกลายเป็นก้อนหินไร้ชีวิต กระทั่งไม่กล้าคีบข้าวใส่ปากเพราะเกรงจะติดคอตาย

นี่นางมองคนผิดไปมากมายปานนี้เชียวหรือ?

เขาที่ดูนิ่งเฉยคล้ายทึมทื่อซื่อบื่อที่แท้เฉลียวฉลาดถึงขนาดถูกทาบทามไปเป็นกุนซือแห่งจอมทัพ

บ้าไปแล้ว 

นี่คือเรื่องบ้าที่สุดในใต้หล้า

อา...หรือเป็นเพราะว่าเพื่อหลอกศัตรูให้ตายใจ  เขาจึงต้องแสร้งโง่ตลอดเวลาจนกลายเป็นนิสัยติดตัวถึงได้แนบเนียนขนาดนี้

คนฉลาดที่ไม่เผยให้เห็นว่าปราดเปรื่องโดดเด่น นักปราชญ์ที่ไม่ให้ใครเห็นว่าเก่งกาจปานใด เก็บงำความสามารถที่ได้จากการสั่งสมความรู้ล้ำลึกกว้างไกล 

ไป๋เล่อชิงให้รู้สึกกลุ้มใจเหลือจะกล่าว

พยัคฆ์เร้นกายหรือ? 

เสือร้ายในคราบแมวขาวเนี่ยนะ!

ที่แท้อู๋หมิงก็เป็นบุรุษเช่นนี้...

ภายนอกเฉื่อยชาพูดจาไม่เก่ง แต่ภายในเคร่งขรึมซ่อนคม ถนอมวาจาบาดลึกเฉียบคมต่างหาก

เป็นกุนซือให้เยี่ยนอ๋องคือการเดินทางไกลอย่างไม่ต้องสงสัย

จอมทัพอยู่แห่งหนใดกุนซือข้างกายก็ต้องอยู่ที่นั่น ติดตามดั่งเงา ตัวติดกันประดุจเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย

“สัจจะบุรุษสำคัญ ข้าเคยรับปากท่านอ๋องเอาไว้เมื่อปีก่อน” 

ตอนนั้นอู๋หมิงยังไม่เคยเจอไป๋เล่อชิง และที่สำคัญยังไม่ได้แต่งงาน

“มีสัญญาต้องรักษา ตอนนี้ข้าจึงยากปฏิเสธได้ จำเป็นต้องไปจริงๆ”

อู๋หมิงบอกกล่าวต่อไป๋เล่อชิงเมื่อกลับเรือนส่วนตัวและได้อยู่ตามลำพัง หวังเพียงนางเข้าใจ

ไป๋เล่อชิงสองตาสั่นไหว กัดเม้มปากเอาไว้จนแน่นมิให้น้ำตาไหลออกมาประจานความอ่อนแอเอาแต่ใจและไม่เอาไหนของตัวเอง

ไม่ใช่แค่สัจจะวาจาหรอก แต่อนาคตที่รุ่งโรจน์ หนทางยิ่งใหญ่ของบุรุษล้วนสำคัญ สตรีตัวเล็กๆ เช่นนาง มีหรือจะถ่วงรั้งได้ 

หญิงสาวกลืนก้อนแข็งลงคอ ค่อยๆ ปรับตัวปรับใจ เงยหน้าเอ่ยเสียงใสตรงข้ามกับความนึกคิดในใจ “ท่านพี่อย่ากังวลเกินไปเจ้าค่ะ ข้าเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายดายยิ่ง ท่านไปทำงาน ข้าภรรยาอยู่ที่นี่ คอยดูแลมารดาแทนท่าน” 

เสียดายก็แต่ความสัมพันธ์อันลึกซึ้งเพิ่งเริ่มต้น ก่อนนี้อู๋หมิงจืดจางอย่างคนไม่มีตัวตน แต่พอเงาร่างเริ่มก่อตัวเข้มข้นในสายตาและความรู้สึก กลับมีบางสิ่งเข้ามาบั่นทอนให้จางหายเลือนลางอีกครา ความรู้สึกดีแสนดีอันตราตรึงกำลังถักทอก่อตัวขึ้นมาแท้ๆ  แต่ไม่ได้ตกผลึกสลักลึก ยิ่งไม่มีเวลาให้สานสัมพันธ์ได้แนบแน่นกว่านี้  

สามีภรรยามิอาจต่อเติมความรู้สึกให้ยาวนานราบรื่น เฮ้อ...