LOGINShare
ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 2
Last Updated:
2025-07-07 12:23:48ไป๋เล่อชิงห่อเหี่ยวถึงขั้นพร่างพรูพร่ำพรรณนาเปลืองคำมากมายจนหายใจไม่ทัน
กระนั้นวาจาต่อมาของอู๋หมิงพลันทำให้ไป๋เล่อชิงหยุดพร่ำเพ้อในใจ
“ขอบคุณที่เจ้าเข้าใจ”
ไป๋เล่อชิงก้มหน้าหลุบตา ไม่อยากเข้าใจสักนิด หึ! แต่ปากบอก “เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจท่านพี่ที่สุด”
“ข้าชอบที่เจ้าเป็นเช่นนี้”
ไป๋เล่อชิงชะงักเล็กน้อย “ช่ะ” เงยหน้ามองเขา “ชอบหรือ?”
“อืม”
นางเบิกตา เขาชอบนาง อา...
“แล้วข้าเป็นเช่นไรหรือ?” หญิงสาวถามอย่างใคร่รู้
“ถ่อมตัวเรียบง่ายและเชื่อฟัง ไม่ฟูมฟายเหนี่ยวรั้ง”
สิ้นวาจาชื่นชมจากสามี คนเป็นภรรยาก็ยิ้มแห้ง หลุบตามิกล้ามองเขาตรงๆ นางกัดฟันกลั้นใจเอาไว้ปะไร
“มาเถอะเข้าห้องกัน คืนนี้ข้าอยากอำลาเจ้าด้วยดี”
ความหมายอันลึกซึ้งนี้ล้วนรู้ดีระหว่างสามีภรรยา ทำเอาพวงแก้มไป๋เล่อชิงแดงซ่าน ตัวเกร็งแข็งค้างทันใด
อู๋หมิงยื่นมือ “ราตรียาวนาน แต่เวลาไม่รอใคร มัวชักช้าอยู่ไย”
“หืม?” ไป๋เล่อชิงมองมือใหญ่ที่ยื่นมา ครั้นเงยหน้ามองเขาก็คิดว่าตัวเองตาฝาด เพราะ...อู๋หมิงยิ้ม....
หญิงสาวกะพริบตา นี่คือครั้งแรกที่เขายิ้ม
มิน่าเชื่อว่ายามที่ริมฝีปากที่มักปิดสนิทนี้แย้มออก จะทำอู๋หมิงรูปงามชวนมองปานนั้น
ไป๋เล่อชิงยื่นมือให้เขากอบกุมอย่างเหม่อลอย
ในห้องหับที่ปิดประตูมิดชิดปิดหน้าต่างรอบทิศ มีเสียงรัญจวนครวญครางดังผสานสายลมราตรีนอกห้อง เสียงแว่วหวานเบาหวิวนี้ดังเคล้าคลอตลอดรัตติกาล
ราตรียาวนาน วสันต์แสนสั้น นางเพิ่งรู้ความหมายลึกซึ้งก็คราวนี้...
วันรุ่งขึ้น รถม้าเคลื่อนตัวพาร่างอู๋หมิงออกไปอย่างช้าๆ ค่อยๆ ไกลห่างออกไปจนลับสายตา
มารดาอย่างซืออวิ๋นยิ้มส่งจนหน้าบานเท่าชาม นางสนับสนุนส่งเสริมบุตรชายเต็มที่ บุรุษยิ่งเดินทางไกล ยิ่งเติบใหญ่เกรียงไกรรู้หรือไม่
ในขณะไป๋เลอชิงเพียงกัดฟันยิ้มส่งอย่างอดทน นางนึกอยากฉุดกระชากลากถูอู๋หมิงให้กลับมาเกลือกกลิ้งทิ้งตัวอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเหลือเกิน
เลอะฝุ่นเปื้อนโคลนบ้างก็ช่างเถิด นางไม่ปรารถนาให้เขาขาวสะอาดยิ่งใหญ่หรือไปที่ไหนทั้งสิ้น!
ไป๋เล่อชิงคิดการณ์อย่างเห็นแก่ตัว
ทว่าสุดท้ายก็ได้แต่ทำใจ ในเมื่อนางได้เขามาครองแบบผิดๆ ย่อมมิอาจยึดติดชีวิตเขาอย่างชั่วร้ายได้
จำต้องปล่อยมือห่างไกล มิอาจเว้าวอน
ซืออวิ๋นปรายตามองลูกสะใภ้ที่กำลังทำท่าเหมือนวิญญาณลอยล่องอย่างไม่อนาทร เพียงส่งมือให้อาชุ่ยประคองกลับเรือนพลางเอ่ยกับไป๋เล่อชิง
“นิสัยของหมิงเอ๋อร์ คงไม่เขียนจดหมายกลับมาหาพวกเราเท่าใด ช่วยไม่ได้ เขาเป็นกุนซือข้างกายจอมทัพ ไม่มีเวลาเขียนจดหมายหรอก ต่อให้เขียนก็คงไม่ละเอียด”
ซืออวิ๋นพูดพลางป้องปากอมยิ้มอารมณ์ดี
ความหมายคือไม่ว่าเขาเขียนถึงมารดหรือไม่ แต่เขาไม่มีทางเสียเวลาเขียนให้ภรรยาอย่างเจ้าแน่นอน อย่าสำคัญตัวผิดเชียว
ไป๋เล่อชิงเงยหน้ามองแม่สามี น้ำตาปริ่มขอบตาแทบทะลักทลาย แต่ปากกลับพูดอย่างเข้าอกเข้าใจ “ท่านแม่ ท่านพี่ไปทำงาน ย่อมมีภารกิจรัดตัวมากมายนัก เขาคงไม่สะดวกเจ้าค่ะ”
ซืออวิ๋นยังคงแย้มยิ้มไม่ยี่หระ ย่อมใช่อยู่แล้ว บุตรชายของข้ากำลังจะได้เป็นขุนนางใหญ่โตเชียวนะ
“เจ้าอย่าห่วง หลานชายจากบ้านเดิมของข้าเป็นนายกองอยู่ที่นั่นเช่นกัน ข้าให้เขาคอยเป็นหูเป็นตา สอดส่องทุกความเคลื่อนไหวของหมิงเอ๋อร์ แล้วเขียนจดหมายเล่าถึงชีวิตความเป็นอยู่อย่างละเอียดส่งมาแทน หมิงเอ๋อร์จะได้ไม่ต้องเขียนเอง เจ้าแค่รออ่านจดหมายให้ข้าฟังก็พอ”
กล่าวจบก็หันไปสั่งสาวใช้คนสนิทข้างกาย “จริงสิ อาชุ่ย เดี๋ยวเจ้าต้องไปสั่งคนขยายเรือนปีกข้างของข้าไว้ เผื่อหมิงเอ๋อร์ได้รับเบี้ยหวัดและเงินทองของกำนัลสูงค่าแล้วส่งกลับมาจะได้มีที่เก็บใกล้ๆเรือนของข้า”
“เจ้าค่ะ”
ซืออวิ๋นให้รู้สึกภาคภูมิใจไม่สิ้นสุด ชื่นชมยินดีนัก “เฮ้อ! หมิงเอ๋อร์ของข้าช่างเก่งกาจยิ่ง ยอดเยี่ยมที่สุด”
ไป๋เล่อชิงได้แต่มองตามแม่สามีเงียบงัน
หลังจากวันนั้น ชีวิตในแต่ละวันของไป๋เล่อชิง เรียกได้ว่าเรียบง่ายสงบสุขอย่างแท้จริง
ระหว่างวัน หลังจากดูแลปรนนิบัติแม่สามีครบถ้วน กระทั่งยามบ่ายที่อีกฝ่ายกำลังจะหลับกลางวัน ไป๋เล่อชิงจึงขออนุญาตออกมาพบหน้าสหายหมายคลายเศร้า
ซืออวิ๋นโบกมืออนุญาตอย่างมิใคร่จะใส่ใจเท่าใด “ไปเถอะ รีบกลับมาปรนนิบัติข้ารับมื้อเย็นแล้วกัน”
“เจ้าค่ะ”
ไป๋เล่อชิงรับคำแล้วจากมาอย่างเหม่อลอย
Latest chapter
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 3
ที่หอน้ำชา เฉิงเอินปลอบโยนไป๋เล่อชิงที่นั่งจิบชาทั้งน้ำตา“เอาเถิดน่า หน้าที่ของกุนซือไม่ต้องจับดาบออกรบ อย่างน้อยสามีของเจ้าก็ไม่ต้องเสี่ยงอันตรายเกินไป”คนฟังพยักหน้าเห็นด้วย แต่ก็ยังเศร้ามิคลาย “หากข้ายังไม่ชอบอู๋หมิงก็คงดี ไหนเลยจะรู้สึกอาลัยอาวรณ์ปานนี้ เหงามากด้วย”ครานี้เป็นเฉิงเอินบ้างที่พยักหน้า ถอนหายใจดังเฮ้อ...รู้สึกทั้งเหงาแล้วก็เศร้าตามสหายจนห่อเหี่ยวไปหมดหลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วถึงหนึ่งปี“เวลาล่วงเลยจนยามนี้แล้วแท้ๆ ยังร้องไห้อยู่อีก” เฉิงเอินถามไป๋เล่อชิงทันทีที่เจอหน้าแล้วได้เห็นดวงตาอีกฝ่ายแดงก่ำมีน้ำเอ่อคลอเจียนหยาดหยดลงมา นางรีบรินน้ำชาแล้วสั่ง “นั่งๆ อ่ะ จิบชาก่อน ค่อยๆ พูดจา”ไป๋เล่อชิงนั่งลงตามการฉุดมือของเฉิงเอินแล้วว่า “ข่าวคราวล่าสุดที่มากับจดหมายของหลานชายแม่สามี” นางสูดจมูกกลั้นน้ำตาแล้วว่าต่อ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเรื่องใด”“เรื่องของอู๋หมิงปะไร ทุกครั้งก็เป็นเช่นนั้น” เฉิงเอินนิ่วหน้ากล่าว ครั้งก่อนได้ฟังว่าอู๋หมิงสร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์ได้รับความโปรดปรานจากเยี่ยนอ๋องอย่างยิ่ง ต่อมาได้ฟังว่าอู๋หมิงต้องเดินทางไปที่ใดมิอาจทราบ เร้นกายไปไม่นานก็กลับมา
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 2
ไป๋เล่อชิงห่อเหี่ยวถึงขั้นพร่างพรูพร่ำพรรณนาเปลืองคำมากมายจนหายใจไม่ทันกระนั้นวาจาต่อมาของอู๋หมิงพลันทำให้ไป๋เล่อชิงหยุดพร่ำเพ้อในใจ“ขอบคุณที่เจ้าเข้าใจ”ไป๋เล่อชิงก้มหน้าหลุบตา ไม่อยากเข้าใจสักนิด หึ! แต่ปากบอก “เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจท่านพี่ที่สุด” “ข้าชอบที่เจ้าเป็นเช่นนี้”ไป๋เล่อชิงชะงักเล็กน้อย “ช่ะ” เงยหน้ามองเขา “ชอบหรือ?”“อืม”นางเบิกตา เขาชอบนาง อา...“แล้วข้าเป็นเช่นไรหรือ?” หญิงสาวถามอย่างใคร่รู้“ถ่อมตัวเรียบง่ายและเชื่อฟัง ไม่ฟูมฟายเหนี่ยวรั้ง”สิ้นวาจาชื่นชมจากสามี คนเป็นภรรยาก็ยิ้มแห้ง หลุบตามิกล้ามองเขาตรงๆ นางกัดฟันกลั้นใจเอาไว้ปะไร“มาเถอะเข้าห้องกัน คืนนี้ข้าอยากอำลาเจ้าด้วยดี”ความหมายอันลึกซึ้งนี้ล้วนรู้ดีระหว่างสามีภรรยา ทำเอาพวงแก้มไป๋เล่อชิงแดงซ่าน ตัวเกร็งแข็งค้างทันใดอู๋หมิงยื่นมือ “ราตรียาวนาน แต่เวลาไม่รอใคร มัวชักช้าอยู่ไย”“หืม?” ไป๋เล่อชิงมองมือใหญ่ที่ยื่นมา ครั้นเงยหน้ามองเขาก็คิดว่าตัวเองตาฝาด เพราะ...อู๋หมิงยิ้ม....หญิงสาวกะพริบตา นี่คือครั้งแรกที่เขายิ้มมิน่าเชื่อว่ายามที่ริมฝีปากที่มักปิดสนิทนี้แย้มออก จะทำอู๋หมิงรูปงามชวนมองปานนั้นไป๋เล่อชิงยื่
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 7 ความสุขมิคงทน ความสงบยากจีรัง 1
ห้องรับอาหารในเรือนหลักสกุลอู๋ซืออวิ๋นได้ยินว่าสหายต่างวัยของบุตรชายเป็นถึงท่านรองแม่ทัพหยาง นางรู้สึกฉงนระคนตื่นเต้นอย่างยิ่ง “เหตุใดเจ้าไม่เชิญเขามาบ้านเรา แม่จะได้เลี้ยงต้อนรับให้เอิกเกริก” เรื่องเช่นนี้นางไม่คิดตระหนี่ อยากป่าวประกาศให้กึกก้องเลยเชียวว่าสกุลอู๋มีสายสัมพันธ์ไม่ธรรมดา“เขามีกิจธุระอื่นต้องรีบไปจัดการขอรับ มิอาจรั้ง” อู๋หมิงกล่าวเสียงนิ่งอย่างไม่เห็นความจำเป็นต้องวุ่นวายปานนั้นซืออวิ๋นทอดถอนใจ “ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน” โอกาสเชิดหน้าชูตาให้สกุลอู๋ที่แร้นแค้นเช่นนี้หามิได้ง่ายๆ นางถามอีก “ว่าแต่ เขามาหาเจ้าด้วยเหตุใดหรือ?”“ส่งข้าไปเป็นที่ปรึกษาให้กองทัพทหารเกราะดำ” อู๋หมิงยังคงกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทว่าคนฟังพลันตาโต สีหน้าแววตาไหนเลยยังเรียบสงบอยู่ได้“เป็นถึงที่ปรึกษาเชียวหรือ? กองทัพทหารเกราะดำที่ว่านั่นไยมิใช่เป็นของท่านอ๋องแห่งเสียนหยาง เช่นนี้...” ยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้นยินดี ซืออวิ๋นแย้มยิ้มเต็มวงหน้า “หรือว่าเจ้าจะได้เป็นกุนซือข้างกายจอมทัพเยี่ยนอ๋อง”อู๋หมิงพยักหน้าเนือยๆ ช่างเป็นท่าทางที่สวนทางและย้อนแย้งกับอาการตื่นเต้นของมารดาอย่างสิ้นเชิง เขาลอบชำเลื
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 6 เริ่มหลงรักสามีตัวเอง ผิดไหม 2
ลู่หว่านเองก็เข้าใจอารมณ์แรกรักนั้นจึงกล่าว “แค่ยิ้มเองนะ หากเขาหัวเราะนับว่าหล่อเหลากว่านี้มาก”ไป๋เล่อชิงพลันตาโต “พี่สะใภ้เคยเห็นหรือ?”“แน่นอน ตอนที่เฉิงอวี่ของข้าร่วมร่ำสุรากับอู๋หมิง พวกเขามักมีเรื่องเล่าขบขันมากมาย ข้าเองก็แอบเห็นสามียามที่หัวเราะร่วนอารมณ์ดี ช่างน่ามองนัก แม้อู๋หมิงจะดูดี แต่ไม่มีใครหล่อเหลาเท่าเฉิงอวี่ของข้าหรอกนะ”ลู่หว่านยิ้มหวานดวงตาพร่างพราวเมื่อเอ่ยถึงสามีเฉิงเอินถึงขั้นส่ายหน้าทำเสียงเอือมระอา “พี่สะใภ้น่าหมั่นไส้เกินไปแล้ว” “เจ้า!” ลู่หว่านหน้าม้านตีไหล่น้องสามีเบาๆทีหนึ่งอย่างขวยเขินล้อเล่นกันอยู่ครู่หนึ่งก็พากันเลือกซื้อผ้าอย่างตั้งใจ มีเพียงไป๋เล่อชิงที่แอบมองอู๋หมิงอยู่บ่อยครั้ง นี่คือการซื้อของที่นางรู้สึกอุ่นใจที่สุดเป็นครั้งแรก รู้สึกปลอดภัยอย่างมาก ความรู้สึกประหลาดสายหนึ่งตีปะทุขึ้นกลางอกจนทะลักล้นใจ นั่นคือความรู้สึกอันใดคงไม่ต้องสงสัยนานนัก“ชิงชิง มิใช่ว่าแอบชอบสามีตัวเองแล้วกระมัง?” เฉิงเอินกระทุ้งแขนถามไป๋เล่อชิงเขินอายจะแย่แต่นางก็ยิ้มแล้วยอมรับว่า “ใช่ ไม่ผิดใช่หรือไม่?”“โอ้! ช่างกล้า”“ข้ากล้ายิ่งกว่านี้ ตอนก่อนแต่งปะไร”“โอว นั
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 6 เริ่มหลงรักสามีตัวเอง ผิดไหม 1
รถม้าห่างจากร้านอาภรณ์ราวสามจั้ง[1]ฉางเฟิงค่อยๆ ยื่นถุงเงินส่งให้อู๋หมิงอย่างนอบน้อม พร้อมเอ่ยด้วยสุ้มเสียงกริ่งเกรงว่าอาจจะทำให้คนฟังรำคาญใจ “ลำบากสหายอู๋แล้ว ขอบคุณที่รับงานนี้ของข้า นี่คือเงินตามที่ตกลงไว้”อู๋หมิงรับถุงเงินมาด้วยท่าทีเย็นชาโดยไม่เอ่ยวาจา แค่งานรับจ้างคุ้มกันหญิงชู้ที่กำลังตั้งครรภ์ของฉางเฟิงเดินทางไปคลอดยังเรือนชนบทที่ปลอดภัยไม่นับเป็นอันใด ปกติเขารับจ้างงานคุ้มกันทองคำแพรพรรณล้ำค่าที่โจรป่าคอยจ้องตามปล้นชิงตลอดทาง ลำบากกว่านี้มากมายนักอู๋หมิงเก็บถุงเงินใส่แขนเสื้อทำท่าหันตัวเดินจากไป ฉางเฟิงเห็นเช่นนั้นก็รีบรั้งไว้ “สหายอู๋ ช้าก่อน”ชายหนุ่มปรายตามองช้าๆ เลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม “ว่า?”ฉางเฟิงถูมือพูดอย่างเกรงใจว่า “เรื่องงานจ้างนี้ ท่านไม่แพร่งพรายใช่หรือไม่? ชื่อเสียงบัณฑิตดีงามของข้าจะด่างพร้อยไม่ได้เด็ดขาด” เพิ่งแต่งงานได้แค่สี่เดือนแท้ๆ กลับมีอนุนอกเรือนที่ใกล้คลอดแล้ว หากผู้คนรู้เข้า แย่แน่!“เจ้าคิดว่า ข้าดูเป็นคนปากมาก?”อู๋หมิงถามสีหน้าเรียบเฉย แม้แต่น้ำเสียงก็เฉยชา แววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ทำให้ไม่รู้ว่าเริ่มหงุดหงิดระดับไหน ทำเอาคนถูกถามรีบส่ายหน้า ปฏิเสธ
รักนี้ข้าสมยอม ตอนที่ 5 สามีผู้นี้ข้าจะปกป้องและดูแลอย่างดี 2
หญิงสาวกำหมัดเชิดหน้าทำท่าตอกกลับพี่สาวเพื่อปกป้องสามี พลันได้ยินพี่สาวกล่าวเสียงเหยียดเบาๆ แต่เย็นเยียบว่า “จุ๊ๆ ดูเจ้าสิ ไม่พอใจเสียแล้ว อยากด่าข้าหรือ ต้องการงัดข้อกับข้ากระมัง เอาสิ กล้าหรือไม่? นังลูกอนุ!”ไป๋เล่อชิงสูดลมหายใจกัดฟันกรอดกระซิบกลับว่า “ใช่แล้ว ข้าก็เป็นแค่ลูกภรรยารองนี่นา คงไม่กล้าเสียเวลาอันมีค่ามาคอยหาเรื่องลูกของนายหญิงผู้ยิ่งใหญ่หรอกนะ คนปกติที่มีจิตสำนึก ย่อมมีศักดิ์ศรีมากพอ เขาไม่ทำกัน ข้าเองก็ไม่ใช่พวกไร้สมอง จรรยาต่ำ ศีลธรรมไม่มีเสียด้วย ข้าไม่กล้างัดข้อกับคนอย่างพี่หญิงหรอก เพราะมันเสียเวลา และไม่คุ้มค่าอะไรเลย”“เจ้า!” ไป๋หลินหน้าชาทันใด วาจานี้ไยมิใช่ด่านาง ว่าเหมือนพวกไร้อารยะ ทำตัวไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรี ทำตัวถ่อย ชอบเสียเวลาหาเรื่องคนไม่มีทางสู้ แท้จริงไป๋เล่อชิงไม่ได้ด่าทอถึงขั้นนั้น แต่ไป๋หลินร้อนตัวไปเองและคิดวาจาหยาบคายได้เองตามวิสัย ไป๋หลินกล่าวต่อเสียงเครียด “เดี๋ยวนี้เก่งกาจเหลือเกินนะ ไม่เหมือนตอนอยู่จวนไป๋ หรือเจ้าคิดว่าออกเรือนไปแล้วจะทำตัวเหิมเกริมอย่างไรก็ได้ จำไว้ สามีผู้ต่ำต้อยของเจ้า ไม่อาจช่วยเจ้าได้หรอก เอาเวลาไปหาลู่ทางให้ส
